Η Ελλάδα στην διασταύρωση τριών γεωπολιτικών πιέσεων

Του Μελέτη Η. Μελετόπουλου

Ενώ η φαυλοκρατία διαπληκτίζεται με την τρόϊκα γιά την ημερομηνία λήξης του γάλακτος, η Ελλάδα έχει τεθεί στο στόχαστρο ισχυρών πιέσεων. Μία παγκόσμια δύναμη, μία ευρωπαϊκή και μία μεσανατολική εντάσσουν την ….
χρεωκοπημένη Ελλάδα στα επεκτατικά γεωπολιτικά τους σχέδια.

Η Ρωσσία επιδιώκει (με δυναμισμό και αρκετή επιτυχία, όπως διαπιστώνεται από την ουκρανική κρίση) την επιστροφή της στο προσκήνιο ως παγκόσμια υπερδύναμη. Το ενδιαφέρον της γιά δημιουργία επιρροής στην Ελλάδα το έχει δείξει με χίλιους διαφορετικούς τρόπους (επισκέψεις Πούτιν στο Άγιον Όρος, αγωγοί ενέργειας, αγορά βιομηχανιών και ποδοσφαιρικών ομάδων στην βόρεια Ελλάδα και νησιών στην δυτική κλπ.). Άλλωστε το ρωσσικό ενδιαφέρον γιά την Ελλάδα είναι γεωπολιτική σταθερά και ανάγεται στην εποχή του Μεγάλου Πέτρου.

Επίσης σταθερό και διαχρονικό είναι το ενδιαφέρον των Γερμανών, από την εποχή του Μπίσμαρκ και του Κάϊζερ Βίλχελμ. Η Γερμανία επεχείρησε δύο φορές να καταλάβει την Ελλάδα: στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο επέτυχε την κατάληψη της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, στον Δεύτερο κατέκτησε και κατέστρεψε ολοσχερώς την ελληνική επικράτεια, εξοντώνοντας το ένα δέκατο του πληθυσμού της. Σήμερα επιδιώκει μέσω οικονομικο-πολιτικού ελέγχου να προσαρτήσει την χρεωκοπημένη Ελλάδα και τον ενεργειακό της πλούτο στην γερμανική σφαίρα επιρροής.

Η τρίτη δύναμη είναι η Τουρκία, που επιχειρεί να ανασυγκροτήσει την οθωμανική κυριαρχία. Ναι μεν αντιμετωπίζει τεράστια εσωτερικά και εξωτερικά εμπόδια, αλλά πιθανώς αυτά ακριβώς θα επιχειρήσει να εξωτερικεύσει και μπορεί να αισθάνεται ότι η χρεωκοπημένη Ελλάδα είναι εύκολος στόχος. Η Τουρκία γνωρίζει και χρησιμοποιεί στις διεθνείς σχέσεις μία και μόνον μέθοδο, την απειλή ή την χρήση βίας, γιʼ αυτό και πραγματοποιεί καθημερινά «ασκήσεις» παραβίασης της ελληνικής κυριαρχίας στον αέρα και στην θάλασσα.

Οι τρεις αυτές γεωπολιτικές πιέσεις έχουν ένα κοινό στοιχείο: προέρχονται από κράτη με αυταρχική, δεσποτική και ανελεύθερη δομή. Η προσκόλληση της Ελλάδας (εκούσια ή ακούσια) στην γερμανική, ρωσσική ή νεο-οθωμανική σφαίρα επιρροής, συνεπάγεται την επιβολή καθεστώτος εξάρτησης με φεουδαλικούς όρους υποτέλειας. Και επιπλέον προώθηση, στο εσωτερικό της χώρας, πολιτικών σχημάτων που θα αντανακλούν την αντιδημοκρατική πολιτική δομή του επικυρίαρχου.

Γιά την Τουρκία δεν γίνεται κάν λόγος, διότι θα αντιμετωπίσει μία υποτελή Ελλάδα ως βιλαέτι ραγιάδων. Αλλά και η σημερινή γερμανική επικυριαρχία ασκείται μέσω της τρόϊκας, δηλαδή ενός ωμού μηχανισμού εξωτερικής επιβολής, και ενός υποτελούς κυβερνητικού σχήματος που με την σειρά του κυβερνά στα όρια της νομιμότητας, με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου κλπ.

Η εμπειρία από την ρωσσική παρέμβαση στην Ελλάδα (Ορλωφικά, Κριμαϊκός πόλεμος κλπ.) διδάσκει ότι η Ρωσσία, οσάκις παρενέβαινε στον Ελληνικό χώρο, επεδίωκε να προωθήσει τα στενά γεωπολιτικά της συμφέροντα. Και όταν αυτά έρχονταν σε αντίθεση με τα ελληνικά, τότε ο Ελληνισμός υφίστατο τις συνέπειες. Κορυφαία παραδείγματα η ολική καταστροφή της νότιας Ελλάδας από τουρκικές ορδές μετά τα Ορλωφικά και την αποχώρηση των Ρώσσων από την Πελοπόννησο) και η ταπείνωση της Ελλάδας στον πόλεμο της Κριμαίας.

Αυτά σημαίνουν ότι η Ελλάδα πρέπει να προσανατολισθεί όχι στην λογική της αναζήτησης σωτήρα, που θα μας λύσει ως διά μαγείας τα οικονομικά ή τα γεωπολιτικά μας προβλήματα. Αλλά στην λογική των συμμαχιών, όπου η Ελλάδα θα είναι στους συμμάχους της χρήσιμη, τουλάχιστον όσο χρήσιμοι η ίδια απαιτεί να είναι αυτοί.

Ο σύμμαχος που θα σεβαστεί στοιχειωδώς την εσωτερική δημοκρατική δομή της χώρας και τα φιλελεύθερα χαρακτηριστικά της Ελληνικής κοινωνίας, αυτά που κατακτήσαμε με την μεγάλη Ελληνική Επανάσταση και διατηρήσαμε με σκληρούς αγώνες και παλλαϊκή αντίσταση σε δύο παγκοσμίους πολέμους, δεν μπορεί παρά να είναι ο Δυτικός Κόσμος.

http://tonoikaipnevmata.wordpress.com/