Οι Έλληνες της CIA

Πάμε τώρα να δούμε λίγα πράγματα για αυτούς τους στρατιώτες της Νέας Τάξης..

Τόμ Καραμεσίνης (1917 – 1978)

Η σύγχρονη δυτική κατασκοπεία γεννιέται στον απόηχο των δύο παγκόσμιων πολέμων, όταν η πολιτική παρέδωσε τη σκυτάλη τον στρατό, τους πράκτορες και το παρακράτος τελικά.

Ένα από τα πρώτα σημεία του πλανήτη που θα εκδηλωνόταν η σκοτεινή πρακτόρικη δράση εκεί στη γέννηση του Ψυχρού Πολέμου θα ήταν η χώρα μας. Κι εδώ υπάρχουν δύο ιστορίες, η επίσημη πολιτική και η ανεπίσημη των μυστικών υπηρεσιών, αυτή για την οποία οι πρωταγωνιστές της δεν άνοιξαν ποτέ το στόμα τους.Και το μεγαλύτερο όνομα εδώ ήταν ο Ελληνοαμερικανός Τομ Καραμεσίνης, σταθμάρχης της CIA στην Ελλάδα εκείνη την εποχή, που πραγματοποίησε στην εντέλεια τα σκιώδη σχέδια των Αμερικανών και λειτούργησε ως οδικός χάρτης για όλες τις κατοπινές επιχειρήσεις του παρακράτους στα μήκη και τα πλάτη της Ευρώπης.Η επίσημη Ιστορία μάς λέει πως ο στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος ίδρυσε την Κρατική Υπηρεσία Πληροφοριών-Ερευνών (τη μετέπειτα ΚΥΠ) στον απόηχο του εμφυλίου πολέμου. Δεν μας λέει όμως ότι ήταν ο Καραμεσίνης με τα τρελά λεφτά της CIA αυτός που τα έστησε όλα, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του αυτόκλητου υπερασπιστή της χώρας από κάθε εξωτερική και εσωτερική απειλή. Την κομμουνιστική απειλή, φυσικά.

Με πορτοφόλι κροίσου (χειριζόταν προϋπολογισμό ύψους δισεκατομμυρίων δολαρίων), μυστικές σχέσεις με την κεντρική εξουσία και τις απαραίτητες διασυνδέσεις με όλους και όλα, ο Καραμεσίνης ενορχήστρωσε το πιο εκτεταμένο πρακτόρικο δίκτυο στην Ευρώπη το 1947, κάνοντας το γραφείο του το τρίτο μεγαλύτερο της CIA παγκοσμίως! Τώρα ήταν η ασπίδα του έθνους κατά των εξωτερικών και εσωτερικών απειλών, Σοβιετικών, εξτρεμιστών και κάθε λογής συνωμοτών, αποκτώντας την εποχή του Ψυχρού Πολέμου διαστάσεις ήρωα για τα μεγαλοαφεντικά του πρακτόρικου κόσμου.

Ο Παύλος Μπακογιάννης είχε μιλήσει για τον ελληνοαμερικανό σταθμάρχη της CIA στην Αθήνα, Τομ Καραμεσίνη, ο οποίος δίδαξε στους νεοφώτιστους Έλληνες τις αρχές του τρίπτυχου «ψυχολογικός πόλεμος – πολιτική πίεση – εκβιασμός», έστησε το παραστρατιωτικό δίκτυο της «Κόκκινης Προβιάς» και έγινε το αφεντικό της ελληνικής πολιτικής πίσω από τα πρόσωπα της επίσημης δημοκρατίας.

Αργότερα θα έκανε τα ίδια στην Ιταλία, οργανώνοντας την «Gladio», και μετά θα πήγαινε για άλλα, και συγκεκριμένα την οργάνωση του πραξικοπήματος για την ανατροπή του Αλιέντε και το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ τελικά, όταν πια είναι υψηλά ιστάμενος στην ιεραρχία της CIA και στο απυρόβλητο προφανώς των διωκτικών αρχών.

Η άμεση εμπλοκή της CIA στην Ελλάδα και οι πρόδηλες παρεμβάσεις της στην πολιτική ζωή του τόπου μας και κυρίως στην οικοδόμηση του μετεμφυλιακού κράτους έχει αποδειχθεί ιστορικά με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο. Οι ΗΠΑ ελέγχουν πλήρως την πολιτική ζωή στην Ελλάδα με τα δύο δισεκατομμύρια δολάρια του Σχεδίου Μάρσαλ (τέθηκε σε ισχύ το 1947) και μέσω οικονομικών σκανδάλων, αδιαφανών διαδικασιών, σκοτεινών συναλλαγών και απόλυτης διαπλοκής δημιουργούν το παρακράτος, αλλοιώνοντας πλήρως τον κρατικό μηχανισμό.

Η Ελλάδα είναι το πεδίο δοκιμής της νέας αμερικανικής πολιτικής των πρακτόρων και ο Καραμεσίνης γίνεται δάσκαλος των νέων ηθών, καθυποτάσσοντας τη χώρα στην εξυπηρέτηση των σχεδίων του: τοποθετεί τους δικούς του ανθρώπους σε θέσεις-κλειδιά, καθιστά υποχείρια τις πολιτικές δυνάμεις και μέσω του αρχιστράτηγου Παπάγου, τον οποίο επέβαλαν οι Αμερικανοί, κατορθώνει να ελέγξει πλήρως το στράτευμα, τα σώματα ασφαλείας και τις υποτυπώδεις μυστικές υπηρεσίες της χώρας.

Η ΚΥΠ γεννιέται το 1953 στα πρότυπα της CΙΑ, υπάγεται κατευθείαν στον πρωθυπουργό πια Παπάγο και επιβλέπει τα παράνομα «δίκτυα παρακολουθήσεως, σκοπός των οποίων είναι η αποκάλυψις πάσης κομμουνιστικής κινήσεως σημειουμένης εντός των Ενόπλων Δυνάμεων».

Ο Καραμεσίνης ήταν στην Ελλάδα ήδη από το καλοκαίρι του 1948, προτού λήξει ακόμη ο εμφύλιος πόλεμος, διαβρώνοντας το κράτος και γιγαντώνοντας το παρακράτος. Αυτός έδωσε στις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες εξοπλισμό και τεχνογνωσία, την ίδια ώρα που δίδαξε τους έλληνες πράκτορές του τις ανακριτικές τεχνικές που θα εφάρμοζε αργότερα η ΕΣΑ. Ο ίδιος εισηγήθηκε μάλιστα και το άτυπο «φιλοδώρημα» των 100 δολαρίων προς επιβράβευση όσων έκαναν σωστά τις παρακολουθήσεις.

Ο ρόλος του αρχικά ήταν να εκμηδενίσει την επιρροή των αγγλόφιλων μέσα στους κόλπους του στρατεύματος, αποστολή εύκολη για τον ίδιο. Τώρα όλα ήταν αμερικανικά, γεγονός που δεν χωρά πια αμφιβολία. Οι Αμερικανοί γνώριζαν, αποφάσιζαν και πλήρωναν κιόλας για τα πάντα, καθώς το πείραμα του Καραμεσίνη είχε πετύχει.

Οι παρακρατικοί μπορούσαν να διεισδύσουν σε όλα, όπως απέδειξε ο Τομ, και να υποτάξουν ακόμα και δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις στις βουλές τους. Ο δρόμος για τη CIA ήταν πια ανοιχτός να διαδραματίσει ρόλο δερβέναγα στα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης, όπως θα φαινόταν στα χρόνια που θα έρχονταν.

Μέχρι τότε βέβαια ο Καραμεσίνης θα ήταν διευθυντής Σχεδίων στα κεντρικά στο Λάνγκλεϊ, υπεύθυνος δηλαδή για όλες τις μυστικές επιχειρήσεις της CIA στα πέρατα του κόσμου! Έχοντας ήδη στήσει τη λεγόμενη «ελληνική μαφία» στη CIA, την ελληνική φράξια από κομμουνιστοφάγους ομογενείς που είχαν σπεύσει στους κόλπους της αμερικανικής μυστικής υπηρεσίας για να βοηθήσουν να σωθεί η μακρινή τους πατρίδα από τον κομμουνισμό.

Ο νονός της «μαφίας» αυτής εκπαίδευσε προσωπικά όλους τους ελληνοαμερικανούς πράκτορες που θα διαδραμάτιζαν κεφαλαιώδη ρόλο από το απριλιανό πραξικόπημα και το πραξικόπημα της Κύπρου μέχρι και πολλά ακόμα. Οι Τζορτζ Ιωαννίδης, Γκας Λάσκαρης Αβρακότος, Τζορτζ Κάλαρης και τόσοι ακόμα τον σατανικό και δαιμόνιο Καραμεσίνη είχαν μέντορα, ο οποίος οργάνωνε πια δολοφονικές απόπειρες κατά του Κάστρο, κυνηγούσε τον Τσε Γκεβάρα στα βουνά της Βολιβίας και μετέτρεπε τον Πινοσέτ σε δικτάτορα της Χιλής…

Πρώτα χρόνια

O Θωμάς «Τομ» Ηρακλής Καραμεσίνης γεννιέται το 1917 στη Νέα Υόρκη. Για την οικογενειακή του κατάσταση δεν είναι τίποτα γνωστό και τον ξαναβρίσκουμε το 1940 να έχει μόλις αποφοιτήσει από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Κολούμπια. Για τα επόμενα δύο χρόνια θα υπηρετήσει μάλιστα ως αναπληρωτής γενικός εισαγγελέας της κομητείας της Νέας Υόρκης, κάνοντας καριέρα στον δικαστικό κλάδο.

Είναι όμως τα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου και ο Τομ θα κληθεί στις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ (Πυροβολικό). Η καλή του γνώση των ελληνικών θα τον φέρει όμως σύντομα στο Γραφείο Στρατηγικών Ερευνών, τον προάγγελο της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, όπου θα στρατολογηθεί πράκτορας.

Όταν μάλιστα ιδρύθηκε η CIA τον Σεπτέμβριο του 1947 έπειτα από εισήγηση της επιτροπής Εθνικής Ασφαλείας του Κογκρέσου, ο Καραμεσίνης θα είναι ένα από τα πρώτα της μέλη. Τώρα (1948) υπηρετεί σε ένα τμήμα που θα γινόταν ο βραχίονας αντικατασκοπείας της CIA (Γραφείο Συντονισμού Πολιτικής), αν και ο διευθυντής του, Frank Wisner, οραματίζεται μια υπηρεσία που να επικεντρωθεί στην «προπαγάνδα, τον οικονομικό πόλεμο και τις αποτρεπτικές ενέργειες, περιλαμβάνοντας κατασκοπεία, αντικατασκοπεία, σαμποτάζ, κατεδαφίσεις και πολιτικές εκκενώσεων, ανατροπή εχθρικών καθεστώτων, παροχή βοήθειας σε υπόγεια δίκτυα αντίστασης και υποστήριξη γηγενών αντικομμουνιστικών στοιχείων στις απειλούμενες χώρες του ελεύθερου κόσμου»…

Ο Καραμεσίνης στήνει ένα από τα μεγαλύτερα κατασκοπευτικά δίκτυα της CIA στον κόσμο

Ο ομογενής επιστρατεύεται στον τομέα που ξέρει καλά: την Ελλάδα. Ήταν εξάλλου επικεφαλής του παλιότερου Γραφείου Στρατηγικών Ερευνών για ό,τι αφορούσε στην Ελλάδα ήδη από τον Β’ Παγκόσμιο και είχε περάσει μετά την απελευθέρωση από την Αμερικανική Πρεσβεία της Αθήνας, ξέροντας πια καλά το πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας μας.

Ο ίδιος είχε καταφτάσει στην Ελλάδα πέφτοντας με αλεξίπτωτο στα βουνά της κατεχόμενης Ελλάδας κατά τον Β’ Παγκόσμιο, ως σύνδεσμος τότε εθνικών αντιστασιακών ομάδων, και γνώριζε πολλά για πολλούς. Τον πρώτο σταθμό της CIA τον έστησε στην Αθήνα ήδη από το 1947 και μέσα σε λίγα χρόνια (μέχρι το 1953 δηλαδή) θα γινόταν ο τρίτος πολυπληθέστερος στον κόσμο.

Ο σκοπός του είναι τώρα η οργάνωση των παραστρατιωτικών δεξιών δικτύων για την αποτροπή του κομμουνιστικού κινδύνου. Ο ίδιος, σε στενή συνεννόηση με τον εκάστοτε αμερικανό πρεσβευτή στην Ελλάδα, οργανώνει την «Κόκκινη Προβιά» και παρεμβαίνει στις πολιτικές και στρατιωτικές εξελίξεις του τόπου μας, κάνοντας την Ελλάδα έρμαιο του παρακράτους.

Ο «Τομ», όπως τον έλεγαν όλοι, έκανε πολύ καλή δουλειά στην Ελλάδα στρατολογώντας ντόπιους για την προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων. Η CIA ήθελε γηγενείς πράκτορες και όχι Αμερικανούς, κι έτσι ο Καραμεσίνης δρέπει τις δάφνες για την επιτυχία του στην απορρόφηση Ελλήνων στο πρακτόρικο παιχνίδι της Κεντρικής Υπηρεσίας.

Οι στόχοι της CIA τού αναλύονται σε άκρως απόρρητο υπόμνημα που φέρει την υπογραφή του προϊσταμένου του, Frank Wisner, με ημερομηνία 17 Νοεμβρίου 1949: «Έχει εγκριθεί αρχικά, ως ελάχιστος στόχος, η υποκίνηση εσωτερικών συγκρούσεων στην Αλβανία, γεγονός που θεωρείται ικανό να μειώσει σημαντικά την ικανότητα της Αλβανίας να στηρίξει τις ελληνικές ανταρτικές ομάδες. Μέγιστος στόχος είναι η ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης. Κάτι τέτοιο: α) θα αφαιρέσει από την Αλβανία την ικανότητά της να λειτουργεί ως βάση για τις ελληνικές ανταρτικές ομάδες. β) θα αποτρέψει την ενίσχυση των σοβιετικών στρατιωτικών, αεροπορικών και ναυτικών, δυνάμεων στη Μεσόγειο. γ) θα λειτουργήσει ως σημαντική ψυχολογική ώθηση για τους άλλους Ανατολικοευρωπαίους και θα ενισχύσει τη δυνατότητά τους να ανατρέψουν τη γερά ριζωμένη κομμουνιστική δικτατορία».

Ο Καραμεσίνης έχει ήδη στήσει ένα κοινό γραφείο ασφαλείας Ελλάδας και ΗΠΑ ήδη από τις 12 Οκτωβρίου 1949, «που ως τώρα λειτουργούσε υποτυπωδώς στο χώρο της αμερικανικής πρεσβείας – ήταν μία πόρτα με ένα όνομα», ώστε να αναλάβει τον έλεγχο της επιχείρησης. Το όλο σχέδιο γίνεται κάτω από τις ευλογίες του πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Χάρι Γκρέιντι.

Ο άνθρωπος που επιστρατεύεται να προωθήσει το πλάνο δεν είναι άλλος από τον αρχιστράτηγο Αλέξανδρο Παπάγο, τον οποίον ενημέρωσαν οι επιτελείς των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ (και της Μεγάλης Βρετανίας). Όλοι τους είχαν κοινό παρονομαστή τον σφοδρό αντικομμουνισμό τους. Η CIA επιβραβεύει τον Καραμεσίνη για τη βοήθεια που παρέχει ο Παπάγος στις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ: άμεση πρόσβαση στις εγκαταστάσεις των Ενόπλων Δυνάμεων, άδεια για τη δημιουργία σταθμών επικοινωνίας και παράνομων ραδιοφωνικών πομπών, χώρους για την ίδρυση μυστικών στρατοπέδων εκπαίδευσης αλλά και κάθε λογής εκδούλευση και παροχή.

Οι ΗΠΑ αντιγυρνούν τη χάρη παροτρύνοντας τον στρατάρχη να πολιτευτεί, εξομαλύνοντας τις σχέσεις του με το παλάτι και πληρώνοντας τελικά τον προεκλογικό του αγώνα. «Ως ανταπόδοση των υπηρεσιών που μας έχει προσφέρει», αναφέρεται στο σχετικό έγγραφο της CIA που ήρθε στο φως χρόνια αργότερα.

Ο Καραμεσίνης αναμειγνύεται ενεργά στην εκλογική αναμέτρηση της 9ης Σεπτεμβρίου 1951, δείχνοντας στη CIA, που ήταν ακόμα σε πειραματικό επιχειρησιακό στάδιο, τι μπορούσε να κάνει ένα καλά οργανωμένο παρακράτος. Παρά το γεγονός ότι ο Παπάγος που παίρνει τις περισσότερες ψήφους ως επικεφαλής του νεοσύστατου Ελληνικού Συναγερμού δεν καταφέρνει να κατακτήσει την αυτοδυναμία στη Βουλή, η απροκάλυπτη εύνοια του αμερικανικού παράγοντα έχει αποδώσει ζηλευτούς καρπούς. Ο επικεφαλής του σταθμάρχη της CIA στην Αθήνα, Frank Wisner, αναφέρει σχετικά σε εσωτερικό υπόμνημά του τον Ιούλιο του 1951:

«Το OPC [Γραφείο Συντονισμού Πολιτικής] έχει ενημερωθεί από τον πρέσβη στην Αθήνα, Τζον Πιουριφόι, για τη βοήθεια την οποία θα πρέπει να παράσχουμε για τις εθνικές εκλογές στην Ελλάδα, οι οποίες διστακτικά δρομολογούνται γι’ αυτό το φθινόπωρο. Οι πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις κατατείνουν ότι οι εκλογές, για τις οποίες δεν έχει οριστεί συγκεκριμένη ημερομηνία, μπορεί να γίνουν εσπευσμένα και, ως εκ τούτου, θα ζητηθεί επείγουσα υποστήριξη από το OPC. Έχουν ήδη αναληφθεί πρωτοβουλίες για τη διενέργεια επειγουσών αντικομμουνιστικών επιχειρήσεων σε ελληνικές εργατικές και νεολαιίστικες οργανώσεις, ειδικότερα σε βιομηχανικές και αριστερές περιοχές της Αττικής. Δεν μας έχει ζητηθεί ακόμη να γίνει κάτι με το θέμα του ‘‘οικονομικού πολέμου’’. Μπορεί όμως να γίνει κάποια κίνηση για να ανασταλεί η αυξανόμενη δυσαρέσκεια των αγροτών και των εργατών».

Έναν μήνα αργότερα, όταν οι εκλογές έχουν πλέον προκηρυχθεί, ο Καραμεσίνης αναφέρει σε έγγραφό του (17 Αυγούστου 1951): «Το Κέντρο επιθυμεί όπως ένας πράκτοράς μας ζητήσει από τον Πιουριφόι να πλησιάσει απευθείας τον Αλ. Παπάγο και να του προσφέρει οποιαδήποτε λογική βοήθεια μπορούμε να του παράσχουμε κατά τη διάρκεια της [προεκλογικής] εκστρατείας, συμπεριλαμβανομένης και οικονομικής βοήθειας, σε αντάλλαγμα της παλιάς του συνεργασίας με την υπηρεσία μας».

Δύο χρόνια αργότερα (7 Μαΐου 1953), ο Καραμεσίνης συμβάλει αποφασιστικά στην ίδρυση της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών. Ο πρωθυπουργός Παπάγος απευθύνεται δημόσια στον αμερικανό στρατηγό Βαν Φλιτ και του λέει: «στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας»! Καραμεσίνης και Πιουριφόι διοικούσαν πια ανοιχτά την Ελλάδα. Σύνδεσμος της CΙΑ στην ΚΥΠ ήταν ένα πρόσωπο που θα διαδραμάτιζε αργότερα μοιραίο ρόλο, ένας αξιωματικός ονόματι Γεώργιος Παπαδόπουλος.

Ο Τομ Καραμεσίνης διείσδυσε στις δημόσιες υπηρεσίες, τα υπουργεία και τις νευραλγικές θέσεις του κρατικού μηχανισμού τοποθετώντας συνεργούς της CIA. Τώρα είχε βάλει το νερό στο αυλάκι και με το παραπάνω μάλιστα για την εγκαθίδρυση του αμερικανικού παρακράτους στη χώρα μας, που τόσο βαριά κληρονομιά θα άφηνε στο εσωτερικό κατά τα επόμενα χρόνια. Όλοι τον ξαναθυμήθηκαν το 1967, με το Απριλιανό Πραξικόπημα, όταν ο παλιός σύνδεσμός του Γεώργιος Παπαδόπουλος (τον είχε στρατολογήσει προσωπικά ο Τομ) θα έκανε τη Χούντα των Συνταγματαρχών χρησιμοποιώντας τις μυστικές οδούς που ο Καραμεσίνης είχε φροντίσει να στήσει και να συντηρήσει εδώ και χρόνια.

Στα τέλη του 1953, με την επιτυχία και τα συγχαρητήρια των ανωτέρων του στο τσεπάκι, επέστρεψε στα κεντρικά της CIA στις ΗΠΑ συμμετέχοντας πια στον στρατηγικό σχεδιασμό της ανάπτυξης κι άλλων παράνομων στρατιωτικών δικτύων σε χώρες της Ευρώπης, στα πρότυπα της «Προβιάς».

Μέχρι τότε είχε στρατολογήσει εκατοντάδες έλληνες πράκτορες, πολλοί από τους οποίους θα ανέβαιναν ψηλά στην ιεραρχία της CIA. Ο Καραμεσίνης έφυγε από την Ελλάδα ως απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού, στήνοντας τις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες στα πρότυπα της CIA και κάτω από τον έλεγχό του. Για χρόνια εξάλλου τόσο η μισθοδοσία των ελλήνων πρακτόρων όσο και η μίσθωση των βάσεών τους καταβάλλονταν από την Ουάσιγκτον. Όταν η έδρα της ΚΥΠ μεταφέρθηκε από το κτίριο της οδού Μέρλιν στην οδό Μπουμπουλίνας, οι Αμερικανοί ανέλαβαν να πληρώνουν ακόμα και το ενοίκιο, κάτι που διήρκεσε ως το 1964!

Το 1959 θα επιστρέψει στην Ευρώπη, αυτή τη φορά ως σταθμάρχης της CIA στη Ρώμη, όπου επέβλεψε το παλιότερο δημιούργημά του στην Ιταλία, την ακροδεξιά παραστρατιωτική «Gladio», και εμπνεύστηκε πολλά ακόμα ψυχροπολεμικά σχέδια για την ανατροπή του κομμουνιστικού κινδύνου και την ευθεία παρέμβαση της Ουάσιγκτον στην πολιτική ζωή της γείτονος. Στα τέσσερα χρόνια της Ρώμης, θα φακελώσει περισσότερους από 157.000 ιταλούς πολίτες.

Ένα καλό κομμάτι του διαβόητου συμμαχικού και νατοϊκού κατόπιν σχεδίου «Stay Behind» για τον εξωτερικό και εσωτερικό «κόκκινο» εχθρό ενορχηστρώθηκε από τον Καραμεσίνη. Όταν επέστρεψε στο Λάνγκλεϊ της Βιρτζίνια, έδρα της CIA, το 1963, τον έκαναν αμέσως αναπληρωτή βοηθό διευθυντή Σχεδίων!

Ο Καραμεσίνης φτάνει μέχρι και τη Λατινική Αμερική

Τα νέα του καθήκοντα στον προγραμματισμό της CIA περιλάμβαναν τώρα την παρακολούθηση ξένων ηγετών επικινδύνων για τις ΗΠΑ και τις πολιτικές τους. Τώρα κυνηγούσε τον Τσε, ξαποστέλνοντας στη Λατινική Αμερική το τσιράκι του, τον ελληνοαμερικανό πράκτορα Νίκολα Λεοντίρις, που έγινε αργότερα υπεύθυνος υποκλοπών.

Πλέον εκπαίδευε ελληνοαμερικανούς πράκτορες και όλη η «ελληνική μαφία» της CIA του χρωστά την ύπαρξή της. Ταυτοχρόνως, διεκπεραιώνει πραξικοπήματα και δολοφονίες αριστερών ηγετών στα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Πέρα από το λυσσαλέο κυνήγι του Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία, ο Καραμεσίνης οργάνωσε τη δολοφονία του Πατρίς Λουμούμπα στο Κονγκό το 1961 και ήταν πίσω από πολλές απόπειρες δολοφονίας του Φιντέλ Κάστρο.

Την ώρα που στην Ελλάδα κυβερνούν τα τσιράκια του από τα παλιά, οι Συνταγματάρχες, ο Καραμεσίνης οργανώνει ένα ακόμα πραξικόπημα το 1973, ανατρέποντας τον σοσιαλιστή πρόεδρο της Χιλής, Σαλβαδόρ Αλιέντε, και την κυβέρνηση της «Λαϊκής Ενότητας».

Ο Αλιέντε αρνήθηκε όπως ξέρουμε να παραδοθεί, το προεδρικό μέγαρο βομβαρδίστηκε και ο χιλιανός πρόεδρος έπεσε μαχόμενος μαζί με τη φρουρά του. Επικεφαλής του πραξικοπήματος ανέλαβε ο αρχηγός του Στρατού, στρατηγός Αουγκούστο Πινοσέτ.

Το καλοκαίρι του 1966 ο Τομ προωθήθηκε στη θέση του αναπληρωτή διευθυντή Σχεδίων και όταν ο προϊστάμενός του Ντέσμοντ Φιτζέραλντ πέθανε το 1967, τον διαδέχτηκε στη ζηλευτή θέση του διευθυντή. Αυτό σήμαινε πως είχε τώρα στην κατοχή του όλες τις μυστικές επιχειρήσεις της CIA στην υφήλιο!

Ο Καραμεσίνης είχε εξάλλου στο βιογραφικό του τόσο την επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967 στην Ελλάδα όσο και τις αποσταθεροποιητικές ενέργειες της CIA εναντίον του χιλιανού προέδρου, ήταν λοιπόν ο ιδανικότερος να διαδεχθεί στο τιμόνι τον εκλιπόντα Φιτζέραλντ.

Ο Καραμεσίνης και ο διευθυντής της CIA, Ρίτσαρντ Χελμς, θα ανακριθούν από την επιτροπή της αμερικανικής Γερουσίας για την υπόθεση της δολοφονίας του προέδρου Κένεντι, μιας και ο Τομ ήταν προσωπικά υπεύθυνος για τη διερεύνηση του δολοφόνου Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ και κάτι ήξερε. Σε υπόμνημα του Καραμεσίνη σημειωνόταν εξάλλου ότι πράκτορας της CIA ήταν εκείνη τη μοιραία μέρα στο Ντάλας επιχειρώντας.

Δεν αποδείχτηκε τίποτα και η υπόθεση θάφτηκε. Τώρα ο Καραμεσίνης διηύθυνε μια τεράστια εκστρατεία στο εσωτερικό των ΗΠΑ κατά του αριστερού Τύπου, στοχεύοντας ευθέως περισσότερες από 500 εφημερίδες. Οι πράκτορές του είχαν διεισδύσει σε όλα τα έντυπα που καταφέρονταν κατά του Πολέμου του Βιετνάμ.

Θα τον ξαναβρούμε άλλη μια φορά, τώρα μπλεγμένο στο διαβόητο Σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ του Νίξον. Το πρόβλημα για τον Καραμεσίνη ήταν πως τρία κεντρικά πρόσωπα του σκανδάλου υποκλοπών και παρακολουθήσεων ήταν στελέχη της CIA στον τομέα ευθύνης του! Ο Τομ προσπάθησε ανεπιτυχώς να καλύψει τους πράκτορες της CIA που διέρρηξαν τα γραφεία του Δημοκρατικού Κόμματος.

Ο Νίξον απέλυσε τον διευθυντή της CIA, Ρίτσαρντ Χελμς, τον Φεβρουάριο του 1973 (πολλά σενάρια υπάρχουν για τον λόγο) και ο εύθικτος Καραμεσίνης παραιτήθηκε από τη διευθυντική του θέση (μια από τις καλύτερες στη CIA) διαμαρτυρόμενος για τις περιπέτειες του προϊσταμένου του. Κατάσκοπός του έγραψε αργότερα γι’ αυτόν: «Ήταν γεμάτος ενέργεια, ήσυχος, αποτελεσματικός και σεβαστός στους υφισταμένους του». Όσο για τον καλό του φίλο και συνεργάτη του στη σκιώδη δράση, Χένρι Κίσινγκερ, είπε όταν παραιτήθηκε ο Τομ: «διαχειρίστηκε τις πιο ευαίσθητες επιχειρήσεις με απόλυτη διακριτικότητα».

Οι δικές του περιπέτειες δεν είχαν όμως τελειώσει, καθώς τώρα τον καλούσαν από διερευνητική επιτροπή σε διερευνητική επιτροπή του Κογκρέσου ανακρίνοντάς τον για αρκετές υποθέσεις δολοφονίας και παράνομης δράσης. Αυτός παραδεχόταν πως είχαν γίνει μερικά μικρολαθάκια από τη CIA στο παρελθόν, αρνούμενος πάντως να μπει σε λεπτομέρειες και ψέγοντας μάλιστα την πολιτική ηγεσία που ήθελε να διερευνήσει τα «άπλυτα» των μυστικών υπηρεσιών.

Ήταν εξάλλου παρασημοφορημένος βετεράνος του Β’ Παγκοσμίου και ο λόγος του είχε ειδικό βάρος. Ακόμα και η CIA του είχε απονείμει την υψηλότερη διάκρισή της (Distinguished Intelligence Medal).

Σε μια τέτοια επιτροπή (House Select Committee on Assassinations) ήταν να καταθέσει στριμωγμένος το 1978, όταν πέθανε από ανακοπή καρδιάς στις 4 Σεπτεμβρίου απολαμβάνοντας τις διακοπές του στο Κεμπέκ του Καναδά.

Άφησε πίσω του γυναίκα και τρεις κόρες αλλά και κληρονομιά τη στενή συνεργασία της Αμερικής με την άκρα δεξιά και τη γέννηση του παρακράτους σε πολλές γωνιές του κόσμου. Τα ίχνη της δράσης του είναι ακόμα νωπά στις χώρες που έδρασε ο Καραμεσίνης…

Τζόρτζ Ιωαννίδης (1922-1990)

Μέχρι το 2006, ο Ιωαννίδης ήταν ένας ασήμαντος πράκτορας που έδρασε στην Ελλάδα επί αποστασίας. Δικηγόρος, γιος δημοσιογράφου, ευγενικός, ντυνόταν ακριβά, και έκανε εύκολα φιλίες. Το πέρασμά του από την πατρίδα ήταν σύντομο (1964-1965). Αργότερα έγινε γνωστό ότι μετατέθηκε στο Βιετνάμ.

Ομως, στην 40ή επέτειο της δολοφονίας του Κένεντι, αποκαλύφθηκε ο πρωταγωνιστικός ρόλος του στον χειρισμό κουβανών αντικαθεστωτικών που σχεδίαζαν τη δολοφονία του Κάστρο και η άμεση εμπλοκή του με τον Λι Χάρβεϊ Οσβαλντ.

Ο δημοσιογράφος της «Ουάσιγκτον Ποστ» Τζέφερσον Μόρλεϊ αποκάλυψε ότι ο Ιωαννίδης ήταν 1960 – 1963 χειριστής των κουβανών αντιφρονούντων του Μαϊάμι, με το ψευδώνυμο Χάουαρντ. Χρηματοδοτούσε την φοιτητική αντικαστρική οργάνωση DRE με 2,4 εκατ. δολάρια ετησίως και προΐστατο κλιμακίου της CIA, 24 πρακτόρων (επιχείρηση AMSPELL). Ο Οσβαλντ προσπάθησε να εισχωρήσει στην οργάνωση, έγινε αντιληπτός και εξεδιώχθη. Ο Ιωαννίδης γνώριζε τις κινήσεις του Οσβαλντ και η CIA τον παρακολουθούσε πριν από τη δολοφονία του Κένεντι. Αυτό το μυστικό κρατήθηκε επτασφράγιστο και ο Χάουαρντ πέρασε στη λήθη.

Μετά από έρευνες πολλών χρόνων, ο Μόρλεϊ ανακάλυψε τον Χάουαρντ, χωρίς να γνωρίζει την ύπαρξη του Ιωαννίδη. Το 1978, το Κογκρέσο άνοιξε ξανά τον φάκελο Κένεντι και μια επιτροπή ανέλαβε να ψάξει χιλιάδες αποχαρακτηρισμένα έγγραφα. Σύνδεσμος της επιτροπής που έψαχνε την ταυτότητα του Χάουαρντ ορίστηκε από την CIA ο Ιωαννίδης, ο οποίος παραπλάνησε την επιτροπή.

Αργότερα, όταν ο Μόρλεϊ αποκάλυψε την πλεκτάνη, επιφανείς διανοούμενοι, μεταξύ των οποίων ο Νόρμαν Μέιλερ, ο Αντονι Σάμερς, ο Τζέραλντ Πόσνερ, ο Μόρλεϊ και ο αντιστασιακός Ηλίας Δημητρακόπουλος, ζήτησαν με ανοιχτή επιστολή στο περιοδικό «The New York Review of books», να χυθεί άπλετο φως και να ανοίξουν τα αρχεία της CIA και ο φάκελος Ιωαννίδη.Η CIA αρνήθηκε, αλλά ο Μόρλεϊ προσέφυγε στα δικαστήρια και μόλις πριν από 2 χρόνια του παραδόθηκαν 350 αποχαρακτηρισμένα, έγγραφα από τον φάκελο του Ιωαννίδη. Μεταξύ αυτών, η ευχαριστήρια επιστολή του διευθυντή της CIA, ναυάρχου Τέρνερ, την ημέρα της αποστρατείας του Ιωαννίδη, το 1978. (Αρα, ήταν «ενεργός» όταν παραπλανούσε την επιτροπή για τη δολοφονία του Κένεντι).

Ισως ο Ιωαννίδης χρησιμοποιούσε την πρεσβεία ως κάλυψη, με τη βοήθεια του χουντικού δικηγόρου Τζορτζ Τσαρλς, που παρέμεινε στην πρεσβεία ως νομικός σύμβουλος και μετά τη μεταπολίτευση. Ο Ιωαννίδης δεν κατέθεσε για την υπόθεση Κένεντι. Τώρα, ανοίγει και πάλι η έρευνα, αλλά ο πρωταγωνιστής δεν πρόκειται να μιλήσει ποτέ.

Ο γιος του εστιάτορα από την ΜοντάναΟ Κάλαρης γεννήθηκε στην Αμερική, για την ακρίβεια στο Μπίλινγκς της Μοντάνα το 1922 και μέχρι τα δώδεκα χρόνια του έπαιξε και πήγε σχολείο σε αυτή την επαρχιακή πόλη, όπου σπάνια συνέβαινε κάτι. Τότε η μητέρα του αποφάσισε να επιστρέψει στην Ελλάδα, και ο Κάλαρης ανδρώνεται στην Αθήνα, όπου ξεκινάει και σπουδές στην Νομική Αθηνών, κατά την διάρκεια της Κατοχής.

Θα τις τελειώσει στο πανεπιστήμιο της Μοντάνα, όταν επιστρέψει στην Αμερική, αφού πρώτα υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία, προκειμένου να πολιτογραφηθεί πολίτης των ΗΠΑ.
Στην CIA θα ενταχθεί το 1952, όταν θα τον στρατολογήσει ο δαιμόνιος Τομ Καραμεσίνης, υπεύθυνος εν πολλοίς για την «συμμορία των Ελλήνων» πρακτόρων που έδρασαν στην υπηρεσία για τα επόμενα πενήντα χρόνια.

Η πρώτη του μετάθεση ήταν-που αλλού;-στην Αθήνα, όπου έμεινε για κάποια χρόνια, κάνοντας πολύ καλή δουλειά ως επιχειρησιακός πράκτορας του σταθμού της CIA στην ελληνική πρωτεύουσα.

Ακολούθησαν την δεκαετία του ’60 μεταθέσεις σε χώρες όπως η Ινδονησία, οι Φιλιππίνες και το Λάος, μέσα στην κόλαση του πολέμου στο Βιετνάμ αλλά και η προαγωγή του σε σταθμάρχη.

Στην Ινδοκίνα στήνει μια παράτολμη μεν, απόλυτα επιτυχημένη δε επιχείρηση όπου κατορθώνει να πάρει στα χέρια του τα πλήρη σχέδια του SA-2 ενός καινούργιου Ρωσικού αντιαεροπορικού πυραύλου καθώς και το εγχειρίδιο λειτουργίας του, κάτι που έσωσε τις ζωές χιλιάδων Αμερικανών πιλότων.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 θεωρείται μαζί με τον διαβόητο Τζορτζ Ιωαννίδη ένας από τους καλύτερους επιτελικούς αξιωματούχους της CIA και όταν ο Ουίλλιαμ Κόλμπι αναλαμβάνει διευθυντής, έρχεται η ώρα της μεγαλύτερης πρόκλησης στην καριέρα του.

Ο πόλεμος με τον Άνγκλετον και τα χρηματοκιβώτια

Ο ελληνοαμερικανός πράκτορας γνωριζόταν πολύ καλά με τον νέο διευθυντή της υπηρεσίας. Είχε υπηρετήσει υπό τις διαταγές του όταν ο Κόλμπι ήταν διευθυντής επιχειρήσεων για τον τομέα της Νοτιοανατολικής Ασίας και η συνεργασία τους ήταν άψογη.

Ο νέος διευθυντής έχει να αντιμετωπίσει ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα, που ακούει στο όνομα Τζέιμς Άνγκλετον και είναι ο διευθυντής του κλάδου αντικατασκοπείας στην CIA. Η εμμονή του στο κυνήγι πρακτόρων της KGB έχει εξελιχτεί σε ένα πογκρόμ διώξεων και παρακολουθήσεων, που έχει ανοίξει έναν εσωτερικό πόλεμο στην υπηρεσία.

Η φιλοσοφία του Κόλμπι είναι τελείως διαφορετική από αυτή του Άνγκλετον. Πιστεύει ότι η CIA πρέπει πρωτίστως να συγκεντρώνει πληροφορίες για τον πρόεδρο των ΗΠΑ και την πολιτική ηγεσία και όχι να προσπαθεί να αποδυναμώσει η να διαλύσει την KGB.

