Η παιδεία πρώτη γραμμή εθνικής άμυνας

του Φαήλου Κρανιδιώτη

Μπορεί το πνευματικό μέγεθος της Αθήνας να είναι αξεπέραστο, όμως το ηθικό παράδειγμα της αγέρωχης Σπάρτης θα αντηχεί στους αιώνες. Δεν άφησε πίσω της Παρθενώνες, εξαίρετα γλυπτά, ούτε τα παγκόσμια θεμέλια της…. φιλοσοφικής σκέψης. Μόνο λιτές κοφτές φράσεις αλλά κυρίως πλήθος απτών πράξεων, που αφήνουν άφωνο τον μέσο άνθρωπο. Ο λαός της ήταν ένας λιγόλογος πρωταθλητής της Ανθρωπότητας στον στίβο της Ιστορίας. Δημιούργησε μια απαράμιλλη στάση ζωής, ελευθεροφροσύνης κι ευψυχίας. Αυτή λοιπόν η κοινωνία, αυτό το κράτος, επειδή ακριβώς τα μόνα του τείχη ήταν τα στήθη των ανδρών του, διακρινόταν, μεταξύ άλλων, από κάτι βασικό. Θεωρούσε την παιδεία πολύ σοβαρή υπόθεση για να την εμπιστευτεί μόνο στους γονείς ή σε ιδιώτες. Το λέει ο Πλάτωνας, το μνημονεύει κι ο Πλούταρχος.

Κι αυτή είναι η σωστή θέση για κάθε σοβαρή οργανωμένη πολιτεία. Έχει το καθήκον να έχει βούληση και εφαρμοσμένο σχέδιο για το τι ανθρώπους, τι είδους πολίτες θέλει να αναθρέψει, ποιες αξίες και πρότυπα θα τους εμφυσήσει. Γιατί η πρώτη γραμμή της εθνικής άμυνας σε κάθε κίνδυνο για ένα οργανωμένο ελεύθερο Έθνος ήταν, είναι και θα είναι η Παιδεία. Και το τι ανθρώπους θα παράγει το σύστημα εκπαίδευσης, το καθορίζουν τα μέσα, δηλαδή τα βιβλία και η υλικοτεχνική σου υποδομή αλλά κυρίως καθορίζεται από τους ανθρώπους στους οποίους θα εμπιστευτείς αυτή την ύψιστη αποστολή και πάνω απ’ όλα από την κυρίαρχη ιδεολογία που θα διαπνέει αυτούς, την διδακτέα ύλη αλλά και όλο τον δημόσιο λόγο, από αυτόν που εκφέρουν τα πολιτειακά όργανα και τα δημόσια ΜΜΕ.

Σε όλο σχεδόν τον βίο του σύγχρονου ελληνικού κράτους υπήρχε μια σταθερά, που αφορούσε τόσο την δημόσια εκπαίδευση, που εξακολουθεί να έχει την μερίδα του λέοντος σε όλες τις βαθμίδες, όσο και στην ιδιωτική εκπαίδευση, που κινιόταν στους ίδιους άξονες. Η φιλοπατρία, το ηρωϊκό πρότυπο, η εθνική, ηθική και θρησκευτική διαπαιδαγώγηση των παιδιών και των νέων, η προβολή των ιδεών, των ηρώων και των συμβόλων του Έθνους μας, του μόνου και αληθινού προσώπου μας στην Ιστορία, διαμόρφωσαν γενιές και γενιές. Ο μηδενισμός, οι ιδεολογίες και τα αρνητικά πρότυπα της παρακμής, του μισελληνισμού, της αμφισβήτησης της εθνικής μας ταυτότητας και ενότητας, ήταν περιθωριακές αντιλήψεις, απόβλητες και όνειδος για τους φορείς της. Ακόμη κι η Αριστερά στην διάρκεια του Β΄ ΠΠ στην χώρα μας, χρησιμοποίησε και πρόβαλε το ηρωϊκό πρότυπο, ψευδώνυμα παρμένα από την Εθνεγερσία και την κλασσική εποχή, για να συνεγείρει και να συσπειρώσει τις λαϊκές μάζες.

Τις τελευταίες δεκαετίες η επίσημη πολιτεία με ασταθές βήμα κι υποχωρητικότητα έμοιαζε να έχει εγκαταλείψει αυτό της το πρώτιστο καθήκον, που έπεται μόνο της ασφάλειας. Διότι χωρίς ασφαλή σύνορα, ασφαλή σπίτια και ασφαλείς δημόσιους χώρους, ούτε παιδεία μπορείς να έχεις, ούτε υγεία, ούτε οικονομία, ούτε πολιτισμό. Όμως τίποτε από τα προηγούμενα δεν μπορείς να έχεις, αν δεν έχεις δημιουργήσει ανθρώπους με ταυτότητα, πίστη στους θεσμούς και πάνω απ΄ όλα πίστη στην εθνική και κοινωνική ενότητα. Έτσι, αν στον σκληρό πυρήνα του κράτους ανήκουν οι Ένοπλες Δυνάμεις, τα Σώματα Ασφαλείας και η Δικαιοσύνη, στον αμέσως επόμενο κύκλο βρίσκεται η Παιδεία, η διαμόρφωση της πίστης, της ταυτότητας και του αξιακού πλαισίου των αυριανών πολιτών.

Γι’ αυτό και οι δυνάμεις της μηδενιστικής και παρακμιακής αριστεράς, που αρνούνται κι αμφισβητούν το Έθνος, την Ιστορία του και την ταυτότητα του, που αντιλαμβάνονται την κοινωνία ως πεδίο ταξικού πολέμου, που λοιδορούν τους ήρωες και τα σύμβολα του, στόχευσαν στην διάβρωση και κατάληψη της παιδείας, είτε ως πρόσωπα, είτε επιβάλλοντας τις παρακμιακές ιδεοληψίες τους στην διδακτέα ύλη, υποβαθμίζοντας ή και εξαφανίζοντας ό,τι συγκροτούσε την προβολή της εθνικής ιδέας στους μαθητές και φοιτητές. Έγινε μάλιστα μόδα. Επικέντρωσαν τις προσπάθειες τους στους τομείς ιστορικών σπουδών, στην «διεθνιστική» αναθεώρηση της, στην προώθηση των καταλλήλων προσώπων και στην συγγραφή και διανομή στην εκπαίδευση βιβλίων Ιστορίας που ευαγγελίζονται τα ράκη των μισελληνικών ιδεών τους, προβάλλοντας μια νεοταξίτικη παρακμιακή προσέγγιση.

Ο στόχος είναι, να πληγεί δι’ ενός δήθεν «προοδευτικού εκσυγχρονισμού» ο πυρήνας της εθνικής ιδεολογίας και ταυτότητας, που έτσι θα διευκολυνθεί και η προαγωγή τους στον πολιτικό και κομματικό στίβο. Αυτό πηγαίνει χέρι – χέρι με την κατασυκοφάντηση κάθε αντίθετης φωνή και ιδέας ως «εθνικιστικής», «σωβινιστικής», έως και «φασιστικής». Το δε περίφημο άσυλο, πριν καταργηθεί, δια της ασκήσεως ακόμη και οργανωμένης σωματικής βίας, ύβρεων και απειλών από τους «χρήσιμους ηλίθιους» πραιτωριανούς συνδικαλιστές, φοιτητές ή μη, βοήθησε στην πλήρη επέκταση της γάγγραινας της παρακμής σε όλο σώμα της παιδείας, ιδίως στα ΑΕΙ, όπου μόνον νησίδες ελληνικής σκέψης απέμειναν.

Το μεγάλο λοιπόν εθνικό ζήτημα της ανάκτησης της εκπαίδευσης κάθε βαθμίδας από το Έθνος, παραμένει ζητούμενο. Η απάντηση σε αυτή την πρόκληση δεν είναι κάποια νεοφιλελεύθερη συνταγή πλήρους αποδόμησης της δημόσιας εκπαίδευσης και ιδιωτικοποιήσεων αλλά το ακριβώς αντίθετο. Διότι, όντως, η Σπάρτη είχε δίκιο, η παιδεία είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την εμπιστευτεί η πολιτεία σε ιδιώτες ή σε μηδενιστές εργοδοτούμενους από το ίδιο το Έθνος, χωρίς αυστηρό έλεγχο, χωρίς εθνικό σχέδιο, με αποτέλεσμα να αναθρέφουμε ψευτοπροοδευτικά ανδράποδα αντί για ελεύθερους Έλληνες…

(δημοσιεύεται στην Δημοκρατία)