Ο Παντελής Καψής δεν πήρε… γραμμή

ρίξουμε τον Παντελή Καψή από το… δημοσιογραφικό συννεφάκι του, ας βάλουμε στο κλίμα όσους δεν είδαν την εκπομπή του Ν. Χατζηνικολάου με θέμα τη δημοσιογραφία στα χρόνια της κρίσης.

Θα μπορούσε κανείς να καταπιαστεί με άπειρα ζητήματα που άνοιξαν σε αυτή την εκπομπή. Από το στήσιμό της, με την -ηχηρή- απουσία δημοσιογράφων και ρεπόρτερ που να έχουν «βγάλει» πραγματικά θέματα στα χρόνια της κρίσης, μέχρι την παραδοχή του Παντελή Καψή ότι ο ΔΟΛ δεν πληρούσε βασικές προϋποθέσεις οικονομικής λειτουργίας και ενδεχομένως να έπρεπε να κλείσει (όμως μόνο η ΕΡΤ έκλεισε, τι περίεργο…) είναι η αλήθεια ότι συζητήθηκαν πολλά και ποικίλα ζητήματα. Έστω και σε ένα αφηρημένο επίπεδο ακαδημαϊκής συζήτησης. 

Όλοι οι καλεσμένοι διέγνωσαν το πρόβλημα της διαπλοκής, αναγνώρισαν τις ευθύνες των δημοσιογράφων για την κρίση του χώρου και συμφώνησαν για την ύποπτη σύνδεση οικονομικών συμφερόντων, τραπεζών και ΜΜΕ.

Όμως δεν βρέθηκε κανείς, πλην του Τέρενς Κουίκ, να παραδεχτεί ότι έχει δεχτεί υποδείξεις για το τι να γράψει ή ότι έγραφε αυτό που υπαγόρευε το συμφέρον του εκδότη του. Κανείς δεν παραδέχτηκε ότι ήταν ή είναι συστημικός δημοσιογράφος. Έστω, ότι σε κάποια στιγμή της καριέρας του αναγκάστηκε να καταπατήσει τη δημοσιογραφική δεοντολογία. Ήταν να απορείς δηλαδή με τόση ελευθερία στον τύπο, πώς βρεθήκαμε στον πάτο της διεθνούς κατάταξης!

Παράλληλα με το σόου «ναι κάπου το άκουσα, αλλά δεν ξέρω να σας πω από πρώτο χέρι», εκτυλισσόταν και μια άλλη, ακόμη πιο σουρεαλιστική, ιστορία: Αυτή του Παντελή Καψή, που σε έναν κρεσέντο λαϊκισμού, αναρωτήθηκε πώς γίνεται να δίνουν οι τράπεζες απευθείας γραμμή στον Τύπο και γενικά πώς είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς ότι δίνεται γραμμή σε σοβαρά έντυπα. 

Ο πρώην διευθυντής των Νέων και του Βήματος, που επί των ημερών του έβαλε (χωρίς να ευθύνεται πάντως ο ίδιος) λουκέτο στο καθημερινό φύλλο της δεύτερης εφημερίδας, ουσιαστικά μας διαβεβαίωσε ότι στις εφημερίδες του ΔΟΛ, τα πάντα λειτουργούσαν δημοσιογραφικά και κανένας δεν έδινε ούτε έπαιρνε «γραμμή». Αφού λοιπόν οι δημοσιογράφοι, ακόμη κι αν δεν εργάζονται πλέον ως τέτοιοι, αυτολογοκρίνονται και δεν μιλούν ξεκάθαρα ούτε σε ένα φιλόξενο πάνελ, όπως ήταν αυτό του Χατζηνικολάου, επιτρέψτέ μου να σας διηγηθώ μια ενδιαφέρουσα προσωπική ιστορία από το Βήμα.

