Η Αριστερά στην εξουσία, αγκαλιά με την ωρολογιακή βόμβα

Πέντε χρόνια σκληρής λιτότητας και η πλήρης απαξίωση του παλιού πολιτικού συστήματος, φέρνουν τη μεγαλύτερη πολιτική ανατροπή που έγινε μεταπολεμικά στην Ευρώπη:
Μέσα από εκλογικές διαδικασίες ένα «νεοκομμουνιστικό» κόμμα έρχεται στην εξουσία, αναλαμβάνοντας το βαρύ καθήκον να βγάλει τη χώρα από τη οικονομική, δημοσιονομική και κοινωνική κρίση. Σχεδόν 70 χρόνια μετά τη λήξη του εμφυλίου, η ελληνική κοινωνία σπάει τα ιδεολογικά τείχη, εναποθέτοντας στην Αριστερά τις ελπίδες της για ένα νέο σύστημα διακυβέρνησης που δεν θα βασίζεται στη διαπλοκή, τη διαφθορά και τις πελατειακές σχέσεις.

Του Χαρ. Νιάκα

«Ωριμο τέκνο» της οργής για τη σκληρή λιτότητα που οδήγησε μεγάλα στρώματα του πληθυσμού στη φτώχεια και την περιθωριοποίηση, ο εκλογικός θρίαμβος του ΣΥΡΙΖΑ σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής και ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην πολιτική ιστορία του τόπου.
Παράλληλα μπορεί να αποτελέσει αφετηρία ευρύτερων αλλαγών σε ευρωπαϊκό επίπεδο, προκαλώντας ένα ντόμινο εξελίξεων που θα ανατρέψουν του τωρινούς συσχετισμούς δυνάμεων στην ΕΕ και θα καταστήσουν εφικτή την υιοθέτηση πολιτικών ανάπτυξης και απασχόλησης κόντρα στις επιλογές του Βερολίνου και των «σκληροπυρηνικών» της ευρωζώνης.

Το σύστημα εξουσίας που είχε δομηθεί πάνω στις πελατειακές σχέσεις καταρρέει, τα πολιτικά-κομματικά στεγανά έχουν σπάσει, οι ιδεολογικές προκαταλήψεις που υπαγόρευαν εκλογικές συμπεριφορές και επιλογές μεγάλης μερίδας του εκλογικού σώματος μπαίνουν στο περιθώριο.

Η εκλογική βάση

Ομως, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κέρδισε το υψηλό εκλογικό ποσοστό του πάνω στη βάση ολοκληρωμένου προγράμματος, ούτε πρότεινε ριζοσπαστικές λύσεις που έπεισαν τους ψηφοφόρους. Εξέφρασε την οργή της καθημαγμένης κοινωνίας, επικεντρώνοντας την πολιτική-εκλογική του καμπάνια στα θέματα του μνημονίου, της υπερφορολόγησης, των απολύσεων. Εγινε αποδέκτης της ψήφου πολιτών που θέλησαν να τιμωρήσουν τα παλιά κόμματα εξουσίας για τη σκληρή πολιτική λιτότητας και για την «υποταγή» τους στις απαιτήσεις των δανειστών.
Στηρίζεται λοιπόν σε μια σαθρή, ευκίνητη εκλογική βάση, που περιμένει πολλά, δεν έχει ισχυρούς δεσμούς με το κόμμα – ούτε καν στοιχειώδεις ιδεολογικές ταυτίσεις – και δεν μπορεί να περιμένει.

Χωρίς περιθώρια χειρισμών

Η ελληνική κοινωνία – και πολύ περισσότερο οι πολίτες που έδωσαν την εκλογική νίκη στον ΣΥΡΙΖΑ – περιμένουν πολλά από τη νέα κυβέρνηση που θα συγκροτηθεί τις επόμενες μέρες. Σε αντίθεση όμως με τις μεγάλες προσδοκίες που αναλαμβάνει να εκπληρώσει, τα περιθώρια δράσης και επιλογών της είναι εξαιρετικά περιορισμένα.

Το μείζον πρόβλημα είναι βέβαια η διευθέτηση του χρέους, οι σχέσεις με τους δανειστές και η συνέχιση της χρηματοδοτικής στήριξης. Από τα αποτελέσματα των προσπαθειών της σ’ αυτό το μέτωπο, θα εξαρτηθούν πιθανότητα η επιβίωση και η «μακροημέρευση» της.

Η επιτυχία ή η αποτυχία δεν θα εξαρτηθούν βέβαια μόνο από τους χειρισμούς της, αλλά και από τη στάση και τις επιλογές των δανειστών – αν και κατά πόσο θα της δώσουν τη δυνατότητα να διαπραγματευτεί.

Προς το παρόν το μοτίβο της είναι «στήριξη μεν, αλλά υπό προϋποθέσεις». Το σίγουρο όμως είναι ότι τουλάχιστον οι Γερμανοί και οι θιασώτες των αυστηρών ευρωπαϊκών κανόνων θέλουν να «στριμώξουν» τη νέα ελληνική κυβέρνηση, να την αναγκάσουν να τηρήσει δεσμεύσεις των προκατόχων της, να μην ξεφύγει πολύ από το δρόμο της λιτότητας. Για να μην δημιουργηθεί «προηγούμενο» στην ΕΕ κι ακολουθήσουν κι άλλες χώρες το δρόμο της Ελλάδας .

Παράλληλα η νέα κυβέρνηση θα έχει να αντιμετωπίσει τη δυσπιστία των αγορών, την εχθρότητα και την υπονόμευση από εγχώρια διαπλεκόμενα συμφέροντα, την “επενδυτική αποχή” των μεγάλων επιχειρήσεων.

Φιλολαϊκά μέτρα και δείγματα προθέσεων

Θα είναι λοιπόν εξαιρετικά δύσκολο να υλοποιήσει όσα έχει υποσχεθεί για μειώσεις-κατάργηση φόρων, στήριξη των ασθενέστερων στρωμάτων, των χαμηλοσυνταξιούχων, των ανέργων κλπ. Εχει δημιουργήσει προσδοκίες στις οποίες είναι δύσκολο έως ανέφικτο να ανταποκριθεί.

Η «περίοδος χάριτος» που δικαιούται, θα είναι σύντομη. Γρήγορα μπορεί να βρεθεί μπροστά σε διογκούμενη απογοήτευση και δυσφορία, αδυνατώντας αντικειμενικά να πάρει φιλολαϊκά μέτρα που συνεπάγονται μεγάλο δημοσιονομικό κόστος. Εκτός εάν δώσει καλά «δείγματα προθέσεων», βάζοντας στο στόχαστρο τους μεγάλους φοροφυγάδες, τους μεγαλοσχήμονες της λίστας Λαγκάρντ, τους βαρόνους των media και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα. Στέλνοντας εν τέλει και μερικούς μιζαδόρους στο εδώλιο…

sofokleousin.gr

Use Facebook to Comment on this Post

Related posts

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *