Είναι νύχτα. Ξημερώνει η 27η μέρα από τις 51 συνολικά της ιστορίας της Ιλιάδας. Ο Ήφαιστος βρίσκεται στο εργαστήρι του και ετοιμάζει την ασπίδα του πολυθρύλητου Αχιλλέα, ο οποίος επιθυμεί να εκδικηθεί τον θάνατο του αγαπημένου του φίλου Πάτροκλου, έστω κι αν γνωρίζει ότι αυτό στη συνέχεια θα του στοιχίσει τη δική του ζωή.
“Στον πρώτο από τους πέντε κύκλους θα σκαλίσω τα στοιχεία του Σύμπαντος: τον ουρανό, τη θάλασσα, τον ήλιο, το φεγγάρι και τους αστερισμούς.
Τις Υάδες που εμφανίζονται με την έναρξη των ανοιξιάτικων βροχών· τις Πλειάδες που με την ανατολή τους σηματοδοτούν την εποχή του θερισμού, ενώ με τη δύση τους, την εποχή της σποράς· και τον Ωρίωνα τον κυνηγό που τρομάζει την Άρκτο μόλις πάει να λουστεί στα νερά του Ωκεανού”.
Στον δεύτερο κύκλο της ασπίδας παρουσιάζεται μία χαρούμενη σκηνή γάμου σε περίοδο ειρήνης. Από τότε ως σήμερα, τα ήθη και τα έθιμα του γάμου διατηρούν ένα βασικό κοινό χαρακτηριστικό: την έκφραση της χαράς μέσα από τη μουσική και τον χορό.
(…)
Για να υπάρχει ειρήνη σε μια πόλη πρέπει να υπάρχουν νόμοι. Η δικαιοσύνη διατηρεί και προάγει τη ζωή της πόλης.
(…)
Ο πόλεμος καταστρέφει τη ζωή. Στον τρίτο κύκλο θα συνδέσω την ανθρώπινη καθημερινότητα με τη φύση. Οι άνθρωποι πρέπει να καταλάβουν την αξία της ειρήνης και να συνεργάζονται για το κοινό καλό.
(…)
Ο τέταρτος κύκλος της ασπίδας βασίζεται και πάλι στην αντιγραφή δύο αντιθετικών μεταξύ τους κοινών. Στην πρώτη, παρακολουθούμε ένα κοπάδι βοοειδών, με τους βοηλάτες και τους σκύλους φύλακες.
Η φαινομενική ηρεμία ανατρέπεται από την εμφάνιση της άγριας πλευράς της φύσης. Η επίθεση των λιονταριών που ορμούν και κατασπαράζουν τη λεία τους υπενθυμίζει τους κινδύνους που κρύβει η φύση και υπογραμμίζει τη θέση ισχύος που κατέχει έναντι του αδύναμου ανθρώπου.
(…)
Σ’ αυτόν τον πέμπτο και τελευταίο κύκλο της ασπίδας παρακολουθούμε νεαρά αγόρια και κορίτσια να χορεύουν στον μελωδικό ρυθμό της μουσικής. Η περιγραφή θυμίζει σύγχρονες ελληνικές γιορτές της υπαίθρου, όπου νέοι χορεύουν τιμώντας τη ζωή και τη νεότητά τους. Η ομορφιά είναι βασικό στοιχείο της ομηρικής σκηνής, η οποία συνδυάζεται με τη φρεσκάδα της ηλικίας των χορευτών.
(…)
“Είμαι ευτυχισμένος. Έπλασα μια ασπίδα ζηλευτή. (…) Θα την περιβάλλω με τον μέγα ωκεανό. Αυτός περικλείει τη γη· αυτός ρυθμίζει κάθε ανθρώπινη δράση και δραστηριότητα”.
Ο Ήφαιστος, παρότι γνωρίζει το τραγικό τέλος του Αχιλλέα, παραδίδει στη Θέτιδα την ασπίδα που κατασκεύασε αξιοποιώντας όλη του την τέχνη. Ίσως γιατί ο ποιητής, τελικά, θέλησε μέσω της ασπίδας να θυμίσει στον ήρωα, αλλά και σε όλους εμάς, τη ματαιότητα του πολέμου και την αξία της ειρηνικής ζωής.
Use Facebook to Comment on this Post