Όταν στις 17 Δεκεμβρίου του 1974 καλεί τον Άνγκλετον και του ζητάει να παραιτηθεί από την θέση του, αλλά να συνεχίσει να εργάζεται ως ειδικός σύμβουλος στην CIA, ο τελευταίος αρνείται κατηγορηματικά να συναινέσει. Πιστεύει ότι είναι πολύ δυνατός για να τον διώξουν, ότι τίποτε δεν μπορεί να τον αγγίξει.

Την επόμενη ημέρα η μοίρα του Άνγκλετον στην υπηρεσία σφραγίστηκε από ένα τηλεφώνημα του δημοσιογράφου Σέιμουρ Χερς των New York Times στον Κόλμπι.
Σε αυτό τον ενημέρωσε ότι θα έγραφε ένα άρθρο για τις μυστικές παράνομες επιχειρήσεις της CIA που «έτρεχε» ο Άνγκλετον στην Αμερική και παρά τις ικεσίες του τελευταίου να μην το γράψει δεν έκανε πίσω.

Την ημέρα που δημοσιεύθηκε το άρθρο ο Κόλμπι αποκαθήλωσε τον Άνγκλετον και τοποθέτησε τον Γιώργο Κάλαρη επικεφαλή του τμήματος αντικατασκοπείας της CIA.

Του ανέθεσε άμεσα να ξεκαθαρίσει το χάος που άφηνε πίσω του ο προκάτοχός του, ο οποίος την παραμονή της Πρωτοχρονιάς πήγε να τον επισκεφτεί, όχι πάντως για να του πει τα κάλαντα.
Βρήκε τον Κάλαρη να καπνίζει-ήταν μανιώδης καπνιστής μέχρι το τέλος της ζωής του-και του είπε ξεκάθαρα: «Θα σε συντρίψω. Δεν είναι κάτι προσωπικό, απλά βρέθηκες στην μέση ενός πολέμου μεταξύ του Κόλμπι και εμένα. Σε λυπάμαι γιατί είδα τον φάκελό σου και σου λέω ότι θα σε λιώσω».

Ο Γιώργος Κάλαρης χαμογέλασε, του έδειξε ευγενικά την πόρτα της εξόδου και με μια ομάδα άρχισε να ψάχνει τα μυστικά αρχεία του Άνγκλετον. Στον δεύτερο και τον τρίτο όροφο των κεντρικών γραφείων στο Λάνγκλει, βρέθηκαν σφραγισμένα δωμάτια γεμάτα από φακέλους και πάνω από σαράντα χρηματοκιβώτια κλειδωμένα.

Όταν ζήτησε τους συνδυασμούς κανείς δεν τους ήξερε οπότε έφερε ειδικούς να τα ανοίξουν και έπεσε από τα σύννεφα όταν οι δικοί του εξέτασαν το περιεχόμενο τους.

Οι 40.000 μυστικοί φάκελοι

Υπήρχαν άκρως απόρρητα έγγραφα, σημειώσεις, γράμματα, φωτογραφίες κασέτες με συνομιλίες και όπως είπε ο Κάλαρης στον Κόλμπι «κάποια πολύ αλλόκοτα πράγματα για τα οποία δεν θα μιλήσω ποτέ ξανά σε κανέναν».

Σε αυτά υπήρχαν φάκελοι για δύο ανώτερους αξιωματούχους της MI5 και για δεκάδες δημοσιογράφους, την ύπαρξη των οποίων δεν ήξερε κανείς μέχρι εκείνη την ημέρα.

Ο Άνγκλετον δρούσε μόνος του, έχοντας στήσει ουσιαστικά ένα παραμάγαζο μέσα στην CIA, με μια τεράστια συλλογή στοιχείων, που δεν είχαν αρχειοθετηθεί ποτέ και δεν τα είχε δείξει ούτε στους εκάστοτε διευθυντές της υπηρεσίας.

Χρειάστηκαν έξι χρόνια και μια ομάδα τεχνικών που δούλευε με βάρδιες είκοσι τέσσερις ώρες το 24ωρο για να εξεταστούν οι 40.000 μυστικοί φάκελοι του Άνγκλετον.

Ο Κάλαρης είχε δώσει εντολή να κρατηθούν οι πιο σημαντικοί για την CIA και το ποσοστό τους να μη ξεπερνάει το μισό του 1% του συνόλου, δηλαδή τους διακόσιους!

Όλοι οι υπόλοιποι καταστράφηκαν και ο Ελληνοαμερικανός πράκτορας έλαβε τα εύσημα για το εξαιρετικό έργο που είχε επιτελέσει, ενώ η επόμενη θέση του ήταν διευθυντής του τομέα για την Σοβιετική Ένωση και την Ανατολική Ευρώπη.

Το 1979 πήρε τα εύσημα επειδή κατάφερε να λήξει η εχθρότητα δεκαετιών ανάμεσα στην CIA και το FBI, όταν έστησε μια κοινή επιχείρηση των δύο υπηρεσιών με στόχο Σοβιετικούς πράκτορες που ήθελαν να αυτομολήσουν.

Η γυναίκα του Ισμήνη Μικρούτσικος παραπονιόταν μόνο για δύο πράγματα: Ότι δεν τον έβλεπε πολύ και ότι κάπνιζε σαν φουγάρο, πρωί, μεσημέρι και βράδυ, χωρίς να νοιάζεται για τον καπνό.

Μαζί της απέκτησε τρία παιδιά τον Τόμας, τον Τίμοθι και την Στέισι, που τον χόρτασαν όταν συνταξιοδοτήθηκε το 1980 και αποχώρησε μετά είκοσι οχτώ χρόνια δράσης.

Παρόλο που τον προσέγγισαν πολλοί δημοσιογράφοι, αρνήθηκε να μιλήσει σε όλους για την θητεία του στην CIA, τις νύχτες στην Ινδοκίνα, τις επιχειρήσεις στο Λάος, το χάος του Άνγκλετον και τους χιλιάδες φακέλους που καταστράφηκαν.

Ο Κάλαρις αποστρατεύθηκε το 1980 και πέθανε 74 χρόνων, τον Σεπτέμβριο του 1995 χωρίς να μιλήσει για τίποτα.

Gust Lazaris Avrakotos (1938-2005)

Στην αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα υπηρέτησε απο το 1965 εως το 1978, ως επικεφαλής Τμήματος Εξωτερικών Υποθέσεων. Ήταν επιτελικός πράκτορας της CIA και προϊστάμενος (και αδερφικός φίλος) του σταθμάρχη της υπηρεσίας, Ρίτσαντ Γουέλς. Όταν τον εκτέλεσε η 17Ν πρότεινε -στα σοβαρά- στον Χένρι Κίσιγκερ, να «καθαρίσει 35-40 απο αυτούς της 17Ν …. Και δεν με νοιάζει αν χτυπήσουμε και μερικούς λάθος ανθρώπους».Ευτυχώς, τον πρόλαβε το Γουότεργκέιτ…Ο Philip Agee, ο άνθρωπος που ακόμη και σήμερα ο πατέρας Μπούς αποκαλεί «τον μεγαλύτερο προδότη στην μεταπολεμική ιστορία των ΗΠΑ» ξέρει τον Dr.Dirty. Ο Philip «αυτομόλησε» απο την CIA το 1971 και με το βιβλίο «CIA :The inside story», προκάλεσε σάλο με τις αποκαλύψεις του. Ο πατέρας Μπούς, τον θεώρησε υπεύθυνο για την δημοσιοποίηση του ονόματος του Γουέλς και του ρόλου του Gust Abrakotos…« Μα, το θέμα είναι πως ο Γουέλς, ήταν το Νο2. Και δεν είχε εμπλακεί στην εσωτερική πολιτική, όχι τουλάχιστον όπως ο Gust…Αυτό τους έκανε έξαλλους και δεν το ξέχασαν ποτέ. Δεν έχω παράπονο, ο πατέρας Μπούς ακόμη με θυμάται που και που με δηλώσεις του. Ο Gust, πίστεψτε με, ήταν πραγματικά Dr. Dirty. Ειδικά για την Ελλάδα…»

Ο Gust Αbrakotos Lazaris ή Lazaridis, ήταν ένθερμος υποστηρικτής του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967 και της δικτατορίας που ακολούθησε. Η ιστορία μέλει να αποκαλύψει ποιός ήταν πραγματικά ο ρόλος του, κατά την προετοιμασία της…

« Ο Ιωαννίδης ήταν ο τακτικότερος συνομιλητής του, ενω ο Παπαδόπουλος και ακόμη λιγότερο ο Παττακός είχαν μαζί του μάλλον εθιμοτυπικές σχέσεις», θυμάται σήμερα ένας απόστρατος αξιωματικός ο οποίος υπηρέτησε ως ακόλουθος στην φρουρά ενός εκ των τριών…Ακόμη με δικό του τρόπο μας περιγράφει την σημασία που απέδιδε στο ρόλο του «Gust» σε σχέση με το «Ελληνικό ζήτημα» η Αμερικανική πολιτική ηγεσία και ο Χένρυ Κίσιγκερ προσωπικά, το έγκριτο αμερικανικό «THE NATION» . (Obituary of a spy, Ιανουάριος 2005):

«Την επόμενη χρονιά, μετά την ολοκλήρωση της εκπαίδευσής του απο τη CIA, (σ.σ : ξεκίνησε την εκπαίδευσή του στην ιδιαίτερα διάσημη τότε Directorate of Operations της CIA, ως case officer την 1η Αυγούστου 1962 ), o Avrakotos τοποθετήθηκε στην Ελλάδα. Ως παιδί Ελλήνων μεταναστών ένοιωσε αυτη την αποστολή ως κάλεσμα της μοίρας. Και στην Ελλάδα ο ψυχρός πόλεμος είχε αρχίσει, την θεωρούσαν ως έναν πολύ σημαντικό σταθμό με ήδη 142 πράκτορες σε υπηρεσία. Μετά το πραξικόπημα των συνταγματαρχών ο Gust είχε τον ελληνικό στρατό να «τρωέι φαγητό απο το χέρι του», τρόπος του λέγειν…Σε όλες τις τεταμένες εξελίξεις στην Αθήνα, ο Χένρυ Κίσιγκερ και η υπόλοιπη Αμερικανική κυβέρνηση στηρίζονταν σε αυτόν μονάχα τον αξιωματούχο. Κάθε φορά που ξέσπαγαν φήμες για νέο πραξικόπημα, όλοι έψαχναν τον Avrakotos».

Ο Avrakotos είχε αφήσει την τελευταία του πνοή στο στρατιωτικό νοσοκομείο Inova Fairfax (Va.) Hospital, την 1η Δεκεμβρίου του 2005 .Στην Ελλάδα έμεινε μέχρι και το 1978, κυνηγώντας τη 17Ν. Ο θάνατος του Γουέλς τον έκανε ακόμη πιο σκληρό. Κλείστηκε στον εαυτό του, χώρισε με την σύζυγό του και έγινε ανελέητος. Ήταν η εποχή που Gust αναλάμβανε όλες τις βρώμικες δουλειές. Τότε οι συνάδελφοί του κόλλησαν το παρατσούκλι «Dr. Dirty» το οποίο τον ακολουθούσε μέχρι τον θάνατό του, ακόμη και στην πλέον ιδιαίτερη και μυστική αποστολή στην ιστορία της CIA την οποία έφερε σε πέρας, με απίστευτα κόστος για τις ΗΠΑ και ολόκληρο τον πλανήτη.

Λογικό, αν ληφθεί υπόψην πως ήταν ο άνθρωπος που ανακάλυψε, όπλισε και εκπαίδευσε τον Οσάμα Μπιν Λάντεν και τους Μουτζαχεντίν του, στον πόλεμο ενάντια στους σοβιετικούς στο Αφγανιστάν!

«Ακόμη και σήμερα, κάθε φορά που ένας πύραυλος Stinger καταρρίπτει ένα απο τα ελικόπτερα μας στο Ιράκ ή το Αφγανιστάν, όλοι οι «παλιοί» της CIA σφυρίζουν μέσα απο τα δόντια τους «Bloddy Gust»…Γιατί ξέρουν πως τους πυραύλους τους προμηθεύτηκαν απο τον Έλληνα…»

Η αλλαγή στο πολιτικό σκηνικό των ΗΠΑ, μετά το Γουότεργκειτ και κάποια «παπαγαλάκια» στο εσωτερικό της CIA, έριξαν τον Dr. Dirty, σε δυσμένεια. Το 1978 τον ανακαλούν στην υπηρεσία και, παρά τις διαμαρτυρίες του, τον μεταθέτουν στη Βοστώνη. Το 1982 τον κάλεσαν να ενταχθεί στην ομάδα που είχε συσταθεί για το Αφγανιστάν. Ο Gust Avrakotos ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό έχοντας πιστέψει στην δύναμη που είχαν οι τοπικοί φύλαρχοι, οι οποίοι ταλαιπωρούσαν τους Σοβιετικούς. Ο έλληνας πράκτορας ήταν φανατικός αντικομμουνιστής, και οι πληροφορίες που είχε απο τον John Tertzelian, έναν Αμερικανοαρμένιο συνάδελφό του στην Βοστώνη, ο οποίος είχε υπηρετήσει τρία χρόνια στο Αφγανιστάν, τον είχαν ενθουσιάσει:

«Οι φύλαρχοι και οι μαχητές τους είναι οι πιο σκληροί άνθρωποι που γνωρίζω. Με λιγη βοήθεια σε όπλα και χρήματα, οι σοβιετικοί σύντομα θα ανήκουν στην ιστορία».

Η θέση που κατείχε ως acting chief of the South Asia Operations Group with responsibility for Afghanistan, India, Pakistan, Iran and Sri Lanka, του άφηνε πολλά περιθώρια να κινηθεί χωρίς να δίνει λογαριασμό στους ανωτέρους του. Όχι δηλαδή ότι θα του τον ζήταγαν, είτε γιατί ήθελαν «να πράττει αλλά να μην ξέρουμε», είτε γιατί ,στο πρόσφατο παρελθόν, είχε ήδη διαολοστείλει δύο φορές τον προϊστάμενο του Ευρωπαϊκού και Ασιατικού τομέα, όταν του ζήτησε εξηγήσεις.

