Τέσσερις πρώην χρήστες ναρκωτικών εξομολογούνται…

Και όμως, κάποιοι βγαίνουν νικητές. Τέσσερις πρώην χρήστες ναρκωτικών, καταθέτουν την προσωπική τους ιστορία στην εφημ. «Πατρίς». Μιλούν για το πως έχασαν το…

δρόμο τους και κάθε μέρα περπατούσαν στο μονοπάτι που οδηγεί στο θάνατο…Ακούγεται μακάβριο αλλά… αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτός ο δρόμος, οδηγεί σε αδιέξοδο, αν δεν αποφασίσεις ο ίδιος να βάλεις «φρένο», να κάνεις μεταβολή και να γυρίσεις πίσω. Τέσσερις ιστορίες διαφορετικές που ξεκίνησαν από διαφορετικές πόλεις και κατέληξαν στην Καλαμάτα, στο ΚΕΘΕΑ ΚΥΤΤΑΡΟ, με κοινό παρανομαστή τον αγώνα για τη ζωή. Ένα αγώνα στο οποίο οι τέσσερις «πρωταγωνιστές» βγαίνουν νικητές…

Το ΚΕΘΕΑ ΚΥΤΤΑΡΟ, είναι το μεγαλύτερο δίκτυο απεξάρτησης και κοινωνικής ένταξης στης χώρα. Εδώ και τρεις δεκαετίες, βρίσκεται δίπλα στους χρήστες ουσιών και τις οικογένειες τους, με προγράμματα κατάλληλα σχεδιασμένα για να στηρίζουν ανθρώπους με διαφορετικά χαρακτηριστικά και ανάγκες.

Σε ετήσια βάση, χιλιάδες χρήστες ουσιών και οικογένειες λαμβάνουν από το ΚΕΘΕΑ δωρεάν, αποτελεσματικές και κοινωνικά ανταποδοτικές υπηρεσίες, χάρη στους πόρους που του εμπιστεύεται η πολιτεία αλλά και στις δικές τους προσπάθειες αυτοχρηματοδότησης.

Σε ανοιχτή σχέση με την κοινωνία…

Ο δημόσιος απολογισμός για το έργο του, και ο νηφάλιος, τεκμηριωμένος λόγος για το πρόβλημα των ναρκωτικών, υπήρξαν όλα αυτά τα χρόνια, σημαντικό κομμάτι της προσπάθειας του ΚΕΘΕΑ για ανοιχτή σχέση με την κοινωνία, προς όφελος αυτών που έχουν ανάγκη από βοήθεια. Και αυτοί, δεν είναι λίγοι. Έφηβοι, νέοι και μεγαλύτεροι άνθρωποι που κάποια στιγμή, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, λύγισαν…έχασαν τον προσανατολισμό τους και σταμάτησαν να ονειρεύονται…Κάποιοι έφτασαν στον…πάτο, ήρθαν ουσιαστικά αντιμέτωποι με το θάνατο. Αλλά, βρήκαν τη δύναμη και το θάρρος να παλέψουν και να βγουν από τον φαύλο κύκλο της αυτοκαταστροφής. Και τώρα, είναι έτοιμοι να επανενταχθούν…

«Έστω και ένας να τηλεφωνήσει, είναι κέρδος…»

Οι τέσσερις «πρωταγωνιστές» που μιλούν στην εφημ. «Πατρίς», πατούν γερά στα πόδια τους και κάνουν όνειρα για τη ζωή…κάτι που είχαν σταματήσει να κάνουν…Δημιουργούν, κάτι που επίσης είχαν σταματήσει να κάνουν και καλούν τον κόσμο να δει την έκθεση με τίτλο «Ανακυκλώνοντας την Ιστορία» που θα φιλοξενηθεί από τις 27 Σεπτεμβρίου στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Καλαμάτας, με εκθέματα που έχουν κατασκευάσει οι ίδιοι, με ανακυκλωμένα και ανακυκλώσιμα υλικά.

Και τέλος, κάνουν μια ευχή…να μπορέσουν, μέσα από τις δικές τους ιστορίες και εξομολογήσεις στην εφημ. «Πατρίς» να παρακινήσουν χρήστες ή γονείς χρηστών να πάρουν ένα τηλέφωνο στο ΚΕΘΕΑ ΚΥΤΤΑΡΟ της Καλαμάτας (2721089482) και να ενημερωθούν για το πρόγραμμά μου. Έστω κι ένας να τηλεφωνήσει – λένε – είναι κέρδος!

Γ.Κ – 41 ετών – Αχαΐα:«Κρυβόμουν πίσω από το δάχτυλό μου…»

«Ήμουν πολλά χρόνια στη χρήση, κοντά στα 20. Δούλευα παράλληλα και δεν είχα σκεφτεί ποτέ να πάω σε μια Κοινότητα. Επειδή δεν είχα σχέση με άλλους χρήστες, νόμιζα ότι ήμουν καλά. Είχα φτιάξει ένα ωραίο «περιτύλιγμα» και ουσιαστικά κρυβόμουν πίσω από το δάχτυλό μου…», λέει ο Γ.Κ, 41 ετών σήμερα, από την Αχαΐα.

Η ζωή του ήταν δουλειά – χρήση – δουλειά – χρήση…Άλλες δραστηριότητες δεν είχε και ούτε έκανε πια όνειρα για τη ζωή. «Δεν είχα φτάσει στον πάτο…ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Ίσως και να είχα φτάσει… Δε θεωρούσα όμως ότι χρειάζομαι βοήθεια», λέει. Οι γονείς του, ήταν αυτοί που τον προέτρεψαν. Δεν τον πίεσαν, απλά τον ενημέρωσαν για το ΚΕΘΕΑ ΚΥΤΤΑΡΟ και τη δουλειά που γίνεται εκεί. Όπως και κάποιοι φίλοι του, που προσπάθησαν να τον «ταρακουνήσουν», λέγοντάς του ότι θα τον διαγράψουν. «Δεν έχουμε συχνή επικοινωνία ακόμα, αλλά ξέρω ότι είναι στο πλευρό μου. Όταν πήγα το πρώτο 24ωρο στο σπίτι μου και τους είδα, και είδαν και αυτοί ότι έχω αλλάξει, χάρηκαν», λέει ο Γ.

Η απόφαση για να ενταχθεί στην Κοινότητα ήταν εύκολη, «…σκέφτηκα ότι δεν είχα να χάσω κάτι αν δοκιμάσω», λέει ο Γ. αλλά το πρώτο χρονικό διάστημα, ήταν πολύ πιο δύσκολο απ’ ότι μπορούσε να φανταστεί. «Το πιο δύσκολο δεν είναι να κόψεις τα ναρκωτικά, αλλά να δουλέψεις με τον εαυτό σου. Να δεις πως μπορείς να αντιμετωπίσεις κάποιες καταστάσεις με διαφορετικό τρόπο. Δεν αλλάζουμε ως άνθρωποι στην Κοινότητα, είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι, αλλά, αλλάζει ο τρόπος σκέψης…» εξηγεί και συμπληρώνει «…Στην αρχή, δεν έβλεπα αλλαγή, αλλά, περνώντας ο καιρός, βλέπεις πράγματα για τον εαυτό σου που δεν ήξερες, όπως τη δύναμη που μπορεί να έχεις…γιατί δεν είναι πάντα εύκολα μέσα σε μια Κοινότητα. Έχει και καλές αλλά έχει και δύσκολες στιγμές, κι αυτές είναι που σε δυναμώνουν».

Τώρα, ο Γ. μετρά τον χρόνο αντίστροφα για την ολοκλήρωση του προγράμματος. Νιώθει και είναι έτοιμος να επανενταχθεί και καταλήγει «…έχω αρχίσει να κάνω όνειρα για το μέλλον, κάτι που δεν έκανα μέχρι να έρθω εδώ. Θέλω να κάνω ένα καινούργιο ξεκίνημα στη ζωή. Δε θα γυρίσω στην πόλη μου, θέλω να μείνω στην Καλαμάτα, να βρω μια δουλειά και να βοηθάω όσο μπορώ στο ΚΥΤΤΑΡΟ, όπως βοηθήθηκα κι εγώ. Γιατί, αυτοί οι άνθρωποι, το προσωπικό, για εμάς είναι πια η οικογένεια και οι φίλοι μας. Όπως και τα παιδιά που προσπαθήσαμε μαζί…».

