Ελλάδα μου … και τώρα τι;;

Και τώρα τι; Τι να πω μόνη σε μιαν άδεια σκηνή
με τα φώτα σβησμένα και με δίχως φωνή;
σ’ ένα ακροατήριο βουβό που ήχο δε βγάζει
σ’ένα ανθρώπινο πλήθος που πεθαμένων φαντάζει…

Κι αν ηχήσει χειροκρότημα θα’ναι ο αντίλαλος του στερνού αντίο
από…..
θεατές έλληνες φαντάσματα , άλλοτε παγκόσμιο μεγαλείο!
Ελλάδα χώρα ζωντανών-νεκρών καμπάνες πένθιμες παντού ηχούνε…
ανθέλληνες ανοίξαν τη Κερκόπορτα σ’ εχθρούς, και συνεχώς απώλειες μετρούμε…

Και τι να πεις τώρα απ’της καταιγίδας το δρόμο, απ’ τη γειτονιά της σιωπής
σ’έναν συμβιβασμένο υπόδουλο κόσμο σα σε πνίγει ποτάμι οργής;
Τι να πεις στους νεκρούς μας, που πατρίδα ζητάνε
τη γη που πότισαν με το αίμα τους τώρα προδότες τη ξεπουλάνε..

Και τι να γράψω τάχα τώρα, σ’ενα άδειο χαρτί
σε ένα πλάνο στημένο από φονιάδες στυγνοί…
προμελετημένο το έγκλημα τους Έλληνες να αφανίσουν
μια ένδοξη ηρωϊκὴ φυλή από το χάρτη της γης να σβήσουν

Και που να’βρεις λόγια να πεις σ’εναν κόσμο ηρώων νεκρών
που τις νύχτες οι κραυγές τους σπάνε τοίχοι αρχαίων ναών;
Τι να απαντήσω σ’αυτές τις φωνές που συνεχώς ρωτάνε
γιατί τα παιδιά τους υποτάχτηκαν, αφού ως Έλληνες
ξέρουνε τους εχθρούς να νικάνε!

Τι να πεις στους προγόνους μας που ησυχία δεν μπορούν να βρούνε
χάσαμε τον αιώνιο ύπνο τους και σαν άγρια θεριά τις νύχτες τριγυρνούνε..
τι να πεις σ’αυτές τις οργισμένες ψυχές που για τούτη τη γη δώσανε τις ζωές τους
και τώρα σηκώνονται απ’ τους τάφους τους για να πολεμήσουν
με όπλο τις ψυχές τους;

Μαρίζα Τσιτμή