Φυσικά το φαινόμενο δεν ενδημεί αποκλειστικά στην Ελλάδα. Ούτε μόνο στην πολιτική. Το βλέπει κανείς, αν κοιτάξει γύρω του, σχεδόν σε κάθε πτυχή της ζωής του: Όλοι γινόμαστε… σοφοί, από τη στιγμή που θα βρεθούμε εκτός του καθημερινού «χορού» μιας θέσης ευθύνης, η οποία μας έχει ανατεθεί.
Η σοφία βέβαια, έρχεται με την πάροδο των ετών, και τη συσσώρευση εμπειριών. Εκεί στηρίζεται και το…..
προαιώνιο ρηθέν περί της δια βίου γνωστικής κατάρτισης, του όσο ζεις μαθαίνεις. Φτάνει βέβαια, τη γνώμη που αποκομίζεις να την αξιοποιείς στην πράξη, σε κάποιον τομέα κοινωνικής δράσης, και να μην καταδικάζεις τον εαυτό του σε ρόλο «εθνικού γκρινιάρη».
Με αφορμή την κρίση που διέρχεται η Ελλάδα, κυρίως σε οικονομικό, αλλά επίσης σε κοινωνικό, πολιτικό και αξιακό επίπεδο, όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου, ακούς και από έναν πρώην υπουργό, Οικονομίας ή άλλου τομέα ευθύνης, να περιγράφει με ασύγκριτη ψυχραιμία την πορεία της χώρας προς τη χρεοκοπία. Το έκανε ο Αλέκος Παπαδόπουλος, το κάνει χρόνια ο Στέφανος Μάνος, το είπε σήμερα και ο Γιάννος Παπαντωνίου.
Αίφνης, ανθρώπινο είναι, το μυαλό γυρίζει από μόνο του στο παρελθόν. Θυμάται τα πεπραγμένα των συγκεκριμένων στελεχών, τότε που δεν ήταν πρώην, αλλά «μέσα στα πράγματα», και συνειδητοποιεί ότι η σημερινή σοφία τους δεν έκανε τότε… βόλτες μαζί τους. Ούτε με τις πράξεις τους.
Είναι μετά να μην αναρωτιέσαι; Πόσο καλύτερη θα ήταν η Ελλάδα, αν όλοι αυτοί που σήμερα προχωρούν σε αυταπόδεικτες διαπιστώσεις, επεδείκνυαν αντίστοιχη χρησιμότητα, διορατικότητα και αποτελεσματικότητα, τον καιρό της θητείας τους. Τότε δηλαδή, που μπορούσαν να αλλάξουν κάτι, μικρό ή μεγάλο στο «στρέμμα εξουσίας» το οποίο τους αναλογούσε.
Γιατί, παραγνωρίζουν κάτι: Διαπιστώνοντας σήμερα τον εθνικό “ακρωτηριασμό”, δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να μας θυμίζουν πιο έντονα και ζωηρά, το δικό τους μερίδιο ευθύνης. Το… δαχτυλάκι που έκοψαν εκείνοι…
