Συμπέρασμα: Είμαστε όχλος

Όχι, δεν θα γράψω τίποτε για το Ποτάμι. Ούτε για τον αντιγραφέα εμπνευστή του.
Άλλωστε όλα τα κόμματα πια, είναι αντιγραφείς κάποιου άλλου στη γενική τους περιγραφή.

Όλοι έγιναν μεταρρυθμιστές πολιτικοί επειδή ξέρουν να…
γράφουν μια καλή έκθεση;

Να ‘ταν άραγε η άσκηση πολιτικής απλώς μια καλή πέννα;

Μεγάλο ζήτημα αυτό, πλην όμως, όχι της παρούσης.

Η γραφή αυτή δεν αφορά το κόμμα αυτό καθ’ αυτό ούτε τον ιδρυτή του, αλλά την αντίδραση του κόσμου.

Ανακοινώνεται η ίδρυση κόμματος από έναν γνωστό και κατά γενική ομολογία συμπαθή στον κόσμο δημοσιογράφο.

Και γίνεται πανζουρλισμός. Μόνο καμπάνες δεν ακούστηκαν και σειρήνες δεν τραγούδησαν.

Ο λαός παραληρεί τον συνεπαίρνει ο ποταμός, ο χείμαρρος, η θάλασσα κι ο ενθουσιασμός.

Λες και η ανακοίνωση ενός ακόμη κόμματος, θα φέρει την αναγέννηση της χώρας.

Πόσο εκτός πραγματικότητας ο ελληνικός λαός πιά;

Τι ξέρει για το κόμμα αυτό; Τίποτα, διότι τίποτα δεν ανακοινώθηκε.

Ποιες οι συγκεκριμένες θέσεις του για τη φορολογία, τη δημόσια διοίκηση, την ανεργία, την ανάπτυξη, το μεταναστευτικό, τα εθνικά;

Άγνωστες. Ακολουθούμε όμως!

Τι ακολουθούμε; Έναν γνωστό από το γυαλί δημοσιογράφο, που τον συμπαθούμε.

Αν ας πούμε το Ποτάμι το έφτιαχνε ο Πρετεντέρης, θα τρέχαμε; Όχι φυσικά.

Αν το Ποτάμι το έφτιαχνε κάποιος σοβαρός επιστήμονας με ειδικές γνώσεις στην οικονομία και με εξαιρετικούς συνεργάτες, ειδικούς ο καθένας σε συγκεκριμένους τομείς θα τον ακολουθούσαμε;

Όχι φυσικά! Δεν θα μαθαίναμε καν την ύπαρξή του.

Αν ο αρχηγός ήταν ένας άγνωστος πολίτης; Εκεί είναι που δεν θα ακούγαμε τίποτα.

Άνθρωπο που δεν τον ξέρει ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας του θα ακολουθούσαμε;

Συμπέρασμα: Είμαστε όχλος.

Δεν είμαστε σκεπτόμενοι, δεν μας ενδιαφέρει να ψαχτούμε, να διαβάσουμε να ενημερωθούμε, να σκεφτούμε έστω, βρε αδερφέ.

Καταπίνουμε αμάσητο ό,τι μας σερβίρει το τηλεοπτικό γυαλί και δεν αντιλαμβανόμαστε κατ’ ελάχιστο τη ζημιά που κάνουμε στη χώρα και στο μέλλον των παιδιών μας, με τη συμπεριφορά αυτή.

Θέλουμε να έχουμε λόγο, αλλά όταν μας δίνεται η ευκαιρία να τον εκφράσουμε προτιμούμε να ακολουθήσουμε την επιλογή των πολλών, με τη λογική ότι για να ακολουθούν τόσοι, κάποιος θα το έψαξε.

Ελεγχόμαστε και κατευθυνόμαστε ως μάζα, και κατά τα γραφόμενα των επιστημόνων που ασχολήθηκαν με το φαινόμενο αυτό και την ψυχολογία των μαζών, στον όχλο χάνεται η ορθή σκέψη, χάνεται η ψυχραιμία, η προσωπική άποψη.

Επικρατεί ο ενθουσιασμός και μια τεχνητή ευφορία, που ακριβώς επειδή στερείται κάθε λογικής βάσης, καταλήγει στις περισσότερες των περιπτώσεων σε βαρβαρότητα.

Αυτή η διάχυση της ατομικής ευθύνης που επιφέρει ο όχλος είναι ό,τι χειρότερο για την παιδεία του πολίτη.

Η συμμετοχή με ατομική ευθύνη είναι αυτή που δυναμώνει τη δημοκρατία και ενισχύει τη φιλοπατρία.

Φιλοπατρία όχι με την πολιτική έννοια του πατριωτισμού, αλλά με την έννοια του ενδιαφέροντος για το μέλλον που θα παραδώσουμε στις επόμενες γενιές, από τις οποίες δανειστήκαμε το ευήμερο παρελθόν των τελευταίων προ κρίσης χρόνων.

Σκεφτείτε λοιπόν μια Βουλή το νομοθετικό έργο της οποίας δεν θα ψήφιζαν μόνο αιρετοί βουλευτές, αλλά και κληρωτοί πολίτες, των οποίων η θητεία θα ήταν περιορισμένης χρονικής διάρκειας, σε σχέση με τη θητεία των βουλευτών, ώστε να εναλλάσσονται τα πρόσωπα, και βέβαια η συμμετοχή τους υποχρεωτική.

Πόσοι εξ’ ημών θα θεωρούσαν αυτή τη συμμετοχή ως αγγαρεία και θα προσπαθούσαν να ξεφύγουν της υποχρέωσης;

Πόσοι εξ ημών θα πήγαιναν αδιάβαστοι και θα ψήφιζαν ό,τι τους υποδεικνύονταν;

Σκεφτείτε επίσης ότι το σώμα των κληρωτών της βουλής, θα μπορούσε να είναι αυτό που θα καθορίζει την τύχη της χώρας.

Εξαρτάται λοιπόν, πόση δημοκρατία αντέχουμε.

Και πώς ορίζει ο καθένας μέσα του τον όρο δημοκρατία.
Ακολουθώντας τον γνωστό από την τηλεόραση, το θέατρο ή το life style, δεν κάνουμε κάτι.

Γι’ αυτό φτάσαμε να μας εκπροσωπούν μοντέλα, ηθοποιοί, αμπελοφιλόσοφοι και ανεπάγγελτοι.

Επειδή δεν τους ψάξαμε. Επειδή δεν ασχοληθήκαμε.

Όλοι αυτοί που διεκδικούν την ψήφο μας θα πρέπει να αποδείξουν ότι την αξίζουν. Θα τους ζητήσουμε αποδείξεις;

Γιατί η χώρα δεν έχει ανάγκη από πεφωτισμένους ηγέτες, ούτε από αυτόκλητους σωτήρες.

Έχει ανάγκη από συμμετοχικούς και υπεύθυνους πολίτες.

Όταν το συνειδητοποιήσουμε μπορεί και να ζήσουμε καλύτερες μέρες.

Θα κλείσω με το γνωστό απόφθεγμα του μεγάλου έλληνα συγγραφέα, του Νίκου Καζαντζάκη: «Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω».

Μαρία Σαχινίδου

eyedoll.gr