Που ειναι η αριστερά, οι οικολογικές οργανώσεις και οι λοιποί κονσερβαριστές του κινήματος; Που ειναι όλοι αυτοί που κόπτονται και αγωνίζονται για να μην στηθεί καμιά ανεμογεννήτρια στα κορφοβούνια, να μη γίνει κάνα φράγμα και τσιμεντάριστει το τοπίο ή να μην ανοίξει κάνας δρόμος και να μην κοπεί κάποιο δέντρο;
Παραδόξως, δεν ακούγεται καμιά φωνή αντίδρασης στις χιλιαδες περιπτωσεις αυθαιρετούντων και καταπατητών σε δημόσιες δασικές εκτάσεις σε ρέματα και αιγιαλούς.
Δεν φαίνεται να νοιάζεται κανείς – ούτε η περιβόητη κοινωνία των πολιτών- για το γεγονός ότι υπάρχουν δημόσιες ακτές που ειναι κλεισμένες και περιφραγμένες και η πρόσβαση του Λαού σε αυτές αδύνατη.
Δεν αντιδρά το κίνημα, ούτε στήνονται οργανώσεις όταν χτίζονται σπίτια μες στο δάσος και στα ρέματα. Δεν αντιδρά κανείς όταν κόβονται εκατομμύρια δέντρα, αποψιλώνονται δάση και πέφτουν τόνοι τσιμέντο στις παραλίες για να στηθούν ολόκληροι αυθαίρετοι οικισμοί.
Καμιά πρωτοβουλία πολιτών και κανένα κίνημα δεν θα βρεις εδώ. Καμιά διαδήλωση, κανένας βουλευτής ή πολιτευτής δεν θα σταθεί απέναντι σε αυτό, εδώ και δεκαετίες.
Διότι στην πραγματικότητα η έννοια του Δημόσιου χώρου – ως κτήμα και απαίτηση όλου του λαού -δεν ειναι καν αντικείμενο πολιτικής προσέγγισης εντός των κομμάτων τόσο της αριστεράς ή της δεξιάς, όσο και της κοινωνίας των πολιτών και του κινήματος, όπως θα έπρεπε.
Κατά συνεπεία και ο λαός ειναι πλήρως απ-ευαισθητοποιημένος και απαθής σε αυτό το θέμα. Καταλήγει να αποδέχεται -περίπου ως κακή μοίρα του ίδιου και του τόπου μας-, πως ο κάθε ένας που έχει μέσον ή λεφτά ή θράσος, μπορεί να κλείνει την παραλία και την πρόσβαση στην ακτή! Ότι μπορεί να κόβει δέντρα και να μπαζώνει ρέματα. Μπορεί να περιφράσσει το τοπίο και να κόβει δρόμους ιδιωτικούς, να στήνει το εξοχικό του όπου γουστάρει.
Η αριστερά και το κίνημα θα έπρεπε να ειναι απέναντι σε όλα αυτά αλλά δεν είναι.
Παρόλο που όλοι ξερουν ότι τα σημερινά χάλια ειναι έργο του κράτους των τελευταίων πολλών δεκαετιών και του βαθιά διεφθαρμένου συστήματος. Παρολο που ξέρουμε ότι το σύστημα κάνει τα στραβά μάτια ή βλέπει εισπρακτικά τις καταπατήσεις, τα μπάζωματα και τις ΙΧ παραλίες.
Το ίδιο στραβά μάτια κάνει και η αριστερά και το κίνημα.
Έτσι σταδιακά, μικρά ιδιωτικά, επιχειρηματικά, κατασκευαστικά, συμβολαιογραφικά, πολιτικά συμφέροντα συγκροτούνται σε μεγάλες ομαδες πίεσης με πολιτικό βάρος. Εκατοντάδες χιλιαδες αυθαίρετα με ψήφο πιέζουν την κοινωνία. Όμως το κίνημα απουσιάζει.
Κι αυτό γιατί όλη η πολιτική σκέψη -και η ανάλογη στρατηγική- πηγάζει μόνο από την απλοϊκότητα της ταξικής αντίθεσης και δεν μπορεί να υπερβει αυτή την ανάλυση.
Σε αυτήν, ο λαός και το κίνημα πρέπει να ειναι ευαισθητοποιημένο μονό στον αγώνα κατά του μεγάλου κεφαλαίου. Μόνο αν ο καταπατητής είναι ο Λάτσης και το οικόπεδο ειναι το ελληνικό, μόνο αν τις γεννήτριες της βάζει ο Μυτιληναίος και την εξόρυξη την κάνει η el dorado, μόνο αν το φράγμα το κάνει η ΔΕΗ ή την παραλία την κλείνει ο κάθε εξοργιστικά πλούσιος.
Μόνο τότε -και δικαίως- το κίνημα ευαισθητοποιείται και εξεγείρεται.
Όμως ειναι εμφανής η απουσία του κινήματος από το χώρο της οικιστικής αυθαιρεσίας και της παράνομης δόμησης!
Όλο αυτό δείχνει ότι αγώνας το κινήματος δεν ειναι για το δάσος, το βουνό, το περιβάλλον ή την παραλία ως δημόσιο χώρο, αλλά ότι το δάσος και η παράλια ειναι το πεδιο της μάχης μεταξύ κινήματος- κεφαλαίου.
Έτσι στην περίπτωση που ο απλός αυθαιρετούχος καταπατητής ειναι Λαός, δεν υπάρχει αντίδραση. Ο καταπατητής αθωώνεται και έχει και τα δίκια του.
Στην περίπτωση του απλού φτωχού καταπατητή, τις φωτιές τις βάζουν οι πολιτικές υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου οι οποίες καίνε τον κοσμάκη, ενώ για την καταστροφη φταίει το αστικό κράτος και το σύστημα που δεν προστατεύει και δεν ανακουφίζει τους πληγέντες.
Ας τελειώνουμε με αυτό.
Η πρόσφατη τραγωδία δείχνει ότι χρειάζονται άμεσα πρωτοβουλίες για να μπει η κοινή λογική στην άναρχη κατάσταση που εξελίχτηκε επί δεκαετίες σε βάρος του δημόσιου χώρου.
Ενός κοινού χώρου που ανήκει σε όλους μας και πολύ περισσότερο στις καταπιεσμένες τάξεις. Όχι τυχαία για τα δημόσια αγαθά και το σχετικό κίνημα χρησιμοποιείται διεθνώς η λέξη «commons», ομόριζη με την λέξη «communism».
Χρειάζονται πρωτοβουλίες, στις οποίες θέλω να πιστεύω, πως δεν θα δούμε το κίνημα και την αριστερά να τάσσεται με το δίκιο του φτωχού καταπατητή λαϊκίζοντας, αλλά απέναντι σε αυτό. Θέλω να δω μπει μπροστά το δημόσιο συμφέρον έναντι του μικρο-ιδιωτικού.
Και πέρα από αυτό, η αριστερά, η κοινωνία των πολιτών και το κίνημα, πρέπει να απαιτήσουν την σύνταξη σχεδίου πόλεως και την δημιουργία υποδομών ώστε να ανακουφιστεί άμεσα η οικιστική πίεση, να δομηθούν λειτουργικοί οικισμοί και να σωθεί κάνα δάσος.
https://papaioannou-j.gr/archives/232976 Labels Άρθρα Loading… Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Πηγή – ksipnistere.com
Use Facebook to Comment on this Post
