Φεβ ένας πολιτικός λόγος που σπανίζει

Πρόσφατα διάβασα για πρώτη φορά έναν μακροσκελή λόγο μιας Γαλλίδας στην Αγγλία που με συγκλόνισε!
Πρόκειται για την γνωστή σε όλους μας επικεφαλής του γαλλικού Εθνικού Μετώπου, του δημοφιλέστερου κόμματος στην Γαλλία εδώ και λίγο καιρό. Ασχέτως εάν μιλά μία Γαλλίδα πολιτικός και ασχέτως εάν δεν συμφωνώ εξ’ ολοκλήρου μαζί της, πιστεύω πως η ομιλία της εφαρμόζει στα ευρωπαϊκά προβλήματα όλων σχεδόν των χωρών, πόσο μάλλον της δικής μας που πλήττεται άδικα και σε υπερθετικό βαθμό από την “Ευρωπαϊκή Ένωση”. Τέτοιες φωνές φυσικά σπανίζουν ή μάλλον δεν προβάλλονται. Ας παραδειγματιστούν και οι Έλληνες πολιτικοί που τους επιτρέπεται να έχουν βήμα επικοινωνίας. Δεν αναφέρομαι φυσικά στους φυλακισμένους και στους κατ’ οίκον περιορισμό, αυτοί ακριβώς για τον λόγο αυτό βρίσκονται εκεί…

Για το πρωτότυπο κείμενο στα γαλλικά, κάντε κλικ παρακάτω:
Ομιλίατης Λε Πεν στην Οξφόρδη από την επίσημη ιστοσελίδα του Front National

Ακολουθεί η μετάφραση στα ελληνικά, μεταφράζει ο Νίκος Β.:

Marine Le Pen ομιλία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης

Πέμπτη, 5 Φεβρουαρίου 2015

Κυρία Πρόεδρε,

Διακεκριμένα μέλη της Ένωσης Οξφόρδης,

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Με χαρά ανταποκρίθηκα στην πρόσκλησή σας και είναι μεγάλη μου τιμή που ομιλώ σήμερα εμπρός στο εκλεκτό όργανο που συνδέεται με το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, το αρχαιότερο αγγλοσαξωνικό πανεπιστήμιο και ένα από τα πιο φημισμένα στον κόσμο.

Πάντα απολαμβάνω να επισκέπτομαι την Αγγλία, επειδή με εξαίρεση ορισμένους επαγγελματίες θερμόαιμους, η υποδοχή είναι πάντα ζεστή αλλά και επειδή η πολιτική εξέλιξη της Μεγάλης Βρετανίας δείχνει ότι οι άνθρωποι εδώ μοιράζονται τις ίδιες φιλοδοξίες με τους Γάλλους στην άλλη πλευρά της Μάγχης.

Η Ιστορία του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης συνδέεται στενά με τη Γαλλία, επειδή η απέλαση των αλλοδαπών φοιτητών από το Πανεπιστήμιο του Παρισιού τον 12ο αιώνα, οδήγησε πολλούς Άγγλους φοιτητές να εγκατασταθούν στην Οξφόρδη, προωθώντας έτσι την ανάπτυξή του.

Μερικούς αιώνες αργότερα, κατά ειρωνεία της ιστορίας που ακόμα κρατά το μυστικό, ένας μεγάλος αριθμός Γάλλων φοιτητών υπέβαλλαν αίτηση για την ενσωμάτωση στο επιφανές ίδρυμά σας.

Από το 1823 έτος ίδρυσης της Ένωσής σας, η Ένωση Οξφόρδης ήταν πάντα ένα μέρος διαλόγου, έντονα προσηλωμένη στην ελευθερία της έκφρασης και όλες τις υπόλοιπες ελευθερίες.

Σήμερα, αυτή η έννοια της ελευθερίας με την οποία οι Βρετανοί και οι Γάλλοι είναι τόσο συνεπαρμένοι, παίρνει σάρκα και οστά μετά τα τρομερά γεγονότα που έπληξαν τη Γαλλία λιγότερο από ένα μήνα πριν.

Μια από τις τραγωδίες των δυτικών μας κοινωνιών είναι η λήθη των βασικών και θεμελιωδών αξιών μας. Η ελευθερία είναι, από πολλές απόψεις, είναι η πρώτη από αυτές. Πνιγμένη μέσα στην δίνη μιας ειρηνικής και άνετης καθημερινότητας, η κραυγή της ακούγεται και πάλι κατά τη διάρκεια των σκοτεινών στιγμών.

Όταν η ελευθερία γίνεται είδος προς εξαφάνιση, τότε θυμόμαστε το όνομά της και τότε αυτή φωτίζει το πρόσωπο του κόσμου.

Τότε επικαλούμαστε την ελευθερία παντού, σε κάθε τοίχο, σε κάθε ένδυμα, σε κάθε αφίσα! Είμαστε ξαφνικά έτοιμοι να πεθάνουμε γι ‘αυτήν, όπως όταν μια μητέρα προστατεύει τους απογόνους της! Γίνεται το άλφα και το ωμέγα μας μας, η πυξίδα μας, το νερό και το οξυγόνο μας.

Στη συνέχεια ενθυμούμαστε τα οφέλη της: την ελευθερία να πηγαίνουμε και να ερχόμαστε εν ειρήνη, να εκστομίζουμε αυτό που πιστεύουμε δίχως να ανησυχούμε, δίχως να υφιστάμεθα την αυθαιρεσία, τον φόβο, τον εξαναγκασμό, την υποταγή ή την υποτέλεια.

Η Ελευθερία επιτρέπει το αδύνατο, την αυτοβελτίωση, την επιτυχία, την προσωπική ανάπτυξη, είναι το θεμέλιο της οικογένειας. Θυμάμαι ακόμα αυτές τους στίχους του Paul Eluard που απεικονίζουν απόλυτα το άπιαστο νόημά της:

“Και με τη δύναμη μιας λέξης, ξεκινώ ξανά την ζωή μου. Γεννήθηκα για να σε γνωρίσω, για να σε ορίσω. Ελευθερία. »

Πόσοι στρατιώτες μας έπεσαν για αυτήν σε όλα τα πεδία των μαχών του όλου του κόσμου;

Πόσοι πολιτικοί αντιφρονούντες έχουν υπομείνει χρόνια στη φυλακή για την κατάκτηση της;

Πόσοι άνθρωποι την ευχήθηκαν στους θεούς τους, λαχταρόντας να σπάσουν τις αλυσίδες τους;

Η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο είναι παιδιά της Ελευθερίας.

Στην πραγματικότητα, τα δύο μας έθνη χτίστηκαν στις αρχές της και αγωνίστηκαν για την υπεράσπισή της σε όλη την ιστορία τους.

Η ελευθερία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του δικού σας Ηabeas Corpus του 1679 και ξεκινά το σύνθημα στο νόμισμα της Γαλλίας «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα», όπως το 1ο άρθρο της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη:

“Οι άνθρωποι γεννιούνται και παραμένουν ελεύθεροι, με ίσα δικαιώματα».

Κατά τη διάρκεια της Λαμπρής Επανάστασης, η Αγγλία απέρριπτε την απολυταρχία υπέρ του κοινοβουλευτισμού και του σεβασμού των ατομικών ελευθεριών. Το 1789, η Γαλλική Επανάσταση ενσάρκωνε το θρίαμβο των ιδεών του Διαφωτισμού του οποίου η βάση ήταν αυτή της πολυπόθητης ελευθερίας.

Για να συνοψίσω, αν μου επιτρέπετε την έκφραση αυτή, θα έλεγα ότι: κανείς δεν είναι πιο ελεύθερος από έναν Γάλλο, εκτός και εάν είναι Βρετανός!

Κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων αιώνων, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο έχουν δει τους αγώνες για τις ελευθερίες να εντείνονται και να διαφοροποιούνται. Έχουν δει την κατάκτηση των πολιτικών ελευθεριών και την εγκαθίδρυση της δημοκρατικού καθεστώτος το οποίο, όπως καθένας ξέρει στην Μεγάλη Βρετανία, είναι ένα κακό σύστημα, αλλά το λιγότερο κακό από όλα τα προηγούμενα συστήματα.

Η ελευθερία του Τύπου, που εξακολουθεί να είναι προϋπόθεση για κάθε δημοκρατία που σέβεται το όνομά της, η θρησκευτική ελευθερία που κατακτήθηκε με αγώνες στη Γαλλία από το κοσμικό κράτος, η ελευθερία των γυναικών που επί μακρόν περιορίζονταν σε αστραφτερούς δευτερεύοντες ρόλους.

Χρειάστηκε να ανασύρουμε αυτά τα αποκόμματα της ελευθερίας μετά από σκληρές πολιτικές μάχες με συνδικαλιστές και γυναίκες αγωνίστριες, διαγωνισμούς ρητορικής, ομηρικές μάχες στη Βουλή των Κοινοτήτων και την Εθνική Συνέλευση, επαναστατικούς νόμους …οι συνειδήσεις έπρεπε να ωριμάσουν, ο συντηρητισμός να αντιστραφεί …

Σήμερα εν έτει 2015, η ελευθερία … οι ελευθερίες μας που αποκτήθηκαν με αγώνες απειλούνται. Η πρώτη ελευθερία, η ασφάλεια, απειλείται από την ισλαμική τρομοκρατία. Η κυριαρχία μας, έχει ατροφήσει από τον απολυταρχισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Στις 7 Ιανουαρίου η ελευθερία δέχτηκε χτύπημα στην καρδιά της. Στο Παρίσι, την πρωτεύουσα του πνεύματος του 1789, την γενέτειρα του Διαφωτισμού, μια φοβερή τρομοκρατική επίθεση μας θύμισε με τραγικό τρόπο την ευθραυστότητα των ιδανικών μας.

Η εφημερίδα Charlie Hebdo ήταν ο στόχος μιας τρομακτικής επίθεσης και είναι σε όλη η Γαλλία, όλες και όλοι εκείνοι όσοι αισθάνονται Γάλλοι, οι οποίοι αισθάνθηκαν το χτύπημα. Για 3 ημέρες, η Γαλλία υπέστη τρομοκρατικές επιθέσεις μίας σπάνιας βίας.

Θρηνήσαμε την απώλεια 17 συμπατριωτών μου που σκοτώθηκαν επειδή ήταν δημοσιογράφοι, αστυνόμοι ή ακόμα και ιουδαϊκού θρησκεύματος. Η ελευθερία της έκφρασης και του τύπου, το κράτος δικαίου και η ελευθερία της συνείδησης αποτέλεσαν στόχους βαρβάρων.

Στις 11 του περασμένου Ιανουαρίου, ο λαός της Γαλλίας ηγέρθη για να επαναβεβαιώσει την ενότητα της δημοκρατίας και την υπεράσπιση των θεμελιωδών αρχών της.

Εμείς οι υπόλοιποι Γάλλοι είμαστε βαθιά προσηλωμένοι στο κοσμικό μας κράτος, στην κυριαρχία μας, στην ανεξαρτησία μας, στις αξίες μας. Ο κόσμος γνωρίζει ότι όταν η Γαλλία δέχθηκε επίθεση είναι η ελευθερία που επλήγη. Το όνομα της χώρας μου ακούγεται πάντοτε σαν μια έκκληση στην ελευθερία.

Η πρόσκλησή σας είναι για μένα μια ευκαιρία να ευχαριστήσω εκ μέρους όλων των Γάλλων, τον βρετανικό λαό για την υποστήριξή του, τις εκφράσεις της φιλίας και της αλληλεγγύης του, όλες αυτές τις θλιβερές ημέρες.

Μετά τα φοβερά γεγονότα που η Γαλλία μόλις πέρασε, μετά από την συγκίνηση που πλημμύρισε όλους τους συμπατριώτες μου και τον κόσμο που αγαπά την ελευθερία, ήρθε πλέον ο καιρός να λογοδοτήσουν έτσι ώστε αυτή η τραγωδία να μην συμβεί ξανά.

Ως αρχηγός του μεγαλύτερου πολιτικού κόμματος της Γαλλίας, η ευθύνη μου είναι να προτείνω λύσεις για να εξασφαλιστεί η ασφάλεια των Γάλλων και να περιοριστεί η τρομοκρατική απειλή.

Ήταν απαραίτητο να οριστεί το κακό και ο κίνδυνος.

Όταν βρίσκεται κανείς σε πόλεμο, ο εντοπισμός του εχθρού είναι επιτακτική ανάγκη να είναι σε θέση να τον καταπολεμήσουμε αποτελεσματικά. Ο Albert Camus είχε πει «όταν κακώς κατονομάζουμε τα πράγματα, είναι σαν να φέρνουμε την δυστυχία στον κόσμο».

Ήμουν η πρώτη υπεύθυνη πολιτικός στην Γαλλία που στιγμάτισα τους εχθρούς μας και τους προσδιόρισα για αυτό που ήταν.

Πολύ σύντομα, οι αριστεροί όπως και οι δεξιοί πολιτικοί συγκάλυψαν την αλήθεια, αρκούμενοι απλά να αναφέρονται στην τρομοκρατία αορίστως. Αυτό το σύμπτωμα της στρουθοκαμήλου δεν σώζει κανέναν, επειδή ακόμη και στην περίπτωση του Charlie Hebdo, o κανόνας είναι η γλώσσα της σεμνότητας. Αποκαλώντας «εγκληματίες και δολοφόνους» τους δράστες, είναι σαφώς σαν να αρνούμαστε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Αλλά δεν είμαστε σε πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Η τρομοκρατία είναι απλώς ένα μέσο στην υπηρεσία μίας ιδεολογίας.

Είναι απλώς ένα εργαλείο καταστροφής με το οποίο οι εμπνευστές του καθορίζουν τους όρους. Η τρομοκρατία είναι η πιο ποταπή, η πιο άνανδρη επίθεση, επειδή κτυπά τυφλά με σκοπό να διεγείρει τον τρόμο, έτσι ώστε κανείς οπουδήποτε να μην αισθάνεται πια ασφαλής.

Η τρομοκρατία έχει πολλά πρόσωπα, μπορεί να πάρει μια διαφορετική μορφή ανάλογα με την ιστορική συγκυρία. Χρωματίζεται με τα πολιτικά χρώματα των δημιουργών της: κόκκινη στη δεκαετία του ’70 στην Ιταλία και τη Γερμανία, πράσινη σήμερα στη Μέση Ανατολή και στα εδάφη μας.

Η τρομοκρατία που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι στην υπηρεσία μιας ολοκληρωτικής, μεσαιωνικής, σκοταδιστικής και απάνθρωπης ιδεολογίας: του ισλαμικού φονταμενταλισμού. Η Γαλλία, πατρίδα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ελευθεριών, δέχτηκε επίθεση στο έδαφός της από τον ισλαμικό ολοκληρωτισμό.

Αυτή η ιδεολογία οπλίζει, εκπαιδεύει και κινητοποιεί τους ισλαμιστές τρομοκράτες, χρηματοδοτεί και αναπτύσσει διεθνή ιερό πόλεμο (τζιχαντισμό) και τροφοδοτεί τον θρησκευτικό φανατισμό. Είναι αυτοί που επιτέθηκαν στο Παρίσι στις 7, 8 και 9 Ιανουαρίου 2015.

Είναι αυτοί που χτύπησαν λίγα χρόνια πριν στις Ηνωμένες Πολιτείες, στο Λονδίνο, στην Βομβάη, στην Ισπανία και πιο πρόσφατα στον Καναδά, Βέλγιο, είναι αυτοί οι εχθροί της ελευθερίας.

Σκορπίζουν τον τρόμο όπου και αν βρίσκονται, όπως οι ιππείς της Αποκάλυψης: στο Ιράκ, στην Λιβύη και στην Συρία με το ισλαμικό κράτος να σφαγιάζει τους χριστιανούς, να αποκεφαλίζει τους αντιπάλους για βλασφημία, να λιθοβολεί τις γυναίκες για μοιχεία και να εξολοθρεύει τους ομοφυλόφιλους ή να καίει ζωντανό μέσα σε κλουβί τον Ιορδανό πιλότο.

Τους βρίσκουμε στη Νιγηρία και στο Καμερούν με την σαλαφική αίρεση Boko Haram που εξολοθρεύει ολόκληρα χωριά και πωλεί τις γυναίκες και τα παιδιά ως σκλάβους. Στο Μαγκρέμπ και στην υποσαχάρια Αφρική με την Αλ-Κάιντα που εκδιώκει και δολοφονεί τους δυτικούς πολίτες.

Δεν πρόκειται για ένα εχθρικό έθνος ή ένας εχθρικό λαό. Οι μαχητές των ισλαμιστικών οργανώσεων δεν εκθέτουν εθνική σημαία. Δεν αγωνίζονται για την ελευθερία ενός λαού ή για την ανεξαρτησία κάποιου εδάφους.

Δεν προστατεύουν τις οικογένειές τους ή τα παιδιά τους. Έρχονται να καταστρέψουν και εξολοθρεύσουν όλα αυτά που είμαστε και όλα αυτά που μισούν: την ελευθερία μας, τον τρόπο ζωής μας, τον πολιτισμό μας, το κοσμικό κράτος μας.

Το βλέπετε, αυτά τα πρόσφατα γεγονότα μας πληροφορούν για τον παγκόσμιο χαρακτήρα της ισλαμικής τρομοκρατίας. Αφού διείσδυσαν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, αφού κατόπιν τηλε-οδηγήθηκαν στο Ιράκ ή στη Συρία, αυτοί οι βάρβαροι κήρυξαν τον πόλεμο στη δύση, στις αξίες μας, στον πολιτισμό μας, στις ελευθερίες μας, στις παραδόσεις μας.

Προτίθενται να σπείρουν τον τρόμο για να μας διχάσουν και να φέρουν το θρίαμβο της Σαρίας, δηλαδή να υποκαταστήσουν με τον ολοκληρωτισμό τους την δημοκρατική μας τάξη.

Η ώρα της αφύπνισης ήταν απαραίτητη. Η ώρα της δράσης είναι σήμερα απαραίτητη.

Για την καταπολέμηση της ισλαμικής απειλής, όλα τα ευρωπαϊκά έθνη θα πρέπει να είναι ενωθούν.

Όλα τα έθνη μας, διότι πρόκειται για έναν παγκόσμιο πόλεμο σε πολλά μέτωπα.

Η ασφάλεια των παιδιών μας δεν είναι ούτε αριστερά, ούτε δεξιά, είναι εθνική. Στην Γαλλία, το Εθνικό Μέτωπο εδώ και πολύ καιρό έχει υποβάλει προτάσεις για τον περιορισμό της απειλής του ισλαμικού ολοκληρωτισμού.

Όμως δεν διεκδικούμε καμία δόξα επειδή είχαμε δίκιο πολύ νωρίς.

Το μόνο πράγμα που με ενδιαφέρει είναι την άμυνα της χώρας μου και η προστασία των συμπατριωτών μου.

Όλες οι αξίες μας που αποτελούν μέρος του γενετικού υλικού μας, όλες οι δημοκρατικές μας χώρες, είναι μισητές από τους εχθρούς μας. Έχουν ορκιστεί να τις καταστρέψουν.

Είτε προέρχονται από τα δεξιά ή από τα αριστερά, οι διαδοχικές κυβερνήσεις της Γαλλίας δεν αντελήφθησαν την έκταση του προβλήματος και δεν αντέδρασαν για την αποτροπή του.

Στον απόηχο των επιθέσεων, οι πολιτικοί της αριστεράς και της δεξιάς πρότειναν την σύσταση μιας επιτροπής με σκοπό των προβληματισμό σχετικά με τα αίτια των επιθέσεων … λόγια δηλαδή ενώ θα έπρεπε να δράσουν …

Ο Winston Churchill έδωσε έναν λαμπρό ορισμό των επιτροπών αυτών: «μια ομάδα από άτομα που δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για τον εαυτό τους, τα οποία αποφασίζουν συλλογικά πως τίποτα δεν μπορεί να γίνει»!

Δεν θα επικαλεστώ το μεγάλο όπλο που κραδαίνει η γαλλική κυβέρνηση, την διαδικτυακή ιστοσελίδα «σταματήστε τον τζιχαντισμό» που πρέπει κυριολεκτικά να έχει κάνει τους τζιχαντιστές να «τρέμουν»…

Για την αριστερά και την δεξιά στην Γαλλία, θα πρέπει να απαγορευτεί κάθε αναφορά στον ισλαμικό ολοκληρωτισμό για το φόβο της σύγχυσης του γαλλικού λαού σχετικά με το Ισλάμ και τον ισλαμισμό. Τα πολιτικά κόμματα προτιμούν το όνομα «Daech», προκειμένου να αστυνομεύσουν και να μειώσουν του φόβο και τον κίνδυνο. Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι «Daech» στα αραβικά σημαίνει ακριβώς αυτό που προσπαθούμε να κρύψουμε, δηλαδή «ισλαμικό κράτος».

Αυτό ουσιαστικά είναι σαν να αρνούμαστε την άρνηση, είναι σαν να κοιτάζουμε στα μάτια του τον εχθρό που θα πολεμήσουμε για να αποφύγουμε τη σύγχυση. Οι ίδιοι οι Μουσουλμάνοι πρέπει να ακούσουν αυτό το μήνυμα.

Πρέπει να καταστεί σαφής η διάκριση μεταξύ του ισλαμικού πολιτικού σχεδίου που ορισμένοι επιδιώκουν να επιβάλουν μέσω του τρόμου και την θρησκευτική πίστη των μουσουλμάνων.

Διαφορετικά, αυτή η διάκριση μπορεί να γίνει μόνον αν δεχθεί κανείς να προσδιορίσει την απειλή. Αυτό εξυπηρετεί τους συμπατριώτες μας Βρετανούς και Γάλλους μουσουλμάνους, παρά να συντηρούμε τις υποψίες και την σιωπή. Η ισλαμική τρομοκρατία είναι ο καρκίνος του Ισλάμ κατά του οποίου οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι πρέπει να πολεμήσουν στο πλευρό μας.

Η πραγματικότητα είναι ότι μία ενεργός και εχθρική μειονότητα αποτελεί το πρόσφορο έδαφος για τους ολοκληρωτικούς. Μια μειοψηφία που έχει ριζώσει στην ίδια την ευρωπαϊκή ένωση και αυτό κατέστη εφικτό με τη μαζική και ανεξέλεγκτη μετανάστευση.

Οι κυβερνώντες μας έχουν καλλιεργήσει αυτό το κακό εκ των έσω από αδυναμία ή από ανεύθυνες πολιτικές, εδώ και πάρα πολύ καιρό.

Μετά από την ονομασία του κακού, είναι απαραίτητο να αντιμετωπιστούν τα λάθη που κάναμε για να καταλήξουμε σε αυτά τα δραματικά γεγονότα. Να αντληθούν τα απαραίτητα συμπεράσματα που προκύπτουν. Θα σταθώ σε ορισμένα από αυτά.

Κατ ‘αρχάς, πρέπει να ανακτήσουμε στην Γαλλία τον έλεγχο και την κυριαρχία των συνόρων μας. Το δόγμα της ελεύθερης κυκλοφορίας των προσώπων και των αγαθών είναι τόσο σταθερά αγκυλωμένο στους εγκεφάλους των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που η ιδέα ενός εθνικού ελέγχου των εθνικών συνόρων θεωρείται ως αίρεση.

Τα εθνικά σύνορα όμως αποτελούν την πρώτη γραμμή αμύνης μας ενάντια στον τζιχαντισμό. Μερικοί από τους αντιπάλους μου στη Γαλλία έχουν γελοιοποιήσει επαίσχυντα την ιδέα των εθνικών συνόρων.

Για αυτούς, θα ευχόμουν να γεμίσω την χώρα συρματοπλέγματα, να σηκώσω τείχη, να σκάβω τάφρους, να αποκαταστήσω την εν υπνώσει γραμμή Μαζινό.

Οι αντίπαλοί μας λένε «γιατί να μην φράξετε και την σήραγγα της Μάγχης, ενώ βρισκόμαστε μέσα;» Τέτοιες γελοιότητες δεν στέκονται στο ύψος των περιστάσεων. Τα σύνορα θα πρέπει να είναι ένα φίλτρο και όχι ένας τοίχος.

Υπενθυμίζω ότι όπως η Μεγάλη Βρετανία, το 95% των χωρών του κόσμου έχουν σύνορα για να προστατεύσουν τον εαυτό τους, να ελέγχουν και να αποφασίζουν ποιος μπορεί να εισέλθει στο έδαφός της.

Τα σύνορα είναι το ίδιο ταυτισμένα με την ιδέα του κράτους που όπως ορίζει ως ο κοινωνιολόγος Μαξ Βέμπερ είναι «μία πολιτική επιχείρηση θεσμικού χαρακτήρα, όσο η διευθυντική διοίκηση της υποστηρίζει επιτυχώς με την εφαρμογή των κανονισμών, το μονοπώλιο των νόμιμων φυσικών περιορισμών μέσα σε μια δεδομένη περιοχή, η οποία οριοθετείται από σύνορα».

Χωρίς σύνορα, δεν υπάρχει κράτος, δεν υπάρχει ασφάλεια, δεν υπάρχει κυριαρχία, δεν υπάρχει ανεξαρτησία και τέλος δεν υπάρχει ελευθερία!

Ζήτησα από τον Πρόεδρο της γαλλικής δημοκρατίας να αναστείλει αμέσως την ευρωπαϊκή συνθήκη Σένγκεν προκειμένου η Γαλλία να ανακτήσει την κυριότητα και τον έλεγχο των συνόρων μας.

Ήξερα ποια θα ήταν η απάντησή του θα είναι όπως είναι αλήθεια ότι είναι απλά ο υπηρέτης (λακές στα γαλλικά) μιας τεχνοκρατικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία έχει θέσει ως στόχο τη διάλυση των εθνών – κρατών. Η ευρωπαϊκή τύφλωση συνορεύει αναμφισβήτητα με την ηλιθιότητα.

Ωστόσο, τα διάτρητα σύνορα αποτελούν έναν πραγματικό κίνδυνο. Κάθε χρόνο, τόνοι όπλων από την περιοχή των Βαλκανίων εισέρχονται στο γαλλικό έδαφος χωρίς ουσιαστικά τίποτα να μπορεί να τα σταματήσει, και εκατοντάδες τζιχαντιστές κυκλοφορούν στην Ευρώπη χωρίς καμμία παρενόχληση.

Το υποπολυβόλο του τζιχαντιστή Amedy Coulibaly που σκότωσε 5 άτομα, πέρασε στην Γαλλία από το Βέλγιο και η φίλη και ο συνεργός του, Hayat Boumeddiene, μπόρεσε και διέφυγε ανενόχλητη στη Συρία. Ιδού τα αποτελέσματα της υποβολής των εθνικών κυβερνήσεων στα κελεύσματα των Βρυξελλών!

Η Ευρωπαϊκή Ένωση μας αποδυναμώνει επιβάλλοντας στα εθνικά κράτη το πλήρες άνοιγμα των συνόρων, αλλά και διότι επιβάλλει αυταρχικές πολιτικές λιτότητας στη Γαλλία και στην υπόλοιπη Ευρώπη, εξαιτίας των οποίων έχουν πληγεί σκληρά οι στρατιωτικές δυνατότητες, η αστυνομία και η υπηρεσίες πληροφοριών, με λιγότερο προσωπικό, λιγότερο εξοπλισμό, μικρότερη απόδοση.

Αν είχαμε διασφαλισμένα τα εθνικά σύνορα, πιθανότατα θα μπορούσαμε να σταματήσουμε εκεί πολλούς από αυτούς που επέστρεψαν στο γαλλικό έδαφος μετά την αποχώρησή τους από τον πόλεμο της Συρίας ή την εκπαίδευσή τους στην Υεμένη, όπως συμβαίνει στην περίπτωση τουλάχιστον ενός από τους ισλαμιστές τρομοκράτες που σκότωσαν και σκοτώθηκαν στις 9 Ιανουαρίου.

Δεύτερον, η μαζική μετανάστευση νόμιμη και παράνομη, που γνώρισε η χώρα μας εδώ και δεκαετίες, αποτρέπει να μπει σε εφαρμογή μια πραγματική πολιτική αφομοίωσης.

Χωρίς μία πολιτική περιορισμού της μετανάστευσης, καθίσταται εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να καταπολεμηθεί η κοινοτική υπαναχώρηση και η ανάπτυξη διεκδικήσεων του ιδιαίτερου τρόπου ζωής για τους διαφορετικούς, αφού αυτό είναι αντίθετο με το κοσμικό κράτος και τους άλλους νόμους και αξίες της γαλλικής δημοκρατίας.

Προσθέστε στο παραπάνω και το βάρος της μαζικής ανεργίας, που παρά μόνο επιδεινώνει η μετανάστευση.

Με 6,1 εκατομμύρια ανέργους και 9 εκατομμύρια φτωχούς, η Γαλλία δεν είναι πλέον σε θέση να καλωσορίσει τους νέους μετανάστες. Θα το ήθελε να μην το μπορούσε πλέον.

Είναι επιτακτική ανάγκη να σταματήσει αυτή η μαζική μετανάστευση και να επανέλθει σε μια βιώσιμη μετανάστευση με 10.000 εισόδους ετησίως, αντί των 200.000 εισόδων σήμερα.

Ολόκληρες γενιές μεταναστών, Πολωνοί, Ιταλοί, Ισπανοί, Πορτογάλοι νίκησαν τις απογοητεύσεις και τις δυσκολίες από την αφομοίωσή τους.

Σήμερα «η μηχανή δεν λειτουργεί» λόγω υπερβολικού αριθμού μεταναστών, ερχόμενων κυρίως από τις χώρες της βόρειας Αφρικής και την υποσαχάρια Αφρική στη Γαλλία, αλλά και της ένοχης παραίτησης των γαλλικών κυβερνήσεων κατά τα τελευταία 30 χρόνια.

Η Μεγάλη Βρετανία αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα με την αθρόα εισροή των μεταναστών από την Ανατολική Ευρώπη.

Ναι λοιπόν, η μαζική μετανάστευση εμποδίζει την αφομοίωση των μεταναστών.

Όμως αυτή η ουτοπική αφομοίωση αποτελεί την έπαλξη ενάντια στον ευρωπαϊκή κοινότητα, που αποτελεί το έδαφος αναπαραγωγής του ισλαμικού ολοκληρωτισμού.

Με την σοφία της, η αρχαιότητα είχε συνόψισει τον κανόνα αυτό της κοινής λογικής: «Στην Ρώμη, κάνε όπως κάνουν οι Ρωμαίοι!»

Δεν μπορεί να επιβληθεί ένας παγκόσμιος κανόνας ζητώντας απλώς από τους ανθρώπους να κάνουν ότι θέλουν, σύμφωνα με τα έθιμα, τις παραδόσεις και θρησκείες τους. Η ατομική και η συλλογική ελευθερία προσπαθεί πάντα και αργά ή γρήγορα αντικαθιστά την γενική ελευθερία.

Το Εθνικό Μέτωπο αγωνίστηκε πάντοτε σκληρά ενάντια στις συλλογικότητες. Απέρριπτε πάντοτε την ιδέα των συλλογικοτήτων εντός της Δημοκρατίας, η οποία πρέπει να είναι μία και αδιαίρετη, σύμφωνα με τους όρους του Συντάγματός της.

Έτσι, επειδή οι λέξεις έχουν ένα νόημα και ένα πολιτικό νόημα, δεν μιλώ ποτέ για χριστιανική, εβραϊκή ή μουσουλμανική κοινότητα, αλλά για Γάλλους πολίτες χριστιανικής, εβραϊκής ή μουσουλμανικής ομολογίας.

Η μόνη υπάρχουσα κοινότητα στην Γαλλία είναι η εθνική κοινότητα!

Η καταπολέμηση της ισλαμικής τρομοκρατίας δεν θα επιτευχθεί μόνο με την στρατιωτική επέμβαση και τους κανονισμούς ασφάλειας. Το φαινόμενο θα καταπολεμηθεί υπενθυμίζοντας και επιβεβαιώνοντας τις αρχές μας: κοσμικό κράτος, αφομοίωση, κράτους δικαίου.

Κανείς δεν θα πρέπει να είναι σε θέση να ξεπεράσει τους κοινούς κανόνες και νόμους για να υποβληθεί σε έναν ιδιαίτερο νόμο, ακόμα και θρησκευτικό, διαφεύγοντας της ενότητάς μας, της εμμονής των αξιών μας, του τρόπου ζωής μας, αλλά και της κοινωνικής ειρήνης.

Πώς μπορεί πραγματικά να μην διαπιστώσει κανείς πως οι πολυπολιτισμικές κοινωνίες καταλήγουν πάντοτε μελλοντικά σε κοινωνίες «πολυσυγκρουσιακές»;

Η εξωτερική μας πολιτική πρέπει να επανακαθοριστεί πλήρως, όπως έχει καταδειχθεί εδώ και χρόνια μετά από πολύ σοβαρά σφάλματα που έγιναν. Πράγματι, η Δύση έχει συσσωρεύσει τραγικά λάθη κατεδαφίζοντας ότι όφειλε να διατηρηθεί, ενώ παρέμεινε αδρανής εκεί όπου ήταν απαραίτητο να παρέμβει.

Χτυπώντας άδικα το Ιράκ και το κοσμικό καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν, όσο και αν ο ίδιος επιδεχόταν επικρίσεων για την πολιτεία του, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους – συμπεριλαμβανομένου του Ηνωμένου Βασιλείου – συντάραξαν βαθιά την ισορροπία της Μέσης Ανατολής. Αυτό αν και συνέβη πριν από 12 χρόνια εμείς πληρώνουμε τις συνέπειες σήμερα.

Ο Σαντάμ Χουσεΐν δεν απειλούσε διόλου την παγκόσμια ειρήνη, ήταν συν τοις άλλοις εχθρός της Αλ Κάιντα και των τρομοκρατών. Οπότε ναι, ήταν ένας μονάρχης ένοχος για εγκλήματα κατά του λαού του.

Αλλά η «κοσμική δικτατορία» του Σαντάμ Χουσεΐν αποτελούσε μια ασπίδα κατά της εξάπλωσης του θρησκευτικού ολοκληρωτισμού και της ένοπλης πτέρυγας της, του τζιχαντισμού.

Η θρησκευτική ανεκτικότητα ήταν εξασφαλισμένη και οι γυναίκες ήταν ελεύθερες να σπουδάσουν και να εργαστούν επιδεικνύοντας τα μαλλιά τους. Η πτώση του Σαντάμ οδήγησε το χάος στο Ιράκ όπου έγινε το επίκεντρο του τζιχαντισμού σήμερα.

Το «ισλαμικό κράτος» οικοδομήθηκε πάνω στα ερείπια του ιρακινού κράτους, στρατολογώντας κυρίως τις δυνάμεις του μεταξύ των πρώην στρατιωτών του ιρακινού στρατού.

Εκατοντάδες χιλιάδες θάνατοι και χρόνια αστάθειας θα μπορούαν να είχαν αποφευχθεί χωρίς αυτή την καταστροφική επέμβαση του 2003.

Στην εξωτερική πολιτική, η λιγότερο κακή πολιτική θα πρέπει να μας καθοδηγεί πάντοτε. Το μικρότερο κακό αποτελούν τα καθεστώτα που αρνούνται την σαρία, επιτρέπουν στις θρησκευτικές μειονότητες να συνυπάρχουν και μπορούν να μας βοηθήσουν στην καταπολέμηση της ισλαμικής τρομοκρατίας «στο σπίτι της». Αυτοί από εκεί μπορούν να μας βοηθήσουν να διατηρήσουμε την εσωτερική μας ασφάλεια ταυτοχρόνως εδώ.

Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ ήταν και ο ίδιος οπαδός της λιγότερο κακής πολιτικής. Στο ξέσπασμα της γερμανο-σοβιετικής σύγκρουση τον Ιούνιο του 1941, πήρε το μικρόφωνο για να απευθύνει στον βρετανικό λαό και τον κόσμο ολόκληρο, μία από τις ομιλίες του στην οποία έδωσε το πολύτιμο μυστικό.

Αυτός, ο φανατικός αντι-κομμουνιστής, καλωσόρισε την Σοβιετική Ένωση στην οικογένεια των δημοκρατιών και ακολούθως παρείχε εξοπλισμό και όπλα στον Στάλιν από το καλοκαίρι του 1941.

Όταν τον ρώτησαν σχετικά με τους λόγους πίσω από αυτή την απόφαση, θα ανταποκριθεί με καμάρι:

«Αν ο Χίτλερ εισέβαλε ποτέ στην κόλαση, θα ήθελα να πω μια καλή λέξη για τον Διάβολο στη Βουλή των Κοινοτήτων. »

Είναι η πίστη στο δόγμα αυτό που έχει αποδείξει την αξία του Τσόρτσιλ. Οφείλουμε να αναθεωρήσουμε τη διπλωματία μας που πρέπει πλέον να βασίζεται σε ρεαλιστικές αρχές και όχι πάνω σε στείρα ιδεολογήματα.

Η εξωτερική πολιτική δεν είναι θέμα σωστού ή λάθους. Είναι ζήτημα ρεαλισμού, πραγματισμός (pragmatisme), είναι τα οικεία συμφέροντα, τα θέματα της ασφάλειας και της προστασίας των συμπατριωτών μας. Η ηθική και η αρετή αγωνίζονται με την σκληρή πραγματικότητα στο πεδίο της μάχης.

Η παρέμβαση του πρώην προέδρου Νικολά Σαρκοζί στη Λιβύη ήταν επίσης ένα τραγικό λάθος. Η δικτατορία του συνταγματάρχη Καντάφι δεν μας απειλούσε.

Σήμερα, χάρις στην βοήθειά μας, οι ισλαμιστές τρομοκράτες είναι στην εξουσία, το χάος και η αναρχία βασιλεύει στη Λιβύη και αναρωτιόμαστε εάν πρέπει να επέμβουμε εκ νέου για να κυνηγήσουμε εκείνους τους οποίους στηρίξαμε για να εγκατασταθούν στην εξουσία.

Όπως ανακοίνωσε αμέσως το Εθνικό Μέτωπο, που αυτό-αποκαλούμενοι «μαχητές της ελευθερίας και της δημοκρατίας» που η Δύση κάλυπτε με φιλοφρονήσεις ήταν στην πραγματικότητα οι ισλαμιστές φονταμενταλιστές των οποίων τα όπλα στράφηκαν εναντίον μας στο Σαχέλ, το Μαλί και την Κεντρική Αφρική.

Πράγματι, το λιβυκό χάος παρέσυρε από κάτω του ολόκληρες περιοχές του Σαχέλ.

Η υποστήριξη του Προέδρου Ολάντ σε κάποιες φονταμενταλιστικές ομάδες στη Συρία για να προκαλέσει την πτώση του Άσαντ, βασίστηκε στην ίδια λογική και ήταν αναλόγως, μία καταστροφική πράξη.

Οι συμμαχίες με καθεστώτα που στηρίζουν οικονομικά τον εξοπλισμό των μαχητών τζιχαντιστών όπως το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία, αποτελούν εξίσου λάθη που βύθισαν το έθνος μας σε σοβαρές γεωπολιτικές αντιφάσεις από τις οποίες είναι δύσκολο να διαφύγει.

Υπάρχουν λίγοι στην Ευρώπη που έχουν τολμήσει να καταγγείλουν την άμεσή ή ύπουλη σύνδεση αυτών των χωρών του Κόλπου με την ισλαμική τρομοκρατία … πρέπει να πούμε ότι οι οικονομικοί δεσμοί μεταξύ των Γάλλων πολιτικών και δικτατόρων αυτών των πετρελαιοβασιλείων καλλιεργούν βάσιμες υποψίες.

Η στάση του Φρανσουά Ολάντ απέναντι στην Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν προκαλεί επίσης σοβαρότατες επιπτώσεις.

Η Ρωσία είναι μια δύναμη πάνω στην οποία η Γαλλία και η Ευρώπη θα μπορούσαν να κυριολεκτικά να υπολογίζουν για την καταπολέμηση της ισλαμικής τρομοκρατίας, την οποία ο ρωσικός πληθυσμός ο ίδιος αντιμετωπίζει.

Ωστόσο, εμμένοντας σε μια παράλογη αναμέτρηση σχετικά με το ουκρανικό ζήτημα, οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες στερούνται έναν ισχυρό σύμμαχο.

Θα πρέπει να είμαστε πολύ αυστηρότεροι με την Τουρκία, η οποία δεν αφήνει αμφιβολίες για την στάση της απέναντι στον τζιχαντισμό. Δεν μπορούμε πλέον να ανεχόμαστε νεαρούς Γάλλους να κατατάσσονται στον τζιχαντισμό στη Μέση Ανατολή και για να γίνεται αυτό διασχίζοντας την τουρκική επικράτεια ανενόχλητοι από τις αρχές ασφαλείας της Τουρκίας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να σταματήσει τις ενταξιακές της διαπραγματεύσεις με την Τουρκία, η οποία αφήνει ατιμώρητα να άγονται και να φέρονται οι τζιχαντιστές.

Η δική μου γενιά και η γενιά σας δεν βίωσαν τον πόλεμο, την κατοχή, τη βαρβαρότητα. Αποκοιμηθήκαμε με την γλυκιά μουσική της θριαμβευτικής παγκοσμιοποίησης, της μαζικής κατανάλωσης, της διαπλανητικής επικοινωνίας και των εύκολων ταξιδιών, της παγκοσμιοποιημένης κουλτούρας και του διαδικτυακού άρχοντα, του ατομικισμού… Σήμερα, μια τεράστια πρόκληση παρουσιάζεται εμπρός μας.

Πρέπει να βγούμε από αυτή την σχετική άνεση για να οικοδομήσουμε ένα νέο μοντέλο της κοινωνίας και να διαφυλάξουμε αποτελεσματικά την ασφάλεια και την ταυτότητά μας στον 21ο αιώνα ενώπιον όλων αυτών των κινδύνων.

Δεν πρέπει να υπάρχει μοιρολατρία. Ο πρωθυπουργός Manuel Valls τόλμησε να πει στην γαλλική νεολαία πως πρέπει να συνηθίσει στην τρομοκρατία για να κρύψει καλύτερα τις τραυματικές αποτυχίες της κυβέρνησής του και να αποφευχθούν οι μελλοντικές απογοητεύσεις. Ω ποία σκληρή παραδοχή της αποτυχίας του!

Ένας σπουδαίος άνθρωπος είπε το 1940: «Δεν έχω τίποτα να υποσχεθώ, παρά αίμα, μόχθο, δάκρυα και ιδρώτα». Δεν είχε τίποτα να προσφέρει, εκτός από την τελική νίκη μετά από 5 χρόνια θυσιών. Ο Manuel Valls δεν είναι Τσόρτσιλ … Δυστυχώς για τη Γαλλία …

Δεν συμμερίζομαι αυτήν την ηττοπάθεια και την παραίτηση που δεν είναι αντάξιες ενός υπεύθυνου πολιτικού που επιπλέον είναι και αρχηγός μίας κυβέρνησης.

Η κίνηση της οποίας προεδρεύω, το Εθνικό Μέτωπο, έχει από καιρό προειδοποιήσει τους Γάλλους σχετικά με την εκρηκτική κατάσταση που οι πολιτικοί των κομμάτων UMP (Σαρκοζί) και PS (Ολάντ) έχουν δημιουργήσει, θα προωθήσουν και θα τους επιτραπεί να ολοκληρώσουν.

Αλλά αφού αυτή η κατάσταση είναι το αποτέλεσμα των λανθασμένων πολιτικών επιλογών, μόνο μια ριζική αλλαγή κατεύθυνσης μπορεί να μας σώσει.

Οι Γάλλοι αναμένουν λύσεις, δράση και αποτελεσματικά μέτρα για την αποκατάσταση της ασφάλειας και για να τερματιστούν τα δεινά που μαστίζουν την κοινωνία μας.

Όλα πρέπει να γίνουν στη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ευρώπη, για να αποφευχθεί η σύγκρουση των πολιτισμών που θα ισοπεδώσει την ήπειρό μας. Όλα πρέπει να γίνουν για να αποφύγουμε και να διατηρήσουμε την εθνική μας ενότητα και την ανεξαρτησία μας, οι οποίες εγγυούνται την διατήρηση των ελευθεριών μας.

Η ανεξαρτησία των εθνών μας είναι πρωτίστως το θήραμα ενός θεσμού, που διεκδικεί όπως ένα πανίσχυρο θηρίο να εκμηδένισει την κυριαρχία μας. Αυτή η υπερ-εθνική και ελευθεριάζουσα αρχή, είναι υπεύθυνη για τα περισσότερα από τα δεινά μας.

Θα έχετε γνωρίσει την Ευρωπαϊκή Ένωση, εκείνη την ίδια που εξαιτίας της όλοι οι λαοί της Ευρώπης υποφέρουν και τρέμουν τις διαταγές της, τους δικτάτορές της, καθώς και τα μέτρα της λιτότητας που τους επιβάλλει και τους χτυπά ανελέητα.

Αποτελεί μια τέλεια ιστορική ανωμαλία, μια πραγματική φυλακή των εθνών σε μια ήπειρο που έχει υποφέρει πάρα πολύ από κατακτητές και ζυγούς στο παρελθόν.

Αυτή η Ευρώπη είναι αντιδημοκρατική ωστόσο κυβερνά τις δημοκρατίες μας.

Αυτή η Ευρώπη θέλει να επαναπροσδιορίσει τα σύνορα των εθνικών μας κρατών, τις κρατικές διαρθρωτικές δομές, τα νομοθετικά κατοχυρωμένα επαγγέλματά μας, «το μέγεθος των ποδιών μας στα μέτρα των νέων υποδημάτων μας».

Υποδύεται τον δικαστή, τον λογοκριτή, τον επιμελητή και τον φοροεισπράκτορα.

Αλλά σήμερα, οι λαοί της Ευρώπης βαρέθηκαν να κάμπτουν την σπονδυλική τους στήλη στο σκήπτρο των Βρυξελλών ή στο γερμανικό μαστίγιο.

Σήμερα, ο λαός μας, τα έθνη μας λαχταρούν για την ελευθερία, την ελευθερία να πάρουν την μοίρα στα χέρια τους και να αποφασίζουν μόνοι τους τι είναι καλό για τα παιδιά τους.

Δεν πρέπει κάποιοι άπλυτοι τεχνοκράτες να ελέγχουν τη ζωή μας! Μπορούμε να αφήσουμε το μέλλον των παιδιών μας στα χέρια των αποστόλων της αναγκαστικής ομοσπονδιοποίησης;

Στις 25 Ιανουαρίου, ο ελληνικός λαός έστειλε μία υπέροχη άρνηση στους υποστηρικτές του αυταρχισμού, στην Τρόικα, στην κα Μέρκελ, τον κο Juncker και όλα τα τσιράκια τους.

Η Ελλάδα, ταπεινωμένη για πάρα πολύ καιρό, ανασήκωσε το κεφάλι.

Ως συμβολισμός, μέσα στο λίκνο της δημοκρατίας η βούληση του λαού εκφράστηκε με τον πιο όμορφο τρόπο για να πουν ΟΧΙ στην υποταγή, ΟΧΙ στην υποδούλωση, ΟΧΙ στην υπερεθνικές αποφάσεις οι οποίες είναι στην πραγματικότητα αντι-εθνικά μέτρα.

Δεν συμμερίζομαι, το γνωρίζετε, όλες τις απόψεις του Αλέξη Τσίπρα και του κόμματός τους του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο τοποθετείται στην ακροαριστερά της πολιτικής σκακιέρας, αλλά αναγνωρίζω πλήρως τη βούληση του ελληνικού λαού να επανακτήσει την ελευθερία, την αξιοπρέπεια και την οικονομική του κυριαρχία.

Τι εστί πολιτική κυριαρχία χωρίς οικονομική κυριαρχία; Ποια είναι η δύναμη χωρίς τα μέσα για να την τροφοδοτήσει; Ένα άδειο κέλυφος …

Όπως και οι Έλληνες, οι λαοί της Ευρώπης δεν θέλουν να είναι μαριονέτες των τεχνοκρατών των Βρυξελλών, ή τα παιχνίδια των τραπεζιτών της Φρανκφούρτης.

Έχουν κουραστεί πλέον από την αδικία, την έκδοση διαταγών των ξένων κυβερνήσεων οι οποίες το δικαίωμα να δίνουν μαθήματα αλλά και τιμωρίες. Η απόφαση ΕΚΤ που δόθηκε εχθές στη δημοσιότητα αποτελεί, ούτε λίγο ούτε πολύ, την επανίδρυση της σκλαβιάς των οφειλετών, που καταργήθηκε από τον Σόλωνα το 500 π.Χ. με την σεισάχθεια.

Αυτές οι ελληνικές εκλογές δεν είναι παρά η πρώτη δίνη του κύματος ελευθερίας που θα σαρώσει την γηραιά μας ήπειρο. Στην Ισπανία, την Πορτογαλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και στην Γαλλία, οι αλυσίδες του αυταρχισμού θα σπάσουν η μία μετά την άλλη.

Οι επόμενες βουλευτικές εκλογές στην Μεγάλη Βρετανία που θα πραγματοποιηθούν στις 7 του προσεχούς Μαΐου, θα καθορίσουν το μέλλον του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο λαός της Μεγάλης Βρετανίας θα είναι σε θέση να αποφασίσει για το μέλλον του μέσα σε αυτή την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο Ντέϊβιντ Κάμερον ο απερχόμενος πρωθυπουργός σας, υποσχέθηκε πως αν επανεκλεγεί δεδομένης μιας εκλογικής νίκης των Συντηρητικών, θα διεξήγαγε δημοψήφισμα σχετικά με την παραμονή της Μεγάλης Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αλλά ποια αξία έχουν τα δημοψηφίσματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν αυτό του 2005, στο οποίο ο γαλλικός λαός απέρριψε το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, παραβιάστηκε με τον πιο άθλιο τρόπο από την γαλλική πολιτική τάξη, με διαταγή της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Οι φλεγόμενοι-Ευρωπαίοι θα σας κάνουν να φοβόσαστε το χειρότερο για την έξοδο από την Ευρώπη. Μπορούν επίσης να σας απειλήσουν με τις πληγές της Αιγύπτου, ακόμα και με τις συμφορές που ακριβώς οι ίδιοι δημιούργησαν, δηλαδή την ανεργία, την ύφεση και την φτώχεια …

Μας κρίνουν ήδη εμάς τους Ευρωπαίους πατριώτες ως οπισθοδρομικούς, ξενοφοβικούς, κολλημένους. Για εκείνους είμαστε απλά φοβικοί, ισλαμοφοβικοί και ευρωφοβικοί…

Η Ευρωπαϊκή Ένωση κρατά την Μεγάλη Βρετανία και την Γαλλία πίσω. Ήρθε η ώρα να βγούμε από την Ε.Ε. για να συνεχίσουμε προς τα εμπρός.

Ο Ντέιβιντ Κάμερον δήλωσε ότι «η προσκόλλησή μας, στις υπάρχουσες βάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορεί να διαρκέσει».

Καταδίκη ή στρατηγική;

Το Εθνικό Μέτωπο δεν άλλάξε ποτέ, πραγματοποεί πανομοιότυπες ομιλίες εδώ και χρόνια. Σας έλεγα τα ίδια για πολλά θέματα, την μετανάστευση, την ανασφάλεια, την τρομοκρατία, την Ευρώπη, το ευρώ. Είχαμε συχνά δίκιο από πολύ νωρίς…

Σύμφωνα με έρευνα της ComRes που δημοσιεύθηκε στις 11 Ιανουαρίου 2015, οι προτεραιότητες των Βρετανών ψηφοφόρων θα είναι: το Εθνικό Σύστημα Υγείας και της Μετανάστευσης …θέμα ωστόσο παντελώς απών από την εκστρατεία των δύο ιστορικών βρετανική κομμάτων.

Οι δύο χώρες μας παραμένουν και οι δύο κρατούμενες των ευρωπαϊκών σχεδίων που μας υποχρεώνουν να κρατάμε ανοικτά τα σύνορά μας.

Η Μεγάλη Βρετανία καθώς η Γαλλία χρειάζονται έναν ειλικρινή και ρεαλιστικό διάλογο για την μετανάστευση, αλλά οι Εργατικοί και οι Συντηρητικοί, όπως τα γαλλικά κόμματα Σοσιαλιστικό κόμμα και UMP, δεν θέλουν να κοιτάξουν τα γεγονότα και την πραγματικότητα.

Η μόνη αποτελεσματική λύση θα ήταν να σταματήσει η ροή των μεταναστών, η και παράλληλα η αποδέσμευση από τις νομικές υποχρεώσεις που συνδέονται με τις αρχές της ελεύθερης κυκλοφορίας που κατοχυρώνουν οι συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το άνοιγμα των συνόρων και η παγκοσμιοποίηση θεωρείται ως λογική εξέλιξη από τους αντιπάλους μας.

Ο Benjamin Disraeli, ο περίφημος πρωθυπουργός της βασίλισσας Βικτωρίας, σημείωσε: «Η Αγγλία δεν διέπεται από τη λογική, αλλά από το κοινοβούλιο».

Στις 7 Μαΐου ο βρετανικός λαός θα αποφασίσει και κανείς άλλος εκτός από αυτόν. Τον Μάϊο του 2017 θα έρθει η σειρά των γαλλικού λαού να αποφασίσει το πεπρωμένο του.

Ως ελεύθεροι άνθρωποι, οι τύχες μας συνδέονται μεταξύ τους. Πρέπει να βάλουμε την ενέργειά μας από κοινού για να ξεπεράσουμε τις προκλήσεις τις οποίες αντιμετωπίζουμε. Για να δώσουμε νέες προοπτικές στη νεολαία μας, εκτός από την λιτότητα, την διάλυση των εθνών μας, την καθίζηση των ταυτοτήτων μας, την κοινοτική αντιπαράθεση, τον εμφύλιο πόλεμο και η απειλή της τρομοκρατίας.

Έτσι θα ανακτήσουν οι λαοί την πλήρη κυριαρχία τους, θα επιτύχουμε να κοιτάξουμε την ιστορία στο πρόσωπο με αισιοδοξία και εμπιστοσύνη.

Ζήτω η Ευρώπη των ελεύθερων και ανεξάρτητων εθνών!

Σας ευχαριστώ.

vinyl-djs.blogspot.gr

Use Facebook to Comment on this Post

Related posts

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *