μπύρα, που – γιατί αυτό έλλειπε – σερβίρεται σε κρυστάλινο κολωνάτο ποτήρι, ζεστή. Από το παράθυρο βλέπω την φωτεινή επιγραφή να αναγράφει: KARLSRUHE HBF. Είναι ένας μικρός, σκοτεινός και γκρίζος σταθμός στην δυτική Γερμανία απ’ όπου παίρνει κανείς ανταπόκριση για το Στρασβούργο. Λαχανιασμένος σκέφτομαι ότι από μικρός ακούω για την περιβόητη “γερμανική αξιοπιστία”. Παντού: στα αυτοκίνητα, στην διαχείριση, στην ποιότητα. Το λαχάνιασμά μου όμως αποδεικνύει το αντίθετο.
Από την μνημονιακή περίοδο και έπειτα αντιμετώπισα την Γερμανία πολύ προκατειλημμένα οφείλω να ομολογήσω. Στο μυαλό μου ήταν πάντα συννεφιασμένη, βροχερή, γεμάτη από ανθρώπους ρομπότ. Την Κυριακή, όμως, προσγειώθηκα εν μέσω ομίχλης σε ένα αεροδρόμιο 120 χιλιόμετρα έξω από την Φρανκφούρτη. Ο καιρός ήταν όντως συννεφιασμένος, μουντός και ψιλόβρεχε. Όμως έπρεπε να παραδεχτώ ότι η χώρα της Μέρκελ είναι πολύ όμορφη. Στην διαδρομή από τη Χάαν μέχρι την Φρανκφούρτη, βλέπεις μόνο πράσινα λιβάδια με διάσπαρτους λόφους με πεύκα, έλατα και βελανιδιές. Αγροικίες λευκές με καφέ σκεπές κάθονται μέσα στα λιβάδια αυτά, ενώ από επάνω τους ανεμογεννήτριες κάνουν ήσυχα την δουλειά τους. Αγελάδες και άλογα αποτελούν τις μικρές πινελιές ενός ιμπερσιονιστή ζωγράφου. Η επαρχιακής μορφής Αούτομπαν κάνει τον Μαλλιακό να μοιάζει με αγροτικός δρόμος μετά από νεροποντή.
Θαυμάζοντας αυτή την γαλήνια εικόνα σκέφτεσαι: ρε μήπως έχουν δίκιο για την διαχείριση του δημοσίου στην Ελλάδα; Μήπως φάγαμε λεφτά με την σέσουλα χωρίς στην ουσία να κάνουμε τίποτα;
Φτάνω στην Φρανκφούρτη, στην ώρα που μου έχει ανακοινωθεί. Δυο αστυνομικοί στον σιδηροδρομικό σταθμό με κατατοπίζουν για τα εκδοτήρια. Εκεί – Έλληνας γαρ – στέκομαι στην ουρά με τον λιγότερο κόσμο και επιδεικτικά αναμένω να εξυπηρετηθώ, αν και φαίνεται ότι δεν ξέρω αν τα κάνω όλα σωστά. Ευγενέστατα ένας κύριος έρχεται και μου λέει ότι εάν δεν θέλω εισητήριο πρώτης θέσης θα πρέπει να πάρω νούμερο και να στηθώ στην ουρά. Ακολούθησα τις οδηγίες και είχα εισιτήριο για την χώρα του Ολάντ σε λιγότερο από 4 λεπτά.
Πήγα στο “περίπτερο” για τσιγάρα και αγόρασα με λιγότερα χρήματα από ότι στην Ελλάδα, διπλάσια ποσότητα καπνού. “Αυτή η χώρα γίνεται καλύτερη λεπτό με το λεπτό”, σκέφτομαι.
Το τρένο μου έφτασε με καθυστέρηση 3 λεπτών και έφυγε με το που ο τελευταίος επιβάτης ανέβηκε επάνω. Άνετο. Γρήγορο. Καθαρό. Φωτεινό. Καμία σχέση με το άντρο μούχλας που κάθομαι τώρα. Οι συνεπιβάτες μου – Γερμανοί όλοι – χαρωποί, ομιλητικοί, μελετηροί. Δεν συναντήθηκα με κάποιο ρομπότ – απλά με αρκετούς που δεν ήξεραν αγγλικά και η μεταξύ μας επικοινωνία ήταν σαν να μιλούν δυο από αυτά, το ένα από την Κίνα και το άλλο από τις ΗΠΑ.
Ο συγκεκριμένος συρμός μου υπόσχεται να είμαι στον γκρίζο μικρό σταθμό για να πάρω την ανταπόκρισή μου στις 19:58. Κάνει ενδιάμεση στάση, στην οποία ο μηχανοδηγός δεν φαίνεται καθόλου αγχωμένος. Έτσι λοιπόν εγώ στις 20:01 βρίσκομαι στον ίδιο συρμό κοιτάζοντας μια το ρολόι μου και μια το εισητήριο της ανταπόκρισης που γράφει 20:06. Καμία ανακοίνωση από πλευράς μηχανοδηγού. Μόνο το δικό μου αυτί ιδρώνει στην ιδέα ότι θα ξεμείνω σε ένα χωριό που δεν ξέρω που βρίσκεται στον χάρτη.
Το τρένο έφτασε στο KARLSRUHE HBF στις 20:07. Δεν θέλω να κοιτάξω εάν η ανταπόκρισή μου είναι ακόμη εδώ – 4 αποβάθρες πιο κει. Πηδώ από το βαγόνι και τρέχω. Στις κυλιόμενες σκάλες διδάσκω στους Γερμανούς συνταξιδιώτες το modus vivendi του σταθμού του μετρό στο Σύνταγμα ή στην Ομόνοια. Εν τέλει πρόλαβα. Λαχανιασμένος. Ιδρωμένος, με το μισό πουκάμισο να έχει βγει από το παντελόνι και την βαλίτσα μου να έχει γίνει θυμιατίρι. Πλήρωσα 50 ευρώ και κάτι την γερμανική αναξιοπιστία και κανείς δεν ζήτησε ούτε ένα συγγνώμη για την καθυστέρηση.
Το τρένο ξεκίνησε. Η νεαρή Γαλλίδα δίπλα μου σιγομουρμουρίζει ένα τραγούδι. Είναι ένα καλό σημάδι ότι πηγαίνω σε μια χώρα που δεν θα μου πουλήσουν κουραφέξαλα: Δεν είναι αξιόπιστοι και το ξέρουν. Είναι όμως πιο ειλικρινείς από εκείνους που ενώ δεν είναι επίσης, απαιτούν από εμάς να υποσχεθούμε ότι θα μείνουμε πιστοί σε ότι χρονοδιάγραμμα μας δώσουν.
Του Νίκου Μίχου – Πηγή tvxs.gr
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr