Κι όμως είναι τόσο απλό. Μερικές λέξεις χρειάζεται να πούμε μόνο και τα πράγματα θα γίνουν πολύ διαφορετικά.
Πριν αρκετό καιρό ξεκινήσαμε ένα διαφορετικό τρόπο διαλόγου με κάποια άτομα και τα αποτελέσματα δεν μπορούμε ακόμα να τα πιστέψουμε.
Όλα ξεκίνησαν ένα Σάββατο βράδυ σε μία καφετέρια με κάτι φίλους μου. Η συζήτηση αφορούσε την οικονομία και την πολιτική στην Ελλάδα. Κάποια στιγμή ένας από τους ομιλητές αναφέρθηκε σε έναν πολιτικό λέγοντας ”αυτός ο αλήτης μας ….
κατάστρεψε”. Εμείς αμέσως του είπαμε να μην λέει τέτοιους χαρακτηρισμούς δυνατά και αν δεν μπορεί να συγκρατήσει τα νεύρα του, καλύτερα να μην μιλάει καθόλου. Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε από ένα διπλανό τραπέζι κάποιος κύριος σε αρκετά μεγάλη ηλικία να λέει:
”Γιατί άδικο έχει το παλικάρι? Δεν είναι ένας αλήτης? Αν και εγώ θα τον έλεγα και προδότη.”
Και από την παρέα του εν λόγο κυρίου (που αργότερα ανακαλύψαμε ότι ήταν ακαδημαϊκός καθηγητής), υπήρξαν οι ανάλογες αντιδράσεις. Αυτός όμως συνέχισε ακάθεκτος να λέει:
”Μην τους ακούς παιδί μου. Λέγε πάντα αυτό που πιστεύεις, με όποιο κι αν είναι το κόστος. Αυτό είναι που φοβούνται περισσότερο. Τρέμουν και μόνο στη σκέψη, ότι κάποια στιγμή ο κόσμος θα αρχίζει να τους χαρακτηρίζει έτσι δημόσια. Γιατί άλλο να ξέρεις τι είσαι και άλλο να το ακούς καθημερινά από όλους, κάποια στιγμή θα το ακούσεις και από τα παιδιά σου.”
Σε λίγο χρόνο οι δύο παρέες είχαν γίνει μία και το θέμα ήταν αν έπρεπε να χρησιμοποιούμε τέτοιους χαρακτηρισμούς που υποβαθμίζουν το διάλογο αλλά και εμάς τους ίδιους. Ομολογώ ότι οι απόψεις και τα επιχειρήματα του κυρίου μας άφησαν άφωνους. Σας μεταφέρω όσον το δυνατόν πιο ακριβής γίνετε αυτά που άκουσα.
”Το μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή δεν είναι η παραπληροφόρηση, ούτε η άσκηση εξουσίας από διεφθαρμένα άτομα. Δεν είναι ο εφησυχασμός των πολιτών, ούτε η εγκληματική τους απάθεια. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν φωνές αντίδρασης, υπάρχει σκεπτόμενη μερίδα που έχει συνειδητοποιήσει την κατάσταση και προσπαθεί να την ανατρέψει.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι δεν μπορεί κανείς να βρει τον τρόπο να επικοινωνήσει με τον μέσο Έλληνα. Δεν έχει κατορθώσει κανείς μέχρι τώρα να του βάλει στο μυαλό την πεποίθηση ότι όλοι είναι αλήτες. Πιστέψτε με την ημέρα που θα γίνει αυτό, θα είναι μία καινούργια ημέρα για τον τόπο αυτό.
Τα Μ.Μ.Ε. καθημερινά αναφέρονται στα άτομα αυτά προσφωνώντας τα Κύριος, Κυρία, Υπουργός, Βουλευτής, Πρόεδρος, Επιχειρηματίας, Εφοπλιστής κ.τ.λ. Ότι κι αν πουν για τα εν λόγο άτομα, σε όποιο σκάνδαλο ή διαφθορά και να τα ανακατέψουν στην συνείδηση του απλού πολίτη θα παραμείνουν σαν άτομα με κύρος, αξία και το κυριότερο απλησίαστα. Καταλάβατε τι γίνετε? Δημιουργούν την ψευδαίσθηση στον μέσο Έλληνα ότι αυτά τα άτομα ανήκουν σε μία ανώτερη τάξη, δεν είναι απλοί φυσιολογικοί πολίτες αυτής της χώρας. Εκεί είναι η πηγή της δύναμης που ασκούν στον λαό.
Πως γίνετε αυτό?
