Οι χρυσές μετριότητες των ΜΜΕ, στην υπηρεσία της παγκοσμιοποίησης


(Απόσπασμα από το βιβλίο του Σταύρου Βιτάλη “Πατριωτικό Μέτωπο Τώρα. Μια Ελληνική Πρόταση για Έλληνες, έκδοσης 2001)

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ – Μ.Μ.Ε.: Το πιο ισχυρό όπλο μέχρι στιγμής του συστήματος της παγκόσμιας κυριαρχίας (Global domination) της συμμαχίας των διαχειριστικών συστημάτων και των πολυεθνικών μετοχικών εταιριών. Ένα πολύπλοκο σύστημα ελέγχου όχι μόνο των πληροφοριών, αλλά και των συνειδήσεων που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις κατά το δοκούν, «στήνει» σενάρια περαιτέρω ευνουχισμού του πολίτη και ναρκοθετεί τις παραδόσεις και τον πολιτισμό των λαών, τόσο με τον γνωστό …

… σκουπιδότοπο των υποπροϊόντων του Hollywood όσο και με το διεθνές σύστημα παραγωγής, υποτιθέμενα «post modern», καλλιτεχνικών κατασκευασμάτων.
Οι άξονες πάνω στους οποίους κινείται το σύστημα αυτό που θα το ζήλευε και ο ιδρυτής και θεμελιωτής της μαύρης προπαγάνδας του 3ου Ράιχ, Joseph Goebbels είναι:
1. Αντικατάσταση όλης της εθνικής παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών με υποπροϊόντα του εβραιοκρατούμενου Χόλυγουντ, όπου κύριοι παρανομαστές είναι:

· Ο καλοσυνάτος αλλά και αμείλικτος αμερικανός στρατιώτης.
· Ο διαβολικός άραβας τρομοκράτης, με τη σκούρα επιδερμίδα και τη γαμψή μύτη.
· Ο γραφικός ιδεολόγος που πάσχει κατά κανόνα από ακατανόητες ιδεοληψίες που χρήζουν ψυχιατρικής παρακολούθησης.

· Ο ανθρωπιστής επιχειρηματίας, που την τελευταία στιγμή μετατρέπεται σε ‘Αη- Βασίλη, διανέμοντας προσωπικά το δώρο των Χριστουγέννων στους εργαζόμενους της επιχείρησής του.

· Ο αντικοινωνικός έως ψυχασθενής αμφισβητίας των κεντρικών αρχών του διαχειριστικού συστήματος.

· Ο politically correct οικογενειάρχης, που αν και θέτει υπό αμφισβήτηση το σύστημα, στηρίζει τελικά το μοντέλο του American way of life, ως το αναπόφευκτα καλύτερο υφιστάμενο μοντέλο της ιστορίας των ανθρωπίνων κοινωνιών.
· Και φυσικά και στο πιο αμφισβητούμενο για την πρόθεσή του κινηματογραφικό χολιγουντιανό κατασκεύασμα, το «γκρίζο» πέρασμα της κάμερας, από τις διαφημίσεις της Coca Cola και του Marlboro, είναι σχεδόν must.

2. Συγκέντρωση της πρωτογενούς πληροφόρησης σε ελεγχόμενα δημοσιογραφικά, ιδιωτικά κατά κανόνα κέντρα, όπως το CNN, το CBS, το NBC και το ABC. Αναδιανομή της σε όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα και κανάλια ανά τον κόσμο, μετά από λογοκρισία η οποία διενεργείται πάντα με γνώμονα τα συμφέροντα των πολυεθνικών μετοχικών εταιριών και των εκφραστών τους. Οι κανόνες που ισχύουν ως «μπούσουλας» της λογικής των τηλεοπτικών δικτύων και καναλιών είναι:

· Οι πραγματικοί διαχειριστές των δημοκρατιών της αγοράς, κύριοι μέτοχοι των πολυεθνικών εταιριών, θεωρούνται άτομα υπεράνω τηλεοπτικής κάλυψης. Ακόμη και στα αγρίως ανταγωνιζόμενα ηλεκτρονικά και μη, Μ.Μ.Ε.
· Οι περιθωριακοί τύποι, με ιδιαίτερη σεξουαλική ή αντικοινωνική συμπεριφορά, είναι κατά κανόνα οι πρωταγωνιστές του τηλεοπτικού χρόνου.

· Οι συντονιστές των τηλεοπτικών δρώμενων είναι πάντα σχεδόν, οι «χρυσές μετριότητες» της show business και της «δημοσιογραφίας».
· Να προβάλλονται κατά κόρο μεμονωμένες περιπτώσεις αναξιοπαθούντων πολιτών για να προβληθεί τελικά η «ευαισθησία» του συστήματος στην επίλυση του συγκεκριμένου προβλήματος κάθε φορά. Αφήνοντας φυσικά εκτός όποιας συζήτησης το μεγάλο ζήτημα της ευθύνης της οργανωμένης κοινωνίας, απέναντι σε αυτά τα άτομα. (Επιστροφή δηλαδή στη λογική των εποχών των κοινωνιών των κυριών των τιμών των βασιλικών αυλών, στων οποίων τη προσωπική διάθεση και ευχέρεια, επαφίονταν η επούλωση των κοινωνικών πληγών).

