Too little, too late

του Μιχάλη Κόκκινου

Πέρα από τα πια όποια πρωτόκολλα και τις δραματοποιημένες φιέστες υποδοχής, η Άγκελα Μέρκελ ήρθε στην Αθήνα και μίλησε χωρίς μεταφορές, συμβολισμούς ή κάτι τέτοιο. Μίλησε σα Γερμανίδα, δίνοντας ένα μάθημα πρακτικού προτεσταντισμού. Γιατί όπως διδάσκει μία βασική προτεσταντική αρχή “before pleasure comes the pain”.

Όταν η Καγκελάριος πετούσε στον στραβομουτσουνιασμένο Σαμαρά αυτό το “Εύχομαι και ελπίζω να παραμείνει η Ελλάδα στο…..
ευρώ” ήταν σα να έλεγε:

“Έλληνες αγοράσατε τα ακριβά μας οπλικά συστήματα, τα οποία δεν τα χρειαζόσασταν πραγματικά, με χρήματα που σας δανείσαμε, παρά την οικονομική σας αδυναμία. Και τώρα όλη αυτή η τρέλα τελείωσε και σήμερα εγώ είμαι εδώ για να σας συμπαρασταθώ”.

Τίποτα περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Ήταν μία επίσκεψη σύντομη μεταξύ προσώπων που συνδιαλέγονται σχεδόν καθημερινά. Δίχως κέρδος για μας – τους πολλούς – παρά μόνο επικοινωνιακά για τους πρωταγωνιστές της φιέστας – τους λίγους.

Σίγουρα υπήρχαν τρόποι να αντιμετωπιστεί η Ελληνική Κρίση χωρίς να “τιμωρηθούν” οι Έλληνες, αλλά κανείς ποτέ δεν έψαξε να τους βρει.

Αυτό το ταξίδι άργησε να γίνει… too little, too late!