Οι Έλληνες στρατιωτικοί που επαναστατούν υπέρ του λαού και του έθνους, ΔΕΝ είναι πραξικοπηματίες.

Σε όλες τις κρίσιμες περιόδους της ιστορίας μας, σε κάθε ανώμαλη ιστορική συγκυρία, ο Στρατός είχε ένα σημαντικό και κρίσιμο ρόλο: ερχόταν να βοηθήσει στην κάλυψη του κενού που δημιουργούσαν οι “ατυχείς” πολιτικές επιλογές, οι συγκρούσεις, αντιπαραθέσεις, λάθος εκτιμήσεις, κακοί χειρισμοί.

Αντιπροσωπευτικά παραδείγματα:
το συνταγματικό κίνημα της….
3ης Σεπτεμβρίου 1843: με στρατιωτικό πραξικόπημα, που προετοιμάζεται και υποκινείται από τον Μακρυγιάννη και συντονίζεται από ομάδα αγωνιστών του 1821 με αρχηγό το Συντ/ρχη Καλλέργη, ο Όθωνας υποχρεώθηκε να δώσει Σύνταγμα στον ελληνικό λαό, ενώ τερματίστηκε η περίοδος της Βαυαροκρατίας και οι Βαυαροί υπάλληλοι και στρατιώτες επέστρεψαν στη Βαυαρία.
το κίνημα στο Γουδί το 1909, σε μια περίοδο που γνώρισμα της πολιτικής ζωής ήταν το χάος και ο στρατός βρισκόταν υπό διάλυση, κατώτεροι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί δημιούργησαν το “Στρατιωτικό Σύνδεσμο”. Αίτημά τους η αναδιοργάνωση του στρατεύματος. Όταν η Κυβέρνηση Ράλλη, που αρχικά είχε συμφωνήσει, άλλαξε γνώμη, ξέσπασε εξέγερση που κατέληξε στην παραίτηση της Κυβέρνησης Ράλλη και στην αντικατάστασή της από την κυβέρνηση Μαυρομιχάλη που απομάκρυνε από το στράτευμα τους διαδόχους του θρόνου και τοποθέτησε στην αρχηγία των ΕΔ στρατιωτικούς. Παρά το γεγονός ότι ο Σύνδεσμος δεν εκμεταλλεύθηκε τις δυνατότητες που προέκυψαν από το κοινωνικό κίνημα στο Γουδί, για να παίξει ένα ιστορικό ρόλο στην πολιτική ζωή και την οικονομία, εντούτοις άνοιξε το δρόμο για κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές.
η επαναστατική επιτροπή του 1922: ύστερα από την κατάρρευση του Μικρασιατικού μετώπου και την άτακτη υποχώρηση του ελληνικού στρατεύματος, τη σφαγή των αμάχων Ελλήνων στη Σμύρνη και τα έκτροπα των Τούρκων, οι συντ/ρχες Πλαστήρας και Γονατάς και ο αντιπλ/ρχος Φωκάς, ζώντας την αγανάκτηση των στρατιωτών και την τραγωδία των προσφύγων, συγκρότησαν επαναστατική τριανδρία και ζήτησαν την άμεση παραίτηση του βασιλιά, τη διάλυση της βουλής, το σχηματισμό νέας κυβέρνησης που να εμπνέει εμπιστοσύνη στην Αντάντ και να ενεργήσει εκλογές, την άμεση ενίσχυση του θρακικού μετώπου. Η επαναστατική επιτροπή επιδόθηκε στην αντιμετώπιση των επειγόντων προβλημάτων, με την αναδιοργάνωση του στρατού στον Έβρο, το διορισμό ως διπλωματικό εκπρόσωπο της χώρας στο εξωτερικό τον Ελ. Βενιζέλο, και, βέβαια, υπό την πίεση της δικαιολογημένης λαϊκής αγανάκτησης για την ανείπωτη τραγωδία του έθνους, την παραπομπή σε δίκη των υπευθύνων της εθνικής συμφοράς, που οδήγησε στην εκτέλεση των έξι.
επταετία 1967-1973, το μεγαλύτερο κεφάλαιο ενοχής για τον ελληνικό στρατό, που τον κατατρέχει ως σήμερα, δεν μπορεί κανείς να μιλήσει αν δεν απλώσει μπροστά του όλες τις παραμέτρους της ιστορίας και δε λάβει υπόψη το γενικότερο πλαίσιο της κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικής ζωής του τόπου.
Όποια και να είναι η γνώμη του καθενός, αυτού τουλάχιστον που έχει διαβάσει ιστορία και μπορεί να ταξινομήσει με υπευθυνότητα τα διάφορα γεγονότα, πέρα από συναισθηματικές εμπλοκές, πολιτικάντικα κλισέ, διαφημιστικού τρόπου καθοδηγήσεις της κοινής γνώμης, ειδικά αυτού που δεν έζησε την εποχή εκείνη, που είναι ένα ακόμη “θύμα” που γεννήθηκε στην περίοδο της μεταπολίτευσης, μιας “στημένης”, όπως αποδείχθηκε, εποχής, από ψευδοευημερία (που τελείωσε μόλις…χθες) και προσπάθειας αποχαύνωσης και εκφυλισμού του έθνους και λοιδορίας του πατριωτισμού (ταυτίζοντας τον με φασισμό), όποια και να είναι λοιπόν αυτή η γνώμη ένα δεν μπορεί να παραγνωρίσει: η υφαρπαγή της εξουσίας από τον Γ. Παπαδόπουλο ήρθε μετά από μια μεγάλη περίοδο πολιτικής αστάθειας και χάους αλλά και ενός υπαρκτού κινδύνου κομμουνιστοποιήσεως της χώρας αναγνωρισμένο ακόμη και από τον «γέρο της δημοκρατίας» (διαχωρίζω την περίοδο διακυβέρνησης Γ.Παπαδοπούλου από το πραξικόπημα Ιωαννίδη).

Οι οικονομολόγοι είναι πιο αρμόδιοι να μιλήσουν για την περίοδο εκείνη και πως η Ελλάδα έγινε αυτόνομη και αυτάρκης σε παραγωγή και δημιούργησε βιομηχανικές και εν γένει υποδομές.

Είναι αλήθεια, ότι η επταετία άφησε ένα ανεξίτηλο σκούρο σημάδι στον ελληνικό στρατό, οι εχθροί του χρησιμοποίησαν τη ρητορεία της πολιτικής ορθότητας για να τον αποδημήσουν και να τον εξευτελίσουν, όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν και τα οποία χαρακτηρίστηκαν ως “μεταπολίτευση”. Ουσιαστικά, η μεταπολίτευση διήρκησε 36 χρόνια, έως το 2010 που η Ελλάδα πιεσμένη από ένα “επαχθές” και “απεχθές” χρέος παραδόθηκε δια Γ.Α.Π. στις δυνάμεις του άξονα, του νέου άξονα που έφερε το στίγμα της φτωχοποίησης στη νέα Ευρώπη: του Γαλλογερμανικού, καθώς και στο περίφημο “ιατρό-κομπογιαννίτη των εθνικών οικονομιών” το ΔΝΤ, που από όποια χώρα πέρασε την κατάστρεψε, απλά μιλώντας.

Το 2010 η Ελλάδα έχασε την ανεξαρτησία της, εκχώρησε την εθνική της κυριαρχία και μετατράπηκε σε ένα ιδιότυπο προτεκτοράτο του καπιταλισμού στην πιο αναρχική μορφή του, που καταργεί δικαιώματα, κουρελιάζει συντάγματα και καταρρακώνει εθνικές συνειδήσεις στο όνομα των αγορών και των τραπεζών.

Μήπως ήρθε η εποχή να κάνουμε τον απολογισμό μας και να δούμε κατάματα την αλήθεια;
Ποια είναι η χειρότερη ιστορική περίοδος για τη χώρα μας από αυτή που διανύουμε τώρα; Εποχή της κατοχής, της ύφεσης, της ανεργίας, της απαξίωσης, της εισβολής λαθρομεταναστών κατώτερου πολιτισμικού και βιοτικού επιπέδου, οι περισσότεροι ισλαμιστές στο θρήσκευμα, της φτωχοποίησης, των ανθρώπων που κοιμούνται στα παγκάκια, που στερούνται κοινωνικής περίθαλψης, των γερόντων που ψάχνουν στα σκουπίδια για να επιβιώσουν, των παιδιών που τα παρατάνε οι γονείς τους στα χωριά SOS γιατί δεν μπορούν να τα θρέψουν, έστω των παιδιών που αναγκάζονται να αφήσουν τις σπουδές τους για να βοηθήσουν την οικογένειά τους, γιατί “δεν φτάνει”, “δεν περισσεύει”, της Ελλάδας του εμπαιγμού “είναι οι τελευταίες περικοπές”, “με μεγάλη μας θλίψη θα πρέπει να κάνουμε πάλι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις”, της Ελλάδας της υπανάπτυξης, της Ελλάδας των δακρυγόνων και των χημικών, της Ελλάδας της κοροϊδίας “θα πατάξουμε τη φοροδιαφυγή”;

Η διαφορά του τότε με το τώρα είναι ότι και δικαιώματα δεν έχουμε αλλά και ψωμί δεν έχουμε, όσο για παιδεία μάλλον αποτελεί ανέκδοτο.

Και ξαφνικά φτάσαμε στο σήμερα να μιλάνε κάποιοι για πραξικοπήματα, οι ίδιοι που αποσιωπούν την συμβολή του στρατού στην εγκαθίδρυση της δημοκρατίας και της ύπαρξης συντάγματος.
Από ποιους; Από αυτούς οι οποίοι αποδέχθηκαν την άρση του ελληνικού γένους ως προϋπόθεσης για την ένταξη στις στρατιωτικές σχολές των Ενόπλων μας Δυνάμεων, ανοίγοντας Κερκόπορτα στην εθνική μας ασφάλεια; Αυτοί είναι τα άξια πνευματικά τέκνα των στρατιωτικών που έμειναν στην ιστορία; Είναι αυτοί άτομα του διαμετρήματος και της στρατιωτικής προσωπικότητας ενός Παύλου Μελά, Πάγκαλου (παππού, του πρωτεργάτη του Κινήματος στο Γουδί), Πλαστήρα, Κονδύλη, Ζέρβα, Παπάγου, ακόμη και Μεταξά, ναι του Μεταξά που, παρά τη γερμανοφιλία του είπε το ιστορικό ΟΧΙ στο τελεσίγραφο των Ιταλών; Όπως έγραψε και ένας Ταξίαρχος ε.α. “πρόκειται για ΒΛΑΚΕΙΕΣ και ΜΥΘΟΥΣ, οι οποίοι ηρωοποιούν ΑΠΛΑ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.”
Γιατί δεν διαμαρτύρονται, δεν διαρρηγνύουν τα ιμάτιά των, δεν προσβάλλονται; Δεν θίγονται άραγε οι οικείοι των; Ποιους εξυπηρετούν αυτά τα δημοσιεύματα;

Οι στρατιωτικοί έχουν πάνω απ’ όλα, κώδικα τιμής, τόσο στρατιωτικό όσο και προσωπικό, στον οποίο γαλουχούνται από την εισαγωγή τους στα ΑΣΕΙ και αφομοιώνουν σε όλη τους τη ζωή εισάγοντάς το στην προσωπικότητα και τις καταβολές τους. Και ο κώδικας τιμής έχει προμετωπίδα το θάρρος και την ανάληψη ευθυνών.

Η δυνατότητα του να μπορώ να κάνω ένα πραξικόπημα από το να μπορώ να αιτιολογήσω την αναγκαιότητά του έναντι του λαού κάνει την ειδοποιό διαφορά μεταξύ πραξικοπήματος και κινήματος-επαναστάσεως.

Οι στρατιωτικοί οι οποίοι καλώς ή κακώς στο διάβα της Ελληνικής ιστορίας παρενέβησαν στην πολιτική ζωή της χώρας, έστω και από υπερβάλλοντα ζήλο, αν μη τι άλλο είχαν χύσει κάποιες σταγόνες από το αίμα τους στα πεδία των μαχών γι’ αυτήν και το στράτευμα τους εμπιστευόταν, είχαν αποδείξει την αγάπη προς το έθνος και τον λαό, δεν υπέκυψαν ποτέ σε πολιτικάντηδες και ενήργησαν από πατριωτικά και εθνικά κίνητρα και μόνο. Και αποτελεί ύβρη σε μια εποχή ηθικής και κοινωνικής αποχαύνωσης να αμφισβητούμε τα κίνητρα ανθρώπων που αν μη τι άλλο είχαν θάρρος και δεν ήταν, όπως εμείς, οι σημερινές άκαπνες γενιές, “θεωρητικοί” και “επιτελάρχες πολιτικής ορθότητας”, ούτε αναζητούσαν μία θέση στο κοινοβούλιο πάση θυσία.

Μήπως πρέπει να ξανασκεφθούμε προσεκτικά τις επιλογές μας και τις ανοχές μας; Μήπως πρέπει να μάθουμε να βουτάμε τη γλώσσα στο μυαλό μας πριν μιλήσουμε και προκαλούμε τη νοημοσύνη των άλλων, η πολιτική ορθότητα και ο ουμανισμός δεν δικαιολογούν τον διασυρμό των στρατιωτικών, την αποσταθεροποίηση της κοινωνίας και την αποκαθαίρεση του έθνους μας.

Σπύρος Σταματόπουλος

Συνταγματάρχης ε.α.