Τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ, o ΣΥΡΙΖΑ και ο Καβάφης

εκπαιδευτικού, συγγραφέα

Το της πολιτείας όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν
Ισοκράτης
Τι σχέση αλήθεια μπορεί να υπάρχει ανάμεσα στα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ και τον Καβάφη;…

Επιφανειακά καμία. Κι όμως υπάρχει σχέση την οποία θα προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε.

Ξεκινούμε από το ΠΑΣΟΚ.

Τον λάτρεψαν τον Ανδρέα. Ποιον; Τον αρχιτέκτονα της διαπλοκής και ολετήρα της Ελλάδας. Το ανέβασαν στα ουράνια. Του άναψαν καντήλια ευγνωμοσύνης. Προσκύνησαν το είδωλό του. Τους χρύσωσε. Έτρωγαν με χρυσά κουτάλια, δανεικά φυσικά, αλλά χρυσά, βάζοντας υποθήκη τις επερχόμενες γενιές. Δεν τα έφαγαν μόνοι τους, αλλά με τον Πάγκαλο μαζί (μαζί τα φάγαμε). Για αντάλλαγμα πούλησαν την ψυχή τους. Δεν είχε κόστος. Κανένας δεν τους τιμώρησε.

Μετά τον εγκατέλειψαν αγρίως. Ορισμένοι κράτησαν το είδωλό του «σοσιαλιστή», για να δικαιολογούν την άνομη συνείδησή τους.

Αγκάλιασαν μετά τον Σημίτη, τον αρχιερέα της διαφθοράς με την περίφημη «ισχυρή Ελλάδα. Τον κατά τα άλλα «έντιμο πολιτικό».Εκεί βρήκαν το καταφύγιο της ιδιοτέλειάς τους. Σημασία έχει ότι δεν ικανοποιούσε πια την απληστία τους. Ποιός;

Ο άριστος μαθητής του Ανδρέα, που ξεπέρασε τον δάσκαλο στην καταστροφική του πολιτική.

Μετά εγκατέλειψαν τον ευεργέτη τους Σημίτη, αγρίως ή ηπίως. Δεν έχει σημασία. Το έγκλημα συντελέστηκε με την παράδοση του δακτυλιδιού στον Γιώργο Παπανδρέου, υιό του πατρός Ανδρέα. Έτρεξαν στα «λεφτά υπάρχουν του Τζέφρυ. Η μόνη τους έγνοια. Τον ακολούθησαν κι αυτόν πιστά, για να υπηρετήσουν την ιδιοτέλειά, κριτήριο του βίου και της πολιτείας τους.

Ποιον; τον «πράκτορα των Αμερικανών» και νεκροθάφτη της Ελλάδας, κατά ομολογία του πατρός Ανδρέα, που ήθελε να δημιουργήσει μια πολυπολιτισμική, πολυφυλετική, πολυθρησκευτική και πολυεθνική χώρα με ανοιχτά σύνορα κατ’ εντολήν έξωθεν.

Σαράντα χρόνια στην υπηρεσία της καταστροφής. Κουφάρι απέμεινε η Ελλάδα;

Δεκαετίες υπηρέτησαν το φαύλο σύστημα.

Συνεχίζουμε με τον ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ.

Μετά (τα λαμόγια περί ων ο λόγος) ως δια μαγείας «ανένηψαν». Είδαν το φως το αληθινόν! Προσπάθησαν να διασώσουν την υποκριτική τους ύπαρξη, την αχρεία, με αριστερό πρόσημο. Κάλυψαν την γύμνια τους με τα «προοδευτικά, ριζοσπαστικά και αριστερά ενδύματα» του ΣΥΡΙΖΑ. Θεώρησαν ότι η Κολυμπήθρα του Σηλωάμ του ΣΥΡΙΖΑ θα τους εξαγνίσει από τα εγκλήματά τους. Μεταλλάχτηκαν εν μια νυχτί σε «επαναστάτες», που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους υπέρ του χειμαζόμενου λαού, για τον οποίο ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν, παρά για το «σαρκίο» τους. Φυσικά, μη γελιόμαστε, πάλι προσβλέπουν στην σωτήρια εξουσία, την οποία πάντοτε υπηρέτησαν δια ίδιον όφελος. Άλλαξαν την νοοτροπία τους. Όχι δα! Άλλαξε κανείς την νοοτροπία τους; Όχι δα!

Μόλις είδαν το καράβι ΠΑΣΟΚ να «μπατάρει» και να υπάρχει κίνδυνος να καταποντιστεί στον πάτο της θάλασσας, εγκατέλειψαν το πλοίο στην τύχη του. Πιάστηκαν από μια σανίδα σωτηρίας με τη βοήθεια του συστήματος, του αχρείου επίσης, και τελικά τους περισυνέλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά τι περιμένει απ’ όλους αυτούς και τι περιμένουν όλοι αυτοί οι «σοσιαλΗστές» από τον ΣΥΡΙΖΑ; Εύλογο το ερώτημα. Μας το λέει σε πρόσφατο άρθρο του ο Δελαστίκ παρ’ όλο που δεν συμφωνώ με πολλές από τις αναλύσεις του: 

«Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ωθηθεί στη θέση του πρώτου κόμματος όταν γίνουν βουλευτικές εκλογές από τα απελπισμένα κοινωνικά στρώματα που βλέπουν το βιοτικό τους επίπεδο διαρκώς να υποβαθμίζεται. Αυτά τα στρώματα όμως σε καμιά περίπτωση δεν θέλουν αριστερή πολιτική. Αυτό που ονειρεύονται είναι μια επιστροφή όσο το δυνατόν πιο κοντά στο επίπεδο ζωής που είχαν το 2009! Αυτό φυσικά είναι τελείως ανέφικτο, αλλά είναι πανίσχυρο κίνητρο για να δοκιμάσουν μήπως το πετύχουν ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ. Αυτών τα συμφέροντα και τις ελπίδες εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός βέβαια το οποίο καμιά σχέση δεν έχει με αριστερή κυβέρνηση…».[1] 

Τι μας λέει ο Δελαστίκ με τα ανωτέρω; Απλούστατα: Οι άνθρωποι λαμόγια ήταν και λαμόγια παρέμειναν. Με πρότυπο το ίδιο καταστροφικό παρασιτικό μοντέλο της κατανάλωσης, που εφάρμοσαν οι κρατούντες και που μας οδήγησε στην καταστροφή. Δεν άλλαξαν ούτε συνείδηση ούτε συμπεριφορά. Άραγε θα παραμείνουν αυτήν την φορά στον ΣΥΡΙΖΑ; Βέβαια τέτοια λαμόγια παρέμειναν και στο ΠΑΣΟΚ. Κανένας δεν τους άλλαξε τη συνείδηση. Υπάρχουν και οι αφελείς και οι βλάκες και οι εξαιρέσεις! Δεν επιτρέπεται να γενικεύουμε. Θα ήταν τραγικό λάθος.

Καταλήγουμε τελικά στον Καβάφη.

Αθάνατε Καβάφη, η μούσα σου αποκαλύπτει τους υποκριτές. Άραγε ποιούς εννοείς, όταν γράφεις το ποίημα σου; Τους νυν ή τους τότε; Μάλλον διαχρονικό το έγκλημα. Ας το δούμε με τη γλώσσα του αλεξανδρινού ποιητή:

ΑΣ ΦΡΟΝΤΙΖΑΝ

ΚΑΤΗΝΤΗΣΑ σχεδόν ανέστιος και πένης.

Αυτή η μοιραία πόλις, η αντιόχεια

όλα τα χρήματά μου τάφαγε:

αυτή η μοιραία με τον δαπανηρό της βίο.

Αλλά είμαι νέος και με υγείαν αρίστην.

Κάτοχος της ελληνικής θαυμάσιος

(ξέρω και παραξέρω Αριστοτέλη, Πλάτωνα.

τι ρήτορας, τι ποιητάς, τι ό,τι κι αν πείς).

Από στρατιωτικά έχω μιαν ιδέα,

κ’ έχω φιλίες με αρχηγούς των μισθοφόρων.

Είμαι μπασμένος κάμποσο και στα διοικητικά.

Στην Αλεξάνδρεια έμεινα έξη μήνες, πέρσι.

κάπως γνωρίζω (κ’ είναι τούτο χρήσιμον) τα εκεί:

του Κακεργέτη βλέψεις, και παληανθρωπιές, και τα λοιπά.

Όθεν φρονώ πως είμαι στα γεμάτα

ενδεδειγμένος για να υπηρετήσω αυτήν την χώρα,

την προσφιλή πατρίδα μου Συρία.

Σ’ ό,τι δουλειά με βάλουν θα πασχίσω

να είμαι στην χώρα οφέλιμος. Αυτή είν’ η πρόθεσίς μου.

Άν πάλι μ’ εμποδίσουνε με τα συστήματά τους-

τους ξέρουμε τους προκομένους: να τα λέμε τώρα;

αν μ’ εμποδίσουνε, τι φταίω εγώ.

Θ’απευθυνθώ προς τον Ζαβίνα πρώτα,

κι άν ο μωρός αυτός δεν μ’ εκτιμήσει,

θα πάγω στον αντίπαλό του, τον Γρυπό.

Κι άν ο ηλίθιος κι αυτός δεν με προσλάβει,

πηγαίνω παρευθύς στον Υρκανό.

Θα με θελήσει πάντως ένας απ’ τους τρεις.

Κ’ είν’ η συνείδησίς μου ήσυχη

για το αψήφιστο της εκλογής.

Βλάπτουν κ’ οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

Αλλά, κατεστραμένος άνθρωπος, τι φταίω εγώ.

Ζητώ ο ταλαίπωρος να μπαλωθώ.

Ας φρόντιζαν οι κραταιοί θεοί

να δημιουργήσουν έναν τέταρτο καλό.

Μετά χαράς θα πήγαινα μ’ αυτόν.

Υποσημείωση του γράφοντος:

Άραγε ποιος είναι ο «τέταρτος καλός», αν υποθέσουμε ότι οι τρεις είναι του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή: Ανδρέας Παπανδρέου, Κώστας Σημίτης, Γιώργος Παπανδρέου;

Ποιος ξέρει, αν δεν ξέρει, ενώ ξέρει;

Τελικά όμως, για να μην θεωρηθούμε καχύποπτοι και μάντεις κακών, η πράξη θα δείξει! Ευχόμαστε ειλικρινά το καλύτερο δυνατό!

[1] Άρθρο του Δελαστίκ με τίτλο: «Εποχή ριζικών ανατροπών…», 2.12.13