Σοσιαλιστική… ημιθανής

Γράφει ο Γιάννης Σιδέρης

Θυμήθηκαν τα σοσιαλιστικά τους νάματα ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς Γ. Παπανδρέου και ο σχεδόν ισόβιος Γραμματέας της, Λουίς Αγιάλα, και με επιστολή τους σήκωσαν αγωνιστική παντιέρα και κατακεραυνώνουν τους Γερμανούς σοσιαλδημοκράτες, γιατί…
σκοπεύουν να ανακοινώσουν -στις εκδηλώσεις που αρχίζουν σήμερα στη Λειψία- τη συγκρότηση μιας άλλης υπό τον τίτλο «Προοδευτική Συμμαχία».
Αναφέρουν, μεταξύ άλλων, στην επιστολή τους, ότι «σε εποχές κρίσης για την Ευρώπη και όταν όλοι υποφέρουν από τη μεγάλη ύφεση της οικονομίας σε διάφορα μέρη του κόσμου, είναι λυπηρό η ηγεσία των Γερμανών μελών μας να επιδιώκει τη διαίρεση του …………
διεθνούς προοδευτικού κινήματος»…
Καλώς τους κι ας αργήσανε! Κατάλαβαν ότι «βρισκόμαστε σε εποχές κρίσης, και σε διάφορα μέρη του κόσμου υποφέρουν από τη μεγάλη ύφεση»! Πόσο όμως οι ίδιοι συνέβαλαν με την παθητική αποδοχή ή, μάλλον, την προσχώρησή τους, στην ισοπεδωτική επικράτηση των ορμητικών νεοφιλελεύθερων ιδεών, που καθόρισαν τη νέα οικονομική αρχιτεκτονική του πλανήτη; Δυστυχώς οι βολεμένοι καρεκλοκένταυροι της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, με τις συσκέψεις στα ξενοδοχεία των πέντε αστέρων, τις μαύρες λιμουζίνες και τα ακριβά δείπνα, (όπως τους κατήγγειλε η εύψυχη νεαρή Ισπανίδα Μπεατρίθ Ταλεγόν, στην τελευταία τους μάζωξη σε πολυτελές συγκρότημα του κοσμικού Κασκάις), στάθηκαν ανίκανοι και αδιάφοροι να συμβάλλουν στην επίλυση των προβλημάτων που ταλανίζουν τους απόκληρους του κόσμου…
Ετσι κι αλλιώς η Σοσιαλιστική Διεθνής έχει εκφυλιστεί προ πολλού σε μια οργάνωση σφραγίδα, λιγότερο αποτελεσματική και από τον… ΟΗΕ. Υπάρχει μόνο για να εκδίδει αγαπησιάρικα φιλειρηνικά ψηφίσματα για το θεαθήναι, ειδικά υπό την προεδρία του Παπανδρέου, χωρίς να παρεμβαίνει στην όποια φλεγόμενη η πενόμενη γωνιά της Γης. Αδυνατεί επίσης να τροφοδοτήσει λαϊκά κινήματα διεκδίκησης ή να στηρίξει τα υπάρχοντα, εν αντιθέσει προς τη μεσοπολεμική δυναμική και προοδευτική, κάποτε, δράση της.
Η παρακμή της είναι… εκπάγλως ορατή. Διάγει χωρίς ιδέες, χωρίς αξιόπιστες θεωρητικές επεξεργασίες, χωρίς μαχητική διάθεση, χωρίς εναλλακτική βιώσιμη πρόταση, έχοντας χάσει και τη βολική «χωροταξική» ιδεολογική τοποθέτηση, δηλαδή αυτή του «τρίτου δρόμου», μεταξύ καπιταλισμού και υπαρκτού σοσιαλισμού, μετά την κατάρρευση του τελευταίου.
Ο υπαρκτός σοσιαλισμός αποσαθρώθηκε μέσα στα δικά του ανομήματα, ο φιλελεύθερος καπιταλισμός μεταμορφώθηκε στον αρπακτικό νεοφιλελευθερισμό που καταστρέφει ζωές και αφήνει πίσω του κοινωνικά ερείπια, και η Σοσιαλιστική Διεθνής, η συνέχεια υποτίθεται της Β΄ Διεθνούς, παρατηρεί τα ερείπια και ενίοτε εκδίδει ψηφίσματα, ενώ ο πρόεδρός της κλαυθμηρίζει στα διεθνή φόρα ότι οι κακοί νεοφιλελεύθεροι δεν κατάλαβαν το δράμα της πατρίδας του Ελλάδας και δεν της έδωσαν καιρό να ανασάνει. Για το έλλειμμα αγωνιστικής διεκδίκησης μιας αντίστασης εκ μέρους του, μιλιά δεν αρθρώνει.
Ετσι, η παρηκμασμένη και αποϊδεολογικοποιημένη αυτή μάζωξη άφησε πολιτικό κενό, το οποίο σπεύδουν να καταλάβουν οι Γερμανοί του SPD. Ουδείς ξέρει -και ελάχιστοι το πιστεύουν- αν τους έπιασε ο πόνος για τα προβλήματα των αδικημένων του πλανήτη. Ουδείς ξέρει -και πολλοί υποπτεύονται- ότι πίσω από την κίνησή τους βρίσκεται, αφενός η προσπάθειά τους για ορθολογικοποίηση και αποτελεσματικότητα των προοδευτικών δυνάμεων (με όλη τη σχετικότητα ο όρος), αφετέρου -και κυρίως- ο γερμανικός ηγεμονισμός, που εναρμονίζεται με την πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού της Γερμανίας, όπως αυτό εκφράζεται και δια της πολιτικής Μέρκελ.
Ετσι κι αλλιώς πάντως το SPD, που αρχικά δεν θα αποχωρήσει από τη Διεθνή, δεν έχει πείσει ότι έχει εκείνες τις ρηξικέλευθες ιδέες που θα μπορούσαν να το καταστήσουν αδιαμφισβήτητο ηγέτη και θα του επέτρεπαν τροχοδρομήσει το σοσιαλιστικό κίνημα σε νέες ριζοσπαστικές και ανατρεπτικές κατευθύνσεις. Όμως έχει εκείνη την οργανωτική ικανότητα να επικυριαρχήσει στις δομές και τους μηχανισμούς των σοσιαλδημοκρατών, και να έλξει δορυφορικά κόμματα, ιδίως αυτά της βόρειας Ευρώπης, προκειμένου να αποδυναμώσει περαιτέρω την ημιθανή Διεθνή των Παπανδρέου-Αγιάλα.
Αν μας αφορά η διαμάχη στους κόλπους της Σοσιαλιστικής Διεθνούς δεν είναι γιατί τα κόμματά τους δεν θα εγκαθιδρύσουν… τον σοσιαλισμό. Είναι γιατί η προϊούσα παρακμή της σοσιαλδημοκρατίας -μετά και την κατάρρευση του υπαρκτού- έχει ανατρέψει την ισορροπία του διεθνούς πολιτικού συστήματος εις όφελος του καπιταλισμού της καταστροφής. Και χωρίς την ισορροπία αυτή ο κόσμος του μέλλοντος μοιάζει πιο απειλητικός…
Υ.Γ.: Πολύς λόγος και σπεκουλάρισμα έχει γίνει επειδή η Σοσιαλιστική Διεθνής είχε στους κόλπους της διάφορους τριτοκοσμικούς δικτάτορες. Όμως αυτοί έγιναν μέλη, ή απέκτησαν το καθεστώς του παρατηρητή, στους λαμπερούς, ελπιδοφόρους καιρούς των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων. Είναι άδικο να κρίνεται η συμμετοχή τους με τα μάτια του σήμερα!

kafeneio-gr.blogspot.gr