κυπριακό – στασιμότης

Δεν ήθελα στο ουσιαστικά τελευταίο μου Εθνικωλογικόν Εκδοτικόν Σημείωμα να γράψω για τις συνεχείς αθλιότητες που μαστίζουν το έθνος…
Να, όμως, που δεν μπορώ να το αποφύγω. Πραγματοποίησε εισβολή η Τουρκία στον θαλάσσιό μας χώρο κι εμείς “αντισταθήκαμε” ποικιλοτρόπως, όπως αρμόζει σε ένα περήφανο έθνος. Είπαμε, Κύπρος και Ελλάδα, στους Τούρκους να πάρουν το Μπαρμπαρός τους και να εξαφανιστούν από την ΑΟΖ μας, αλλιώς δεν θα επιστρέψουμε στις συνομιλίες για μία διζω- νική δικοινοτική ομοσπονδία. Οι Τούρκοι τα έκαναν πάνω τους και, φυσικά, ΔΕΝ έφυγαν. Σαμαράς και Αναστασιάδης, όμως, επαναβεβαίωσαν στους Τούρκους τον στρατηγικό μας στόχο για επίλυση του Κυπριακού στη βάση των ευρωπαϊκών αρχών και αξιών, των συμφωνιών κορυφής και των αποφάσεων του ΟΗΕ, δηλαδή την επαναφορά ενός σχεδίου Ανάν που θα επισφραγίζει την ήττα του 1974 και θα μας μετατρέπει σε μία κοινότητα σκλάβα στα χέρια των νεοοθωμανών της περιοχής μας.

Μέχρι εδώ φτάνει ο πατριωτισμός της ελλαδικής και κυπριακής αστικής τάξης. Στο σημείο να διεκδικούν τον εγκλωβισμό μας στο άρμα της Τουρκίας, φτάνει να επανενωθεί το νησί και αυτοί να ασκούν την εξουσία τους. Τις αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης τις είδαμε και το 2004 και τις είδαμε και τώρα. Έβγαλαν ένα ψήφισμα (γουάου!) εναντίον της Τουρκίας, αλλά ταυτοχρόνως μας καλούν να δεσμευτούμε από τώρα ότι με τη λύση τύπου Ανάν ΟΛΟΙ θα πάρουν το φυσικό αέριο και τα πετρέλαιά μας, ωσάν και οι Γερμανοί θα δεσμεύονταν ότι τα κέρδη τους από τις βιομηχανίες τους θα τα διαμοιράζονταν με τους γειτονικούς τους λαούς. Όσες συμμαχίες και να κάνουμε με Αίγυπτο, Ισραήλ, Λίβανο, Ιορδανία, ακόμη και Ρωσία, εάν δεν αλλάξουμε γραμμή πλεύσης και δεν αναιρέσουμε τις προηγούμενες υποχωρήσεις μας, δεν θα καταφέρουμε τίποτα ή, στην καλύτερη περίπτωση, θα καταφέρουμε να κερδίσουμε τη ΔΙΖΩΝΙΚΗ ΔΙΚΟΙΝΟΤΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ που σημαίνει το τέλος των ΕΛΛΗΝΩΝ στην ελληνικότατη Κύπρο. Γι’ αυτό, αγαπητοί αναγνώστες, συνεργάτες και συναγωνιστές, μην έχετε εμπιστοσύνη στους πολιτικούς και στους ακαδημαϊκούς και στους δημοσιογράφους και στους λογής λογής αναλυτές του Κυπριακού. Μείνετε πιστοί στην απελευθέρωση της Κύπρου και του έθνους ολόκληρου, μείνετε πιστοί στα ιερά και τα όσιά μας, στις δικές μας αρχές και αξίες, που βρίσκονται ακριβώς στην αντίπερα όχθη από τις ευρωπαϊκές. Μείνετε πιστοί στο αθάνατο κρασί του πολιτισμού μας, της γλώσσας μας και του 1821 και του 1955. Εμείς δεν θα αλλάξουμε. Μένουμε πιστοί στην ΕΝΩΣΗ, μόνο που πια δεν ζητάμε να γίνει το γαίμαν ΜΑΣ αυλάτζιν, αλλά το ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ. Τελειώνω με ένα κείμενο του 1995, της πρώτης χρονιάς που κυκλοφόρησε η εφ. ΕΝΩΣΙΣ:

40 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ 1955-1995 Από τις βόμβες για την ελευθερία στις βόμβες για το χρήμα.
Εάν το 1821 χαρακτηρίζεται ως μια με- γάλη επανάσταση ενός έθνους για την εθνική του ανεξαρτησία, το 1995 πρέπει να χαρακτηριστεί ως η μεγάλη επανάσταση ενός τμήματος του ίδιου έθνους να γράψει ΠΟΙΗΣΗ για όλο το έθνος. Τα χρόνια που μεσολαβούν ανάμεσα στο 1821 και το 1955 είναι πιθανόν τα πιο τραγικά για το ελληνικό έθνος, όπου το νεογέννητο ελληνικό κράτος συμμετέχει ως ένας από τους κύριους πρωταγωνιστές στην κατάπτωση και τον εκμαυλισμό των Ελλήνων. Το 1955 είναι η πρώτη μεγάλη απόπει- ρα του ελληνικού έθνους, στη σύγχρονη ιστορία του, να περισυλλέξει τα συντρίμ- μια που άφησε πίσω της η ΚΡΑΤΙΚΗ ιδεολογία και να αρθρώσει έναν λόγο ελληνικό, μακριά από τις ιδεολογίες της Δύ- σης και της Ανατολής. Η Ελληνική Επανάσταση του 1955 έλαχε να πέσει στους ώμους των Κυπρίων, ενός μικρού τμήματος του έθνους και μάλιστα, γεωγραφικά, του πιο απομακρυσμένου από τον υπόλοιπο εθνικό κορμό. Αυτό σε μια περίοδο όπου ο εθνικός κόσμος βρίσκεται υπό διάλυση, κατασακατεμένος από έναν σκληρό εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα σε δύο παρατάξεις, όπου το μόνο ελληνικό στοιχείο που τους χαρακτηρίζει ήταν κάποιες κραυγές μίσους στην ελληνική γλώσσα. Η Ελληνική Επανάσταση του 1955 είναι η μέθη του ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥ οράματος, η μέθη της ποίησης, η μέθη του έρωτα. Το κίνημα για μια αφηρημένη ελευθερία του ’55 δεν ήταν μια επανάσταση για κοινωνική δικαιοσύνη, όπως εκφράστηκε από μερικά κομμουνιστικά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, αλλά ούτε μια εθνικιστική επανάσταση (για την πρόοδο και την ανάπτυξη) ενάντια σε μια κυρίαρχη τάξη ή τους ξένους κατακτητές. Η Επανάσταση του 1955 ήταν μια επανάσταση για την επανάκτηση του χαμένου μας εαυτού. Οι Έλληνες της Κύπρου δεν οδηγούνται στις αγχόνες με το χαμόγελο στα χείλη για υψηλότερο βιοτικό επίπεδο, αλλά απλώς για να μπορούν να λένε «έτσι πεθαίνουν οι Έλληνες». Οι Έλληνες της Κύπρου πεθαίνουν για την Ένωση και την Ελλάδα γιατί έτσι πρέπει να κάνουν οι Έλληνες. Απλά πράγματα. Η Ελλάδα δεν τους πληγώνει ούτε τους πληρώνει. Ίσα ίσα που την περίοδο εκείνην η άθλια επίσημη Ελλάς, πάμφτωχη και εμφυλιοσπαραγμένη, προσπαθεί να βρει τρόπους να σαμποτάρει τον ξεσηκωμό των Κυπρίων και, κατ’ επέκταση, να κουτσουρέψει οποιοδήποτε συλλογικό όραμα του ελληνικού έθνους.

Η επανάσταση του 1955 ήταν ΕΛΛΗΝΙΚΗ. Γι’ αυτό, άλλωστε, και οι τόσοι συκοφάντες της, αριστεροί και δεξιοί. Αυτό δεν χώνεψαν ποτέ ούτε οι αριστεροί απολογητές της μονοκομματικής τυραννίας, αλλά ούτε και οι δεξιοί απολογητές του πολυκομματικού απολυταρχισμού. Δεν χώνεψαν ποτέ ότι, πέραν του αριστερού και δεξιού δρόμου, υπάρχει κι άλλος δρόμος. Ο άλλος δρόμος, ο δρόμος ο ελληνικός. Ο δρόμος της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας ερμηνεύτηκε ως μια αποτυχία, και μάλιστα ως μια αποτυχία η οποία οδήγησε τελικά στο πραξικόπημα και την εισβολή. Δεν χώνεψαν τον αγώνα εκείνον, γιατί στηρίχτηκε κυρίως στην ΕΘΝΑΡΧΙΑ και την οργάνωση της κοινωνίας μακριά από τα δικά τους κομματικά και πολιτειακά πρότυπα. Πρότυπα που, όπως θα δούμε πιο κάτω, οδήγησαν στην τουρκοποίηση της μισής Κύπρου και στην τουριστικοποίηση της υπόλοιπης μισής. Ο δρόμος ο ελληνικός δεν ηττήθηκε στο Λονδίνο και στη Ζυρίχη. Η ποίηση δεν ηττάται. Στο Λονδίνο και στη Ζυρίχη οι ιδεολογίες απλώς κυριαρχούν προσωρινά επί του ελληνικού δρόμου, με αποτέλεσμα όλοι πια να προχωρούν προς τον αφελληνισμό της Κύπρου.
Το τριτοκοσμικό κράτος της Κύπρου θα ενσωματώσει και την τριτοκοσμική ιδεολογία, η οποία εκφράζεται πια όχι μόνο από τον Μακάριο και το ΑΚΕΛ, αλλά κι από τα καινούργια δεξιά σχήματα και κόμματα που ξεφυτρώνουν μετά την ανεξαρτησία. Ο αγώνας της Κύπρου πια είναι κυπριακός, δίχως συλλογικό όραμα και με συλλογικές συμβάσεις. Από το “την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγωμεν πέτρες” προχωρούμε στο “την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγωμεν και κατιτίς” για να καταλήξουμε στο “την Κύπρο θέλομεν κι ας τρώγωμεν σοκολατίνα και ας τρώγωμεν και τα πλευρά μας”. Κατά την περίοδο αυτήν, ο αντίθετος λόγος προς το αναπτυξιακό και ταυτοχρόνως, ιδεολογικά τουλάχιστον, τριτοκοσμικό κρατίδιο είναι ο πιο μοντέρνος αναπτυξιακός αμερικάνικος λόγος, ο οποίος εκφράστηκε από το ΔΕΚ με κύριο σύνθημα ξανά την Ένωση, αλλά στην πιο κακέκτυπη εκδοχή της. Εν απουσία ενός ελληνικού λόγου, οι ενωτικοί της ΔΕΚ (αμερικανάκια) και οι ενωτικοί του Μακαρίου (τριτοκοσμικοί) οδήγησαν την Κύπρο στην Ένωσή της με την Τουρκία. Σήμερα παραμένει μόνο η ανάμνηση ενός αγώνα. Ενός αγώνα ο οποίος μουσειοποιείται και μαυσωλειοποιείται για να μην μπορέσει ξανά αυτός ο λαός να αρθρώσει τον δικό του λόγο. Όμως, οι αναπτυξιακοί κωλοκύπριοι και κωλοέλληνες την έχουν πατήσει.

Ο κόσμος ο ελληνικός δεν μπορεί να εμπνευστεί από το “Πάρε Δώσε” του Σταυρινίδη ούτε από το “Ευχάριστο Σαββατόβραδο” του ΡΙΚ, μα ούτε κι από τις συναντήσεις επαναπροσέγγισης στο Λήδρα Πάλας. Ο κόσμος ο ελληνικός θα επιστρέψει στις πηγές του, στη σεμνότητα του Αυξεντίου και όχι στην αλαζονεία του Αναστασιάδη, στην ταπείνωση του Παλληκαρίδη και όχι στη μωροφιλοδοξία του Χριστόφια, στην αγάπη του Κυριάκου Μάτση και όχι στα ζαχαρωτά του Γιαννάκη Μάτση, στην εκκλησία του Παναγίδη και όχι στους Lions της Λευκωσίας, στην αντρειοσύνη του Ζάκου και όχι στον βερμπαλισμό του Χατζηδημητρίου, στον Ροΐδη και όχι στο “ΕΝΑ ΚΙ ΕΝΑ” της Ειρήνης Χαραλαμπίδου, στον Παπαδιαμάντη και όχι στο “Μπράβο” της Ρούλας… Ο μεγάλος διανοούμενος Cassio, φίλος των αγγλόφωνων κολλεγίων της Κύπρου, στο πρόσφατο βιβλίο του απορεί γιατί η ΕΟΚΑ εμπνεύστηκε από τους ήρωες του 1821 και όχι από τα Χασαμπουλιά!!! Όπως οι ξένοι “μεγάλοι” κοινωνιολόγοι, έτσι και οι δικοί μας “μεγάλοι” μιμητές τους θα απορούν γιατί η νεολαία μας, για πολλά ακόμη χρόνια, θα εμπνέεται από τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ και το ζήτημα της ΕΝΩΣΗΣ θα επανέρχεται και θα επανέρχεται, ώσπου τελικά κάποια γενιά θα τα καταφέρει και θα δικαιώσει τους αγώνες και τις θυσίες του λαού μας.

vinyl-djs.gr