Πρωτομαγιά των Ελλήνων και των άλλων …

Του Δημήτρη Ρομποτή*

Αν είσαι φούρναρης, πρωτομαγιά είναι κάθε πρωί όταν ανακατεύης την πρώτη δόση της μαγιάς για να φτιάξης ψωμί, κουλούρια, παξιμάδια κλπ…
Υπ’αυτή την έννοια, δεν καταλαβαίνω γιατί να είναι κλειστοί σήμερα (αν είναι κιόλας, γιατί έχω να κάνω πρωτομαγιά στην Ελλάδα 28 χρόνια) αφού γιορτάζουν όλο τον χρόνο ούτως ή άλλως; Αν είσαι άνεργος από την άλλη ή υποαπασχολούμενος, τί νόημα έχει μια αργία; Ισα ίσα που αν έβρισκες δουλειά θα γιόρταζες! Οι νέοι καιροί, η «νέα τάξη πραγμάτων», έχουν ανατρέψει πολλά δεδομένα και έχουν καταστήσει μια σειρά από «αήθη και έθιμα» έωλα, εκτός τόπου και χρόνου. Βέβαια η πρωτομαγιά δεν είναι ακριβώς γιορτή με την έννοια του πανηγυριού, αφού υποτίθεται τιμώνται οι εργατικοί αγώνες κι’αυτοί που πάλεψαν και έδωσαν μέχρι και τη ζωή τους για πιο ανθρώπινες συνθήκες στον χώρο δουλειάς. Αυτές οι εποχές ωστόσο, φαντάζουν μακρινές κι’αόριστες για τους Ελληνες. Ηδη από τα μαθητικά μου χρόνια η πρωτομαγιά συμβολίζει τον ερχομό της ανοίξεως, τα λουλούδια έχουν ανθίσει, τα πουλιά τιτιβίζουν μεθυσμένα από τη γύρη και καταχέζουν τα αυτοκίνητά μας, εμείς φταρνιζόμαστε μέχρι αηδίας από την αλλεργία και κλαίνε τα τσιμπλιασμένα μάτια μας, βγαίνουμε πάντως την παραμονή, αργά το βράδυ, να πιάσουμε τον Μάη, όπως λέμε, φτιάχνοντας ασύμμετρα στεφάνια και αυθόρμητες ανθοδέσμες για να προσφέρουμε στο ακτικείμενο του ερωτικού μας πόθου: το αυτοκίνητό μας! Κι’αν είναι και «BMW» μιλάμε για τρελό έρωτα!

Στην Αμερική όπου μας έταξε η αποστολή μας ως Ελλήνων για να μεταδίδουμε τα φώτα τα της γνώσεως στους ημιμαθείς ημιανθρώπους που συνθέτουν αυτό που αρεσκόμαστε να μισούμε προσπαθώντας ταυτόχρονα με νύχια και με δόντια να μιμηθούμε όντες ακόμη επί του πατρίου, ελλαδικού εδάφους, η πρωτομαγιά ως γιορτή των εργατών ή εργαζομένων όπως το θέλει η ψευτοαριστερή «αργκό» της νεοελλαδικής τάξης πραγμάτων, είναι ετεροχρονισμένη. (Ασχετα αν η πρωτομαγιά ως αργία θεσπίστηκε παγκοσμίως τιμώντας την επέτειο αιματηρών συγκρούσεων μεταξύ εργατών και δυνάμεων καταστολής στις ΗΠΑ.) Εδώ το λεγόμενο «Labor Day» (Ημέρα της Εργασίας) γιορτάζεται την πρώτη Δευτέρα του Σεπτεμβρίου (αν δεν κάνω λάθος, ως εργοδότης αποφεύγω και παραβλέπω αργίες για …εργάτες). Επειδή «λέιμπορ» σημαίνει και τοκετός στα αγγλικά, γιορτάζουν από σπόντα και όλες οι έγγυοι που ετοιμάζονται να γεννήσουν. Εν αντιθέσει με τα ευρωπαϊκά και νοτιοαμερικανικά ειωθότα, εμείς δεν κάνουμε πορείες με κόκκινες σημαίες και ανορθόγραφα πανώ, αλλά ξεχυνόμαστε στους «μώλους», «the malls» δηλαδή, τα τεράστεια εμπορικά κέντρα για να αγοράσουμε ό,τι δεν χρειαζόμαστε σε υποτιθέμενες τιμές ευκαιρίας. Καμμιά φορά βρίσκεις πραγματικές ευκαιρίες, εγώ, για παράδειγμα, αγόρασα πέρυσι ένα κλαρίνο που το είχανε για πέταμα στην εξευτελιστική τιμή των 20 δολαρίων και εν συνεχεία το δώρισα σε σύλλογο μουσικοφίλων και μου έχουν μεγάλη υποχρέωση, επειδή φυσικά δεν γνωρίζουν πόσο το πλήρωσα. Μέχρι και τιμητική πλακέτα μου δώσανε την οποία προτίθεμαι να τοποθετήσω σε περίοπτη θέση στο γραφείο που θα αποκτήσω. Είναι το λιγότερο που θα μπορούσαν να κάνουν για να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους στο πρόσωπό μου και εγώ στο δικό τους.

Μιάς και αναφέρθηκα στους «μώλους», πόσοι γνωρίζουν άραγε ότι το «Roosevelt Field» στη Νέα Υόρκη, πριν γίνη εμπορικό κέντρο ήταν αεροδρόμιο, πριν το «Κένεντυ», και μάλιστα οι πρώτες πτήσεις για Ευρώπη έφυγαν από εκεί; Επίσης, κάπου διάβασα ότι την επομένη της Ημέρας των Ευχαριστιών, όταν οι ορδές των μαστουρωμένων ακόμη από τη γαλλοπούλα και το ποτό καταναλωτών σπεύδουν από τα ξημερώματα στα καταστήματα, η λεγόμενη «Μαύρη Παρασκευή» (όχι λόγω του χρώματος πολλών από τους αγοραστές), οι συναλλαγές στο «Ρούζεβελτ Φηλντ» ξεπερνούν σε ύψος τον προϋπολογισμό της Ελλάδος! Δεν την πουλάτε τελείως τη χώρα νά’ρθετε να ανοίξετε κανένα «μώλ» εδώ αντί να ασχολήστε με τους εταίρους και τις εταίρες; Και η Ελλάς ένα μεγάλο μαγαζί έχει γίνει άλλωστε, όπου σύντομα το μόνο που θα μείνει προς πώληση θα είναι οι …κάτοικοί της!

*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.

neohellenika.com