Είτε το πιστεύετε, είτε όχι ο Ελληνικός λαός υποσυνείδητα δεν πιστεύει ότι είμαστε όλοι ίσοι. Δεν βλέπουμε καθημερινά τον συμπολίτη μας, το ίδιο με κάποιον άλλον.
Θα σας το δείξω με ένα απλό παράδειγμα.
Ένας φίλος μου είναι μανιώδης αντικαπνιστής. Πότε δεν με έχει αφήσει να καπνίσω σπίτι του (δικαιολογημένα). Μια φορά όμως είχα βρεθεί σπίτι του και κάποιος βουλευτής ήταν ανάμεσα στους παρευρισκόμενους, ο οποίος κάπνιζε συνεχώς. Του είπα να πάει να του πει, ότι δεν επιτρέπει το κάπνισμα μέσα στο σπίτι, και να απαιτήσει να σβήσει το τσιγάρο. Με κοίταξε σαν να του είχα πει την μεγαλύτερη βλακεία του κόσμου και το μόνο που μου είπε ήταν: ”καλά είσαι τρελός? Δεν ξέρεις ποιος είναι αυτός?”
Βλέπετε τώρα αυτό που σας λέω?
Δεν ισχύει ο ίδιος κανόνας για μένα και τον βουλευτή παρόλο που θα έπρεπε, αφού είμαστε και οι δύο ισότιμοι πολίτες αυτής της χώρας.
Αυτό είναι το πρόβλημα. Ο λαός δεν πιστεύει ότι είναι το ίδιο με τον κάθε πολιτικό, δημοσιογράφο, επιχειρηματία κ.τ.λ.
Πως μπορεί να το πιστέψει αυτό?
Το πρώτο βήμα είναι να τον κατεβάσει από τον θρόνο.
Και πως θα γίνει αυτό?
Μόνο υποσυνείδητα μπορεί να γίνει, όπως υποσυνείδητα τον έχει ανεβάσει.
Φανταστείτε δύο τίτλους εφημερίδας:
Α. Ο πρώην υπουργός τάδε, αναμεμιγμένος στον σκάνδαλο siemens
Β. Ο αλήτης ο τάδε, αναμεμιγμένος στον σκάνδαλο siemens
Σκεφτείτε τώρα τις αντιδράσεις κάποιων πολιτών αν διαβάσουν τον πρώτο τίτλο και συναντήσουν τον υπουργό στο δρόμο, έπειτα σκεφτείτε και τις αντιδράσεις αν διαβάσουν τον δεύτερο τίτλο.
Σας το ξαναλέω αυτό είναι που φοβούνται περισσότερο. Φοβούνται μην έρθει η στιγμή που στις συνειδήσεις των πολιτών θα είναι όλοι τους αλήτες και δεν θα τους λένε ούτε καλημέρα, αλλά αντί αυτού θα τους εκτοξεύουν πτύελα (ροχάλες).”
Αυτά περίπου είπε ο άνθρωπος κι εμείς είχαμε μείνει με ανοιχτό το στόμα. Πότε δεν είχα σκεφτεί έτσι στο παρελθόν και ομολογώ ότι αισθάνθηκα πολύ βλάκας. Η συζήτηση από εκείνη τη στιγμή άλλαξε και όποτε μιλούσαμε για κάποιον του βάζαμε και το ανάλογο χαρακτηρισμό. Μετά από λίγη ώρα μας είχε γίνει συνήθεια. Χωρίς φωνές, χωρίς νεύρα, χωρίς βωμολοχίες. Φεύγοντας εκείνο το βράδυ από την καφετέρια ήμασταν όλοι λίγο διαφορετικοί.
Για να μην πολυλογώ από εκείνη την ημέρα αποφασίσαμε όποτε αναφερόμασταν σε κάποια άτομα, σε οποιοδήποτε μέρος να χρησιμοποιούμε αυτούς τους χαρακτηρισμούς και να τους υποστηρίζουμε με πάθος. Είτε το πιστεύετε, είτε όχι, σιγά σιγά έγινε τρόπος έκφρασης. Το απίστευτο όμως είναι ότι επηρεάσαμε πάρα πολλά άτομα με την συμπεριφορά μας και τον λόγο μας. Στην συνείδηση αρκετών όλοι τους είναι αλήτες πλέον.
Και η προσπάθεια συνεχίζεται.
Αν κατά τύχη διαβάζει αυτές τις γραμμές και ο κύριος που αναφέρω πιο πάνω του στέλνω τους χαιρετισμούς ολόκληρης της παρέας.
Ευχαριστώ.
Antonios A.