Η παραχώρηση μίας και μόνο άδειας προς τον ΟΠΑΠ, για το σύνολο των 35.000 παιγνιο-μηχανημάτων, από τα οποία ο Οργανισμός θα εκμεταλλευτεί, μέσω των πρακτορείων του, τα 16.500 και τα υπόλοιπα 18.500 θα τα εκμεταλλεύονται παραχωρησιούχοι του ΟΠΑΠ, κρύβει εύνοια προς συγκεκριμένο, μεγαλοεπιχειρηματία, ο οποίος αποτελεί, διά της ΙΝΤΡΑΛΟΤ, χρόνια τώρα, το alter ego της υπό δημόσιο έλεγχο επιχείρησης, καθ’ ότι είναι ο ….
μοναδικός τεχνολογικός πάροχος.
Αναμενόμενες, ως εκ τούτου,οι αναφορές σε σκάνδαλο, όπως αναφέρει η Ντ.Νταιλιάνα στην «Ε»¨, δεδομένου ότι αλλιώς ξεκίνησαν και άλλως πως κατέληξαν οι όροι αποκρατικοποίησης της «κότας με τα χρυσά αβγά». Διότι αυτό είναι ο ΟΠΑΠ.
Ο τέως υπουργός Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου, είχε ανακοινώσει ότι τα 16.500 μηχανάκια θα τα έδινε στον ΟΠΑΠ και τα υπόλοιπα, μέσω διαγωνισμού, σε ιδιώτες. Ο διάδοχός του, Β. Βενιζέλος, τα έδωσε όλα στον ΟΠΑΠ, ισχυριζόμενος ότι δεν μπορούσε να διασπαστεί στα δύο η άδεια και ότι θα πρέπει να παρουσιάσουμε στην τρόικα, ώς το τέλος Σεπτεμβρίου, 1,7 δισ. από ιδιωτικοποιήσεις.
Και προκύπτει το ερώτημα:
Μας νοιάζει τι θα… παρουσιάσουμε (κι ας πάνε σε ξένες τσέπες) ή τι θα εισπράξει το Δημόσιο;
Μας ενδιαφέρει να… φαινόμαστε αξιόπιστοι ή να είμαστε και αξιόπιστοι και να μπουν περισσότερα χρήματα στο δημόσιο ταμείο;
Και, εν πάση περιπτώσει, εκείνες οι διακηρύξεις περί διαφάνειας και ανταγωνισμού που εξασφαλίζει καλύτερες τιμές, πώς πετιούνται έτσι στον κάλαθο των αχρήστων από τους εμφανιζόμενους ως θιασώτες τους;
Και τι λέει επ’ αυτού το Ευρωπαϊκό Δίκαιο;