ή… Αντέχει η Αριστερά την Ελλάδα;
Δεν ξέρω ποιο απ’ τα δύο ερωτήματα είναι καταλληλότερο για τον προβληματισμό.
Η Αριστερά στην Ελλάδα γεννήθηκε τη 2η δεκαετία του 20ού αιώνα μέσα στα εργατικά κέντρα, απηχώντας τις απόψεις της εργατοκεντρικής ρωσικής επανάστασης.
Παρότι κέρδισε μάχες στα……
εργατικά ζητήματα (καλύτερες συνθήκες εργασίας), δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί το μεγάλο ΣΟΚ της Μικρασιατικής Καταστροφής (πριν ακόμη γίνει… συνωστισμός!), την περίοπτη θέση του ΕΑΜ στην Εθνική Αντίσταση, το κυνηγητό, τους βασανισμούς, τις δολοφονίες Λαμπράκη, Μπελλογιάννη, Παναγούλη, τις εξορίες σε Γυάρο και Μακρόνησο, τις ηρωικές νύχτες του Πολυτεχνείου, τα εγκληματα της αμερικανοκινούμενης Χούντας, τον αντιαμερικανισμό που ακολούθησε…
δεν εκμεταλλέυτηκε ΤΙΠΟΤΑ!
Παρά μόνο κέρδισε το ηθικό πλεονέκτημα, με αποτέλεσμα να αυτοαποκαλούνται οι μισοί Έλληνες και πλέον Αριστεροί… και στις εκλογές να μην μπορεί ποτέ να ξεπεράσει το άθροισμα των 12- 15 μονάδων στην καλύτερη περίπτωση.
Ιδιαίτερα μετά τη Μεταπολίτευση η Αριστερά υιοθέτησε ένα ανθρωπιστικό λόγο, ο οποίος έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τα ταπεινότερα ένστικτα του ανθρώπου τα οποία εκφράζει ο Καπιταλισμός (Νόμος της Ζούγκλας).
Σ αυτόν η Αριστερά αντιπαραβάλλει το Νόμο του Δικαίου, αλλά αυτός ο Νόμος είναι δυσάρεστος όταν πρόκειται να εφαρμοστεί.
Έτσι, η κοινωνία έδωσε στηνΑριστερά το ρόλο του “συνδικαλιστή”, ούτως ώστε να έχει το ρόλο της διεκδίκησης των καλύτερων συνθηκών εργασίας, της οργάνωσης διαμαρτυριώ, απεργιών κλπ αλλά … ως εκεί!
Και έτσι είναι όλοι “ευχαριστημένοι”! Η κοινωνία χρησιμοποιεί την Αριστερά κατά το δοκούν και η Αριστερά βολεύει τα παιδιά της στους συνδικαλιστικους φορείς και εκτονώνεται πολιτικά μέσω των αγώνων και των διεκδικήσεων που αφορούν όμως σε επιμέρους βελτιώσεις.
Επίσης, η μεταπολιτευτική Αριστερά υιοθέτησε ένα διεθνιστικό λόγο, ο οποίος καλώς ή κακώς είναι ευθέως αντίθετος με την ελληνική κουλτούρα και ιστορία.
Και ιδαίτερα όταν το όραμα του ανθρωπιστικού Διεθνισμού καπηλεύτηκαν οι Οικονομικοί Αποικιοκράτες της Ευρωπαική Ένωσης, των ΗΠΑ κλπ, η Αριστερά σαστισμένη δεν εγκατέλειψε το διεθνιστικό λόγο της και συνδέθηκε με τον κίνδυνο απώλειας της εθνικής ταυτότητας. Η διεθνοποίηση όπως συντελείται είναι απλώς ομογενοποίηση και η Αριστερά επιμένει να κωφεύει στα εθνικά θέματα και στο μεταναστευτικό που αποτελούν βασικές πληγές της σημερινής ελληνικής κοινωνίας.
Η Αριστερά ξέχασε ότι στις τάξεις της συντάχθηκαν πάρα πολλοί Έλληνες όταν πλάι στα σοσιαλιστικά ιδεώδη της, έβαλε τον όρο “εθνικό” (βλ. ΕΑΜ, Πολυτεχνείο).
Τότε κέρδιζε έστω και εν τη απουσία τους, τους πολλούς Έλληνες.
Γιατί; Γιατί πλάι στην κόκκινη σημαία είχαν και τη γαλανόλευκη!
Γιατί πλάι στο Λοίζο και το Θεοδωράκη, ακουγόταν και ο εθνικός ύμνος και το “πότε θα κάνει ξαστεριά”.
Γιατί ο κομμουνιστής Ρίτσος έγραφε “τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις”.
Γιατί η Αριστερά είχε έναν ελληνοκεντρισμό πλάι στο Σοσιαλισμό.
Τώρα; Μιλά για αγάλματα του Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη, για αυτοπροσδιορισμό των Σκοπίων ως “Μακεδονία”, συντάσσεται με την κάθε Δραγώνα και την κάθε Ρεπούση, ξεχνά τις σφαγές των Τούρκων επί των Ελλήνων στρατιωτών, των Ποντίων, των Κυπρίων, επιτίθεται στο Χριστιανισμό, γλείφοντας το Μουσουλμανισμό- λες και έχουν διαφορές, ως προς το Σκοταδισμό, οι “Άνθιμοι” και οι “Μουφτήδες”…
Ε ΟΧΙ! Δε θα αφεθεί η Αριστερά να πάει στο γκρεμό λόγω των μικρόψυχων πολιτικών ηγεσιών της!
Ο κόσμος της Αριστεράς ας πάρει επιτέλους την κατάσταση στα χέρια του!
Μπορεί να είμαστε Σοσιαλιστές, αλλά είμαστε και Έλληνες!
Κι όταν οι Ζαχαριάδηδες μας προδίδουν, πάντα θα υπάρχουν οι Άρηδες, οι αρχηγοί των ατάκτων, που θα κρατούν την κόκκινη και τη γαλανόλευκη σημαία στο ίδιο χερι!
—
http://toixo-toixo.blogspot.com/