Έλληνες ιδανικοί αυτόχειρες ταξιδεύοντας στην ουτοπία

Του Στέλιου Συρμόγλου

Αν οι Ελληνες δεν δρασκελίσουμε τα “πτώματα” των κομμάτων και των ψευδοιδεολογιών, αν δεν απεγκλωβιστούμε από τα πολιτικά εκβιαστικά διλήμματα, από τον ηθελημένο στραβισμό του πρόσκαιρου βολέματος και τις κομματικές καιροσκοπίες, από τον ωχαδερφισμό μας που ερμηνεύεται ποικιλοτρόπως, από την
παχυλή μας επιπολαιότητα, με την πανταχόθεν ερήμωση και την αδυναμία ανοίγματος ζωτικών δρόμων για ζώνες επιρροής στην Ευρώπη, θα γίνουμε ο μοναδικός ευρωπαικός λαός- θεατής του δράματος των τετελεσμένων…

Αν οι Ελληνες δεν επιστρέψουμε στον προβληματισμό και στην αποστασιοποίηση, αν δεν μπούμε κάτω από τη φλούδα των φαινομένων και να αντιληφθούμε τις πολλαπλές συναρτήσεις του γίγνεσθαι, αν δεν αποκτήσουμε μια ώριμη εποπτεία και καθολική θεώρηση των πραγμάτων, όπου αδογμάτιστα ερμηνεύεται το σύνθετο “φαινόμενο” της πολιτικής ζωής, θα γίνουμε παθητικοί θεατές της τραγωδίας της κοινωνίας…

Αν οι Ελληνες δεν γίνουμε “στρατιώτες” στην επιδίωξη κάποιου βάθους και κάποιου ορίζοντος, απ’ όπου ανασύρρονται ή προβάλλονται αλήθειες, τότε με τόσες “σαρκοβόρες” πολιτικές σειρήνες πάμε χαμένοι. Και παραδομένοι στην Κίρκη της εξουσίας, θα εξακολουθήσουμε να νομίζουμε ότι συλλογιζόμαστε. Κι ενώ θα είμαστε “τυφλοί”, θα κάνουμε τους…ανοιχτομάτηδες!

Αν οι Ελληνες συνεχίσουμε να στεκόμαστε “μακάριοι” μπροστά στο ίδιο το εθνικό μας δράμα, το οποίο μάλιστα το επισφραγίζουμε με τη ψήφο μας, αν επιβραβεύουμε με λόγια και πράξεις το “μονοπώλιο” της πολιτικής ανικανότητας και βλακείας, με τους κυβερνώντες να αυτοσυγχααίρονται για ανύπαρκτα επιτεύγματα και με την έννοια του κράτους να ευτελίζεται και με τις αποφάσεις της κυβερνητικής πλειοψηφίας να προσλαμβάνουν χαρακτήρα επίσημου βιασμού του Δικαίου, ενώ ταυτόχρονα να σπάνε το συμβατικό δεσμό της κοινωνίας, θα γίνουμε παίγνια μιας πελώριας αυταπάτης…

Τι γράφω ο “γραφικός” θα μου πείτε. Ο “σοφός λαός”, όπως αρέσκεται να τον αποκαλούν οι άθλιοι της πολιτικής ντεκατέντσιας της χώρας, χθές, στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση δια της ψήφου του, μίλησε. Και τι διαλάλησε; Οτι είναι “ευδαίμονες” οι Ελληνες και δεν…κάμπτονται ούτε από το βάρος των αναγκών και των εφήμερων επιδιώξεων των πολιτικών, ούτε από τις δυσβάστακτες μνημονιακές πολιτικές. Και δεν ανησυχούν καθόλου για την χωρίς βάθος προοπτική της χώρας, για την πορεία τους χωρίς αξίες και προορισμό.

Ολα καλά! Τείνουν να επιλέξουν την κυβερνητική πομφόλυγα περί “σταθερότητας”. Και λέω τείνουν, καθώς ακολουθεί η εκλογική αναμέτρηση της επόμενης Κυριακής, όπου θα καταφανεί η έλλειψη κοινωνικής συνείδησης και πολιτικής αγωγής ενός λαού, καταφανώς περιφρονημένου από τη διεθνή κοινότητα για την ενδοτικότητά του και “αντικείμενο” κοινωνιολογικής μελέτης από τους πολιτικούς επιστήμονες και τους κοινωνιολόγους. Την επόμενη Κυριακή, και παραβλέπω τις πολιτικές αναλύσεις του χθεσινού εκλογικού αποτελέσματος περί “χαλαρής” ψήφου και αυτοδιοικητικής λογικής των ψηφοφόρων, αρχίζει θαρρώ η μεγάλη δυστυχία της κοινωνίας. Μαραίνεται και πεθαίνει η κοινωνία στην περίπτυξη της δουλείας των δανειστών και των συγκροτημένων συμφερόντων, που τόσο ευπειθώς υπηρετούν οι εγχώριοι οσφυοκάμπτες της πολιτικής αθλιότητας.

Εκτός θαύματος! Να αναβλέψουν δηλαδή οι Ελληνες από τη τυφλότητά τους, από την ανοψία και αορασία τους, κοινώς την τύφλα τους. Να εγκαταλείψουν την εθελοτυφλία τους πολλοί. Και άλλοι τόσοι που προσποιούνται πως δεν βλέπουν και επιδίδονται σε αθροίσματα μωρίας και ευπιστίας. Και να αρχίσουν να πρωτοβλέπουν την κατάντια τους ως πολίτες-αθύρματα της πολιτικής βλακείας ή ανομολόγητων συμφερόντων, ώστε να περιπλανώνται ανάμεσα σε ψευδείς συλλογισμούς και διαστροφές της αλήθειας. Και να μην αιωρούνται μεταξύ κριτικής νωθρείας και απερισκεψίας, μεταξύ πολιτικού παραλογισμού και αγνωσίας.

Αν δεν γίνει το “θαύμα” οι Ελληνες θα εξακολουθήσουν να πορεύονται ως ιδανικοί αυτόχειρες, σε μια Ελλάδα, που εχει καταντήσει ένας τόπος, στον οποίο καλλιεργούνται ο πνευματικός και ψυχικός υποσιτισμός και το ασύστολο πολιτικό ψέμα. Σ’ ένα τόπο όπου υπάρχει εδραιωμένο ως καθεστώς κάτι το αναυθεντικό, μια καπηλεία τόσο αφομοιωμένη που να μην γίνεται αισθητή.

Ετσι ζούμε την πολιτική φρενίτιδα. Με τον πολιτικό προσανατολισμό να μην ξεκινάει από μια εσωτερική ανάγκη. Απλως επινοείται για να εξαργυρωθεί. Ετσι ζούμε την πτώχευση σ’ όλα τα επίπεδα ταυτόχρονα με την ανερμάτιστη πολιτική αφθονία, απολαμβάνοντας τις συνήθειές μας, τις οποίες με τίποτα δεν εγκαταλείπουμε, μήπως και ενεργοποιηθεί η σκέψη μας. Εχουμε εθιστεί να συναλλασσόμαστε με κάλπιξες αξίες. Και απορούμε εκ των υστέρων για τα συμβαίνοντα. Και επικαλούμαστε τη θεική παρέμβαση με εκείνο το γελοίο “γιατί σε εμένα Θεέ μου…”, όταν βρεθούμε σε προσωπικό αδιέξοδο.

Και καταφεύγουμε σε λύσεις απελπισίας. Ομως, οι “λύσεις απελπισίας” δεν είναι λύσεις. Είναι καταργήσεις βίαιες των προβλημάτων, περίπου ισοδύναμες με εθνική αυτοκτονία. Με τους κυβερνώντες, χωρίς να σέβονται το πρωτείο των ελεύθερων συνειδήσεων μιας ελεύθερης κοινωνίας, χωρίς να κάμπτονται από την οδύνη της εποχής. Και εμείς συμβιβασμένοι με τον πολιτικό μηδενισμό κι όταν μας δίνεται η ευκαιρία της ‘εκλογής” να τον επιβραβεύομε εν πολλοίς, να γινόμαστε ιδανικοί αυτόχειρες, ταξιδεύοντας ήδη στην ουτοπία χωρίς να προβλέπεται επιστροφή!..