Οίηση και διχόνοια

Αποτελεί ίσως την πιο κοινή παραδοχή και καύχημα του μέσου νεοέλληνα. Ότι δηλαδή ζούμε στην ομορφότερη χώρα του κόσμου που οι κάτοικοί της είναι οι πιο έξυπνοι, ευφυείς, ικανοί, καταπληκτικοί εν τέλει. Και φυσικά ότι για όλα τα δεινά μας φταίνε αποκλειστικά και μόνο αυτοί οι «κακοί» ξένοι που μας φθονούν και ζηλεύουν τον τρόπο ζωής μας, επιβουλευόμενοι συνάμα τον εθνικό μας πλούτο κ.λπ…..

Συγχρόνως όμως, αυτός ο «εξυπνότερος» λαός του κόσμου γουστάρει τρελά, ηδονίζεται, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, να χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα και αλληλοσκοτώνεται για ψύλλου πήδημα. Αθηναίοι – Σπαρτιάτες στην αρχαία Ελλάδα, Εικονομάχοι – Εικονολάτρες στο Βυζάντιο, Στρατιωτικοί – Πολιτικοί το 1821, Βενιζελικοί – Βασιλικοί, Εθνικόφρονες – Κομμουνιστοσυμμορίτες, Καραμανλικοί – Παπανδρεϊκοί, Μνημονιακοί – Αντιμνημονιακοί σήμερα. Φυσικά δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να πλακωθούμε και ως Παναθηναϊκοί – Ολυμπιακοί ή Παόκια – Αρειανοί, κουλτουριάρηδες – σκυλάδες, Βουγιουκλάκη – Καρέζη, Βίσση – Βανδή στην πιο λάιτ εκδοχή…

Όρεξη να έχουμε, και θα βρεθεί για πλάκα ο λόγος να βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου. Έθνος ανάδελφον κατά τη σαρτζετάκεια ρήση.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι από την Επανάσταση του 1821 μέχρι σήμερα, αμέσως μετά από κάθε πόλεμο που ενεπλάκη η Ελλάδα – πολλές φορές και κατά τη διάρκειά του – ακολούθησε εμφύλιος ή στην «καλύτερη» εθνικός διχασμός, με καταστροφικότερα αποτελέσματα από εκείνα που επέφερε ο πόλεμος. Ίσως αυτή η διχόνοια να αποτελεί το μόνο χαρακτηριστικό που κληρονομήσαμε απευθείας από τους αρχαίους Έλληνες, οι οποίοι, αν μη τι άλλο, είχαν τις εμφύλιες διαμάχες για «πρωινό»……………………..ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