· Να προωθούνται πάσης φύσεως γραφικού-περιθωριακού τύπου εκδηλώσεις αμφισβήτησης του συστήματος, με στόχο την υιοθέτηση και επομένως την απομυθοποίηση του όποιου, έστω φαινομενικά ανατρεπτικού περιεχομένου του προβαλλόμενου show. (π.χ. μουσικά γκρουπάκια τύπου hard rock, που την ίδια ώρα που ο στίχος των τραγουδιών τους καλεί τους νεολαίους να γκρεμίσουν το σύστημα, προβάλλεται και η κάθε τους προσπάθεια να ενταχθούν στο μηχανισμό του συστήματος, με στόχο την οικονομική τους άνοδο).
· Μεθοδευμένη απουσία οποιασδήποτε αναφοράς στα μεγάλα δημιουργήματα – στα γράμματα τον πολιτισμό και τις τέχνες – των κλασσικών και σύγχρονων δημιουργών. Με παράλληλη περιθωριοποίηση κάθε προσπάθειας που αφορά στην ανάδειξη της πνευματικής κληρονομιάς χιλιετηρίδων ανθρώπινης δημιουργίας.

· Παντελής έλλειψη παιδικών προγραμμάτων, με στόχο την στήριξη και καλλιέργεια της ψυχικής υγείας του παιδιού. Αντικατάσταση όλης της ζώνης των παιδικών προγραμμάτων με ένα απέραντο σκουπιδότοπο, τεράτων, διαφόρων τύπων παιδικών σούπερ-ηρώων που κατά κανόνα στο μπράτσο της στολής τους φέρουν την αστερόεσσα.
· Στη μουσική τέλος που απευθύνεται κυρίως στους νέους, καλλιεργείται το μοντέλο του επαναλαμβανόμενου ηλεκτρονικού, παραληρηματικού ήχου ή ρεφρέν, που αναπαράγει το σχήμα ενός ιδιότυπου ομφαλοσκοπισμού, που ουσιαστικά είναι και ο στόχος για μια μεταλλαγμένη νέα κοινωνία του τύπου: «δούλευε, κατανάλωνε, σιώπα».

3. Πολιτιστικός νεοαποικισμός κατά μερικούς αναλυτές ή πολιτιστικός ιμπεριαλισμός κατά άλλους. Η εξαγωγή δηλαδή του αποκαλούμενου «American way of life» – που στην ουσία είναι ένα καθαρά καταναλωτικό πρότυπο – και το πέρασμα του με κάθε μέσο στις εθνικές ανά τον κόσμο κοινωνίες. Η ιδιότυπη αυτή «εξαγωγή πολιτισμού» μεθοδεύεται με πολλούς τρόπους, πέρα από την τηλεοπτική, κινηματογραφική και μουσική βιομηχανία, ευκολοχώνευτων κατασκευασμάτων, του τύπου «όλα στο πόδι». Ήδη πάντως, σαφές αποτέλεσμα αυτού του «πολιτιστικού νεοαποικισμού» είναι σε διεθνές πια επίπεδο, ο ενιαίος τρόπός ένδυσης ιδιαίτερα των νέων, η διαρκώς διευρυνόμενη λογική διαιτολογίου των πολυεθνικών εταιριών «fast food», η προώθηση μεταλλαγμένων προϊόντων στην διατροφή των λαών και τέλος, η διεθνοποιημένη πια «μόδα», της χρήσης των ναρκωτικών ουσιών.

4. Δαιμονοποίηση όλων των «παρεκκλινόντων από την «κεντρική αλήθεια» του συστήματος. Κλασσικό παράδειγμα είναι ο μεθοδευμένος χαρακτηρισμός ως «αυτοκρατοριών του κακού» – που χρησιμοποιούνταν μέχρι το τέλος του ψυχρού πολέμου για την Σοβιετική Ένωση – άλλων πια αποδεκτών. Όπως πριν τους βομβαρδισμούς η Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν το Ιράν το Ιράκ και η Βόρεια Κορέα. Το αδυσώπητο σύστημα προπαγάνδας του αμερικάνικου administration, καθοδηγούμενο από τους managers των ειδικών συμβούλων «δημοσίων σχέσεων» – υποκαταστήματα κατά κανόνα των πολυεθνικών εταιριών – δαιμονοποιεί κατά σύστημα και με μέθοδο τους ορατούς και αόρατους εχθρούς των «δημοκρατιών της αγοράς».

5. Πόλεμος δημοσίων σχέσεων κατά των χωρών που δεν συμφωνούν με το σύστημα, με πολυποίκιλους τρόπους. Όπως με τις «αθώες» τουριστικές οδηγίες του Στέητ Ντιπάρτμεντ , τις προκατασκευασμένες ειδήσεις, τον κατευθυνόμενο από την Wall Street χρηματιστηριακό τζόγο, τις στημένες ανταποκρίσεις των διεθνών ειδησεογραφικών πρακτορείων, κλπ «φρούτα της οικονομίας της αγοράς. Με όλα να συγκλίνουν στον φασιστοειδή εκβιασμό που απευθύνεται πια, προς κάθε κατεύθυνση: «Ή μαζί μας ή εχθροί μας». Ή ακόμη, «είμαστε όλοι Αμερικανοί».
olympia

Use Facebook to Comment on this Post

Related posts

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *