Η ΕΘΝΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΚΡΑΤΩΝ

Το ζήτημα της εθνικής διακυβερνησης των δημοκρατικών πόλεων είναι πολύ σημαντικό για να αφεθεί στην άκρη διότι επεισέρχεται η βασική αντίρρηση της λειτουργικότητας ή καλύτερα της βιωσιμότητος της …..
δημοκρατίας στην σημερινή εποχή των εθνικών κρατών και υπερεθνικών οργανισμών.Το παράδειγμα της Ελβετίας δεν θα ήταν αρκετό για να υποστηριχθεί η βιωσιμότητά του αλλά και θα ήταν επιπόλαιο αν δεν στοιχειοθετούσαμε σε βασικές γραμμές το μοντέλο των πόλεων κρατών σε εθνικό επίπεδο τουλάχιστον στον Ελληνικό χώρο.
Είναι πολλοί αυτοί που όταν αντιμετωπίζουν την πολιτική λύση της δημοκρατίας εγείρουν τις αντιρρήσεις πως αυτά δεν γίνονται σήμερα θέτοντας ορθώς την οικονομική βιωσιμότητα του έθνους, που απαιτεί επαρκείς ζωτικούς χώρους, την στρατιωτική ασφάλεια, τους φόβους νέων τοπικών ρήξεων αλλά ακόμα και την ίδια την συνοχή μια τέτοιας δομής.
Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε πως οι προγονοί μας αντιμετώπισαν αυτό το ζήτημα στην κλασσική εποχή και ήδη πρίν την Ρωμαική κατοχή στο καθεστώς των επαρχιών, με επιτυχία συνένωσαν τις Πόλεις σε Αμφικτυονίες με πολιτιστικό και θρησκευτικό περιεχόμενο αλλά και τα Κοινά με οικονομικό ρόλο όπου παρατηρήθηκε κοινό νόμισμα και ισοτιμίες συναλλαγών. Ίσως λοιπόν η διαδρομή μας θα ήτο πολύ διαφορετική αν η Ιστορία δεν αποφάσιζε διαφορετικά.

Θα ήταν επίσης τουλάχιστον αστείο και γραφικό να μιλούσαμε σε μια πραγματικότητα όπου τα εθνικά κράτη όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες ή η Κίνα έχουν σήμερα το μεγεθος ηπείρων και όταν οι χώρες της Ευρώπης και της Νότιας Αμερικής οδηγούνται προς αυτήν την κατεύθυνση να ομιλούμε για Ομοσπονδία ή Συμπολιτεία πολιτικά αυτόνομων και οικονομικά αυτάρκων Πόλεων κρατών. Οι αποστάσεις στην εποχή της κλασσικής εποχής μεταξύ των Δήμων μιας πόλεως φαντάζαν εξίσου τεράστιες με τις αποστάσεις σήμερα μεταξύ χωρών και το ίδιο οι αποστάσεις των πόλεων κρατών με τις αποστάσεις σήμερα μεταξύ των ηπείρων. Το αυτό ισχύει και με τις επικοινωνίες.
Θα ήταν επίσης ρομαντικό και εξίσου επικίνδυνο να στήναμε στα χαρτιά αυτόνομες πόλεις κράτη και να περιμέναμε την εθελούσια ομοσπονδιοποίηση τους σε βάθος ενός αόριστου χρόνου μια εξέλιξη που απαιτεί αιώνες δίχως εξωτερική στρατιωτική προσβολή η άλλη πολιτική παρεμπόδιση.
Εξίσου ανόητο όμως είναι να περιμένουμε απο τα εθνικά κράτη που στο διάβα αιώνων αγωνίστηκαν με τόση βία και σπουδή να συσταθούν, καταλύοντας καθε τοπικότητα καθε αυτονομία και καθε διαφορετικότητα να επιδιώξουν την αποκέντρωση του συγκενρωτισμού που επέτυχαν με σκοπό την ευημερία των πολιτών τους την ώρα που παραχωρούν την εξουσία σε υπερεθνικούς χωροφύλακες οργανισμούς της νέας τάξης πραγμάτων.
Οταν επιλέξαμε να υπερασπιστούμε την Δημοκρατία δεν είχαμε κατα νού την υπεράσπιση ενός παρελθόντος που δεν μπορεί να υπάρξει ξανά αλλά την βεβαιότητα πως είναι το μόνο βιώσιμο και ρεαλιστικό μοντέλο πολιτεύματος για ελεύθερη ειρηνική και αξιοπρεπή διαβίωση όλων των λαών του κόσμου και μόνη σωτηρία για την παραμονή του ανθρώπου σε αυτόν τον πλανήτη.
Ως εκ των άνω μια τοπική επανάσταση ακόμα και αν συνεπικουρηθεί απο άλλες στην ίδια χώρα ή σε άλλες είναι καταδικασμένη όπως αναπτύξαμε στο «Πολιτειακή μεταβολή ή επανάσταση», ακόμα και αν δεν δεχθεί στρατιωτική εισβολή απο ξενες ολιγαρχίες αφού ο ζωτικός της χώρος δεν θα είναι επαρκής για την αυτάρκεια των πολιτών της και ο αριθμός των πολιτών της δεν θα είναι ικανός να προσεταιριστεί άλλα εδάφη απέναντι σε άλλα έθνη κράτη, εδάφη απαραίτητα για την ύπαρξή του περαν των αυτονομημένων γαιών. Είναι απαραίτητη λοιπόν η κατάληψη της εξουσίας σε τουλάχιστον εθνικό επίπεδο όπως αναπτύξαμε στο «η επαναστατική προοπτική της δημοκρατίας» για να είναι βιώσιμη με την παράλληλη και συμπλεκόμενη δράση ενεργής εκκλησίας του δήμου και πολιτικής εταιρείας-κόμματος που θα καταλάβει με όρους κοινοβουλευτικους την πολιτική εξουσία ώστε με συνταγματική αναθεώρηση να επιτύχει την πολιτειακή μεταβολή όπως αναπτύξαμε στο «η δική μας επανάσταση η λύση στο εκλογικό αδιέξοδο» που παραπέμπουμε τους αναγνώστες.
Με αυτό σαν αφετηρία μπαίνουμε στο κυρίως θέμα μας. Με την διοικητική μεταρύθμιση του Κλεισθένους επετεύχθη η λύση στο πρόβλημα του τοπικισμού και του φρατριασμού που διετάρασσαν τότε την Αθήνα. Η διοικητική ένταξη των δήμων σε δέκα νέες φυλές που απλώνονται και στις τρείς γεωγραφικές περιφέρειες της Αττικής , Παραλία- Μεσόγεια-Κέντρο επέτυχε την ενότητα και ομόνοια στην εύρυθμη λειτουργία της Εκκλησίας του Δήμου και της Βουλής.

Σε απόλυτη αντιστοιχία οι σημερινοί Νομοί της χώρας μπορούν να αποτελέσουν ικανό διοικητικά χώρο για την σύσταση Πόλης με δική της βουλή, εκκλησία του δήμου και δικαστήριο για τις υποθέσεις της επιτυχγχάνοντας το αυτοδιοίκητο με τους όρους της ζωής που επιθυμούν και νόμους που οι πολίτες της αποφασίζουν. ’λλωστε η τοπική κοινωνία γνωρίζει πολύ καλύτερα τις ανάγκες της και μπορεί αν έχει την πολιτική δύναμη να τις επιλύει ικανότερα και καταλληλότερα απο την όποια κεντρική διοίκηση που τις αντιμετωπίζει περισσότερο ώς ένα πρόβλημα που θελει να ξεμπερδέψει το ταχύτερον. Ασφαλώς και οι κάτοικοι του τόπου τον πονούν περισσότερο απο τους άλλους και είναι αυτοί που θα προστατεύσουν με την πολιτική δύναμη τις τοπικές παραδόσεις τους και τον χαρακτήρα του τόπου απο ένα συγκεντρωτικό κράτος που εκτοξεύει αβίαστα άστοχα διατάγματα και καταστροφικές νομοθεσίες.
Οι 51 σημερινοί Νομοί-Πόλεις αποτελούν και το πολιτικό κύταρο του Εθνικού Κράτους, όπως αποτελούσαν οι Δήμοι στην Πόλη Κράτος, και συνενούνται με τους γειτονικούς Νομούς στις σημερινές 13 Περιφέρεις σε πολιτιστικές, πολιτισμικές ενότητες ή Αμφικτυονίες που άλλωστε έχουν και την αυτή έννοια των γειτονικών κτίσεων πόλεων. Έτσι, επιτυγχάνεται μαζί με την διευθέτηση κοινών ζητημάτων όπως η διάνοιξη οδών, ή ασφαλτόστρωση, ή ύδρευση η κοινωνική ενότητα των πόλεων με το πλήθος θεμάτων που οι εκκλησίες των δήμων τους θα επιλέξουν να σχετιστούν. Δες σχ 1

Γνωρίζοντας την οργανική δομή μπορούμε να παρουσιάσουμε την εθνική κυβέρνηση και την διοικητική της οργάνωση. Στην εθνική κυβέρνηση της Δημοκρατίας δεν μπορεί να υπάρξει άλλη υπερκείμενη εκκλησία του δήμου είτε αυτή είναι κληρωτή είτε είναι εκλεγμένη γιατί αυτή αυτομάτως θα ακυρώνει το αυτοδιοίκητο των πόλεων και σε καιρό κρίσεων θα αναλάβει υπερεξουσίες καταλήγοντας πάλι σε συγκεντρωτισμό.
Ούτε μπορεί να υπάρξει εκλεγμένη ’νω βουλή ουσιαστικά καταργώντας την κλήρωση που αποτελεί το θεμέλιο της Ισονομίας Ισοπολιτείας και Ισοκρατίας στην Δημοκρατία, το δίκαιο εργαλείο για την διανομή των Αρχών ματαξύ των πολιτών. Θα ήταν ακόμα οξύμωρο οι εκκλησίες των δήμων να εκλέγουν μια εθνική εκκλησία των πόλεων ακόμα και αν αυτή είχε ετήσια διάρκεια και περιορισμένες αρμοδιότητες αφού η επανεκλογή και μόνο των ικανοτέρων ή δημοφιλέστερων θα δημιουργούσε πολιτικό καθεστώς.
Περισσότερο όμως η ύπαρξη μιας εθνικής εκκλησίας θα ήταν μη λειτουργική αφού οι αποφάσεις της θα υπερέβαιναν και αυτές των τοπικών εκκλησιών οπότε θα κατέληγε να επιβληθούν στις εκκλησίες των πόλεων καθιστώντας τες διακοσμητικές κατά το ζωντανό παράδειγμα των κυβερνήσεων των Πολιτειών της Αμερικής που οι Κυβερνήσεις των Πολιτειών υπόκεινται στα κελεύσματα και την αυθαιρεσία της Ομοσπονδιακης κυβέρνησης. Δεν θα καταλογίσουμε ευθύνη στις κυβερνήσεις των Πολιτειών γιατί ουδέποτε παραχώρησαν τις εξουσίες αντίθετα πολλές καταπατήθησαν. Το ουσιαστικό όμως εδώ είναι να πουμε πως οι Πολιτείες αυτές δεν δημιούργησαν τη Ομοσπονδία αλλά η Ομοσπονδία απο τον αρχικό σχεδιασμό δημιούργησε τις Πολιτείες με γεωγραφικά σύνορα και μια περιορισμένη πολιτική κυριαρχία που αίρεται ανάλογα με τις συγκυρίες. Ομως παρόλο που ο σχεδιασμός είναι τόσο διαφορετικός θα κατέληγε στο ίδιο σφάλμα εκπροσώπισης που συνιστά το Κογκρέσο και στις ίδιες αδυναμίες της διαφθοράς των μόνιμων αρχών απο τα οικονομικά συμφέροντα που απαρτίζουν τα λόμπυ.

