Το πρόβλημα είναι τόσο απλό που καταντάει περίπλοκο: τα έξοδα μας υπερβαίνουν τα τακτικά έσοδα. Άρα, χρειαζόμαστε δάνεια για να τα αποπληρώσουμε. Άρα, αν σταματήσουμε να δανειζόμαστε, χρεωκοπούμε. Κάπου εδώ αρχίζει το debtocracy που κατορθώνει να συμπτύξει, με όχι και τόσο θαυμαστή μαεστρία (ο Μουρ το κάνει καλύτερα στη δική του κατηγορία λαικισμού βαρέων βαρών), όλα τα στερεοτυπικά, αρχετυπικά, χιλιακουσμένα επιχειρήματα του γνωστού πλέον κινήματος «δεν πληρώνω».
Εν συντομία, το ντοκυμαντέρ, που σημειωτέον, κάνει θραύση στο ίντερνετ , περιλαμβάνει όλα τα απαραίτητα στοιχεία, που….
απαιτεί η ψυχοσύνθεση του νεοέλληνα (απ τον Πρέκα ως την Παπαρήγα) για να ριγήσει. Η ανηθικότης του χρέους. Oι ξένοι, που επελαύνουν, ως μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά. Το έργο, που «το ‘χουμε ξαναδεί», κλασικά, σε κάποια τριτοκοσμική χώρα, κατά προτίμηση της λατινικής αμερικής, η οποία φυσικά σώθηκε, εκλέγοντας μια ριζοσπαστική εκδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου.
Η λύση, να μην πληρώσουμε, με την ταυτόχρονη προσπάθεια “απελευθέρωσης” του λαού απ το ηθικό άγος του «μπαταχτσή» : “δεν είναι τάχα ανηθικο να πληρωθεί ένα ανήθικο χρέος;”
Δύο από τους σχολιαστές στο ντοκυμαντέρ είναι γνωστοί για τις πολύ συγκεκριμένες θέσεις τους στη συστημική διαχείριση του χρέους.
Κώστας Λαπαβίτσας:
μαρξιστής οικονομολόγος ( σχήμα οξύμωρο αλλά μόλαταυτα ανεκτό στην κοινωνία που ζούμε) υπέρμαχος της εξόδου από το Ευρώ και των κάτωθι μέτρων:
«Δημόσιος έλεγχος και ιδιοκτησία στις τράπεζες και γενικότερα στα μέσα παραγωγής, όπως επίσης και στο διεθνές εμπόριο και την κίνηση κεφαλαίων.». Περαιτέρω, επαναφορά στη δραχμή , ώστε η δημοσιονομική και νομισματική πολιτική να επανέρθει στα στιβαρά μπράτσα των ελληνικών κυβερνήσεων.
Α η μικρή λεπτομέρεια, των τρομακτικών αναστατώσεων που θα προκαλέσει η άμεση υποτίμηση του νέου νομίσματος, δε συνιστά μη-αντιμετωπίσιμο πρόβλημα: η λύση της εθνικοποίησης του χρηματοπιστωτικού συστήματος , και γιατί όχι, της οικονομίας στο σύνολο της , θα δώσει φτερά στην εργατική τάξη.
Σαμίρ Αμίν:
Από συνέντευξή του: «Οι απαντήσεις των ευρωπαϊκών θεσμών στην “κρίση” (της Ελλάδας, για παράδειγμα), είναι γελοίες και μοιραία αποτυχημένες»
Και… «Η Ελλάδα και η Ισπανία θα μπορούσαν ν’ αποφασίσουν την έξοδο (προσωρινή) από το ευρώ, να κάνουν υποτίμηση, να εγκαθιδρύσουν τον έλεγχο στις συναλλαγές, τουλάχιστον σ’ όσες αφορούν τη δημοσιονομική ροή. Αυτές οι χώρες θα βρισκόταν τώρα ενισχυμένες, στ’ αλήθεια δυνατές για να διαπραγματευτούν τη διάταξη του χρέους…»
Ο Σαμίρ Αμίν είναι γνωστός στους παροικούντες την ακαδημαική Ιερουσαλήμ.
Κλασικός μαρξιστής αρχικά, και μαοικός στη συνέχεια, αντιαποικιοκράτης μέγιστος και παλλικαράκι απ τα λίγα, ο κος Αμίν συνέτρεξε (;) με την οικονομική του τεχνογνωσία τις νεαρές τέως αποικιακές δημοκρατίες. Αν μη τι άλλο , ετούτοι οι άνθρωποι άξιζαν μιας ωραίας σοσιαλιστικής ανάτασης, μετά την εγκατάλειψή τους απ τους κεφαλαιοκράτες κερδοσκόπους. Έτσι, δεν παρέλειψε να μεταδώσει το μαρξικό φως στη δημοκρατία του Μαλί, η οικονομία του οποίου κατέρρευσε, λόγω φυσικά της πλέριας σοσιαλιστικής ανοικοδόμησης.
Eν κατακλείδει, ο Σαμίρ μας, απέκτησε ακαδημαική έδρα στον επίσημο τελικό προορισμό κάθε αποτυχημένου αριστερού οραματιστή: τη Γαλλία.
Οι κύριοι αυτοί συνιστούν: μην πληρώσετε. Στάση πληρωμών και έξοδος απ το Ευρώ. Οκ.
Πάμε λοιπόν στη χιονοστιβάδα των γεγονότων που θα ακολουθήσουν: Οι παραπάνω «λύσεις» φυσικά θα προκαλέσουν αναπόφευκτα κατάρρευση των τραπεζών, άρα και ανάγκη κρατικοποίησής τους. Ακόμα καλύτερα μας απαντούν , ακόμα καλύτερα! Ευκαιρία να ξεφορτωθούμε τους άπληστους τραπεζίτες. Αλλά εμείς, οι ενοχλητικοί τύποι, αναρωτιόμαστε πώς θα πληρωθούν οι υποχρεώσεις των εθνικοποιημένων τραπεζών σε τρίτους, αν η Ελλάδα έχει αναστείλει τις πληρωμές της (άρα οι δανειστές της προφανώς δε θα στήνονται κιόλας στην ουρά για να της ξαναδανείσουν).
Ας μην ικανοποιηθούν οι «υποχρεώσεις» μωρέ, πιθανώς να σκεφτεί ο βλαχοΈλλην επαναστάτης, αλλά ένα λεπτό εδώ, ένα λεπτό! Στις υποχρεώσεις των τραπεζών δεν ανήκει και η απαίτηση του καταθέτη για ανάληψη των καταθέσεων του; Το κράτος θα είναι ανίκανο με τις περιορισμένες δυνατότητές του να ικανοποιήσει τους πάντες. Και τώρα, τι γίνεται; Α ναι: ας κόψουμε κι άλλο νόμισμα αδερφέ! Τυπωθήτω! Με τη μικρή λεπτομέρεια, προσθέτουμε εμείς, πως οι συνέπειες της έκδοσης νέου νομίσματος θα είναι η αύξηση των τιμών στα εισαγόμενα προϊόντα (δηλαδή την πλειοψηφία των προιόντων που χρησιμοποιεί το μέσο νοικοκυριό) , αύξηση των τιμών στην ενέργεια κλπ. Άρα τα μεσοαστικά νοικοκυριά θα καταλήξουν νεόπτωχα και τα πτωχά θα εμφανίσουν σοβαρό πρόβλημα εφοδιασμού τους ακόμα και με είδη πρώτης ανάγκης. Ήτοι, φτώχεια αγαπητοί μου, και μάλιστα από τις πιο άγριες. Και όλα αυτά, στη μάλλον απίθανη περίπτωση, που οι δανειστές μας δε θα επιλέξουν να πιέσουν τις κυβερνήσεις τους, να μας τραβήξουν το αυτί, κατά το κοινώς λεγόμενο, με κάθε λογής οικονομικά ή πολιτικά μέτρα, ικανά να μας εξασφαλίζουν μια γερή δόση δυστυχίας για τον επόμενο αιώνα.
Αυτή είναι η συνταγή των κ.κ. Λαπαβίτσα και Αμίν, των συντελεστών του debtocracy, του «δεν πληρώνω» και γενικά της αντιευρωπαϊκής και αντιμνημονιακής αριστεράς.
Εν τέλει, όσοι αναρτήσατε το εν λόγω ντοκυμαντέρ στη σελίδα σας ή στο f/b, όσοι το τιτιβίσατε στο twitter, όσοι το αποθεώσατε στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις, τι θα λέγατε αν πηγαίνατε αύριο στην τράπεζα για να τραβήξετε λεφτά από το atm και σας πετούσε την κάρτα πίσω, λόγω στάσης πληρωμών;
Α ναι: θα έφταιγαν οι τραπεζίτες και το ΔΝΤ.
Γιατί αν φταίξαν τώρα με την παρουσία τους, φανταστείτε πόσο πολύ θα φταίνε τότε για την απουσία τους!
Η αποκριάτικη λογική της καύσης του αποδιοπομπαίου τράγου σε μια χώρα-καρναβάλι.
Πολύ ταιριαστό,δε βρίσκετε;
Από Χάρης Πεϊτσίνης
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