Ο μύθος της κοστολόγησης και η απάτη του τραπεζικού συστήματος

Του Ευθύμη Μαραμή

Η αυστριακή θεωρία της κατανομής κεφαλαίων και εργασίας είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για τους ανθρώπους της αγοράς…
Αν η καταπολέμηση της ανεργίας από μόνη της ήταν το κλειδί της οικονομικής ανάπτυξης, τότε θα ήταν απόλυτα λογικό να δημιουργήσουμε το συντομότερο δυνατό κάθε είδους θέση απασχόλησης.

Δεν στέκει όμως απλά να απασχολούνται οι άνθρωποι αλλά να παράγουν πλούτο. Για παράδειγμα, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής θα μπορούσαν να ακολουθήσουν τη συμβουλή του λόρδου Κέινς και των οπαδών του, και να απασχολούν άτομα στο σκάψιμο λάκκων, ή σε διάφορες άλλες κρατικά επιχορηγούμενες δραστηριότητες. Σημειώστε ότι ο στόχος εδώ, είναι μόνο να απασχοληθούν όσο το δυνατόν περισσότερο άνθρωποι.

Μια απλή κοινή λογική ανάλυση όμως γρήγορα κάνει εμφανές ότι μια τέτοια πολιτική θα ισοδυναμούσε με εξάντληση της δεξαμενής του πραγματικού πλούτου. Κάθε δραστηριότητα, είτε παραγωγική ή μη παραγωγική, πρέπει να χρηματοδοτηθεί. Όταν η κυβέρνηση, η, η κεντρική τράπεζα προσπαθούν να αυξήσουν την απασχόληση μέσω διαφόρων παρεμβάσεων , αυτό μπορεί να δημιουργήσει κεφαλαιουχικά αγαθά (υποδομές, έργα) τα οποία δεν παράγουν πλούτο, με συνέπεια τελικά αντί για ανάπτυξη να έχουμε απλά κατανάλωση υπαρκτών πόρων-κεφαλαίων.

Ως εκ τούτου, η απασχόληση ατόμων σε διάφορες άχρηστες δραστηριότητες οι οποίες δεν παράγουν πλούτο, οδηγούν σε αναδιανομή κεφαλαίων απο πραγματικές παραγωγικές πηγές πλούτου σε δραστηριότητες που υπονομεύουν την ανάπτυξη.

Αυτές οι ανοησίες βασίζονται στον κεντρικό σχεδιασμό του Κευνσιανού πολλαπλασιαστή και της τόνωσης της “συνολικής” ζήτησης. Με αφορμή τις διαπιστώσεις των Ιταλών υπευθύνων του ΥΠΟΙΚ της γείτονος, περί ανάγκης τόνωσης της ζήτησης και συνολικού ξοδέματος με την ποσοτική χαλάρωση.

Μια σκληρή “Αυστριακή” κριτική κατά του Κευνσιανού “πολλαπλασιαστή” είναι η περιφρόνηση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας που αυτός (ο πολλαπλασιαστής) επιφέρει. Οι κρατικές δαπάνες προϋποθέτουν ότι οι πόροι πρέπει να αφαιρεθούν από τον ιδιωτικό τομέα. Όταν οι κρατικές δαπάνες χρηματοδοτούνται με φόρους, τότε τα κεφάλαια αυτά δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τον ιδιωτικό τομέα.

Αν οι δαπάνες χρηματοδοτούνται με δανεισμό, τότε οι επενδύσεις του ιδιωτικού τομέα παραγκωνίζονται από τον δημόσιο τομέα στο παρόν και στο μέλλον, αφού οι φόροι θα χρησιμοποιηθούν για να αποπληρωθεί ο κρατικός δανεισμός.

Αν ο δανεισμός χρηματοδοτείται από νομισματική επέκταση, τότε η αυξημένη προσφορά χρήματος οδηγεί σε πλασματικά επιτόκια με συνέπεια να μην είναι βιώσιμες οι κεφαλαιακές επενδύσεις, να γίνεται λάθος κατανομή κεφαλαίων και να μην προκύπτουν αποσβέσεις, αφού παράγονται αζήτητα τελικά προϊόντα.

Εξίσου ανόητη είναι η θεωρία του “πολλαπλασιαστή” μέσω ΕΠΙΔΟΤΗΣΕΩΝ και μαζικών πιστωτικών επεκτάσεων προς τον ιδιωτικό τομέα. όπως είδαμε στις ΗΠΑ και στην ΕΕ, προκαλούνται μη βιώσιμες επενδύσεις (στεγαστικές φούσκες 2008) και το τραπεζικό χρέος, μετατρέπεται συνολικά σε δημόσιο.

Σε όλες τις περιπτώσεις, ο εξαναγκασμός είναι το μέσο της χρηματοδότησης των κρατικών δαπανών. Τα δικαιώματα ιδιοκτησίας καταπατώνται και οι τιμές των assets στρεβλώνονται. Περιουσιακά στοιχεία αναδιανέμονται από κάποιους προς κάποιους άλλους και οι ιδιοκτήτες τους δεν αποζημιώνονται. Οι κυβερνητικές δαπάνες γίνονται εις βάρος των ιδιωτικών δαπανών, και ο κρατικός δανεισμός γίνεται εις βάρος του δανεισμού του ιδιωτικού τομέα.

Οι μαζικές πιστωτικές επεκτάσεις του 2002-05 μετά την συμφορά που προκάλεσαν στον Ευρωπαϊκό νότο, επαναλαμβάνονται σαν φάρσα από έναν εκ των υπευθύνων της Ιταλικής κατάντιας. Ο Μάριο Ντράγκι ως υπεύθυνος του Ιταλικού ΥΠΟΙΚ, μαγείρεψε τα στοιχεία ώστε να ενταχθεί η χώρα στο ευρώ. Αυτός ο “μάγος” των οικονομικών, εξακολουθεί να κυκλοφορεί ελεύθερος και να κάνει τα “μαγικά” του.

Η άμεση και η απώτερη συνέπεια

Ακούω πολλές και εύκολες αναλύσεις για τις εξαγωγές της Ελλάδας προς την Ρωσία. Πως είναι ένα μικρό ποσόν του ύψους των 125 εκατομμυρίων ευρώ περίπου. Θα είμαι πολύ περιληπτικός .

Όσοι θεωρούν πως αυτό το ποσό (τιμή) αντικατοπτρίζει την αξία και τον κύκλο επιχειρήσεων-εργασιών, κάνουν λάθος. Ο Φρεντερικ Μπαστιά στα 1850 έχει εξηγήσει με πολύ απλό τρόπο πως στην οικονομία υπάρχουν καταστάσεις οι οποίες δεν φαίνονται ποτέ. Φαίνονται μόνο οι άμεσες συνέπειες ενώ οι απώτερες χάνονται σε έναν ασύλληπτο κύκλο οικονομικής δραστηριότητας.

Πίσω από το ποσό των 125 εκατομμυρίων ευρώ βρίσκονται, επιχειρήσεις, εργαζόμενοι, πρώτες ύλες, εργαλεία, μεταφορείς, εγκαταστάσεις, προμηθευτές επί προμηθευτών. Ποιά οικονομική διάνοια μπορεί να “κοστολογήσει” πόσες είναι οι ευρύτερες απώλειες; Από ένα σουβλατζίδικο μέχρι έναν απλό εργάτη στα χωράφια και από έναν μεταφορέα μέχρι έναν τορναδόρο, κανείς δεν μπορεί να ξέρει την απώλεια που προκαλεί ο εμπορικός αποκλεισμός.

Ο οικονομικός κύκλος, οι συναλλαγές δεν μπορούν να εντοπιστούν από κανέναν. Η αγορά είναι ένα υπέροχο περιβάλλον ειρηνικής διαβίωσης των ανθρώπων. Όταν ο κεντρικός σχεδιαστής επεμβαίνει και λέει πως οι απώλειες των Ελληνικών εξαγωγών προς την Ρωσία, κοστολογούνται προς 125 εκατομμύρια ευρώ, απλά λέει ψέματα, η, είναι άσχετος. Η ζημιά είναι ανυπολόγιστη μιλώντας και με λογιστικούς αλλά και ηθικούς όρους. Αφαιρούνται πόροι από ανθρώπους χωρίς να γνωρίζουμε καν ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι και οι πόροι.

Ένα τελευταίο παράδειγμα οικονομίας της αγοράς for dummies

Στα γήπεδα υπάρχουν καντίνες, κυλικεία, γύρω καφετέριες, μπουτικ, άνθρωποι που πουλάνε φελιζολ μαξιλαράκια, σπόρια, ψιλικατζήδες, περίπτερα κλπ κλπ. Η απαγόρευση προσέλευσης οπαδών στα γήπεδα (ασχέτως λόγου) , πως μπορεί να κοστολογηθεί οικονομικά;

Τις καντίνες τις προμηθεύει ένας βιοτέχνης επαγγελματικών ψυγείων, ένας μεταποιητής κρεάτων τον οποίο προμηθεύει ένας έμπορος χαλκού, η, ένας κτηνοτρόφος, τον οποίο προμηθεύει ένας έμπορος ζώων, η ένας έμπορος χάλυβα, οι οποίοι απασχολούν εργαζόμενους, οι οποίοι πληρώνουν λογαριασμούς και αγοράζουν προϊόντα κοκ κοκ κοκ.

Τον ψιλικατζή τον προμηθεύει ένας έμπορος τον οποίο προμηθεύει μια βιομηχανία καπνού, η οποία απασχολεί εργάτες, οι οποίοι κινούν την παραγωγή καπνού, η οποία κινείται σε ένα χωριό όπου άνοιξε ένα άλλο ψιλικατζίδικο κοκ κοκ κοκ

Το τηλεοπτικό κανάλι που έχει αγοράσει τα δικαιώματα προβολής, οι διαφημιζόμενοι στο εν λόγω κανάλι, οι ιδιοκτήτες ακινήτων που εισπράττουν ενοίκια από τους εργαζόμενους στο κανάλι, ο έμπορος αυτοκινήτων που εισπράττει τις δόσεις από τον προμηθευτή υλικών στο κανάλι…

Η αγορά, αγαπητοί “κοστολόγοι” δεν συλλαμβάνεται με μαθηματικά μοντέλα. Η γη μπορεί να κινείται με 365 περιστροφές τον χρόνο γύρω από τον ήλιο και με 24 περιστροφές την μέρα γύρω από τον εαυτό της. αυτά είναι “σταθερές”.

Το τι θα συμβεί μέσα σε αυτά τα διαστήματα των “σταθερών” είναι άγνωστο. Αυτή είναι η οικονομία. Μια αέναη διεργασία μεταβλητών μέσα σε βαρετές και μετρημένες με ακρίβεια σταθερές. Η οικονομία είναι μεταβλητή και μόνο.

Το τραπεζικό σύστημα ως βιαστής της αγοράς

Σε ένα κανονικό τραπεζικό σύστημα πιστώσεων, οι καταθέτες δανείζουν την τράπεζα και δημιουργούν δεξαμενή καταθέσεων. Η τράπεζα αναλαμβάνει όπως κάθε επιχείρηση που επιδιώκει το κέρδος να δανείσει με την σειρά της τις καταθέσεις, αναλαμβάνοντας να ελέγξει την αξιοπιστία των δανειοληπτών. Η αύξηση της ζήτησης χρήματος, όταν υπάρχουν ικανές αποταμιεύσεις, ρίχνει τα επιτόκια καταθέσεων και ανεβάζει τα επιτόκια δανεισμού. Η πτώση της ζήτησης χρήματος, όταν δεν υπάρχουν αποταμιεύσεις, ανεβάζει τα επιτόκια καταθέσεων και ρίχνει τα επιτόκια δανεισμού. Αυτή είναι η απλή λειτουργία μιας τράπεζας σε μια ελεύθερη αγορά.

Αυτό που σήμερα λείπει από τις τράπεζες, είναι οι αποταμιεύσεις. Η λειτουργία τους είναι εντελώς αντίθετη με τους κανόνες της προσφοράς και της ζήτησης και για αυτό ευθύνεται η κεντρική τράπεζα και το fiat πολιτικό-μονοπωλιακό χρήμα. Ο δήθεν ρόλος της κεντρικής τράπεζας ως “lender of last resort” είναι μια κωμωδία. Η Κ.Τ. παράγει χρήμα (χρέος) από το πουθενά, χωρίς να υπάρχει καμία διαδικασία αποταμίευσης αφού ο αποταμιευτής έχει υποστεί ευθανασία όπως επιθυμούσε ο λόρδος Κέυνς. Οι εμπορικές τράπεζες παράγουν χρέος με το πάτημα ενός κουμπιού μέσω της έκδοσης πιστωτικής κάρτας κάθε άλλου είδους επισφάλεια.

Το 2008 και το 2012 το fiat αυτό σύστημα έφτασε στα πρόθυρα της κατάρρευσης, αφού το τρομπάρισμα της FED και της ΕΚΤ, αντί για “ανάπτυξη” δημιούργησαν μη βιώσιμες επενδύσεις οι οποίες “έσκασαν”. Οι τράπεζες διασώθηκαν συλλογικά απο τους φορολογούμενους για τα εγκλήματά τους. Οι κεντρικοί τραπεζίτες με την δύναμη του μονοπωλίου, αψηφούν τους κανόνες της προσφοράς της ζήτησης και της αποταμίευσης.

Το τραπεζικό σύστημα, πρέπει να επιστρέψει στην αγορά. Να λειτουργήσει όπως αναφέρεται στην πρώτη παράγραφο, ώστε να έχει μεγάλη ευθύνη ο τραπεζίτης για την διαχείριση των αποταμιεύσεων-πιστώσεων. Έτσι θα μπορέσει να λειτουργήσει και η ατομική ευθύνη για το ποιές τράπεζες θα επιλέγει ο καταθέτης.

Πηγή:www.capital.gr

Use Facebook to Comment on this Post

Related posts

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *