Στην Ερέτρια, στη οδό Εύδηµου Κρατεµένους, δύο τετράγωνα βόρεια της προβλήτας του λιµανιού, βρίσκεται η οικία Κωνσταντίνου Κανάρη. Την έκτισε ο Κανάρης το 1847 και έζησε εκεί µέχρι το 1864. Η αναµνηστική πλάκα που εντοίχισε η τότε Κοινότητα Ερέτριας στις 18 Σεπτεµβρίου 1977 µένει εκεί ευτυχώς για να ενηµερώνει τον περαστικό…
Γιατί η οικία είναι εγκαταλελειµµένη και….
υπό κατάρρευση παρά τις κατά καιρούς παρεµβάσεις πολιτών και πολιτικών που ζητούν την προστασία και ανάδειξή της. Ο δε κήπος της έχει µετατραπεί πλέον σε νεκροταφείο απονεκρωµένων φοινίκων (προσβεβληµένων από το κόκκινο σκαθάρι των φοινικοειδών προφανώς) που κάνουν την εικόνα ακόµα πιο θλιβερή.
Η εγκατάλειψη της ιστορικής οικίας Κανάρη έρχεται σε χτυπητή αντίθεση µε το παραλιακό µέτωπο που αρχίζει δύοτετράγωνα παρακάτω και εκτείνεται σε µεγάλο µήκος προς ανατολικά. Παρ’ όλη την πληµµελή συντήρηση (και εγκατάλειψη;) και την κατάληψή του από τα παραπήγµατα των παραλιακών κέντρων, µαρτυρά την περισσή φροντίδα µε την οποία οι αρχές της πόλης ασχολήθηκαν µε τη διαµόρφωσή του: πλακόστρωτα πεζοδρόµια και πεζόδροµοι, πλατείες, και σειρές εκατοντάδων νέων φοινίκων.
∆ιερωτάται κανείς: είχε η δηµοτική αρχή τόσα χρήµατα για να προµηθευτεί και να συντηρεί τους πολυάριθµους και ακριβούς φοίνικες, όπως και έχει για να διαχειριστεί και να αποµακρύνει τους πολυάριθµους νεκρωµένους που τώρα αποδεκατίζονται από το κόκκινο σκαθάρι, αλλά δεν είχε χρήµατα για να αναστηλωθεί και να προβληθεί το ιστορικό και πολιτιστικό αξιοθέατο της πόλης, η ιστορική οικία Κανάρη;
Η αποκατάστασή της θα πρέπει να αποτελέσει ζήτηµα πρώτης προτεραιότητας για τη νέα ∆ηµοτική Αρχή σε συνδυασµό µε τη διατήρηση του χαρακτήρα και της κλίµακας της γειτονιάς της καθώς και την αποκατάσταση του δηµόσιου χαρακτήρα, της οικολογικής (µε ενδηµικά είδη) φυσιογνωµίας και της αισθητικής του παραλιακού µετώπου της Ερέτριας.
Ελένη Καπετανάκη-Μπριασούλη, καθηγήτρια
ΤΜΗΜΑ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑΣ, ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΑΙΓΑΙΟΥ