Ένα αληθινό… success story

Γράφει ο Σταύρος Τασιόπουλος*

Καθημερινά τα τελευταία τρία χρόνια, η αίσθηση καταρράκωσης και μιζέριας είναι έκδηλη είτε μέσω των αναφορών για την οικονομία από τα ΜΜΕ είτε μέσα από τις κουβέντες που έχει ο καθένας μας, στους….
κοινωνικούς του χώρους. Πράγματι η κατάσταση της οικονομίας σε συνδυασμό με τα χρόνια προβλήματα του κράτους συνθέτουν μια επίπονη κατάσταση για μεγάλο μέρος των πολιτών.

Τελευταία έγινε σύνθημα και η φράση success story από πλευράς κυβερνώντων, αναφορικά με τη δημιουργία επιτυχιών στην οικονομία της χώρας από πλευράς ιδιωτών που θα φέρει και το συνολικό success story της Ελλάδας. Βέβαια ξεχνούν οι αρμόδιοι να αναφέρουν πως η το κράτος και η οικονομία έχουν δεκάδες προβλήματα δυσλειτουργίας, που φαίνεται περίτρανα και στην πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ. Η τήρηση στοιχειωδών κανόνων από πλευράς του Κράτους, δεν δύναται να συνιστά success story, η μη χρεοκοπία δηλαδή δεν δύναται να λαμβάνεται ως επιτυχία.

Όσο για την άλλη πτυχή του success story, την επιχειρηματικότητα αυτή σίγουρα δεν μπορεί να είναι οι επιδοτήσεις εκατομμυρίων ευρώ σε επενδύσεις με αμφίβολη προοπτική με πιο απτό παράδειγμα τη Βιομηχανική Ζώνη Κομοτηνής και την κατασπατάληση επενδυτικών κονδυλίων, ούτε βέβαια είναι επιτυχία τα μεγάλα έργα των εργολάβων με χρήματα της Ε.Ε. και πληρωτή το κράτος.

Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα γίνεται δύσκολο να διακρίνει κανείς την πραγματική έννοια μιας επιτυχημένης επιχειρηματικής δράσης – πάντα ήταν – ειδικά εν μέσω Μνημονίων. Πάνω λοιπόν σε αυτό το θέμα έχω να παρουσιάσω ένα παράδειγμα που κατά την κρίση μου θα πρέπει να μελετηθεί στο Υπουργείο Ανάπτυξης και συνολικά από την Κυβέρνηση.

Ο Γρηγόρης και ο Νικόλας, δυο αδέρφια με καταγωγή από τη Νεμέα ζουν στην Αθήνα χρόνια. Ο Γρηγόρης που είναι και μεγαλύτερος εργαζόταν ως προγραμματιστής για αρκετά χρόνια σε μια γνωστή εταιρία στο χώρο της ένδυσης και των υποδημάτων. Το 2009, λίγους μήνες πριν δούμε την τρόικα να έρχεται στη χώρα, απολύθηκε μιας και η εταιρία έκλεισε και όντας και πατέρας με δυο παιδιά, δύσκολα μπορούσε να βρει ξανά ικανοποιητική δουλειά. Αυτή η κατάσταση λίγο πολύ γνωστή σε όλους πλέον, αν και αρχικά τον προβλημάτισε τρομερά, εν τέλει τον οδήγησε στο να λάβει δράση. Μαζί με τον αδερφό του, Νικόλα (νομικός), σκέφτηκαν να κινηθούν με αυτά που διέθεταν ώστε να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στην κακή συγκυρία.

Καίριο γεγονός, η ύπαρξη ιδιόκτητης έκτασης με αμπελώνες στην περιοχή της Νεμέας, όπου για χρόνια ο πατέρας τους ο Σπύρος έβγαζε κρασί το οποίο διαμοίραζαν σε συγγενείς και γνωστούς και για δική τους ευχαρίστηση. Από τον παππού τους μέχρι και σήμερα η οικογένεια είχε μια διαρκή ενασχόληση με τη γη και τους καρπούς της. Έτσι δεν άργησε η ιδέα να έρθει και να γίνει πράξη η εταιρία παραγωγής κρασιών από την Νεμέα, μέσα στην κρίση και χωρίς δάνεια και χωρίς τεράστια κεφάλαια. Βασική καμπή της προσπάθειας ήταν η ανάλυσή τους ότι μια εταιρία κρασιών από οικογένεια αμπελουργών με ιδιόκτητη γη, χωρίς δανεισμό και με βασικά κεφάλαια μπορούσε πράγματι να λειτουργήσει αφουγκραζόμενη τους συμπολίτες – καταναλωτές.

Η δημιουργία επώνυμων, από Έλληνες παραγωγούς, ανταγωνιστικών προϊόντων του πρωτογενούς τομέα παραγωγής, με υψηλή ποιότητα σε τιμή ρεαλιστική θα είχε προοπτική, με τη σκέψη ότι οι καταναλωτές αντί της αγοράς άγνωστων κρασιών θα προτιμήσουν εκείνα που είναι ελληνικά, ποιοτικά και φθηνά. Σημαντική παράμετρος η εξ αρχής θέση τους να αποφύγουν όλο το σύστημα μεσαζόντων και σπάταλης διαφήμισης που θα ανέβαζε την τελική τιμή του προϊόντος, ενώ έβαλαν ως κριτήριο επενδύσεων την αύξηση της ζήτησης και την παράλληλη προσωπική επαφή με τους πελάτες (από τον ιδιώτη, μέχρι ένα mini market και ένα εστιατόριο). Δεν πήραν κανένα δάνειο, παρά τις προσπάθειες των τραπεζών, ενοικιάζοντας εγκαταστάσεις για την εμφιάλωση όταν ‘’ειδικοί’’ τους συμβούλευαν να φτιάξουν δικές τους με κόστος 7ψήφιο σε νούμερο.

Σήμερα, περίπου 3 χρόνια μετά την έναρξη, έχουν δικό τους κατάστημα (www.siourounis-vineyard.com (Ιλισίων 6) στο κέντρο της Αθήνας όπου κινούνται στην ίδια λογική δημιουργώντας προσωπική σχέση εμπιστοσύνης με τους πελάτες με σκοπό, όσο κοινότυπο κι αν φανεί, την προώθηση του ελληνικού αμπελώνα στην γειτονιά της πόλης, ακόμα και με κρασιά άλλων παραγωγών της περιοχής τους. Σκοπός της εταιρείας είναι να παράγει κρασιά που δεν αντικατοπτρίζουν μόνο την ξεχωριστή ταυτότητα της αμπελουργικής περιοχής της Νεμέας, αλλά και κρασιά που είναι πιο υγιεινά για τους πελάτες της, φιλικά προς το περιβάλλον και επομένως για τις μελλοντικές γενιές, μου είπαν όταν τους επισκέφθηκα. Επίσης ήδη έχουν προβεί σε ανταλλακτική συνεργασία αλληλοπροώθησης με ιταλική εταιρία αλλαντικών βάζοντας τις βάσεις για την εξωστρέφεια των προϊόντων τους.

Άρα λοιπόν, προκύπτει το εξής συμπέρασμα: οι καταναλωτές όντως ζητούν Έλληνες παραγωγούς με ταυτότητα και προϊόντα ποιότητας σε τιμή, ναι , φθηνή όπου η σχέση πελάτη και προϊόντος μαζί με τον εμπορευματικό χαρακτήρα της έχει και την δική της αξία αλληλοπροσφοράς. Αυτή η οικογένεια λοιπόν, στράφηκε στην ελληνική γη και προσπάθησε, μακριά από τα διάφορα fora επιχειρηματικότητας και συμπόσια ανάπτυξης, να κινηθεί με βάση τη λογική και κυρίως σε άμεση επαφή με τους ανθρώπους, με στόχο όχι το εύκολο κέρδος ενός χειμώνα ξεπουλήματος σε ένα μεσάζοντα αλλά τη δημιουργία σταθερών σχέσεων με τους πελάτες.

Μια τέτοια περίπτωση δεν θα τη δούμε εύκολα να αναδεικνύεται από τους αρμόδιους φορείς γιατί παραείναι απλή για να ταιριάζει με τα σχέδια τους για την επιχειρηματικότητα, μου είπε πολύ εύστοχα ο Γρηγόρης την ημέρα που ήμουν στο μαγαζί τους. Ο συνδυασμός γης – παράδοσης, οικογένειας, γνώσης, αντίληψης της αγοράς και τόλμης και χωρίς την ‘’στήριξη’’ της τράπεζας, δεν »πουλάει» και ιδιαίτερα μου είπε ο Νικόλας, όταν του είπα ότι θα γράψω ένα άρθρο που θα τους αναφέρει, διότι η συγκυρία θέλει τους Έλληνες άτολμους και δίχως σχέδιο και πίστη στις δυνάμεις τους.

Θα συμφωνήσω πλήρως με το Νικόλα, αλλά νομίζω πως ο συνδυασμός των στοιχείων της προσπάθειάς της εταιρίας Αμπελώνες Σιουρούνη , είναι αυτό που ενσαρκώνει ένα αληθινό success story.

* Ο Σταύρος Τασιόπουλος είναι Δικηγόρος, ΜΔΕ Δημοσίου Δικαίου

http://rizopoulospost.com/