Σ.Κ – 24 ετών – Αργολίδα: «Νιώθω ότι έχω ανθρώπους δίπλα μου»

«Δεν είχα καταλάβει ότι είχα αρρωστήσει, άργησα να το συνειδητοποιήσω. Αλλά και πάλι, δεν μπορούσα να ξεκόψω μόνος μου. Από τη μια, μου άρεσε η αίσθηση που είχα κάθε φορά που έκανα χρήση και από την άλλη φοβόμουν…δεν το είχα αποφασίσει ουσιαστικά να ξεκόψω, γι’ αυτό…» λέει ο Σ.Κ, 24 ετών, από την Αργολίδα. Σήμερα, 7 ½ περίπου μήνες μέσα στην Κοινότητα, εμπιστεύεται τον εαυτό του, ξέρει ποιος είναι και θέλει να κάνει μια καινούργια αρχή.

Όλα ξεκίνησαν στο σχολείο, μέσα από την παρέα. Τότε που οι έφηβοι, πειραματίζονται με πολλά πράγματα. Το ένα «τσιγάρο» έφερε το άλλο και σε λίγο καιρό, αυτό δεν ήταν αρκετό «…Αν και έλεγα ότι δεν θα πέσω στα σκληρά, δεν θα σέρνομαι στο δρόμο και δε θα μπλέξω με την ηρωίνη, κάποια στιγμή στο δοκίμασα. Μοιραία φτάνεις εκεί…είναι εξέλιξη, δεν το ελέγχεις», λέει ο Σ. που κάποια στιγμή έφτασε…στο τέλος του δρόμου. «Συνέβησαν πολλά, κινδύνευσα να πεθάνω από ατυχήματα, και έτσι, αποφάσισα να βάλω εγώ φρένο, έχοντας στο πλευρό μου τους γονείς μου που με στήριξαν και με στηρίζουν», θυμάται.

Η ηλικία δεν παίζει ποτέ ρόλο στο πότε θα πάρει ένας χρήστης την απόφαση να κόψει. Δεν έχει να κάνει με την ηλικία και το πόσο ώριμα μπορεί να σκεφτεί. «Πρέπει να πεις μόνος σου ότι δεν πάει άλλο», εξηγεί και μιλά για τις δύσκολες πρώτες ημέρες στην Κοινότητα, οι οποίες όμως τον έκαναν να σταθεί στα πόδια του. «Για τον καθένα υπάρχει δυσκολία μέχρι να πατήσει στα πόδια του. Εδώ είδα και εκτίμησα πολλά πράγματα. Εδώ ένας άνθρωπος δε θα με πλησιάσει για να πάρει κάτι, αλλά για να μιλήσουμε. Έξω δεν είχα «καθαρούς» φίλους κι αυτό το είδα εδώ», λέει ο Σ. που σε λίγες ημέρες θα βγει για 24ωρες από την Κοινότητα και θα πάει στο σπίτι του για πρώτη φορά. «Φοβάμαι λίγο», εκμυστηρεύεται «…όχι γιατί δεν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου. Νοιώθω δυνατός, ξέρω τι θέλω και θέλω να κάνω μια νέα αρχή, αλλά, θέλω να δω τον εαυτό μου πως θα είναι έξω…».

Μιλώντας για τους ανθρώπους του ΚΕΘΕΑ ΚΥΤΤΑΡΟ, χαμογελά αφού ούτε για τον Σ. είναι προσωπικό «…οι άνθρωποι εδώ είναι μια ζεστή αγκαλιά. Στην αρχή ήταν περίεργα αλλά τώρα, νιώθω ότι έχω ανθρώπους δίπλα μου και δεν τους βλέπω σαν προσωπικό. Είναι οικογένεια, είναι φίλοι. Κι όταν φύγω, σίγουρα θα αφήσω «ανοιχτή» την πόρτα. Δεν τα παρατάς αυτά που έχεις ζήσει. Έχω μεγάλο κομμάτι εδώ – λέει. Εδώ πάλευα, έμαθα τον εαυτό μου και στέκομαι και πάλι στα πόδια μου».

Ν. – 25 ετών – Ηλεία: «Θέλω μια δουλειά, ένα σπίτι, μια κοπέλα…»

«Είναι πανεύκολο να βρεις ναρκωτικά στην Ηλεία. Σε πλησιάζουν…τους βρίσκεις εσύ…υπάρχουν παιδιά 14 ετών που κάνουν χρήση» λέει ο Ν. 25 ετών από την Ηλεία, που τους τελευταίους 11 περίπου μήνες κάνει ένα καινούργιο ξεκίνημα στη ζωή του, μέσα στο ΚΕΘΕΑ ΚΥΤΤΑΡΟ, κάνοντας όνειρα και θέτοντας στόχους στη ζωή του. Και τους κατακτά, γιατί έχει αποφασίσει ότι τα ναρκωτικά δεν έχουν θέση στη ζωή του.

Ο ίδιος «έχασε» το δρόμο του στα 13…Ήταν μαθητής Γυμνασίου και μόλις είχε χάσει τον πατέρα του. «…Ήθελα από κάπου να πιαστώ, να ξεχαστώ…και τότε, νόμιζα ότι αυτό ήταν η λύση. Ένοιωθα ότι…έφευγα, ήμουν ανέμελος, ένοιωθα ευφορία…» λέει, σημειώνοντας μάλιστα ότι ο ίδιος, είχε βάλει όρια. «Νόμιζα ότι έχω βάλει τα όρια μου και δε θα γίνω σαν αυτούς που σέρνονταν. Όμως, κάποια στιγμή, έφτασα να κάνω παρέα μ’ αυτούς που πριν λίγο καιρό έβλεπα να ζητούν χρήματα να πάρουν τη δόση του. Εκεί, έχασα τον έλεγχο και την αξιοπρέπειά μου», λέει ο Ν. Εκείνη ήταν η στιγμή, που αποφάσισε να βάλει «φρένο» και να προσπαθήσει να αλλάξει σελίδα. «Προσπάθησα με πολλούς τρόπους να ξεφύγω. Πήγα στο «ΟΞΥΓΟΝΟ» στην Πάτρα αλλά δεν τα κατάφερα, ίσως γιατί δεν το είχα αποφασίσει πραγματικά. Πήγα στρατό για να κόψω, έφευγα από την πόλη μου για να μη βλέπω τους παλιούς «γνωστούς» αλλά, όπου κι αν πήγαινα το έβρισκα μπροστά μου», λέει.

Ένας παλιός «φίλος» ήταν αυτός που έγινε το κίνητρο του για να κάνει μια ακόμα προσπάθεια. «Είδα παιδιά που ήμασταν μαζί στη χρήση και είναι ήταν πια «καθαροί» και είπα γιατί όχι και εγώ; Στην αρχή βέβαια δεν ήθελα να μπω σε Κοινότητα, αλλά όταν έβλεπε παιδιά στην ηλικία μου να έχουν προχωρήσει στη ζωή τους κι εγώ να μένω στάσιμος, το αποφάσισα», λέει ο Ν.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που σκέφτηκε να σταματήσει, αφού ο πρώτος καιρός ήταν δύσκολος στην Κοινότητα, όπως λέει «Σκέφτηκα να φύγω, να τα παρατήσω, αλλά μετά σκέφτηκα και τις συνέπειες. Όσοι φεύγουν, 100% θα καταλήξουν στη χρήση. Και δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να φτάσω πάλι εκεί. Τώρα, είμαι 11 ½ μήνες καθαρός και πατάω στα πόδια μου. Βρήκα το γέλιο μου, θέλω να κάνω πράγματα στη ζωή μου…».

Πριν μπει στην Κοινότητα είχε παρατήσει το σχολείο και αυτός είναι ο πρώτος στόχος που έχει, σχεδόν, κατακτηθεί. «Θα το τελειώσω το σχολείο, το έχω βάλει στόχο. Και έχω όρεξη να κάνω πράγματα. Θέλω να βρω μια δουλειά, να είναι αυτόνομος οικονομικά, ένα σπίτι, μια κοπέλα…φίλους έχω. Αυτούς που γνώρισα εδώ και δεν τους αλλάζω με τίποτα. Γιατί ξέρουν να ακούν, σε καταλαβαίνουν και σε βοηθούν να γνωρίσεις τον εαυτό σου, να εξελιχθείς, να γίνεις καλύτερος άνθρωπος», λέει ο Ν. που πριν λίγες ημέρες έκανε τη δική του «υπέρβαση». Το πρώτο 24ωρο που πέρασε στο σπίτι του, δεν δίστασε να πλησιάσει παλιούς «φίλους» και να τους δώσει ενημερωτικό υλικό από το ΚΕΘΕΑ και λέει «…Δεν μίλησα, δεν ήθελα και δεν χρειάστηκε. Ήθελα όμως, να ξεκαθαρίσω τη θέση μου και να μάθουν ποιος είμαι τώρα».

Γ.Μ – 32 ετών – Λακωνία: «Σε μια ημέρα έχασα τα πάντα…και μπήκα στη φυλακή»

Τελειώνει το σχολείο και κατατάσσεται στην Πυροσβεστική Υπηρεσία και είναι έτοιμος να δημιουργήσει. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε. Ότι μπορούσε να μην υπερβεί τα όρια που έχει θέσει – αφού είχε ξεκινήσει τη χρήση ναρκωτικών στη Γ΄ Λυκείου. «Κάπου στα 23-24 ξεκίνησα την ηρωίνη και μέσα σε 2 χρόνια, η ζωή μου έπιασε πάτο. Πήγα φυλακή, έχασα τη δουλειά μου, τη σχέση μου…τα πάντα», λέει ο Σ. 32 ετών από τη Λακωνία.

Μετά από 1 ½ χρόνο στη φυλακή, νόμιζε ότι είχα βάλει τα πράγματα σε σειρά και θα έκανε μια καινούργια αρχή «Έκανα 2-3 φορές χρήση μέσα στη φυλακή και είχα αποφασίσει ότι δεν θα το ξανακάνω. Όταν βγήκα, τη 2η ημέρα, κάποιος με πλησίασε και αυτό ήταν. Έμπλεξα ξανά. Έφυγα για την Αθήνα, γιατί στον τόπο μου ένιωθα δακτυλοδεικτούμενος, αλλά κι αυτό ήταν μεγάλο λάθος γιατί βρήκα άτομα από τη φυλακή και άρχισα να κάνω τα ίδια και χειρότερα με αποτέλεσμα να ξαναμπλέξω με την αστυνομία», λέει ο Γ.

Αποφάσισε να μπει στο ΚΕΘΕΑ, όχι για τον ίδιο, αλλά για τους γονείς τους, για να μην τους στενοχωρεί άλλο – όπως είπε – και να έχει ένα…ελαφρυντικό στα δικαστήρια που θα γίνονταν. Ωστόσο, μέσα στην Κοινότητα, βρήκε τον δρόμο του «…Μπήκα για να μη στενοχωρώ τους δικούς μου και για τα δικαστήρια, αλλά στην πορεία συνειδητοποίησα ότι για να καταφέρεις να μείνεις καθαρός, πρέπει να είναι εδώ για τον εαυτό σου, όχι για τους άλλους. Και πραγματικά, εδώ έμαθα τον εαυτό μου. Έμαθα να αναγνωρίζω τα λάθη μου και να αναλαμβάνω τις ευθύνες μου…», λέει, σημειώνοντας μάλιστα ότι πια, πατάει στα πόδια του. Και μπορεί να έχει ένα μικρό φόβο βγαίνοντας, καθαρός πια, από την Κοινότητα, αλλά τα πρόσωπα των γονιών του είναι γι’ αυτόν μεγάλο στήριγμα και κίνητρο. «Τώρα μπορώ να τους κοιτάζω στα μάτια και χαίρομαι που τους βλέπω να χαμογελούν. Είχα πολλά χρόνια να τους δω έτσι, κι αυτό μου με κάνει να σκέφτομαι διαφορετικά, μου δίνει δύναμη» λέει ο Γ. που και αυτός θέλει, τελειώνοντας με το πρόγραμμα να μείνει στην Καλαμάτα, λέγοντας χαρακτηριστικά «Θέλω να μείνω εδώ, γιατί εδώ είναι οι φίλοι μου και θέλω να είμαι κοντά τους».

Νάνσυ Σπυροπούλου