Η “αριστερά” ήρθε- η ελπίδα έφυγε;

Φίλος καλός, αριστερός και αγωνιστής με δυναμική παρουσία στις διεκδικήσεις του κλάδου όπου δραστηριοποιείται -και όχι μόνο εκεί- μου είπε πρόσφατα το εξής:
“Ρε τι συμβαίνει με αυτούς τους Συριζαίους; Πώς έχουν γίνει έτσι; Και τους είχα στηρίξει στις εκλογές γιατί δεν έβλεπα άλλο τρόπο πολιτικής διαχείρισης της κατάστασης και αναζωογόνησης του κινήματος από τα κάτω”.
Του απάντησα απλώς ότι η καλή ημέρα από το πρωί φαίνεται, σκαλίζοντας αυτά που “συμφωνήθηκαν” στις 20 Φεβρουαρίου.
Αλλά δεν νομίζω ότι το πρόβλημα ξεκινάει από εκεί και στη συνέχεια το πράγμα, για διάφορους λόγους και κάτω από ασφυχτικές πιέσεις, στράβωσε.

Πολύ καλό είναι και το κείμενο της εφημερίδας ΚΟΝΤΡΑ:
” Ετοιμη προς υπογραφή η συμφωνία – Ξεκινά η τρίτη μνημονιακή περίοδος – Μοναδικό μέλημα της ομάδας Τσίπρα να ελέγξει το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και να αποσοβήσει λαϊκές αντιδράσεις”
{” Αν δεν υπήρχε η ανάγκη να ελεγχθεί το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα η κοινοβουλευτική του ομάδα, που πρέπει να πάρει το κολάι στο ψήφισμα μνημονιακών νόμων, η συμφωνία με την τρόικα (stuff level agreement) θα είχε ήδη ανακοινωθεί, το Eurogroup θα την είχε εγκρίνει και τα αρμόδια στελέχη της κυβέρνησης θα συνέχιζαν τις συνομιλίες για το δεύτερο σκέλος, για τη νέα δανειακή σύμβαση και το τρίτο κατά σειρά Μνημόνιο. Ακόμη και αν έλειπαν μερικές πινελιές από τη συμφωνία, αυτές θα τις έβαζαν μέσα σε μια μέρα, προκειμένου να τελειώνουν και ν’ αρχίσουν να εκταμιεύουν τμήματα από τη δανειακή δόση. Ομως το σοκ θα είναι μεγάλο και απαιτεί λεπτή διαχείριση. Γι’ αυτό και το πράγμα θα συρθεί για μερικές ακόμη μέρες, οι οποίες θα είναι μέρες «μασάζ», όπως έχει καθιερωθεί να λέγεται στην πολιτικοδημοσιογραφική αργκό.”}

Ενώ και το άρθρο του Θοδωρή Λαμπρόπουλου, γνωστού ως ΥΠΝΟΒΑΤΗ, γεμάτο με επιχειρήματα και αφοπλιστικά στοιχεία γύρω από τη συνεχιζόμενη κι επιδεινούμενη -Ανασφάλιστη εργασία χρησιμοποιεί 1 στις 4 επιχειρήσεις- σύγχρονη εργασιακή ομηρία -751 ευρώ; Ποια 751; Μη φάτε, θα σφάξουμε γλάρο. και “κοινωφελή” δουλεία και στις ημέρες και τα έργα της “αριστερής κυβέρνησης”, με καλύπτει σε πολύ μεγάλο βαθμό:
“ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ” ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΥΛΛΑ ΣΥΚΗΣ ΤΗΣ “ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ” {“Οι δανειστές έχουν πιθανότατα αντιληφθεί ότι οι “κόκκινες γραμμές” είναι φύλλα -αριστερής- συκής, αφού έχουν ήδη παραβιαστεί από την ίδια την “κυβέρνηση της αριστεράς”. Και γι΄αυτό το διασκεδάζουν αφήνοντας τις αριστεράντζες της συμφοράς να χτυπιούνται όσο θέλουν.
Στο μεταξύ, το πάρτυ των εργοδοτών, θα συνεχίζεται παράλληλα με το θέατρο “διαπραγμάτευσης”. Γιατί αυτή τη φορά η κωλοτούμπα δεν έπρεπε με τίποτα να γίνει από την επόμενη κιόλας των εκλογών, όπως έγινε το 2009 και το 2012. Η κωλοτούμπα πρέπει να γίνει (και ήδη γίνεται) σε slow motion, έτσι που όταν οι χρήσιμοι ηλίθιοι με τα σημαιάκια το αντιληφθούν, θα είναι πλέον πολύ αργά.”}

Δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με μεγαλόστομες προεκλογικές υποσχέσεις που στριμώχτηκαν κι εξελίχτηκαν στην πορεία σε μεγαλοπρεπείς κωλοτούμπες και ασαφή μισόλογα. Όχι!

Δε νομίζω ότι το πρόβλημα εστιάζεται σε “αρχικό ενθουσιασμό” που στη συνέχεια ξεφούσκωσε μπροστά στις συμπληγάδες της ωμής πραγματικότητας. Άλλωστε οι συμπληγάδες υψώνονται για να ξεπερνιούνται, δοκιμάζοντας το σθένος των “ταξιδιωτών” -εν προκειμένω μέσα στα σκοτεινά και άγρια νερά της “ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης”- και να προκαλούν για την εύρεση των κατάλληλων ελιγμών, στρατηγικών σχεδίων, εναλλακτικών λύσεων όσο ζόρικες κι αν φαντάζουν αρχικά.

