Η τραγωδία

Στη ζωή, είχε πει ο Ιρλανδός συγγραφέας Μπέρναρντ Σω, υπάρχουν δύο τραγωδίες: Η μια είναι η αποτυχία στην εκπλήρωση των επιθυμιών μας. Η άλλη είναι η εκπλήρωση όλων των επιθυμιών μας. Στην Ελλάδα υπάρχει και μια τρίτη τραγωδία: Να ισχύουν ταυτόχρονα και οι δύο ως κωμωδία.

Κι αυτό δεν είναι …..
παράδοξο αφού, όπως σε όλες τις αυθεντικές τραγωδίες έτσι και στην ελληνική, δεν συγκρούεται το σωστό με το λάθος. Η σύγκρουση είναι μεταξύ δύο σωστών γι αυτό και εξελίσσεται με τόση ένταση και θα καταλήξει να είναι σφοδρή. Απ’ τη μια η κυβέρνηση που είναι υποχρεωμένη να πάρει δύσκολες και σκληρές αποφάσεις προκειμένου να σωθεί η χώρα. Απ’ την άλλη οι πολίτες που υφίστανται τα επώδυνα μέτρα που είναι αναγκασμένη να πάρει η κυβέρνηση. Η σύγκρουση είναι λοιπόν μεταξύ δύο σωστών που δεν συναντώνται και αν τύχει ποτέ να συναντηθούν, τότε σμίγουν ως κωμωδία. Αυτό συμβαίνει σπανίως αλλά στην Ελλάδα συχνά. Διότι μόνο στην Ελλάδα σε κάθε τραγωδία, δηλαδή σχεδόν πάντα, υπάρχει κι ένα στοιχείο κωμωδίας.

Κατ’ αυτό τον τρόπο καταλήγουμε, όπως συνέβη και τις προηγούμενες μέρες με διάφορα κωμικοτραγικά περιστατικά, η τραγωδία να μην είναι τίποτα λιγότερο από μια ανεστραμμένη κωμωδία. Όπως θα έλεγε κι ένας απλός συμπολίτης μας η κατάσταση είναι για γέλια και για κλάματα. Ένα ολόκληρο κράτος έχει μετατραπεί σε τραγωδία, με τους υποκριτές-όπως στο αρχαίο θέατρο- να συνδιαλέγονται με το χορό και όλοι μαζί να βγάζουν τις μάσκες και να μετατρέπουν τη τραγωδία σε κωμωδία και τη κωμωδία σε φάρσα. Όλοι μαζί, ατάλαντοι μίμοι, ερασιτέχνες τροβαδούροι και τραγικοί γελωτοποιοί, έχουν μετατρέψει τη χώρα σε μπάχαλο. Αυτή η χώρα έτσι όπως τη καταντήσαμε όλοι- και να σταματήσουμε πλέον αυτό το παραμύθι με τους πολιτικούς- δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα. Κάποτε η Ελλάδα, είχε πει ο Νίκος Καζαντζάκης, επιζούσε μέσα από διαδοχικά θαύματα. Τώρα έχει τη ψευδαίσθηση ότι θα τη σώσουν με μαγικά οι «θαυματοποιοί».