Σε συνεχή αναζήτηση της «έξωθεν βοήθειας»

Παρακολουθώ τα δημοσιεύματα του ελληνικού Τύπου, όπου διακρίνεται η ελπίδα να αποκτήσει η Γερμανία σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση και ταυτόχρονα ο φόβος της επανεκλογής της κας Μέρκελ. Και τούτο διότι οι θέσεις των σοσιαλδημοκρατών προσιδιάζουν στις….
απαιτήσεις της ελληνικής κοινωνίας, εν αντιθέσει μ’ αυτές των χριστιανοδημοκρατών, που θεωρούνται καταστροφικές, και όχι αδίκως.

Εκείνο δηλαδή το οποίο επιζητούμε στην πραγματικότητα, είναι να βρεθεί κάποιος ξένος που να μας απαλλάξει από μέρος των δεινών μας. Όπως «προσευχόμαστε» να κρατήσει η διαμάχη Τούρκων και Ισραηλινών, ώστε να απομακρυνθεί το Ισραήλ από την Τουρκία περισσότερο, ή να ερωτευθεί κάποιος Καταριανός ή Ρώσος ολιγάρχης τα ελληνικά νησιά και να προσφέρει ικανοποιητικό τίμημα για την αγορά τους.

Ομοίως, ευχόμαστε να προτιμήσουν εμάς οι Κινέζοι για ανάπτυξη διαμετακομιστικού κέντρου και όχι το Δυρράχιο ή την Βάρνα ή το Μπάρι. Όλα αυτά μου θυμίζουν την διασκεδαστική παράκληση των φιλάθλων όταν χάνει η ομάδα τους και δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του αγώνα, «μια βροχή θα μας σώσει», που να είναι καταρρακτώδης και ο αγώνας να διακοπεί.

Δηλαδή, περιμένουμε τον από μηχανής θεό, χωρίς να ταυτόχρονα να καταβάλλουμε τις αναγκαίες προσπάθειες ώστε να επιλύσουμε μόνοι μας μέρος των προβλημάτων μας. Δεν είναι μακριά η εποχή όπου είχαμε κόμματα ακραιφνώς φιλοδυτικά, όπου αναμέναμε φροντίδα άλλων, όπως οι πολιορκημένοι Αμερικανοί στρατιώτες που τους έσωζε την τελευταία στιγμή το ιππικό, στις γουέστερν ταινίες, ή θα μας έσωζε η «μάννα Ρωσία» με τον «πατερούλη Στάλιν», όπως έγραφε και ο Ρίτσος στα ποιήματά του.

Αυτή η τακτική είναι προφανώς συνέχεια εκείνης, όπου με την δημιουργία του ελληνικού κράτους αποκτήσαμε τρία κόμματα με ονομασίες Ρωσικό, Αγγλικό και Γαλλικό (τουλάχιστον οι ιδρυτές τους δεν ήσαν υποκριτές να τα ονοματίσουν ψευδωνύμως).

Είναι καιρός, «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Είναι εγκληματικό να αναμένουμε τα πάντα από την Αθηνά. Ο κ. Πάρις Καρβουνόπουλος (στο onalert) μας θύμισε ότι η ελληνοϊσραηλινή αμυντική συμφωνία δεν είναι τωρινή υπόθεση, αλλ’ έχει υπογραφεί  από το 1994! Μια συμφωνία όμως που οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν επεδίωξαν ποτέ να την κάνουν ουσιαστική επί σειρά ετών.
Γράφει ο κ. Καρβουνόπουλος:«Σ΄ αυτά τα χρόνια της στενής συνεργασίας, το Ισραήλ πήρε όσα ζήτησε και δεν ήταν ούτε λίγα, ούτε ασήμαντα. Εμείς πάλι δεν μπορούμε να αισθανθούμε κερδισμένοι, όχι όμως επειδή το Ισραήλ αρνήθηκε να μας δώσει, αλλά γιατί εμείς δεν ζητήσαμε. Περιοριστήκαμε στον ρόλο του “καλού παιδιού” που του αρέσει να “κρύβεται “ πίσω από τον δυνατό για να αποφύγει να πάρει αποφάσεις και να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα».

Καλό είναι να θυμούμαστε την παρότρυνση του Κριτόλαου: «Εάν φανείτε άνδρες, δεν θα δυσκολευθείτε να βρείτε εύκολα συμμάχους. Αλλιώς, δεν θα δυσκολευθείτε να βρείτε αφεντικά» («Εάν μεν άνδρες ώσιν, ουκ απορήσουσι συμμάχων, εάν δε, ανδράποδα κυρίων»).

Το θέμα επομένως είναι, να αποκτήσουμε την απαιτούμενη ισχύ -σε όλους τους τομείς- ώστε αντί να αναμένουμε «προστάτες», να συνδιαλεγόμαστε με «συμμάχους». Να προλαμβάνουμε δηλαδή τα γεγονότα και όχι να τα παρακολουθούμε αδρανείς να έρχονται, επειδή τότε θα βρισκόμαστε σε αδυναμία να τα αντιμετωπίσουμε. Γράφει ο Θουκυδίδης: «Στον ισχυρό δεν αμύνεσαι αφού σου έχει επιτεθεί, αλλά παίρνεις από νωρίς τα κατάλληλα μέτρα, ώστε να μη μπορέσει να επιτεθεί». Πώς να συμβεί όμως αυτό, όταν αντί να μιλάμε για «κυβερνήτες», μιλάμε για «διαχειριστές της εξουσίας;».

Ο Μακεδών

Υ.Γ. Σχετικά με το ουσιώδες σχόλιο στο χθεσινό σημείωμα, από αναγνώστη που υπέγραψε ως «έμπειρος νομικός της πράξεως», σχετικά με την υπερψήφιση του Μνημονίου από 150 βουλευτές και όχι 180:

Το Συμβούλιο της Επικρατείας έβγαλε την απόφαση για τη νομιμότητα ψήφισης του Μνημονίου από 150 βουλευτές, πολύ αργότερα, ενώ το 2010 συνταγματολόγοι -μεταξύ των οποίων και ο κ. Βενιζέλος- και πολιτικοί έθεταν προϋπόθεση την υπερψήφιση του Μνημονίου από 180 βουλευτές. Άρα, η θέση της Ν.Δ. κατ’ εκείνη την στιγμή, θα έπρεπε να διακρίνεται τουλάχιστον από αμφιβολία αν υπηρετεί τη νομιμότητα.

(Πλην του ότι, έχουμε γνώση του παρασκηνίου που προηγήθηκε της ψηφοφορίας, ώστε να εμφανισθεί ο κ. Σαμαράς ως αντιμνημονιακός και να υπάρξει ο διάδοχος του κ. Γ. Παπανδρέου για την ψήφιση των επομένων Μνημονίων, έως ότου εθισθεί ο λαός με την κατάσταση, ώστε να τα αποδεχθεί ως αναγκαίο κακό).

Ως προς το θέμα των Δημοψηφισμάτων, η προσωπική μου θέση είναι αρνητική, ταυτιζόμενη μ’ αυτήν της πρυτάνεως της δημοσιογραφίας Ελένης Βλάχους, που είχε γράψει πως «τα δημοψηφίσματα τα κερδίζουν αυτοί που τα διεξάγουν». Επί της ουσίας δηλαδή, προσφέρουν απλώς μια κατ’ επίφαση νομιμοποίηση της απόφασης του πρωθυπουργού. Όμως, τα προβλέπει το Σύνταγμα. Οι Ηρακλείς του Συντάγματος έθεσαν το σχετικό άρθρο στο περιθώριο, κάτι που προφανώς δεν αποτελεί σεβασμό στην συνταγματική επιταγή.
Μ.

http://www.voria.gr/

Use Facebook to Comment on this Post

Related posts

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *