Εδώ και ένα χρόνο ο Αντώνης Σαμαράς ηγείται της Νέας Δημοκρατίας έπειτα από μια πρωτόγνωρη διαδικασία εκλογής για τα ελληνικά πολιτικά δεδομένα. Όταν ουσιαστικά επανίδρυε τη Δεξιά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, βάζοντας ισχυρές κεντρώες «δόσεις» στο μηχανισμό της, ελάχιστοι ήταν αυτοί που πίστευαν ότι, ένα αρχηγικό κόμμα θα …..
μπορούσε να παραμείνει ενωμένο αλλάζοντας ηγεσίες. Ακόμη και το ΠΑΣΟΚ, που κατά ανεξήγητο τρόπο μονοπωλεί τον «προοδευτισμό», υστερεί σε ανάλογες επιδόσεις της «συντηρητικής» Νέας Δημοκρατίας. Δύο Παπανδρέου κι ένας Σημίτης μέσα σε 36 χρόνια, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ αλλάζει ηγέτη κάθε 12 χρόνια κατά μέσο όρο. Εν αντιθέσει με τη Νέα Δημοκρατία, που κατά μέσο όρο αλλάζει ηγεσία κάθε 5 περίπου χρόνια. Ποια είναι η προοδευτική και ποια η συντηρητική παράταξη, επαφίεται στη κρίση του καθενός. Πέραν όμως της σημειολογίας που αναπόφευκτα εμπεριέχεται στην πολιτική, αλλά και των συμβολισμών που ενίοτε συνοδεύουν την άσκηση της πολιτικής, η ελληνική κεντροδεξιά δεν έχει καταφέρει να ανατρέψει τα στερεότυπα που τη συνοδεύουν. Διαρκώς απολογούμενη και συνεχώς αγχωμένη έχει χάσει το πλεονέκτημα στα μεσαία κοινωνικά στρώματα. Έμεινε με την εντύπωση μιας αστικής τάξης που δεν υπάρχει πια. Και αγνοεί μια «αστική τάξη» που γεννήθηκε με το ΠΑΣΟΚ και ανελίχθηκε επαγγελματικά επί Σημίτη. Αυτή τη μερίδα του εκλογικού σώματος θα πρέπει να ακτινογραφήσει η νέα ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, ώστε στη συνέχεια να μπορέσει να χτυπήσει το ΠΑΣΟΚ μέσα στο «γήπεδό» του. Αυτό θα είναι και το στοίχημα του Αντώνη Σαμαρά τους επόμενους μήνες.