Μετά από εικοσιπέντε χρόνια εξουσία, ο βασιλιάς, Blaise Compaore, ο αυτοκράτορας της μικρής αφρικανικής χώρας Μπουρκίνα Φάσο, εγκαταλείπει την βασιλεία του. Όχι γιατί το επέλεξε ο ίδιος, αλλά γιατί τον έδιωξε ο λαός του. Αντιθέτως αυτός ήθελε για ενάτη φορά, να μεταβάλλει το σύνταγμα της χώρας στα μέτρα του, έτσι ώστε να συνεχίσει να παραμένει στην διακυβέρνηση εφ’όρου ζωής . Ο Blaise Compaore είχε ανέβει στην εξουσία το 1987 μέσα από ένα πραξικόπημα που εκτός του ότι ήταν αιματηρό επίσης οδήγησε και στην δολοφονία του προκατόχου του στα ηνία της μικρής Μπουρκίνα Φάσο. Το προηγούμενο δεκαήμερο υποχρεώθηκε να φύγει από τον θρόνο του γιατί ο κόσμος κι ειδικά η νεολαία ξεσηκώθηκαν εναντίον του, κατέστρεψαν σπίτια, λήστεψαν μαγαζιά και δημόσια κτίρια, αλλά και θρήνησαν πολλούς νεκρούς ύστερα από τις βίαιες συγκρούσεις με τα όργανα τάξης του καθεστώτος. Για τρεις δεκαετίες και μ’εκλογικές νίκες που έφταναν ως και το 80%, ο δυνατός άντρας της χώρας, αυτός της οποίας οι κάτοικοι είναι κατά 40% πάμφτωχοι και κατά 80% αναλφάβητοι, εκδιώχτηκε, δίχως να φαίνεται ότι λείπει από τους συμπατριώτες του. Όλοι αυτοί θεωρούσαν το σύστημα του διεφθαρμένο. Οι νέοι δε ξεσηκώθηκαν ζητώντας ελευθερία, δικαιοσύνη, δημοκρατία. Χωρίς να θέλω να προκαταλάβω κάτι, εν τούτοις η όλη σκηνή, θυμίζει λίγο ‘’ Αραβική Άνοιξη’’. Γιατί ο Compaore θεωρείτο όπως κι οι Άραβες ηγέτες, ανίκητος και αιώνιος. Η περίπτωση του θα έπρεπε να αρχίσει να ανησυχεί κι άλλους Αφρικανικούς ηγέτες, όπως τον κονγκολεζο Denis Sassounguesso ( τριάντα χρόνια στην εξουσία), τον καμερουνέζο Paul Biya ( τριάνταδυο χρόνια), τον ηγέτη του Τσάντ Indris Deby (εικοσιτέσσερα χρόνια) , αλλά και τους Ali Bongo της χώρας του Γκαμπόν η τον Faure Gnassingbe του Τόγκο, που είναι διάδοχοι. Αν και ξέρουμε καλά το τι συνέβη με τις Αραβικές ανοίξεις και το πόσο εκ των υστέρων οι λαοί απογοητεύτηκαν, εν τούτοις, οι πολίτες πάντα επιθυμούν και ονειρεύονται δημοκρατία κι ελευθερία και κάτι τέτοιο δεν μπορεί να μην μοιάζει απειλή για όλους τους αυτόχθονες δικτάτορες. Άλλωστε είναι χαρακτηριστικά και τα παραδείγματα της Γκάνας και της Σενεγάλης που έδειξαν ότι τίποτα δεν είναι μοιραία αιώνιο. Συνεπώς μια πιθανή «Αφρικανική Άνοιξη» δεν θα ’ταν έκπληξη, ούτε κάτι το απίθανα μη –αναμενόμενο. Θα ’ταν κυρίως ή έστω και αργή συνειδητοποίηση των αφρικανικών λαών ότι η εξέλιξη και ο εκσυγχρονισμός των χωρών τους περνά μέσα από μια ίδρυση θεσμών. Η θεσμική δημοκρατία είναι πιο ισχυρή κι αναγκαία από την ατομιστική ικανοποίηση. Είναι χάρις στην ισορροπία των δημοκρατικών θεσμών που μπορεί να αναπτυχθεί μια χώρα, ένα κράτος να ευημερήσει και οι πολίτες να νιώσουν την ορθή ισορροπία για την προσωπική τους εξέλιξη. Αργά ή γρήγορα φτάνει και η ώρα της Αφρικής, χάρη στη σύγχρονη τεχνολογία και την παγκόσμια επικοινωνία.
Δημοσθένης Δαββέτας
Use Facebook to Comment on this Post