Όμως η εθνική βουλή ή ’νω Βουλή έχει λειτουργικό ρόλο και κρίνεται απαραίτητη. Η ’νω Βουλή θα είναι κληρωτή για να διαχειρίζεται τα ζητήματα των Πόλεων σε εθνικό επίπεδο και συγκεκριμένα τις διεθνείς σχέσεις, διεθνείς συμβάσεις, την διπλωματία και τον πόλεμο. Τα μέλη της δεν κληρώνονται με κάποια ξεχωριστή διαδικασία αλλά είναι οι ίδιοι κληρωτοί πολίτες των Πόλεων που διατελούν χρέη ’ρχοντα,10 τον άριθμό απο καθε πόλη ώστε τα καθήκοντά τους να είναι απολύτως συμβατά με τα καθήκοντα στην Πόλη τους και φυσικά με ετήσια αμειβόμενη θητεία. Με νέα κλήρωση τα μέλη αυτά συστήνουν το προεδρείο και τον Πρόεδρο που έχει χρέη πρωτοκόλου με τις αντιπροσωπείες άλλων χωρών. Έτσι διατηρείται η διαφάνεια και η δικαιοσύνη στα αξιώματα και η απαραίτητη πολυαρχία και το σύντομον της διαρκειας κατοχής του αξιώματος που προλαμβανει την διαφθορά. Βλεπε σχ 2

Η λειτουργία της ’νω βουλής είναι η ίδια με της Βουλής των Πόλεων ώς νομοπαρασκευαστικό σώμα που κρίνει τις εισηγήσεις των πολιτών ώστε να τις εισάγει στην εκκλησία του δήμου για συζήτηση, με την διαφορά ότι η ’νω Βουλή δέχεται τις εισηγήσεις των Πόλεων σε ζητήματα εθνικού ενδιαφέροντος για συζήτηση μέσω των Πρεσβειών των. Ακολούθως τις εξετάζει και θέτει τις καταλληλότερες διαμορφωμένες για ψήφιση στις Εκκλησίες των Πόλεων Νομών.

Ασφαλώς και η αποδοχή μιας προτάσεως μπορεί να βρεί λιγότερο ή περισσότερο σύμφωνες κάποιες Εκκλησίες των Πολεων αλλά τα συνολικά αποτελέσματα είναι αυτά που θα ορίσουν την εθνική πολιτική και τον Νόμο του Κράτους σε εθνικά ζητήματα μεχρι ένα νέο εθνικό δημοψήφισμα να αλλάξει ή να καταργήσει.

Συνοπτικά οι πολίτες όπως και για τα τοπικά ζητήματα εισηγούνται προτάσεις στην Βουλή της Πόλεως Νομού τους που η Βουλή τους ελέγχει μετά απο εβδομαδιαία διαβούλευση των μελών της και υπο την εποπτεία του Πρυτανείου της έτσι και οι Πόλεις εισηγούνται σε εθνικά ζητήματα στην Ανω Βουλή για να εξετάσει πρός ψήφιση ή απόρριψη. Η διαφορά είναι πως σε επίπεδο εθνικών θεμάτων ο χρόνος διαβούλευσης θα είναι ασφαλώς μεγαλύτερος και αντί να τεθεί στην εκκλησία του Δήμου της Πόλεως στέλνεται μέσω των πρεσβειών της πόλεως για να ελεγχθεί στην Ανω Βουλή μαζί με τις προτάσεις και άλλων Πόλεων Νομών της Ελλάδος ώστε να μελετηθεί. Ακολούθως η διαμορφωμένη πρόταση ή προτάσεις στέλνονται πίσω στις εκκλησίες των Δήμων των Πόλεων για ψήφιση διατηρώντας με αυτόν τον τρόπο στο ακέραιο το αυτοδιοίκητο των πόλεων και την εκκλησία των Δήμων να παραμένει ώς εντολέας και κριτής το ανώτατο όργανο της Δημοκρατικής Πολιτείας.

Ακολούθως η ’νω Βουλή συστήνει τις επιτροπές των ειδικών για να εκτελέσουν τις αποφάσεις της κατα το παράδειγμα των Βουλών των Πόλεων Κρατών. Το δισεπύλητο πρόβλημα της λαικής εξουσίας που αντιτάσσουν τα φερέφωνα της ολιγαρχίας, στην σύγχρονη εποχή, η στρατευμένη στα οικονομικά συμφέροντα της διανόηση περί αδυναμίας ή ανεπάρκειας λειτουργικότητας λύνεται απλά απο την ίδια την λειτουργία της Δημοκρατίας που πράγματι δεν έχει αδιέξοδα. Βλ σχ 3

Ερχόμαστε τώρα στο ζήτημα της εθνικης στρατιωτικής διοίκησης. Για να παρουσιασουμε την στρατιωτική διοίκηση θα ξεκινήσουμε πάλι με τον ίδιο τρόπο της παρουσίασης του στρατεύματος, του ανθρώπινου υλικού που άνευ αυτού δεν νοείται οργάνωση. Η εκκλησία του Δήμου των Πόλεων δεν είναι μια περιστασιακή εθελοντική συνάρθροιση ατόμων διότι σε καμία περίπτωση δεν είναι λαϊκή συλλογικότητα. Οι πολίτες είναι μέλη ένος κοινού έθους εδώ του Ελληνικού και χαρακτηρίζονται απο γενεολογική εντοπιότητα-φυλή και πληρούν τις ηλικιακές ψυχολογικές και λογικές προυποθέσεις γιατί είναι οι ίδιοι που θα κρίνουν τις προτάσεις και θα αποφασίσουν νόμους , οι ίδιοι που θα κληρωθούν σε αρχές και θα αναλάβουν αξιώματα και θα κρίνουν δικαστικά παραβάτες σε ορκωτά δικαστήρια.

Η πρώτη προυπόθεση χρονικά για να συμμετάσχουν στην εκκλησία του Δήμου της Πόλης τους είναι η εκπλήρωση των στρατιωτικών καθηκόντων τους και ο όρκος υπακοής στα ψηφίσματα της πόλης τους. Ως εκ τουτου πρώτα γίνονται οπλίτες και μετά πολίτες χωρίς να χάσουν ποτέ την πρώτη τους ιδιότητα. Αυτό σήμερα διατηρείται στο σύγχρονο Ισραήλ όπου άνδρες και γυναίκες παραμένουν οπλίτες και έχουν το δικαίωμα να φέρουν όπλα σε όλη τους την ζωή για την υπεράσπιση της πατρίδος τους εκτός αν κριθούν ακατάλληλοι με δικαστική απόφαση και τους αφαιρεθούν, δικαίωμα που έχουν και οι Αμερικάνοι εκεί χωρίς όμως να έχουν υπηρετήσει απαραίτητα αφου ο στρατός τους είναι επαγγελματικός.

Αυτή η πολιτοφυλακή θα συνιστά τον Ελληνικό στρατό.Με την διαφορά όπως είδαμε και στην Κλεισθένεια μεταρύθμιση πως τα φαινόμενα του τοπικισμού με διοικητική μεταρύθμιση θα αρθούν. Όπως οι 150 Δήμοι εντάχθησαν τότε σε 10 Φυλές που γεωγραφικά εκάλυπταν όλη την Αττική έτσι και οι 51 πόλεις Νομοί θα ενταχθούν στρατιωτικά σε 10 Συμπολιτείες με διακριτά ονόματα που θα καλύπτουν το σύνολο του γεωγραφικού ορίζοντα της Ελληνικής επικράτειας σε 4 γεωγραφικές ενότητες Βορρά, Νότου, Ανατολής και Δύσης. Συνεπώς η καθε Συμπολιτεία θα ανευρίσκεται σε όλες τις γεωγραφικές ενότητες. Βλ σχ 4

Η κάθε εκκλησία του Δήμου της Πόλεως Νομού στις αποφάσεις που παίρνει για την πόλη της συνυπολογίζει υποχρεωτικά και το καλό της Συμπολιτείας που ανήκει αφού γεωγραφικά βρίσκεται σε όλη την Ελλάδα. Έτσι τα προβλήματα του Βορρά είναι προβλήματα του Νότου και οι υποθέσεις του Αιγαίου αφορούν και το Ιόνιο.
Ο νέος οπλίτης γαλουχείται παιδιόθεν να αναγνωρίζει τα σύνορα που θα κληθεί να υπερασπιστεί ώς δικά του και όχι ασφαλώς μόνο της πόλης του, ουτε να θεωρεί πως η χώρα του μπορεί να χάσει καποιο τμήμα της και αυτός να μην κινδυνέυσει ή ζημιωθεί. Στο σημερινό συγκεντρωτικό κράτος υπάρχουν πληθυσμοί όπως η Πελοπόνησσος ή η Αθήνα και το Ιόνιο πού επειδή γεωγραφικά ίστανται μακρύτερα των Θεσαλλονικιών των Ηπειρωτών ή των κατοίκων του Αιγαίου να μην νοιώθουν τόσο άμεσα τους κινδύνους των συνόρων και όταν εκλέγουν ή εκλέγονται να μην έχουν τις ίδιες ευασθησίες επιδεικνύοντας πολλές φορές επικύνδυνες πρακτικές, άστοχες διπλωματίες, ή εγκληματική αδιαφορία. Αυτή η διοικητική κατανομή δεν επιτρέπει σε κανένα να νοιώθει πως ζεί σε άλλο κόσμο και όπως ο πόνος ένός δακτύλου γίνεται αισθητός σε όλο το σώμα ο πόνος της Θράκης είναι και πόνος της Κρήτης!
Αυτή η διοικητική μεταρύθμιση είναι πολύ αποτελεσματικότερη απο μιά εθνικιστική παιδεία αφού ο νέος μεγαλώνει γνωρίζοντας πως ενώ η κατοικία του είναι φερειπείν στην Αθήνα, η Πόλις Κράτος του η Αττική, η πολιτιστική πολιτισμική του Αμφικτυονία είναι της Στερεάς Ελλάδος, η Συμπολιτεία του έχει στρατιωτική παρουσία σε όλες τις γεωγραφικές ενότητες. Αυτό λοιπόν σημαίνει πως η στρατιωτική του θητεία υπαγορεύει πως το Σώμα της Πόλις Αθηναίων Συμπολιτεία με καποιο διακριτό όνομα, να έχει στρατιωτική παρουσία σε 4 γεωγραφικές ενότητες όπου θα κληθεί να υπηρετήσει μετά την βασική εκπάιδευση στον Νομό Πόλη του.
Ο Έλληνας οπλίτης θα γνωρίσει υποχρεωτικά και με ευχαρίστηση σαν να πηγαίνει στον δικό του τόπο τα σύνορα που θα χρειαστεί μια μέρα να υπερασπίσει ,να δεί πέρα απο τα σύνορα της γενέτειράς του και να μην νοιώθει τουρίστας στην μονάδα του. Κατά το διάστημα της θητείας του θα υπηρετήσει και στο Αιγαίο και στο Ιόνιο και στην Ήπειρο και στην Κρήτη αφου εκπαιδευτεί σε στρατόπεδο της περιφέρειας ή και της πόλεως όπου αυτό εδρεύει. Με αυτόν το τρόπο καταργούνται εκ του σχεδιασμού του στρατεύματος οι τοπικισμοί και οι ευμενείς μεταθέσεις ενώ χτίζεται στην πράξη η εθνική ψυχή και η παιδεία συνεπικουρεί χωρίς να βρίσκει ψυχολογικά εμπόδια.
Ας δούμε τώρα την στρατιωτική διοίκηση στην Δημοκρατία. Είδαμε στην Δημοκρατία πως οι 10 Στρατηγοί δεν είναι κληρωτοί αλλά εκλεγμένοι απο την εκκλησία του δήμου για ένα χρόνο με δικαίωμα επανεκλογής στην βάση της αξίας και του έργου τους και ελέγχονται απο αυτήν.
Σε αυτήν την βάση οι απόφοιτοι των στρατιωτικών σχολών δημότες της πόλεως Νομού. αξιωματικοί του Ελληνικού Στρατου εκλέγονται απο τους ίδιους οπλίτες και αξιωματικούς που θα υπηρετήσουν υπο τις διαταγές τους ώς πολίτες στην Κύρια Εκκλησία τους Δήμου των Πόλεων που συνέρχεται μια φορά τον χρόνο. Εδώ θα πρέπει να υπενθυμίσουμε για μια ακόμα φορά πως οι πολίτες έχουν ήδη υπηρετήσει την θητεία τους, έχουν εκπαιδευτεί στρατιωτικά παραμένουν διαχρονικά οπλίτες ενώ ένα τμήμα τους είναι ή εν ενεργεία ή εν αποστρατεία επαγγελματίες στρατιωτικοί αξιωματικοί του Ελλληνικού στρατού.
Ως εκ τουτου το σώμα της Εκκλησίας του Δήμου όπως και στην αρχαιότητα είναι το καθ`ύλην αρμόδιο να κρίνει μία φορά τον χρόνο την στρατιωτική του ηγεσία και να μπορεί να την ελέγχει για τυχόν παραπτώματα. Η ελληνική ιστορία των αρχαίων χρόνων έδειξε πως αυτή η επιλογή εκλογής των στρατηγών απο την βάση ήταν και ορθή και σοφή αφού σε όλο τον κόσμο η στρατιωτική ηγεσία διδάσκεται στις στρατιωτικές σχολές την ελληνική πολεμική τέχνη και στρατηγική!

Οι ανώτεροι αξιωματικοί Στρατηγοί εντέλλονται απο την ’νω Βουλή αλλά λογοδοτούν στο Στρατιωτικό δικαστήριο που συστήνουν πάλι κληρωτά μέλη των Εκκλησιών των Δήμων των Πόλεων τους. Συγκεκριμένα κατα το παράδειγμα της Ηλιαίας στην Αθηναική δημοκρατία που το μέγιστος αριθμός έφθανε τις 6001 άρα 600 απο καθε φυλή, το Ανώτατο Στρατιωτικό δικαστήριο θα μπορουσε να έχει 6000 απο καθε μια απο τις 10 Συμπολιτείες που όπως είδαμε εχουν στρατιωτικό ρόλο, ένα σύνολο 60.001 κληρωτούς οπλιυών δικαστών επιτυγχάνοντας ευρεία εθνική αντιπροσώπευσή του συνόλου και ανεπηρέαστη κρίση.

Ας αναλογιστούμε την Μικρασιατική τραγωδία για να σκεφτούμε πόσο διαφορετικά θα χειριζότανε η στρατιωτική ηγεσία τον σχεδιασμό και την οργάνωση του εκστρατευτικού μας σώματος και πόσο διαφορετικά θα αντιμετωπιζόντουσαν οι πραγματικοί υπαίτιοι. Σε καθε περίπτωση στην δημοκρατία ακόμα και η απόφαση πολέμου είναι απόφαση της Εκκλησίας του Δήμου.

Ο ρόλος των Στρατηγών είναι να υποβάλλουν τα σχέδια πολέμου στην ’νω Βουλή σε καιρό ειρήνης και να διοικούν την πολιτοφυλακή κατά την διαρκεια της θητείας των πολιτών στα στρατόπεδα που εδρεύουν στις Συμπολιτείες την στρατιωτική διοικητική οργάνωση του Έθνους Κράτους. Σε καιρό Πολέμου εάν αυτός είναι επιθετικός θέτουν την εισήγηση στην ’νω Βουλή που δια της Πρυτανείας της μελετάει και ακολούθως θέτει στις Βουλές των Πόλεων για επικύρωση ή ακύρωση στην βάση της πλειοψηφίας. Ως εκ τουτου είναι παλι η πλειοψηφία σε εθνικό επίπεδο που αποφασίζει υπέρ ή κατά ενώ και αν ακόμα κάποιες πόλεις αποκλίνουν αισθητά απο τον μεσο όρο για ειδικούς τους λόγους, χαρακτήρα, διορατικότητα ή δισταγμούς δεν αλλάζει την συνολική ετυμηγορία για ειρήνη ή πόλεμο. Αλλωστε η διοικητική οργάνωση των Συμπολιτειών μειώνει αισθητά τοπικιστικές συμπεριφορές που ακόμα και στην ηρωϊκή αρχαιότητα παρατηρήθησαν πλείστες φορές. Τότε το εθνικό συμφέρον και η δύναμις της πειθούς επετύγχανε στο τέλος την πολυπόθητη ενότητα.
Σήμερα όμως που απουσιάζει η αρχαία αρετή και το ήθος και η εθνικη ιδεολογία έχει υποχωρήσει, η στράτευση είναι θέμα υποχρεωτικότητος και αυστηρότητας ποινών ή κυρώσεων στο σύνολο των στρατιωτών και όχι ατομικής ευθύνης. Γιατί να πολεμήσει με την ψυχή του ο κατοικος των Παξών για τον Έβρο αν μπορεί να φύγει στην Ιταλία με ένα βαρκάκι, τι τον νοιάζει τον Ηπειρώτη για τον Ροδίτη ή τον Αθηναίο για όλους τους άλλους αν δεν έχει γαλουχηθεί παιδιόθεν σε εθνικά σύνορα εκτός αν αντιληφθεί πως κινδυνεύει και αυτός οπότε έχει την ανάγκη όλων; Γιαυτό έχει καθιερωθεί η υποχρεωτικότητα στους στρατους που έχουν επισφαλή σύνορα ενώ χώρες σαν την Αγγλία και την Αμερική έχουν την πολυτέλεια να διατηρούν επαγγελματικούς μισθοφορικούς στρατούς.

Σε περίπτωση ξένης εισβολής οι Στρατηγοί ενημερώνουν την ’νω Βουλή για τα σχέδια αμύνης και παίρνουν λευκή εντολή για την άμυνα της χώρας. Ακολούθως και κατά την διαρκεια του πολέμου η ’νω Βουλή ενημερώνει τις Εκκλησίες των Δήμων των Πόλεων ενώ με το περας του πολέμου οι Στρατηγοί ελέγχονται απο τις Εκκλησίες του Δήμου, όταν μετά απο εμπεριστατωμένες εισηγήσεις-κατηγορίες που κριθούν βάσιμες απο τις Βουλές τεθουν υπόψιν της ’νω Εθνικής Βουλής και αυτή κρίνει την βασιμότητα τους ή όχι. Στην χειρότερη περίπτωση εντέλει τις βουλές των Πόλεων των Συμπολιτειών να συστήσουν δια κληρώσεως το Ανώτατο Στρατιωτικό δικαστήριο για να κριθούν. Βλ σχ 5

Βλέπουμε πόσες ασφαλιστικές δικλείδες έχει η δημοκρατία για να μην παρασύρεται σε βιαστικές αποφάσειςπροκαταλήψεις ή εμπάθειες όταν καθε ζήτημα απαιτεί πολυπρόσωπες αρχές ώστε να διαβουλευτεί και πολυάριθμες άρα αδιάβλητες κληρωτές αρχές για να κριθεί.

Συνοπτικά καθε πολίτης ανήκει στον Δήμο που γεννήθηκε και συνεπως αναπτύσει την αγάπη του τόπου απο την γειτονιά που μεγάλωσε και θα φέρει σε όλη του την ζωή. Ανήκει σε μια διοικητική ενότητα που τον κανει να διευρύνει τον ορίζοντά του σε όλη την Πόλη Νομό του, ανήκει σε μια Συμπολιτεία που στα χρόνια της θητείας του και όταν επανεκπαιδεύεται αναγνωρίζει ως σύνορά όλα τα γεωγραφικά πλάτη και μήκη της χώρας του, ανήκει σε μια Αμφικτυονία στην γεωγραφική περιφέρεια του Νομού του που τα έργα υποδομής, πολιτισμού και εργασίας του είναι δική του μέριμνα. ’τομο και Πόλη ανήκουν σε ευρύτερους πολιτικούς, πολιτιστικούς, στρατιωτικούς, διοικητικούς οργανισμούς και συνιστούν ζώσα εθνική οντότητα και όχι κατασκευασμένους εθνικούς σχηματισμούς βάσει συνθηκών ή διεθνών συμφερόντων.

Αν υπάρχει η προοπτική της Δημοκρατίας υπάρχει και άλλο μελλον για όλη την ανθρωπότητα.

ΚΡΑΤΟΣ ΔΗΜΩΝ