Τον τελευταίο καιρό αρχίζουν να γίνονται γνωστές απόψεις επιστημόνων που υποστηρίζουν ότι η έξοδος από το ευρώ, η καταγγελία της δανειακής σύμβασης και η άρνηση του χρέους είναι η πραγματική λύση στην ελληνική κρίση χρέους. Πρόσφατα ο συνταγματολόγος Κασιμάτης χαρακτήρισε τη δανειακή σύμβαση αντισυνταγματική και μόχλο πίεσης για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και την…..
απόλεση της εθνικής κυριαρχίας (βλέπε εδώ), ενώ ο δημοσιογράφος και οικονομικός αναλυτής Καζάκης (βλέπε εδώ) καθώς και ο καθηγητής Οικονομικών Λαπαβίτσας (βλέπε εδώ) συμφωνούν και προσθέτουν ότι το Μνημόνιο δεν διασφαλίζει μισθούς, συντάξεις και την εν γένει ομαλή λειτουργία του κράτους με οικονομικούς όρους. Η γνώμη τους είναι ότι η δανειακή σύμβαση εξυπηρετεί μόνο την αποπληρωμή των τοκοχρεολυσίων. Υπάρχει και η γνώμη ότι μία άρνηση πληρωμής του συνολικού χρέους δεν θα οδηγούσε σε στάση πληρωμών στο εσωτερικό της χώρας. Για την οικονομία του λόγου περιγράφουμε πολύ αδρά τις θέσεις τους, για αυτό αξίζει να παρακολουθήσετε τα σχετικά βίντεο.
Επιπλέον, ενώ αυτές τις μέρες γίνεται λόγος για την περιβόητη αναδιάρθρωση χρέους, υπάρχει η άποψη ότι είτε αναδιάρθρωση γίνει (δηλαδή ελεγχόμενη πτώχευση με πρωτοβουλία των δανειστών), είτε επιμήκυνση του χρέους, είτε προσπάθεια αποπληρωμής του συνολικού χρέους σύμφωνα με την τρέχουσα δανειακή σύμβαση, ο «λογαριασμός δεν βγαίνει». Κι αυτό γιατί πραγματικά η αναδιάρθρωση είναι μία μορφή επιμήκυνσης αφού προϋποθέτει την αντικατάσταση των ελληνικών ομολόγων που κατέχουν οι δανειστές με άλλα μεγαλύτερης διάρκειας και μικρότερης αξίας (τόσο μικρότερης όσο να εξακολουθεί να συμφέρει το δανειστή), αλλά με μεγάλες αποζημιώσεις και ανταλλάγματα. Από την άλλη μεριά, η επιμήκυνση προσθέτει τεράστια χρέη λόγω των αυξημένων δόσεων και του όχι τόσο χαμηλού νέου επιτοκίου, ενώ το Μνημόνιο που τώρα εφαρμόζουμε ήδη φαίνεται ότι δεν αποδίδει. Αντίθετα, όλες αυτές οι προοπτικές οδηγούν στην απόλυτη εξαθλίωση των Ελλήνων και το ξεπούλημα της Ελλάδας.
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, φαίνεται ότι το ελληνικό, ιρλανδικό και πορτογαλικό χρέος αντιστοιχεί κατά ένα μεγάλο ποσοστό σε αντίστοιχα ομόλογα που έχουν στην κατοχή τους κυρίως γερμανικές και γαλλικές τράπεζες. Οι τράπεζες αυτές είναι σε ιδιαίτερα δυσχερή θέση, όμως τα Μνημόνια που υπογράφονται τους εξασφαλίζουν ρευστότητα με τον καλύτερο τρόπο. Από ποιους εξασφαλίζονται όμως αυτά τα δάνεια; Από τους φορολογούμενους των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών, οι οποίοι κάθε άλλο παρά ευχαριστημένοι είναι με αυτήν την εξέλιξη. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι απανωτές εκλογικές ήττες της Μέρκελ στη Γερμανία, η άνοδος της Λεπέν στη Γαλλία, τα πρόσφατα αποτελέσματα των φιλανδικών εκλογών καθώς και η άρνηση της Σλοβακίας να συμμετάσχει στο μηχανισμό στήριξης. Πράγματι, στις παραπάνω περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με τεράστια αύξηση της δημοτικότητας των κομμάτων που είναι κατά του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης.
Αν έστω οι φωνές στην Ελλάδα για άρνηση του χρέους και έξοδο από το Μνημόνιο θεωρούνται ένα αριστερό αντανακλαστικό, μήπως αρχίζει να συγκλίνει με τις συντηρητικές απόψεις που εκφράζουν ολοένα και περισσότεροι ψηφοφόροι στην υπόλοιπη Ευρώπη; Και όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, μήπως τελικά εξηγείται από τη διαπίστωση ότι το όραμα της νομισματικής ευρωπαϊκής ενοποίησης ήταν μία τεράστια φούσκα προς όφελος των τραπεζών και οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι σιγά σιγά ξυπνάνε και αντιδρούν όπως μπορούν; Οι Έλληνες μάλλον πρέπει να ελπίζουν σε εντονότερες αντιδράσεις των υπόλοιπων Ευρωπαίων πολιτών, μήπως μπει ένα φρένο τελικά σε αυτό το κερδοσκοπικό παιχνίδι όχι μόνο εις βάρος των Ελλήνων φορολογούμενων, αλλά ολόκληρης της μεσαίας τάξης της Ευρώπης.
www.trelokouneli.g/