4 Φεβρουαρίου 1943: Αντισμήναρχος Περρίκος Κωνσταντίνος: «Παιδιά με παίρνουν για εκτέλεση. Κουράγιο! Γρήγορα έρχεται η Νίκη και η Λευτεριά! Ζήτω η Ελλάς!» (φωτογραφίες)

Ο Κωνσταντίνος Περρίκος γεννήθηκε στις 23 Απριλίου 1905 στην Καλλιμασιά της Χίου. Παιδί χωρισμένων γονιών, μεγάλωσε στο μοναστήρι του χωριού με τις δύο καλόγριες, αδελφές του πατέρα του….
Μόλις τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο εγκαταστάθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου ζούσε μία άλλη θεία του. Εκεί τελείωσε το Γυμνάσιο και το 1925 επέστρεψε στην Ελλάδα για να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία.
Τον επόμενο χρόνο εγγράφηκε στην Στρατιωτική Σχολή Αεροπορίας στο Σέδες Θεσσαλονίκης και το 1932 ονομάστηκε Ανθυποσμηναγός.
Ενδιάμεσα, το 1829, νυμφεύτηκε την Μαρία Δεληγεώργη, με την οποία θα αποκτήσει τρία παιδιά.

Σταθμός στην ζωή του, η γνωριμία του το 1934 με τον νεαρό πανεπιστημιακό Δάσκαλο Παναγιώτη Κανελλόπουλο, ο οποίος πιστεύοντας ότι το κράτος θα πάει μπροστά μόνο με συσπειρωμένο το σύνολο των εθνικών Δυνάμεων, ιδρύει το «Ενωτικό Κόμμα». Ο Κ. Περρίκος από τα πιο δυναμικά στελέχη του κόμματος, δημοσιογραφεί στην εφημερίδα του κόμματος «Ελληνική Φωνή». Αρθρογραφεί στην «Ελληνική Φωνή», όπως και την εφημερίδα «Εστία» ενυπόγραφα, επισημαίνει ότι η αεροπορία μας δεν είναι αξιόμαχη και ζητεί συγχρόνως την κοινή προσπάθεια όλων των Ελλήνων για την απόκτηση Πολεμικής Αεροπορίας, ανάλογης με τις προσδοκίες που πρέπει να στηρίζονται σ αυτήν. Επίσης για την ίδρυση κρατικής αεροβιομηχανίας και την απαλλαγή της Ελλάδας από ξένες πολιτικές και οικονομικές επιρροές στην εκλογή διαφόρων τύπων αεροσκαφών. Επίσης αρθρογραφεί περί εθνικής Αμύνης και περί εθνικής Οικονομίας. Αυτές του οι ενέργειες είχαν σαν συνέπεια την σύλληψη και φυλάκισή του. Στην δίκη που ακολούθησε, δικαιώθηκε και αθωώθηκε, αλλά η Αεροπορία τον απέταξε από τη δύναμη της, την 27.4.1935 σε ηλικία 30 ετών. Τότε ήταν Υποσμηναγός.

Ο Κώστας Περρίκος ήταν Δημοσιογράφος, εργάτης, έμπορος, στρατιώτης ρήτορας. Μισούσε όλους τους δυνάστες, ξένους και δικούς, αγαπούσε όλους τους εργαζόμενους, προστάτευε τους αδυνάτους. Δεν είχε άλλο σκοπό στη ζωή του παρά να κάνει το καλό, απέφευγε τις διαφημίσεις, περιφρονούσε τον θάνατο, λάτρευε την Ελλάδα.

Μια μαρτυρία του ίδιου φανερώνει τους λόγους που τον έκαναν να δημιουργήσει οργάνωση αντίστασης.

«Όταν γυρίσαμε από την Αλβανία, εκεί που είχαμε πολεμήσει με το χαμόγελο στα χείλη, είδα γύρω μου το χαμόγελο να έχει χαθεί. Είδα πράγματα που δεν ήθελα να δω. Είδα μια Αθήνα αλλιώτικη, μια Αθήνα σακατεμένη. Οι σκηνές στους δρόμους με αρρώσταιναν. Το ίδιο και τα πρόσωπα των ανθρώπων, προ παντός τα πρόσωπα των παιδιών».

Τον Αύγουστο του 1942 δημιουργεί νέα αντιστασιακή ομάδα με τον τίτλο ΠΕΑΝ (Πανελλήνιος Ένωσις Αγωνιζόμενων Νέων), που για δυο μήνες συνυπάρχει με την Στρατιά Σκλαβωμένων Νικητών…

Η ΠΕΑΝ εκδίδει εφημερίδα, την «Δόξα», και το πρώτο φύλλο της κυκλοφορεί τον Απρίλιο του 1942. Ο σκοπός της ΠΕΑΝ -πέρα από την κυκλοφορία του παράνομου τύπου- είναι και η εκτέλεσις σαμποτάζ σε βάρος του εχθρού. Για τον σκοπό αυτό δημιουργείται ο «Ουλαμός Καταστροφών» με επικεφαλής τον ίδιο τον Κ. Περρίκο. Οι συμμαχητές του μιλούν για αυτόν:

«Ήταν φωτιά, δυναμίτης, δεν τον κρατούσες με τίποτα. Ήθελε να πολεμήσει. Ήταν σίφουνας. Μόνος του έβρισκε τα εκρηκτικά, αυτός καθόριζε τους στόχους, έβρισκε χρήματα, αυτός είχε ψυχή. Ήταν μαχητής, ήταν στρατιώτης, δεν ήταν συνωμότης. Ήταν μπουρλοτιέρης, ήξερε να εμπνέει, να ορμάει».

Όταν ο Κ. Περρίκος έκρινε ότι έπρεπε να δοθεί ένα αποφασιστικό κτύπημα στους λίγους αξιοθρήνητους προδότες που είχαν συγκροτήσει την αισχρά οργάνωση ΕΣΠΟ, ανέλαβε μαζί με τους συμμαχητές του το έργο. Και το έργο αυτό εκτελέσθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 1942, ημέρα Κυριακή και ώρα 12:00 το μεσημέρι.
Κυριακή ώρα 12:03: Όλη η Ευρώπη δεν είχε μεγαλύτερο σαμποτάζ να συγκρίνει με αυτό!

Συνελήφθη μετά από προδοσία μαζί με άλλους συμμαχητές του, την 11.11.1942 στο σπίτι όπου εκρύβοντο, στην Καλλιθέα. Παίρνει όλη την ευθύνη επάνω του!

Κάποια μέρα, τέλος Νοεμβρίου, γυρίζοντας από ανάκριση από τον Πειραιά στις φυλακές Αβέρωφ, ζήτησε από τον Αυστριακό αξιωματικό που τον συνόδευε να του επιτρέψει να επισκεφθεί το σπίτι του στην Αθήνα, (Μιχ. Βόδα 137), για να δει την γυναίκα του και τα παιδιά του, δίνοντας του τον λόγο της στρατιωτικής του τιμής ότι δεν θα αποδράσει. Πράγματι ο Αυστριακός Αξιωματικός τον πήγε σπίτι του όπου παρέμεινε μίση ώρα.

Στις 31.12.1942 παραμονή του νέου έτους καταδικάζεται από το Γερμανικό Στρατοδικείο 3 φορές σε θάνατο και 15 έτη ειρκτήν!

Δικηγόρος υπεράσπισης ήταν ο γερμανομαθής Ιωάννης Λόντης (μετέπειτα καθηγητής και Ακαδημαϊκός)

Συγκατηγορούμενοι: Ιουλία Μπίμπα, Κ. Γιαννάτος, Επ. Γαλάτης, Αικατ. Μπέση και Γιώργος Κουσουράκος.

Ο Κ. Περρίκος στην απολογία του αναλαμβάνει την ευθύνη για όλα, σε μια υπέρτατη χειρονομία αυτοθυσίας και απαράμιλλου ηρωισμού. Απολογείται λέγοντας:

«Είμαι Έλληνας Αξιωματικός. Υπερηφανεύομαι για το χτύπημα που σας έδωσα. Το έκανα με την ιδέα πως έπρεπε να το κάνω χάριν της πατρίδας μου. Για το μεγαλείο της, δίνω την ζωή μου».

Βγαίνοντας μετά την καταδίκη του από το Στρατοδικείο, βλέπει την γυναίκα του και τα παιδιά του και πριν μπει στην κλούβα τους κάνει με το χέρι του το σήμα της νίκης.
Μεταφέρεται στις φυλακές Αβέρωφ στο κελί των μελλοθανάτων Νο 12 που έχει έξω από το κελί με κιμωλία ένα σταυρό.

Στις 23 Ιανουαρίου 1943 οι Γερμανοί επέτρεψαν στην οικογένεια του να τον επισκεφθεί στην φυλακή. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδαν η γυναίκα του και τα παιδιά του…

ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΒΕΡΩΦ, 23.1.1943: Το πρώτο του γράμμα.

«Ο θεός θέλησε να μεγαλώσετε δίχως πατέρα. Σύμφωνα με την απόφαση του Στρατοδικείου, ο πατέρας σας υπήρξε ένας εξαιρετικά επικίνδυνος εγκληματίας, ένας απαίσιος τρομοκράτης, αυτό όμως δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Ο πατέρας σας είχε άλλες επιδιώξεις. Επίστευε σε υψηλά ανθρωπιστικά ιδεώδη. Η σκέψη του ξεπερνούσε τα στενά όρια της πατρίδας μας. Εκείνο κυρίως που τον χαρακτήριζε ήταν η αγάπη του προς όλους τους ανθρώπους δίχως εξαίρεση.
Βρέθηκε όμως στην δίνη ενός πολέμου και πιστεύοντας στα ιδανικά του ενόμισε πως θα μπορούσε να συμβάλει ? ακόμη και όταν ο πόλεμος βρισκόταν στο ζενίθ του ? στην προπαρασκευή του κόσμου για την πραγματοποίηση της Διεθνούς Συνεργασίας που αποτελεί προϋπόθεση της Ειρήνης και ευημερίας ολόκληρης της ανθρωπότητας.
Ο πατέρας σας έπεσε για την λευτεριά της Πατρίδας μας. Έφυγε από τον κόσμο με την ικανοποίηση πως αν δεν έκανε το χρέος του όσο έπρεπε, πάντως το έκανε όσο μπορούσε. Το χρέος αυτό δεν τελειώνει ποτέ. Αν ζούσε, θα εξακολουθούσε τις προσπάθειές του και κατά την περίοδο της Ειρήνης.
Δουλέψτε για να σταματήσουν οι πόλεμοι, να ευημερήσουν οι άνθρωποι, να ΕΝΩΘΟΥΝ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, να ειρηνεύσει και να ευτυχήσει ο κόσμος.
Δουλέψτε για να καταργηθούν οι τεχνητοί φραγμοί που παρεμποδίζουν και σε άπειρες περιπτώσεις ματαιώνουν την πρόοδο των αξίων.
Δουλέψτε για την επικράτηση της Δημοκρατίας.
Αφιερώστε την ζωή σας στην Ελλάδα και την ανθρωπότητα.
Η θέλησις, η υπομονή, η εγκαρτέρηση, ο αλτρουϊσμός, η φιλοπατρία, το θάρρος, η αυτοθυσία, η αξιοπρέπεια και η σεμνή περηφάνια αποτελούσαν ολόκληρη την περιουσία μου και αυτά σας κληροδοτώ.

Φυλακές ΑΒΕΡΩΦ
Κελί 12
Κ. Περρίκος»

Στις 4.2.1943 -πριν την εκτέλεσή του- ένα άλλο σημείωμα και ένα ποίημα για τον γιό του Δημήτρη.

«Πεθαίνω για την Ελλάδα και θυμάμαι την τελευταία στροφή του ύμνου του Μιστράλ:
“Κι΄ αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα, ω θεία δάφνη, μια φορά κανείς πεθαίνει”

Ώρα 5:20: Εγκαταλείπω τον κόσμο χωρίς μίση και κακίες. Αγωνίσθηκα για την πατρίδα μου. Για την δικιά τους πατρίδα αγωνίζονται κι εκείνοι οι οποίοι με καταδίκασαν. Θα ήθελα το αίμα μου να μην μας χωρίσει, αλλά να μας ενώσει στο μέλλον με τους σημερινούς αντιπάλους.

Κ. ΠΕΡΡΙΚΟΣ»

Ο Κώστας Περρίκος εκτελέσθηκε στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής την 4.2.1943, ώρα 7:30 π.μ.

Σύμφωνα με την αναφορά του ιερομόναχου Νικόδημου Γραικού εξομολογήθη ειλικρινώς και μετέλαβε των αχράντων μυστηρίων με κατάνυξη.

«Ο υποσμηναγός Κων/νος Περρίκος, ετών 37 προ της εκτελέσεώς του είπε τα εξής προς τους παριστάμενους Γερμανούς:

”Δεν αισθάνομαι τίποτα εναντίον σας. Εσείς κάνατε το καθήκον σας. Ομοίως έκανα κι εγώ το δικό μου. Είμαι Ελληνας αξιωματικός της Αεροπορίας- Υποσμηναγός. Σας ευχαριστώ πολύ”.

Οι παριστάμενοι Γερμανοί Αξιωματικοί εχαιρέτισαν άπαντες στρατιωτικώς.
Ολίγον προ της εκτελέσεώς του ανεφώνησε «Ζήτω η Ελλάς!».

Όταν ο Γενικός Επιθεωρητής του Γερμανικού Στρατοδικείου ήλθε μαζί με άλλους αξιωματικούς να τον παραλάβουν από το κελί του στις 5:20 το πρωί για να τον οδηγήσουν στο θάνατο και την αθανασία, η νυχτερινή σιωπή των φυλακών Αβέρωφ εσχίσθη από την κραυγή του ήρωα προς τους συγκρατουμένους του:

«Παιδιά με παίρνουν για εκτέλεση. Κουράγιο! Γρήγορα έρχεται η Νίκη και η Λευτεριά! Ζήτω η Ελλάς!».

Την 2.9.1987 γίνονται τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Κ. Περρίκου στην οδό Γλάδστωνος και Πατησίων, όπου και το κτίριο που εστεγάζετο η ΕΣΠΟ.

Την επαύριο των αποκαλυπτηρίων ο δημοσιογράφος Φρέντυ Γερμανός επανέρχεται σχολιάζοντας τις υποθήκες του Κώστα Περρίκου:

«Αναρωτιέμαι πόσοι από τους εραστές της σημερινής Ενωμένης Ευρώπης θα είχαν το κουράγιο να κάνουν αυτή την γενναία προφητεία, την ώρα που τους σημάδευαν τα Γερμανικά πολυβόλα; Δέκα, πέντε, τρεις, ένας, κανένας; Κάτι μου λέει ότι η προτομή του Κ. Περρίκου δεν έπρεπε να στηθεί στα Χαυτεία. Έπρεπε να στηθεί στην καρδιά της Ευρώπης. Ίσως μπρος στο Κοινοβούλιό της. Εκεί είναι η θέση του. Του την χρωστάτε. Ένας απλός Έλληνας Αεροπόρος σας άνοιξε το 1943 τον δρόμο, στον οποίο σήμερα πορεύεστε».

peripatrhs.gr

Use Facebook to Comment on this Post

Related posts

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *