Ο “στρουθοκαμηλισμός” της ΝΔ… χρυσός χορηγός ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσής Αυγής

Μια μεγάλη πολιτική παράταξη, πολύ περισσότερο όταν έχει μεγάλη ιστορία, και προσδοκά να έχει ακόμη σημαντικότερο μέλλον, οφείλει να δείχνει γενναιότητα…

Να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Να κατανοεί της υστερήσεις της. Να αναγνωρίζει τα λάθη της. Να επικαιροποιεί τις θέσεις με τις οποίες επιχειρεί να πείσει τους Έλληνες ότι αποτελεί η ίδια την καλύτερη λύση για το μέλλον τους.

Στην Ελλάδα του 2015, η Νέα Δημοκρατία… δεν είναι μια τέτοια παράταξη. Φάνηκε αυτό με τη συμπεριφορά της μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, και την ιστορική συντριβή από τον ΣΥΡΙΖΑ του πάλαι ποτέ 4%.

Από την επομένη των τελευταίων εκλογών, η Νέα Δημοκρατία κάνει… ό, τι περνάει από το χέρι της για να διασφαλίσει ότι θα χάσει… και τις επόμενες εκλογές. Και μάλιστα, με ακόμη χειρότερα ποσοστά. Με ακόμη μεγαλύτερη διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Με τη συρρίκνωσή της να είναι ραγδαία και να θυμίζει το αντίστοιχο κατάντημα του ΠΑΣΟΚ. Ή, για τους παλαιότερους, την ΕΔΗΚ του Γιάννη Ζίγδη.

Η πρόσφατη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, ήταν μια καλή ευκαιρία για να αλλάξει η Νέα Δημοκρατία το κακό ριζικό της. Το έκανε; Φυσικά όχι. Η οργή που προκάλεσε στον μέσο Έλληνα η ομιλία του Αντώνη Σαμαρά, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής για όσα έγιναν τα τελευταία 2 χρόνια, και οδήγησαν στην ιστορική συντριβή από τον ΣΥΡΙΖΑ, σε συνδυασμό με την ανοιχτή πλέον… προσδοκία της δικαίωσης, που περνάει αναπόφευκτα μέσα από την εθνική καταστροφή, δηλαδή την καταστροφή του καθενός από εμάς, ήρθαν να βάλουν τίτλους τέλους στη σχέση εμπιστοσύνης της Παράταξης που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με τους Έλληνες πολίτες.

Μια σχέση εμπιστοσύνης η οποία δεν διαταράχθηκε ποτέ, αλλά αντιθέτως ενδυναμώθηκε και άντεξε στον χρόνο, υπό την ηγεσία του Γεώργιου Ράλλη, του Ευάγγελου Αβέρωφ, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του Μιλτιάδη Έβερτ και του Κώστα Καραμανλή.

Γι’ αυτό και η Νέα Δημοκρατία, υπό τους προηγούμενους αρχηγούς τους, δεν βρέθηκε ποτέ απέναντι στην ελληνική κοινωνία. Επεδίωκε να ενώσει τους Έλληνες, δεν επένδυε στον φόβο και την καταστροφή. Βρέθηκε απέναντι στα άκρα και τα πολέμησε. Δεν παραδόθηκε σε αυτά, ούτε τους παραχώρησε… όροφο στην παραταξιακή πολυκατοικία.

Ο ξεπεσμός της Νέας Δημοκρατίας θα αφορούσε υπό άλλες συνθήκες μονάχα τα κομματικά στελέχη της. Επειδή ωστόσο μιλάμε για μια Παράταξη που ήταν κάποτε παράταξη εξουσίας, πριν καταντήσει… κόμμα τσέπης όπως είναι σήμερα, με ακριβώς τη μισή κοινωνική βάση από τα ποσοστά του 2004 (1,7 εκατομμύρια έναντι 3,4), το κατάντημά της αφορά τους Έλληνες συνολικά.

Γιατί, αν η Νέα Δημοκρατία δεν αποτελεί αξιόπιστη εναλλακτική λύση εξουσίας, αν δεν πείθει ότι μπορεί να ασκήσει τη διακυβέρνηση χωρίς το… τρολάρισμα της τελευταίας 2 ετίας, από τον ΕΝΦΙΑ και την Αμφίπολη μέχρι τη στρατηγική των 2 άκρων και το σκίσιμο του Μνημονίου, τότε η χώρα έχει πρόβλημα.

Μονάχα αφελείς άλλωστε μπορεί να πιστεύουν σοβαρά ότι, τη στιγμή που η ελληνική κοινωνία θα έχει απογοητευτεί από τον ΣΥΡΙΖΑ, θα στραφεί σε μια Νέα Δημοκρατία η οποία δεν θα έχει αλλάξει σε τίποτα, σε σχέση με τη Νέα Δημοκρατία που αποδοκίμασαν τόσο εκκωφαντικά οι πολίτες στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου.

Μια Νέα Δημοκρατία που θα επιμένει σε… βεντέτα διαρκείας με την ελληνική κοινωνία, με την ίδια ηγεσία, με τις ίδιες απόψεις, με την ίδια στρατηγική, με τις ίδιες ψυχώσεις.

Μια τέτοια Νέα Δημοκρατία, αποτελεί… παρακολούθημα των εθνικών εξελίξεων. Χωρίς κανέναν ρόλο και χωρίς καμία ουσιαστική προοπτική.

Όσο τα στελέχη της αρνούνται να αποδεχτούν αυτή την πραγματικότητα, και δεν παίρνουν τις γενναίες αποφάσεις που απαιτούνται για να αλλάξουν, και να ζητήσουν εμπράκτως συγγνώμη από τους Έλληνες, θα εξελίσσονται σε “χρυσούς χορηγούς” όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της Χρυσής Αυγής.

Και αυτό το τελευταίο προσλαμβάνει διαστάσεις ασυγχώρητης εθνικής επικινδυνότητας.

ysterografa.gr