Η απόλυτη αξία του ανθρώπινου προσώπου και ο μητροπολίτης Σισανίου κ. Παύλος

“Είναι άλλο το θέμα των προσφύγων και των προβλημάτων που μια ανίκανη πολιτική ηγεσία άφησε να δημιουργηθούν και άλλο η απόλυτη αξία του ανθρώπινου προσώπου. Δεν θα ακυρώσουμε την αλήθεια του…

Θεού για να λύσουμε τα προβλήματα μας”

Αυτά, μεταξύ άλλων, μας είπε ο μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος. Τα συνοψίζουμε για να καταλάβει ο αναγνώστης τα αερολογήματα, που έχει μέσα στην ποιμαντική κεφαλή του.

Λέει ότι τα προβλήματά μας δεν θα τα λύσουμε ακυρώνοντας την αλήθεια του Θεού και η αλήθεια του Θεού, είναι η (νεοορθόδοξη άποψη-αερολόγημα που αποκαλείται) “απόλυτη αξία του ανθρώπινου προσώπου”. Δεν ξέρουμε με ποιο τρόπο ποιμαίνει, και κατηχεί τον σπαρασσόμενο από παρόμοιες διδαχές λαό του Θεού, με αυτή την περί Θεού απόλυτη αλήθεια (sic). Διότι, για τον απλό πιστό, αυτό το “αξία του ανθρώπινου προσώπου” ταυτιζόμενο με την αλήθεια του Θεού, και μάλιστα απόλυτη, δεν του λέει απολύτως τίποτα. Η αλήθεια του Θεού, είναι απλά η αλήθεια της πίστεως, όπως την ομολογούμε με το Σύμβολο Πίστεως, και ουδόλως με την “αξία του ανθρώπινου προσώπου”. Το γράφουμε αυτό διότι τόσο η αξία, όσο και το πρόσωπο, έχουν υποστεί πλήρη διαστροφή, έχουν φαλκιδευθεί, αφού έχουμε την “αξία” του πατρός, την “αξία” του υιού, και την “αξία” του πνεύματος, που άλλοτε εκπορεύεται από τον πατέρα, άλλοτε από τον υιό, και άλλοτε από του δυο μαζί για να μην υπάρχουν διαφωνίες. Το ίδιο έχει συμβεί και με το περιλάλητο “πρόσωπο”, λέξη που κι αυτή έχει δεινά κακοποιηθεί από τη νεοορθόδοξη παραθεολογία (: παραφιλοσοφία και παραφιλολογία). Το “πρόσωπο” αφορά στην έκφανση του αγίου Τριαδικού Θεού (: τρείς υποστάσεις εν μια τη ουσία) και πουθενά αλλού.

Αν συνεπώς ο μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης ήθελε να μας κάνει προσιτή την έννοια του προσώπου, θα ήταν προτιμότερο να μας έλεγε ότι αυτό που απουσιάζει εντελώς σήμερα από την αποδιοργανωμένη κοινωνία δεν είναι το πρόσωπο, αλλά το “εν μια τη ουσία”. Η κοινωνία μας έχει πολλά πρόσωπα, τα πρόσωπα όμως αυτά δεν βρίσκονται “εν μια τη ουσία”. Άλλα είναι με την μια ουσία του μαρξισμού και την αξία της, άλλα του κίβδηλου χριστιανομαρξισμού με τη δική τους κι αυτά αξία, άλλα του αδηφάγου πνεύματος πλουτισμού, όπου η αξία μετράται σε τιμές εμπιστοσύνης των τραπεζικών ομολόγων πίστεως. Η αξία αυτή φαίνεται να είναι και η μοναδική “μια ουσία”, με την οποία συνδέεται ή ενώνεται πάσα άλλη.

Πέραν όμως αυτών, έχουμε και την διαφορετική αλήθεια σχετικά με την “απόλυτη αλήθεια του Θεού”. Εδώ και χρόνια αυτή την απόλυτη αλήθεια διαφορετικά τη διδάσκει η καινοτόμος ορθοδοξία του μητροπολίτη, ο οποίος τιμά δυο φορές το χρόνο το “πρόσωπο” του ενανθρωπήσαντος Θεού και Λόγου του Θεού, της υπεραγίας Θεοτόκου και πάντων των αγίων. Διαφορετικά όμως την διδάσκει και η Ακαινοτόμητος Πίστη. Η τελευταία, να σημειωθεί, ουδόλως μεριμνά να κατηχεί το λαό του Θεού με ανόητες αναφορές στην “απόλυτη αξία του ανθρώπινου προσώπου”. Το ενδιαφέρον της και ενδιαφέρον μας, είναι να μην ακυρώνουμε την απόλυτη αλήθεια του Θεού με εμβόλιμες κακοδοξίες φέρουσες το ένδυμα της ορθοδοξίας.