Δε νομίζω ότι είχε να κάνει με “ανοργανωσιά” και “έλλειψη προγράμματος”. Άλλωστε το κυβερνητικό πρόγραμμα που παρουσιάστηκε το Σεπτέμβρη στη ΔΕΘ ήταν σαφές και στοχευμένο.

Δεν νομίζω ότι φταίνε και οι διαφορετικές -ή και “διχαστικές”- απόψεις των διάφορων συνιστωσών. Η πολυφωνία και ο ειλικρινής ελεύθερος διάλογος μέσα σ’έναν πολιτικό χώρο δεν αποτελεί σημάδι ασυδοσίας ή ασυνενοησίας. Αλλά δημοκρατικου πλουραλισμού προς την εύρεση των καταλληλότερων λύσεων, ενάντια στον ολοκληρωτισμό του “ενός” ή της κεντρικής επιτροπής ή ομάδας των ολίγων.

Εδώ μπορεί να μας χρησιμεύσει μια όχι πολύ παλιότερη διαπίστωση του ανιχνευτή:
“Ο δον Αντόνιο έκανε ότι μπορούσε για να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές και να τις χάσει, για τους δικούς του λόγους. Που ίσως έχουν και να κάνουν με το φτύσιμο προς το πρόσωπό του κι έλλειψη στήριξης στο θίασό του από τους “εταίρους” και ειδικά τη Μέρκελ, η οποία και του ξεκαθάρισε πως δεν του παρέχει κανένα περιθώριο κάποιων ελεφρύνσεων προς τον κόσμο μπας και τη σκαπουλάρει πολιτικά! Αρχικά προτεινε όχι ένα πρόσωπο ευρείας αποδοχής ως πρόεδρο της δημοκρατίας, στριμώχνοντας έτσι τον “εκλογολάγνο” όπως παρουσίαζε ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ένα άτομο του κόμματός του και στη συνέχεια προχώρησε σε μια γελοιωδέστατη προεκλογική καμπάνια, με οφθαλμοφανές λαϊκίστικο στυλ και μια παρωχημένη και αντιπαθέστατη πλέον απόπειρα τρομοκράτησης και κινδυνολογίας απέναντι σε έναν κόσμο που δεν είχε τίποτε πια να χάσει.”

Πιστεύω λοιπόν -ή έστω έχω μια ισχυρή εντύπωση κι ας είναι και απαισιόδοξη ή λανθασμένη- ότι ο αντικαπιταλιστής “συμπαθής Αλέξης”, κατά τα λεγόμενα του Ομπάμα, κι έχων τις καλύτερες σχέσεις με τον ΣΕΒ, επελέγη κι αποτέλεσε πολύ καιρό πριν τις εκλογές του Γενάρη τη διάδοχη λύση του “πολιτικού αδιεξόδου” του προτεκτοράτου. Καθώς εταίροι και ντόπιοι συνεταίροι τους θεωρούσαν πλέον “καμμένο χαρτί” τη συγκυβέρνηση δεξιών και σοσιαληστών, για την ομαλή συνέχιση του “προγράμματος διάσωσης”.
Όταν η “ολοκλήρωση” γίνεται καταστρεπτική φαντασίωση και θηλειά και οι “μεταρρυθμίσεις” σπρώξιμο στο κενό
Χωρίς απρόβλεπτες αναταράξεις και πιθανούς επικίνδυνους από τα κάτω κλυδωνισμούς, ως παράδειγμα οργισμένης λαϊκήςαντίδρασης στα κοχλάζοντα μάτια κι άλλων “υποτελών του Νότου”. Πόσο πιο βολική στάχτη στα μάτια ενός κόσμου στα όριά του από ένα συστημικό αριστερού περιτυλίγματος δεκανίκι, που ορθώνει αρχικά το ανάστημα, το παλεύει όσο πιο έντιμα μπορεί, αλλά στο τέλος λυγίζει σαν ταλαιπωρημένη από τους ανέμους των “θεσμών”-σύμφωνα με τα πολιτικά πρόσφατα βαφτίσια όρων- μέσα στον κάμπο της ενωμένης διεθνούς τοκογλυφικής ιδιοκτησίας.
ΠΟΙΟΙ “ΚΑΝΟΝΕΣ” ΠΟΙΑΣ Ε.Ε. ΒΡΕ ΛΑΜΟΓΙΑ; ” Άκυρα τα δάνεια αν παραβιάζονται ανθρώπινα δικαιώματα “

Φυσικά τίποτα δεν μπορεί να ιδωθεί μόνο προς μια κατεύθυνση. Αυτό είναι μονολιθικότητα και υποκρισία σαν τις “δημοκρατικές καταβολές” αυτής της Ε.Ε.
Γιατί υπάρχει και η επιλογή της “έντιμης ρήξης”! Αν κι εφόσον η κυβέρνηση δέχεται ανηλεή πόλεμο από ορατά και μη κέντρα εξουσίας και όπως δείχνουν οι ως τώρα δημοσκοπήσεις έχει κερδίσει ένα καθόλου ευκαταφρόνητο μέρος του λαού.
Ή μήπως αυτά στερούνται “ρεαλισμού”;
– “Get the Hell out of here!”, γιουροκαθάρματα!{” ο εκπρόσωπος της γερμανικής νεοαποικιοκρατικής κομαντατούρας, εποπτείας ολόκληρης της ευρωζώνης, είπε ότι “άλλο οι δηλώσεις στον ελληνικό λαό κι άλλο οι υποσχέσεις σε διεθνές επίπεδο”(!!!)}