«Η «μαφία» των ευρω-ισχυρών…»

την κρίση που συντάραξε την Ευρώπη, είναι οι ισχυροί βόρειοι που «κουνάνε το δάχτυλο» επιδεικτικά, ενώ απομυζούν τις αδύναμες χώρες του Νότου.

Την παραπάνω επικρατούσα άποψη έρχεται να επιβεβαιώσει ο Φιλίπ Λεγκρέν, ο οποίος είχε διατελέσει ανεξάρτητος οικονομικός σύμβουλος του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο και μάλιστα ήταν παρών σε κάποιες από τις πιο κρίσιμες στιγμές της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη. Στο βιβλίο του «Ευρωπαϊκή Άνοιξη: Γιατί οι Οικονομίες και οι Πολιτικές μας είναι σε άσχημη κατάσταση» παραδέχεται ότι ήταν λάθος η πολιτική που εφαρμόστηκε από την Ευρώπη για την αντιμετώπιση της κρίσης και ψέγει τους πολιτικούς ταγούς της, ενώ παράλληλα, ομολογεί ότι η βοήθεια που δόθηκε στην Ελλάδα και στην Πορτογαλία αποτελούσε την σωτηρία του γαλλογερμανικού τραπεζικού λόμπι, που είχε εκτεθεί στο χρέος.

Οι ισχυροί της ευρωπαϊκής πολιτικής «σκακιέρας», λοιπόν, κινούσαν τα πολιτικά «πιόνια» των ανίσχυρων κρατών, εξυπηρετώντας τα συμφέροντά τους και όχι τα συμφέροντα συλλήβδην της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Γερμανία, ιδίως στήνοντας μια μηχανή διαφθοράς στις διακρατικές της σχέσεις και ιδιαίτερα με την Ελλάδα που της παρείχε πρόσφορο «έδαφος», κατάφερε να διεισδύσει στα εσωτερικά των χωρών, μετατρέποντας τους πολιτικούς ηγέτες σε «αχυράνθρωπούς» της. Μέσα σε ένα «χορό» οικονομικών εξαρτήσεων από το τραπεζικό σύστημα, οι δυνατές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις του Βορρά, έχοντας «παρτενέρ» διεφθαρμένους πολιτικούς θυσίασαν τους ανθρώπους για να σώσουν τις τράπεζες.

Κατά συνέπεια, κέρδισαν οι τράπεζες και μονοπωλιακά οι δυνατές χώρες επιβάλλοντας «ηγεμονικές» πολιτικές, που επέφεραν στο πλαίσιο της Ευρώπης ισχυρές τάσεις υψηλής ανεργίας, παραγωγικής παρακμής, εκμετάλλευσης του πλούτου των ασθενέστερων οικονομικά χωρών και αυξανόμενων ελλειμμάτων. Αυτό το καλοστημένο και επαρκώς οργανωμένο κόλπο της αυτοκαταστροφικής οικονομικής λιτότητας για την σωτηρία του τραπεζικού συστήματος μετέτρεψε της χώρες του Νότου, μεταξύ αυτών και την χώρα μας σε «υποζύγια» εξυπηρέτησης οικονομικών συμφερόντων και δημιούργησε μια χαμένη γενιά στην Ευρώπη!

Αυτή η Ευρώπη των εξαρτήσεων, των οικονομικών μονοπωλίων, του διπολισμού και των «επεκτατικών» πολιτικών, δεν έχει σχέση με την Ευρώπη των λαών, έχει σχέση με την Ευρώπη των αριθμών, των τραπεζών και των πολιτικών «μαφιόζων»…και μια τέτοια Ευρώπη δεν μπορεί να έχει μέλλον!

Με εκτίμηση,

Γιώργος Δρακούλης