Πριν από περίπου 10 χρόνια, κι ενώ είχα απολυθεί (επειδή ως πιτσιρικάς ξεσήκωνα τους συναδέλφους μου να διεκδικήσουμε τα κυριακάτικα μεροκάματα) από τον Φίλαθλο του Κουρή, βρήκα δουλειά ως ρεπόρτερ Ολυμπιακού στο Βήμα, έπειτα από πρόταση του Βασίλη Σαμπράκου, που έγινε αποδεκτή από τον τότε προϊστάμενο του αθλητικού. Στο δεύτερο, τρίτο κείμενό μου, ο τότε αρχισυντάκτης μου είπε μια κουβέντα. Δεν χρειαζόταν να πει άλλη, δεν είμαστε δα και παιδιά: «Ο Κόκκαλης είναι κουμπάρος του Ψυχάρη, το ξέρεις έτσι»; Έκανα ότι το ήξερα, παρότι δεν είχα ιδέα. Πάντως το νόημα το έπιασα, έστω και με καθυστέρηση!

Παρά τη νουθεσία-γραμμή, σε ένα από τα πρώτα κείμενά μου επιχείρησα να ασκήσω με κομψό τρόπο κριτική σε μια απόφαση της διοίκησης του Ολυμπιακού. Κόπηκε! Προσπάθησα και δεύτερη. Ξανακόπηκε! Αφού γελάσαμε δύο, τρεις, τέσσερις φορές με τον τότε διπλανό μου στο γραφείο Γιώτη Παναγιωτά, πολύ απλά σταμάτησα την κριτική. 

Ούτε ήθελα να στέλνω για προσωπική μου ευχαρίστηση κείμενα που τελικά δεν δημοσιεύονταν, ούτε και ήμουν διατεθειμένος να παίξω κορώνα-γράμματα τη δουλειά μου για τον Κόκκαλη, τον Ολυμπιακό και την εξυγίανση του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εν γνώση μου, συνεπώς, υπηρέτησα ένα σύστημα που δεν επέτρεπε στον ρεπόρτερ να γράψει ελεύθερα. Αρχικά λογοκρίθηκα και ακολούθως αυτολογοκρίθηκα… Τόσο απλά και χωρίς κανένα ελαφρυντικό, αυτή είναι η αλήθεια.

Όμως, αυτό που διαπιστώνω εκ των υστέρων είναι ότι, προφανώς, είμαι ο μόνος στην Ελλάδα που το πέρασε αυτό. Κανένας ή σχεδόν κανένας άλλος δημοσιογράφος δεν έχει υποχρεωθεί να κάνει κάτι τέτοιο στην καριέρα του. Μόνο εγώ! Όλοι οι άλλοι άκουσαν μεν ότι τέτοια γίνονται, αλλά δεν έχουν δα και κάποιο προσωπικό παράδειγμα να μας διηγηθούν…

Επιστρέφω στον Καψή: Ανακεφαλαιώνω την ιστορία του -για ελάχιστο χρόνο- πρώην διευθυντή μου, ο οποίος προσπαθούσε να πείσει το κοινό του Ενικού ότι, την ώρα που στο Βήμα δινόταν ξεκάθαρα γραμμή ακόμη για το αθλητικό κομμάτι του εντύπου -που, μεταξύ μας τώρα, ποιος (;) ασχολείται- στο πολιτικό ρεπορτάζ, στο οικονομικό και στα πρωτοσέλιδα όλα ήταν… δημοσιογραφικώς καμωμένα. Πουθενά δεν υπήρχε παρέμβαση. Ούτε καν από τον Σταύρο Ψυχάρη, που έχει δηλώσει στο Βήμα της Κυριακής (8/1/12) πως: «Δεν υπάρχουν εφημερίδες που να εκδίδονται για να εκφράζουν απόψεις διαφορετικές από εκείνες του ιδιοκτήτη τους ή να υπηρετούν αλλότρια συμφέροντα».

Καλά στον Καψή δεν το είπε ποτέ;