Ἀπό τήν μεγάλη ληστεία στήν μεγίστη ἀπάτη

Τήν περίοδο 1981-2001 δύο πολύ σημαντικά γεγονότα σημάδεψαν τήν πορεία τῆς χώρας, γιά νά

προετοιμάσουν τελικῶς τήν ἐν συνεχεία χρεωκοπία της…

Τό πρῶτο γεγονός ὑπῆρξε ὁ σοσιαλιστικός ὑπερδανεισμός, ὁ ὁποῖος βοήθησε στό νά δημιουργηθεῖ

στήν χώρα μία πασοκική μεσαία τάξη μέ μοναδικό της παραγωγικό ἐργαλεῖο τόν ἐξωτερικό δανεισμό καί

τήν συναφῆ ὑπερκατανάλωση εἰσαγομένων προϊόντων –ἐνῶ τήν ἴδια περίοδο ὁ παραγωγικός ἱστός

πήγαινε περίπατο καί ἡ ἐξωστρέφεια ἔπεφτε στό ναδίρ.

Τό δεύτερο γεγονός ἦταν ἡ ἀπίστευτη μεταφορά ἐσωτερικῆς ἀποταμιεύσεως ἀπό τούς πολλούς

στούς λίγους, μέσω τῆς χρηματιστηριακῆς φούσκας τῆς περιόδου 1998-2000 καί ἡ ἐν συνεχεία εἴσοδός

μας στήν εὐρωζώνη μέ μία οἰκονομία πού εἶχε τόν χαμηλότερο συντελεστή ἐξαγωγῶν στήν Δυτική

Εὐρώπη. Ὑπό αὐτές τίς συνθῆκες, ἔμειναν ἀναξιοποίητα τά χρηματοδοτικά καί ἄλλα δομικά

πλεονεκτήματα πού μᾶς προσέφερε ἡ συμμετοχή μας στό ἑνιαῖο νόμισμα καί ἡ χώρα χρησιμοποίησε τά

χαμηλά ἐπιτόκια ὄχι γιά νά ἐνισχύσει τήν παραγωγή της, ἀλλά γιά νά στείλει στά ὕψη τήν κατανάλωση.

Τήν δέ περίοδο 2004-2009, ἀντί ἡ κατάσταση αὐτή νά διορθωθεῖ κάπως, οἱ τότε κυβερνήσεις, γιά

νά ἀντιμετωπίσουν τήν αὐξανόμενη ἀνεργία, ὑπερμεγέθυναν τόν δημόσιο τομέα προσθέτοντας σέ αὐτόν

πολλές χιλιάδες δημοσίους ὑπαλλήλους.

Ἔτσι, μέ ἤ χωρίς τήν κρίση τοῦ 2007, ἡ Ἑλλάδα βρισκόταν ἤδη στόν προθάλαμο τῆς πτωχεύσεως καί

τό μέλλον της ἦταν ζοφερό. Στήν δέ περίοδο 1981-2009 εἶχαν εἰσρεύσει στήν χώρα περί τά 800 δισεκατ.

εὐρώ δάνεια καί κοινοτικές ἐπιδοτήσεις, ποσό πού ἀντιστοιχοῦσε σέ σχεδόν 4 ΑΕΠ –ἔστω καί ἄν αὐτά

ἦσαν ἀμιγῶς καταναλωτικά. Ἄν ἐξαιρεθοῦν τά ὀλυμπιακά ἔργα, τά ὁποῖα κόστισαν περί τά 13 δισεκατ.

εὐρώ, σχεδόν τίποτα τό οὐσιαστικό δέν ἔγινε στήν χώρα πέρα ἀπό τήν δημιουργία μιᾶς ἀπίθανης

φούσκας ἀκινήτων, ἡ ὁποία σήμερα ξεφουσκώνει σιγά-σιγά ἀντί νά ἐκραγεῖ καί αὐτή μέ πάταγο.

Στήν βάση τῶν ὅσων προηγοῦνται, ἕνας σοβαρός ἱστορικός θά περιέγραφε ὅτι πραγματοποιήθηκε

στήν Ἑλλάδα μία πρωτοφανής γιά τά διεθνῆ χρονικά ληστεία δημόσιου πλούτου, μέρος τοῦ ὁποίου

τροφοδοτεῖ τά ἐνεργητικά ξένων ἐκτός Ἑλλάδος τραπεζῶν. Καί ἐνῶ κάποιοι πολιτικοί ὑπεύθυνοι γιά τήν

κατάσταση αὐτή –ἡ ὁποία κατέληξε σέ χρεωκοπία– προσπαθοῦν νά ἐμποδίσουν τήν βύθιση τοῦ

σκάφους, τό πιό ἀδίστακτο καί κυνικό κομμάτι τῆς ἁρπαγῆς αὐτῆς ἐπιδιώκει νά ἐπανέλθει στήν ἐξουσία,

μέ τήν ἐλπίδα ὅτι θά μπορέσει νά ἐκβιάσει τούς δανειστές καί χρηματοδότες τῆς χώρας. Γιά τήν ἐπίτευξη

τοῦ στόχου αὐτοῦ χρησιμοποιεῖ ἀπατηλά καί ἕωλα ἐπιχειρήματα, πού ἀφ’ ἑαυτά συνθέτουν μία τεράστια

ἀπάτη. Ἰδού γιατί:

Πρίν ἀπ’ ὅλα, ὁ κ. Ἀλ. Τσίπρας καί οἱ περί αὐτόν σύμβουλοι ὑπόσχονται κατάργηση τῶν

μνημονιακῶν ὑποχρεώσεων τῆς χώρας, γνωρίζοντας ἀπό πρῶτο χέρι ὅτι αὐτό εἶναι ἀδύνατον.

Σκοπίμως δέ τό οἰκονομικό ἐπιτελεῖο τοῦ ΣΥΡΙΖΑ κρύβει ἀπό τήν, ἔτσι κι ἀλλιῶς παραπληροφορημένη,

κοινή γνώμη ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἔχει μπροστά της τήν ἐντατικοποίηση τῆς ἐφαρμογῆς τῆς πολιτικῆς τοῦ

μνημονίου ὥστε νά μπορέσει στήν συνέχεια νά βγεῖ ἀπό αὐτό καί νά καλύψει τίς δανειακές της

ἀνάγκες ἀπό τίς διεθνεῖς ἀγορές, ἀκολουθώντας τό καλό παράδειγμα τῆς Ἰρλανδίας καί τῆς

Πορτογαλίας.

Ἡ κυβέρνηση Σαμαρᾶ δέχεται μεγάλη πίεση ἀπό τούς Εὐρωπαίους ἑταίρους γιά νά καλύψει τό

χαμένο ἔδαφος σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τήν ἐφαρμογή τῶν συμφωνηθέντων. Σέ αὐτά συμπεριλαμβάνονται ἕνας

νέος γύρος μείωσης συντάξεων, προκειμένου νά περιοριστεῖ ἡ κρατική ἐπιδότηση τοῦ ἀσφαλιστικοῦ,

συνταξιοδοτικοῦ συστήματος κατά 2,5-3 δισεκατ. εὐρώ καί νά ἐξασφαλιστοῦν ἔτσι, σέ μακροπρόθεσμη

βάση, τά λεγόμενα πρωτογενῆ πλεονάσματα. Προβλέπεται, ἐπίσης, ἡ πραγματοποίηση τῶν

προγραμματισμένων ἀπολύσεων τῶν 15.000 δημοσίων ὑπαλλήλων, μέ παράλληλη μείωση

τῶν εἰσοδημάτων τῶν ἐργαζομένων στίς ΔΕΚΟ, πολλές ἀπό τίς ὁποῖες παραμένουν ἐκτός τοῦ ἑνιαίου

μισθολογίου.

Μαζί μέ κάποιους ἄλλους ὅρους πού ἀφοροῦν στήν μείωση τοῦ κόστους τοῦ ΕΣΥ, τό πιό πάνω

πρόγραμμα εἶναι πολύ δύσκολο καί, ὅπως τονίζουν κορυφαῖοι κοινοτικοί παράγοντες, θά ἔπρεπε νά εἶχε

ὁλοκληρωθεῖ πρίν ἕνα ἑξάμηνο, ὥστε τό ἑλληνικό Δημόσιο νά εἶχε ἀποκτήσει τήν δυνατότητα νά βγεῖ

στίς ἀγορές –ὅπως συνέβη μέ τήν Ἰρλανδία καί τήν Πορτογαλία.

Δυστυχῶς, ἡ δημαγωγία τοῦ φαιοκόκκινου μετώπου στήν Ἑλλάδα δέν ἐπέτρεψε κάτι τέτοιο, μέ

ἀποτέλεσμα σήμερα, παρά τήν δίμηνη παράταση, ἡ χώρα νά κινδυνεύει νά βρεθεῖ ἐκ νέου στό σημεῖο

μηδέν.

Οἱ δέ ἑταῖροι-δανειστές μας ἔχουν ξεκαθαρίσει στόν κ. Ἀλ. Τσίπρα ὅτι καμμία διαπραγμάτευση

περί καταργήσεως τοῦ μνημονίου δέν εἶναι ἐφικτή καί, ἄν ἐπιχειρήσει κάτι τέτοιο, θά τοῦ εἰπωθεῖ ὅτι «ὁ

δρόμος εἶναι ἀνοικτός καί τά σκυλιά δεμένα». Ἐξάλλου, τό σενάριο γιά ἔξοδο τῆς Ἑλλάδος ἀπό τήν

εὐρωζώνη εἶναι ἕτοιμο καί σήμερα ὄχι μόνον δέν ἀνησυχεῖ κανέναν ἀλλά κάποιοι τό εὔχονται κιόλας.

Ἀναφορικά τώρα μέ τό χρέος, ἡ ἡγεσία τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, προσποιούμενη ὅτι δέν γνωρίζει τούς

σχετικούς κανόνες, δημιουργεῖ σκόπιμα τήν ἐντύπωση ὅτι μπορεῖ νά ἐπιβάλει, μέσα ἀπό μία «ἐπιθετική

διαπραγμάτευση», τό κούρεμα τοῦ χρέους τοῦ ἑλληνικοῦ Δημοσίου τουλάχιστον κατά 50%. Στό σημεῖο

αὐτό, ὅμως, προκαλεῖ ἐντύπωση τό γεγονός ὅτι ὁ κ. Ἀλ. Τσίπρας ἔχει ἤδη ἀρχίσει νά «κουρεύει …τό

κούρεμα», ἐφόσον ἐξαιρεῖ ἀπό αὐτό τίς ὀφειλές τοῦ ἑλληνικοῦ Δημοσίου πρός τούς ἰδιῶτες καί τό ΔΝΤ.

Μέ αὐτό τόν ἑλιγμό, ὁ ὁποῖος ἀποσκοπεῖ στήν βελτίωση τῶν σχέσεων τοῦ ΣΥΡΙΖΑ μέ τά

οἰκονομικά καί πολιτικά κέντρα ἐξουσίας τῶν ΗΠΑ, τό κόμμα τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολιτεύσεως ἔρχεται

σέ μετωπική ἀντιπαράθεση μέ τίς εὐρωπαϊκές κυβερνήσεις, ἀπό τίς ὁποῖες ζητᾶ νά περάσουν τό κόστος

τοῦ κουρέματος στίς πλάτες τῶν δικῶν τους φορολογουμένων καί νά ὑποστοῦν τίς πολιτικές ἐκλογικές

συνέπειες.

Πρόκειται γιά μία ἀήθη, ἀντιευρωπαϊκή πολιτική, ὑπαγορευμένη στόν Ἀλ. Τσίπρα ἀπό πρώην

σύμβουλο τοῦ Γ. Α. Παπανδρέου, ἡ ὁποία καί θά ἔχει δραματική κατάληξη. Ἐκτός καί ἄν πίσω ἀπό τά

λεγόμενα τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολιτεύσεως ἔχει δρομολογηθεῖ μεγίστη πολιτική ἀπάτη.

Ἴδωμεν.

τοῦ Ἀθαν. Χ. Παπανδρόπουλου*

Use Facebook to Comment on this Post