Μπροστά στη γνώση, χάθηκε ο νους!

Ο άνθρωπος πριν αρχίσει να εξελίσσεται τεχνολογικά, και επιστημονικά, και πριν αρχίσει να απορροφάται και να… χάνεται μέσα στο ίδιο του το τεχνολογικό, επιστημονικό δημιούργημα του, και να γίνετε υπηρέτης της ίδιας του της
δημιουργίας, βρισκόταν σε συνεχή επαφή με το Θεό.

Έχοντας άμεση επαφή με την φύση, μπορούσε να παρατηρεί τις διάφορες αλλαγές που γίνονταν στα φυτά, τα ζώα, τις καιρικές συνθήκες, και να καταλαβαίνει ότι κάτι γίνεται, ότι υπάρχει και κάτι άλλο εκτός από αυτό το οποίο βλέπει, ότι βρίσκεται πάνω σε έναν ζωντανό οργανισμό, που του επιτρέπει να μένει προσωρινά. Ένας ζωντανός οργανισμός που υπήρχε πριν από αυτόν και θα εξακολουθούσε να υπάρχει και μετά από αυτόν.

Η συνεχή παρατήρηση άλλαξε την όραση του και άρχισε να βλέπει αυτό που πριν ήταν κρυμμένο. Είδε ότι η γη αναπνέει, ότι δημιουργεί και καταστρέφει, ότι φέρνει ζωή και θάνατο και ότι αυτός ο κύκλος ήταν το (καύσιμο) του μηχανισμού στήριξης και ύπαρξής της. Η παρατήρηση όλων αυτών τους δημιούργησε διόδους και η εξωτερική παρατήρηση μετατράπηκε σε εσωτερική, οδηγώντας τους, στον ίδιο τους τον εαυτό, ανοίγοντας κανάλια για νέους ανεξερεύνητους κόσμους.

Η όραση του έγινε πιο εσωτερική διευρύνθηκε και είδε τι ήταν ο μικρόκοσμος. Μια μικρή αναπαράσταση του μεγάκοσμου. Είδε ότι υπήρχε ακόμα κάτι που μόνο μετά από πολύ εσωτερική δουλειά γινόταν ορατό, είδε τον Αιώνιο Συμπαντικό Νου, και κατάλαβε ότι αν και ήταν μέρος Αυτού μπορούσε να εισέλθει σε Αυτό μόνο συνειδητά, διαφορετικά θα ξανάμπαινε στον κύκλο συντήρησης της Γης.

Με τον καιρό όλα αυτά άλλαξαν η γνώση χάθηκε -την επισκίασε η τεχνολογία-, η όραση μας άρχισε να προσαρμόζεται σε στενούς χώρους, η φύση καταστράφηκε για να δημιουργήσουμε τον πολιτισμό μας, όλη αυτή η τεχνολογική εξέλιξη μας έκανε να ξεχάσουμε τον εσωτερικό μας εαυτό, και να ζούμε στην ψευδαίσθηση ότι με τα μέσα που διαθέτει η επιστήμη σήμερα μπορούμε να ανακαλύψουμε τα πάντα -να βρούμε ακόμα και τον Θεό-, γιατί υποσυνείδητα το “εγωικο” μας κομμάτι πιστεύει ότι είμαστε ανώτεροι και δυνατότεροι ακόμα και από Αυτόν, και ότι κάποια μέρα εμείς τα ανθρωπάκια το καύσιμο του κατώτατου νοητικού επιπέδου της Γης θα πάρουμε την θέση του.

Παρολαυτά η συμπαντική Αγάπη δεν έχει όρια, ο Συμπαντικός Νους είναι πάντα εκεί Ακίνητος, Αιώνιος, Ανεπηρέαστος από όλα αυτά και μας περιμένει να πάμε κοντά του, κάνοντας πάντα υπομονή, και δίνοντας μας πάντα όχι μια αλλά συνεχόμενες ευκαιρίες, κάθε μας βήμα, το καθετί που μας συμβαίνει είναι το άνοιγμα της πόρτας που θα μας οδηγήσει στο Αιώνιο.

Αναζητούμε και έχουμε στο μυαλό μας μεγαλεία και τυμπανοκρουσίες γιατί έτσι θέλει ο “εγωικος” μας νου, το μυστικό του ανοίγματος της εσωτερικής θύρας της καρδιάς, και της εισαγωγής μας στο Θείο βρίσκεται στην απλότητα. Έχουμε πάντα την ευκαιρία και δεν είμαστε ξεχασμένοι, απλά εμείς ξεχάσαμε τον Θεο… Και το δώρο του Θεού στον σύγχρονο άνθρωπο για να ξαναπάει κοντά του είναι ο Διαλογισμός.
ramnousia