Δάχτυλα αδύναμα, βλέμμα απέραντο στη δύση της, δέρμα τσιγαρόχαρτο. Κάποιοι έδωσαν ψυχή και σώμα για να μπορούμε να γελάμε σε παρέες, να χαιρόμαστε οικογένειες και…
λευτεριές, ανέσεις και γνώσεις. Αρκετοί από τους ήρωες αυτούς ξημέρωσαν σε ορθοστασία πίσω από έναν πάγκο, στα γόνατα πλάι σε μία ρίζα ροδακινιάς, στο τιμόνι πάνω σε παγωμένους νυχτερινούς δρόμους, καθαρίζοντας ξένες βρωμιές, πληρώνοντας φόρους που τσάκιζαν, στερούμενοι ένα πουκάμισο για το δικό μας αύριο, νυχτέρια στις υπερωρίες του αφεντικού για τα φροντιστήριά μας.
Μερικοί από δαύτους δεν θα πάρουν σύνταξη, θα περιμένουν εσαεί καρφωμένοι σ’ ένα τηλέφωνο που δεν θα κτυπά. Σήμερα τους υποχρεώνουμε να μετρούν τα ψιλά, να τρέμουν μην παραπατήσουν από γεροντική αστάθεια, ζουν τη ντροπή μην μας γίνουν βάρος. Το σύστημα τούς θέλει επαίτες, να καθυστερεί χρόνια το εφάπαξ τους, να συνυπολογίζεται το κέρδος αν ψοφήσουν και γλυτώσει το Ταμείο το έξοδο.
Τους χρωστάμε την αξιοπρέπεια και την αλληλεγγύη των γενεών, τους οφείλουμε την προσοχή και την ορμή μας. Μας φάσκιωσαν σε κουβέρτες αγάπης, μας σκούπισαν τους παιδικούς ιδρώτες και σίγασαν τους φόβους μας. Ακόμα και τώρα που πλησιάζουν το θεό τους, ο νους είναι σ’ εμάς. Θυσία ισόβια. Αν τους ζητάγαμε το μαξιλάρι θα έδιναν και το στρώμα τους, αν μας έβλεπαν άρρωστους θα έδιναν και τώρα το νεφρό τους.
Έχουμε χρέη, έχουμε μεγάλα χρέη. Τους οφείλουμε τα πάντα. Κυρίως τη συναισθηματική γαλήνη.
Όπως έλεγε κι ο Περικλής στον “Επιτάφιο”
36. Θα μιλήσω πρώτα για τους προγόνους μας. Γιατί είναι δίκαιο να τους απονέμεται η τιμή αυτή να μνημονεύονται πρώτοι. Γιατί την χώρα αυτή, οι ίδιοι πάντα κατοικώντας από γενεά σε γενεά μέχρι των ημερών μας, χάρις στην ανδρεία τους, μας την παρέδωσαν ελεύθερη. Και εκείνοι λοιπόν είναι άξιοι επαίνου αλλά ακόμη περισσότερο οι πατέρες μας. Γιατί, μαζί με όσα κληρονόμησαν, αφού απέκτησαν όση εξουσία έχουμε με πολλούς κόπους τη κληροδότησαν σε μας τους σημερινούς.
www.xartografos.wordpress.com