Όταν ανέλαβε το Αφγανιστάν ο Avrakotos, οι ΗΠΑ είχαν ήδη παραδώσει, εν κρυπτώ,100,000 Lee-Enfield 303, δηλαδή παμπάλαιες καραμπίνες και μάλιστα χωρίς σφαίρες, δεδομένου πως είχαν σταματήσει να τις παράγουν στην Αμερική. Ο Έλληνας πράκτορας, με τις ανεπίσημες επαφές και τις δυνατότητες που είχε, γρήγορα βρήκε 40 εκατομμύρια σφαίρες αποθηκευμένες σε σπηλιές στην Γιουγκοσλαβία, και τις απέστειλε στους μουτζαχεντίν. Μέσω μαύρης αγοράς προμηθεύτηκε την ίδια περίοδο απο έναν Πολωνό στρατηγό σοβιετικούς αντιαεροπορικούς πυραύλους SA-7 .Σύντομα πέρασε στα χέρια του το 70% του συνολικού προϋπολογισμού της CIA για τις μυστικές επιχειρήσεις. Όλες οι πόρτες ήταν ανοιχτές στην Ουάσιγκτον, χάρη στην αμέριστη υποστήριξη που του παρείχε ο Γερουσιαστής Charlie Wilson. Σύντομα, πάλι μέσω μαύρης αγοράς, εξασφάλισε για τους μουτζαχεντιν 54 πυραύλους εδάφους-εδάφους των 122mm. Η επιτυχία που είχαν οδήγησε στην παραγγελία προς τους Αιγυπτίους για χιλιάδες εξελιγμένα κομμάτια. Οι πύραυλοι Κατιούσα, που σήμερα χρησιμοποιεί η Χαμάς και η Χεσμπολά, είχαν γεννηθεί. Με αυτούς οι Μουτζαχεντίν βύθισαν στο σκοτάδι την Καμπούλ και αχρήστεψαν τους αεροδιαδρόμους του αεροδρομίου αποκόπτοντας τον ανεφοδιασμό των Σοβιετικών. Ήταν η πρώτη φορά κατά την οποία οι σοβιετικοί σκέφτηκαν να εγκαταλείψουν το Αφγανιστάν…Παράλληλα, με την βοήθεια ενός δαιμόνιου σχεδιαστή όπλων, του Michael Vickers, εισάγαγε τεράστιες ποσότητες κινέζικων όπλων, τα οποία αναβάθμιζαν στο Ισραήλ και περνούσαν με μουλάρια (μισθωμένα» απο την CIA!!), μέσω Πακιστάν. Το αντάλλαγμα για την συνεργασία του Πακιστάν ήταν να κάνουν οι ΗΠΑ τα «στραβά μάτια» για τις προσπάθειες της χώρας να αναπτύξει ατομική βόμβα. Όπως αποκαλύπτεται ο ρόλος του Έλληνα πράκτορα, διαμόρφωσε καταστάσεις στο διεθνές σκηνικό οι οποίες μέχρι σήμερα παραμένουν στην πρώτη γραμμή των εξελίξεων. Εκτός απο τα κανάλια τροφοδοσίας μέσω Αιγυπτου, Κίνας, Πακιστάν, Γιουγκοσλαβίας και Ισραήλ, ο δαιμόνιος Έλληνας, με προϋπολογισμό πλέον στα χέρια του που ξεπερνούσε τα 10 δις δολάρια το χρόνο, πλησίασε και τους Σαουδάραβες. Απο αυτούς εξασφάλισε τροφοδοσία σε νεαρούς φανατικούς Ισλαμιστές για να πολεμήσουν μαζί με τους μουτζαχεντίν, καθώς και υλική και μηχανική υποστήριξη.

Τότε ήταν που γνώρισε έναν νεαρό πλούσιο σαουδάραβα, ο οποίος έσπευσε να προσφέρει τη βοήθειά του σε άντρες, χρήμα και μέσα. Ήταν ο Οσάμα Μπιν Λάντεν, ο οποίος εμφανίστηκε στο προσκήνιο με τις ευλογίες τότε της σαουδαραβικής κυβέρνησης. Εκπαιδεύτηκε απο τον Έλληνα πράκτορα της CIA στον χειρισμό των όπλων, ενω ο ίδιος ο Λάντεν, εγκατέστησε με τη βοήθεια του Gust την πρώτη του οργάνωση στο Αφγανιστάν την ΜΑΚ (Maktab al-Khadamat) που σημαίνει Γραφείο Υποστήριξης…Σε αυτόν παρέδωσε ο Avrakotos τους αντιεροπορικούς πυραύλουςStinger με τους οποίους οι μουτζαχεντίν κατέριπταν σαν μύγες τα σοβιετικά ελικόπτερα Mi-24. Μόνο που μετά έμειναν στα χέρια των Ταλιμπάν…

Η «αποστολή Αφγανιστάν» κρίθηκε επιτυχής. Ο Avrakotos αποσύρθηκε, αρχικά με μετάθεση στην Αφρική, όταν διαμαρτυρήθηκε στους προϊσταμένους του για την δράση του διαβόητου Ολιβερ Νόρθ (σκάνδαλο Ιραν – Κόντρας), και μετά την αποστρατεία του στη Ρώμη και εργάστηκε, αρχικά στην News Corp. και στη συνέχεια στην McLaan Va. έχοντας παράλληλα ιδιωτικό συμβόλαιο συνεργασίας με τη CIA, μέχρι το 2003.

Σε αυτήν αναφέρεται ως πρώτος γραμματέας περιφερειακών υποθέσεων της Πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα και αυτή έδινε στις κοινωνικές του επαφές και τους συντοπίτες του από την Κάρπαθο.

Εκεί όπου επισήμως εθεάθη για τελευταία φορά στις 7 Ιανουαρίου 2014 στην Όλυμπο, όπου παραβρέθηκε μαζί με την σύζυγό του στην επιμνημόσυνη δέηση του καθηγητή Μανώλη Σακέλλη, συγγενή από την πλευρά της γυναίκας του.

Αμέσως μετά, σύμφωνα με τα όσα λένε συγγενείς και φίλοι, ο William G. Basil έφυγε για το Αφγανιστάν -μιλάει άψογα τις τοπικές διαλέκτους- όπου και εργάστηκε είτε ως σύμβουλος ασφαλείας κάποιας εταιρίας είτε ως στέλεχος της αμερικανικής κυβέρνησης.

Η δουλειά του ήταν να συντάσσει εκθέσεις και εκτιμήσεις για την πολιτική κατάσταση, την τρομοκρατία ή την ασφάλεια, οι οποίες κατέληγαν στα κεντρικά του Λάνγκλεϊ ή του Μέριλαντ, εκεί όπου στεγάζονται η CIA και η NSA αντίστοιχα.

Εκεί κατέληγαν και οι απομαγνητοφωνημένες υποκλαπείσες τηλεφωνικές συνομιλίες του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή και των δεκάδων υψηλόβαθμων αξιωματούχων της ελληνικής κυβέρνησης.

Με την πείρα χρόνων και με δεκάδες απόρρητες αποστολές στο ενεργητικό του ο συνταξιούχος πράκτορας που μένει μόνιμα στο Μέριλαντ της Βαλτιμόρης σε μια λιτή μονοκατοικία θεωρείται σκληρός αλλά δίκαιος στην νέα του δουλειά.

Συνοδεύοντας την κόρη του στον γάμο της το καλοκαίρι του 2013

Κάτι που έμαθε από τον μέντορά του, όταν αποφάσισε να παρατήσει την γραφειοκρατική δουλειά-υπέβαλλε τους υποψήφιους στο τεστ της αλήθειας με τον ανιχνευτή ψεύδους-ο οποίος δεν ήταν άλλος από τον θρυλικό Γκαστ Αβράκωτο.

Αυτόν που έστησε την κατά πολλούς μεγαλύτερη επιχείρηση της CIA στο Αφγανιστάν, προκειμένου οι Ταλιμπάν να εκδιώξουν τους Ρώσους που είχαν εισβάλλει στην χώρα τους.Ο Γκαστ ήταν αυτός που εκπαίδευσε και τον νεαρό τότε Σαουδάραβα φονταμενταλιστή Οσάμα Μπιν Λάντεν, στα στρατόπεδα του Πακιστάν, στο αντάρτικο των πόλεων, μαθαίνοντας του πως να μάχεται όχι μόνο στο βουνό αλλά και στα αστικά κέντρα.

Η τραγική ειρωνεία είναι χρόνια αργότερα, ο μαθητής του William G. Basil, ασχολήθηκε εκτενώς με το κυνηγητό του Οσάμα Μπιν Λάντεν, τριγυρνώντας με λευκή μακριά γενειάδα και αμφίεση Ταλιμπάν, στους σκονισμένους δρόμους πόλεων σαν το Πεσαβάρ και την Τζαλαλαμπάντ.

Eπιμέλεια: www.logiosermis.net