25 ΜΑΡΤΙΟΥ ΤΟΥ ΔΥΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΤΙΠΟΤΕ..

Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Μερικά από μια σειρά ακυκλοφόρητα τραγούδια που έδωσε για δημοσίευση στα blogs για την εθνική μας επέτειο ο Δημήτρης Ιατρόπουλος Ωδοποιός, δοκιμιογράφος, χρονογράφος, σχολιαστής, πνευματικός ακτιβιστής.

ΑΠΟΨΕ..

Απόψε κάτι θα συμβεί.. Απόψε, κάτι τρέχει.

Είναι το στήθος μου βαρύ και στην ψυχή μου βρέχει…

Κι’ έχω μια Ελλάδα μέσα μου, που όλο με κατατρέχει..

Απόψε κάτι θα συμβεί.. Κάτι , πολύ μεγάλο.

Δεν ξέρω η νύχτα πού θα βγει, και τι καημό θα βγάλω..

Κι’ έχω μια Ελλάδα μέσα μου που δεν μ’ αντέχει άλλο.
Απόψε κάτι θα συμβεί, κι’ ένας Θεός, το ξέρει!

Είναι παράξενη η πληγή, γλυκό είναι το…..
.

μαχαίρι..

Κι’ έχω μια Ελλάδα μέσα μου, σφαγμένο καλοκαίρι…

Απόψε κάτι θα συμβεί, που κρύβεται στο στόμα.

Η θα σηκώσω όλη τη Γη, ή θα συρθώ στο χώμα!

Κι’ έχω μια Ελλάδα μέσα μου που τη λατρεύω ακόμα..

ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ

Ξεφτιλισμένοι προβοκάτορες, αλήτες,

κομπλεξικοί, ψευτοπατριώτες, τρωγλοδύτες!
Μοσχοπηδάτε την πατρίδα μου και πάτε,

Φιρί-φιρί, και στάλα-στάλα, να τη φάτε..
Ρουφιάνοι πρόστυχοι και φαύλοι μασκαράδες,

Αρχοντοπλούμιστοι και βουτυρολαπάδες,
Με τα συκώτια της ψυχής μου όλοι θρεμμένοι,

Φανερογάμηδες και κρυφοπηδημένοι!
Παρακεντέδες, μια ζωή προσκυνημένοι,

Κι απ’ τη ζωή κι από το Χρόνο, ξεγραμμένοι,
Στην παρακμή σας κολυμπάτε, μαύρα φίδια,

Της Ιστορίας μας αισχρά αποκαΐδια..
Σαλπίζουμε άγρια μες στον τρελό αγέρα,

Το λάβαρό μας ανεμίζει πέρα ως πέρα
Τριχιά να γίνει, της αλήθειας, να σας πνίξει.

Καινούρια πόρτα στα όνειρά μας πια, ν’ ανοίξει!

ΒΓΑΙΝΩ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

Δεν κάνω πια πίσω, Το στρίβω για εμπρός,

Παντού όπου γυρίσω, Με σπρώχνει ο καιρός.

Ανοίγω τη βρύση, Και τρέχουν φωτιές,

Με έχουν αντλήσει, Χιλιάδες φορές,

Δεν έχω άλλο τράτο, Στο δρόμο θα βγω.

Με πήγαν στον πάτο, Τους πάω στο γκρεμό!

Δεν θέλω μνημείο, Του Άγνωστου Έλληνα.

Μονάχος μου έμεινα. Αρχαίο αγγείο.

Οι δήθεν φωστήρες, Πηδούν στο κρεβάτι μας.

Θα βγούμε για πάρτη μας, Και τέρμα οι σωτήρες!

Δε γουστάρω κανένα, Παρά μόνο εσένα,

Αναγνώστη που βλέπεις, Πατριωτάκι που ακούς!

Δε γουστάρω κανένα, Τα όνειρά μου ένα-ένα,

Αριθμούς τάχουν κάνει, Με τους τηλεφακούς!

Μονάχα από τους δυο μας, περιμένω,

Με στίχο αγριεμένο, Που διόρθωσε ο Θεός..

Μονάχα από τους δυο μας περιμένω,

Εγώ είμαι το τρένο, Κι’ εσύ είσαι ο σταθμός!

Μονάχα από τους δυο μας περιμένω

Χαλάω την παρτίδα, Δεν παίζω, εδώ κι εμπρός!

Μονάχα από τους δυο μας, περιμένω,

Εγώ είμαι η Πατρίδα, Κι Εσύ’ σαι τ’ Άγιο Φως!

ΥΣΤΕΡΟΛΟΓΙΟΝ: Κι όμως! Δεν τα έγραψα…εχτές! Αλλά το 2000! Πριν δέκα χρόνια, όταν τίποτε δεν έδειχνε ότι θα φτάναμε εδώ που φτάσαμε σήμερα. Δεν είμαι προφήτης. ΄Απλώς, -όπως κι εσείς- έχω το δικό μου τρόπο να διαβάζω την ελληνική Ιστορία.. Χρόνια Πολλά πάντως, και ξετυλίξτε τις σημαίες που κρύβετε βαθιά μέσα σας. Θα μας χρειαστούν. Πολύ σύντομα..