Του Μάνου Χατζηγιάννη …
Όποιος είναι καλός στις δικαιολογίες σπανίως είναι καλός σε οτιδήποτε άλλο, έλεγε ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, και η φράση του ταιριάζει απόλυτα στην κυβέρνηση την επόμενη μέρα των φονικών πυρκαγιών της Αττικής. Πολύ φανφαρονισμός , υποκρισία και προκλητικό ύφος από τους περισσότερους εξουσιαστές.
Το πιο ενοχλητικό με τους ανίκανους είναι ότι μιλάνε, συμπληρώνει ο Γάλλος συγγραφέας, Pascal Bruckner και οι κυβερνώντες μίλησαν πολύ, μα πάρα πολύ, ζητώντας από όλους τους άλλους να σωπάσουν. Μόνο που ξέχασαν μια λέξη στο ανήθικο ντελίριό τους. Την λέξη ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ!
Αυτό που συνέβη στην Αττική, συμφωνούν όλοι πως δεν έχει προηγούμενο. Μια συνηθισμένη φωτιά, όπως αυτές που συμβαίνουν στην περιοχή αυτή σχεδόν κάθε καλοκαίρι, δέθηκε στο άρμα ενός απότομου αφύσικου ανέμου που την μεταμόρφωσε σε πραγματική λαίλαπα με τραγικό αποτέλεσμα εκατόμβη νεκρών και ζωές στις στάχτες διαλυμένες.
Μόνο που μερικά από τα διδάγματα από αυτή την τραγωδία σχετίζονται με ευρύτερα γεωπολιτικά και πολιτικοοικονομικά ζητήματα….
Κομβικό κομμάτι της τραγωδίας ο πελατειακός χαρακτήρας του δημόσιου-και όχι μόνο- τομέα που οδηγεί σε καταστροφική αναποτελεσματικότητα. Αυτή η ρημάδα η νοοτροπία πως «ο πελάτης (στην προκειμένη περίπτωση ο ψηφοφόρος) έχει πάντα δίκιο»
Είναι τυχαίο πως τραγωδίες σαν κι αυτές συμβαίνουν σε κοινωνικά περιβάλλοντα με σταθερά εδραιωμένα πελατειακά πολιτικά συστήματα και σε πολιτικές οντότητες που λειτουργούν στην περιφέρεια μεγάλων, γραφειοκρατικών, σύγχρονων “αυτοκρατοριών”;
Είχαμε και στην Σουηδία ανεξέλεγκτες πυρκαγιές. Ωστόσο, δεν υπήρξαν απώλειες ζωής ή μεγάλες καταστροφές που έπληξαν τα αστικά κέντρα. Στην Πορτογαλία πέρυσι – και φέτος και στην Ελλάδα – έσβησαν στις φλόγες πολλά άτομα, κυρίως λόγω της ανικανότητας των κρατικών μηχανισμών να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά το πρόβλημα. Η μεγάλη διαφορά μεταξύ αυτών των παραδειγμάτων είναι η ποιότητα της δημόσιας υπηρεσίας. Στην Ελλάδα και την Πορτογαλία δεν υπάρχει πραγματική δεοντολογία στη δημόσια διοίκηση, η οποία συχνά δεν ανταποκρίνεται σε κανέναν έντονο έλεγχο αποτελεσματικότητας. Σε τέτοιες νοσηρές καταστάσεις καθίσταται πολύ δύσκολο να διαμορφώσει κανείς μακροπρόθεσμα σχέδια για την αντιμετώπιση κρίσιμων και απειλητικών για την ανθρώπινη ζωή καταστάσεων. Ομοίως, το πολιτικό σύστημα στερείται των απαραίτητων προϋποθέσεων για να διαμορφώσει ενημερωμένες κοινωνίες που εκπαιδεύονται να συνεργάζονται και να πειθαρχούν όταν υπάρχει ανάγκη συντονισμού. Όταν ο “πελάτης” υπαγορεύει και διαμορφώνει την ουσία της πολιτικής κουλτούρας, αυτό κορυφώνεται με τις κατακερματισμένες κοινωνίες που δηλητηριάζονται με την εξάπλωση της νόσου της ανομίας και τις περιορισμένες δυνατότητες διοικητικής συνοχής.
Ειδικότερα στην Ελλάδα, η βαθιά ριζωμένη νοοτροπία της κρατικής ευνοϊκής μεταχείρισης παράγει ολόκληρους τομείς ασυντόνιστης αστικοποίησης, χωρίς σεβασμό για το περιβάλλον, σχηματισμό χαοτικών περιφερειών και ακτογραμμή που καταπατήθηκε βάναυσα και επανειλημμένως από τα βιαστικά αναπτυξιακά σχέδια για τα ακίνητα.
Σε ένα τέτοιο κοινωνικό πλαίσιο, ο λεπτομερής σχεδιασμός καθίσταται σχεδόν αδύνατος και η ιδέα της εφαρμογής διοικητικών κατευθυντήριων γραμμών για την αντιμετώπιση μιας κρίσης ακούγεται σαν φαιδρότητα. Είναι ουσιαστικά το ίδιο το πολιτικό σύστημα που προκαλεί τις καταστροφές και όχι κάθε φυσικό κατακλυσμιαίο φαινόμενο.
Γεωπολιτικές επιπτώσεις
Υπάρχει επίσης μια γεωπολιτική σκοπιά στην επόμενη μέρα της τραγωδίας. Εάν μια χώρα δεν μπορεί να συμβαδίσει με τις καθιερωμένες σε παγκόσμιο επίπεδο διοικητικές και χρηματοοικονομικές τάσεις, θα καταλήξει να αντιμετωπίζει καταστάσεις αδιέξοδου και να βρεθεί περιθωριοποιημένη. Με εξαίρεση την εξάρτησή της από τη βαριά φορολογία του κράτους, η ΕΕ ακολουθεί πάντα πολιτικές ανοικτών κοινωνικών συνόρων και οικονομίας της αγοράς. Οι χώρες που αποκλίνουν από αυτή τη λογική βρίσκονται σταδιακά χαμένες σε μια πολιτική έρημο.
Συνεχίζουν να σέρνονται στα περιθώρια των γεγονότων και να αποφεύγουν όλες τις σύγχρονες εξελικτικές διαδικασίες. Λειτουργώντας ως εξαίρεση αντί του κανόνα, θα βρεθούν γρήγορα περιθωριοποιημένες. Θα αποτελέσουν μια σφοδρή ανωμαλία και θα γίνουν οι παρίες του διεθνούς συστήματος. Τα γεωπολιτικά γεγονότα θα τις προσπεράσουν και θα θεωρηθούν ως οι «μαύρες τρύπες» της διεθνούς τάξης. Κι αυτά δεν είναι συνομωσιολογικά σενάρια περί νέας τάξης πραγμάτων και άλλα τινά….
Τα εγχώρια γεγονότα και οι σημαντικές οικονομικές επιλογές δεν μπορούν πλέον να περιοριστούν σε εθνικά ή περιφερειακά περιστατικά. Παρά τη σημασία των γεγονότων μέσα σε μια χώρα, η επιλογή για βαριά κρατική παρέμβαση μπορεί να οδηγήσει μια χώρα στη διεθνή έρημοποίηση. Επιπλέον, η διεθνής της θέση μπορεί επίσης να υποβαθμιστεί, συμβάλλοντας στη συνολική περιθωριοποίηση του έθνους.
Στην Ελλάδα γίναμε μάρτυρες αυτής της απωθητικής, εσωτερικά εκκολαπτόμενης τραγωδίας και απευχόμαστε, παρά τα ευχολόγια και την συγκινητική συμπαράσταση στους πληγέντες, ότι σύντομα θα δούμε πιο εκτεταμένες συνέπειες …
Ας ευχηθούμε πως αυτή την φορά θα προσπαθήσουμε να δούμε το δάσος και όχι το δέντρο, κι ας το κάψαμε…. Labels Άρθρα Loading… Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Πηγή – ksipnistere.com
Use Facebook to Comment on this Post
