« Σήμερα γα, σήμερα γάμος γίνεται…σ’ ωραίο περιβόλι…» και τα λοιπά γνωστά. Αύριο λοιπόν ξαναπαντρεύεται ο λαός με την κάλπη. Την άσπιλη, αμόλυντη, αειπάρθενο έγκυο που θα μας δώσει τους τοπικούς άρχοντες για το καλό μας. Αλλά και για την δημοκρατία, την λαοκρατία και την ελευθερία του συναθροίζεσθαι για να βλέπουμε…..
στην τηλεόραση κάρτες με μαλακίες στατιστικές παρέα με μπύρα και πίτσα. Αυτό είναι κατάκτηση.
Αλλά και αγώνας που κράτησε μια τετραετία. Γιατί αγώνας; Διότι εγώ, σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, τα έδωσα όλα: Πήγαινα κόντρα στους μονόδρομους που είχαν αλλάξει άνευ λόγου τις προηγούμενες εκλογές για να πεισθώ ότι έγινε κάποιο έργο. Λέρωνα όσο μπορούσα περισσότερο τα πεζοδρόμια για να δείξω ότι ο δήμαρχος είναι άχρηστος. Τσακωνόμουνα με την δημοτική αστυνομία όποτε εύρισκα την ευκαιρία. Έριχνα τα σκουπίδια εντελώς ανάποδα από την σήμανση των κάδων. Και πόσα άλλα. Ή κάνεις αντίσταση ή δεν κάνεις. Και για την φορά των δρόμων δικαιώθηκα. Καλύφθηκαν οι ταμπέλες με τις μαύρες σακούλες των σκουπιδιών κι αλλάζουν πάλι διεύθυνση.
Κι αύριο, αποφασιστικά, δηλαδή και από, και φασιστικά, με το χαμόγελο στα χείλη, θα κατευθυνθώ στο εκλογικό μαιευτήριο. Ίνα πηδήξω τα λαμόγια και να φέρω στην διακυβέρνηση τα δικά μου άφθαρτα πρόσωπα. Αυτά που είναι ανεξάρτητα και υπερκομματικά και θα αγωνισθούν εις βάρος της τσέπης τους και υπέρ των βωμών και της εστίας μου. Όπως βλέπετε βωμούς έχω πολλούς, εστίαν όμως μίαν.
Και μίαν ψήφον. Τετραετούς βαρύτητας και υψίστης σημασίας. Καθότι άμα μου την βαρέσει, μέχρι και δήμο είμαι ικανός να αλλάξω και να προκαλέσω σύγχυση στα κομματικά επιτελεία για την διαρροή. Να ψάχνουν και να μην βρίσκονται. Και να βάζουν στον κώλο τους, αντί για τα τετριμμένα που χρησιμοποιούν, στατιστικές και δημοσκοπήσεις. Είναι πολύ χρήσιμες οι δημοτικές εκλογές ειδικά για εκείνους τους ψηφοφόρους που μένουν στον τάδε δήμο αλλά ψηφίζουν σε άλλον για τον οποίον δεν έχουν ιδέα τι γίνεται.
Μπέρδεμα. Που γίνεται και μεγαλύτερο καθώς πρέπει να ρίξω ψήφο και για τον περιφερειάρχη. Αυτόν πάλι με τι κριτήρια να τον κρίνω; Τι στο καλό κάνει στην καρεκλίτσα του; Ποια είναι η ευθύνη του; Εγώ προσωπικά δεν γνωρίζω, οπότε ακολουθώ την συμβουλή του πρωθυπουργού. Ξέρετε αυτουνού, που πιστεύει τόσο πολύ στην ανεξαρτησία της τοπικής αυτοδιοίκησης που αν δεν κερδίσουν οι δικοί του, θα κάνει εθνικές εκλογές. Άρα πρέπει για την περιφέρεια να ψηφίσω με πολιτικά κριτήρια.
Κι εδώ είναι το σημείο τριβής με την συνείδηση μου. Διότι μπορεί να είμαι με τον τάδε δήμαρχο αλλά εναντίον του περιφερειάρχη . Ή το ανάποδο. Και τελικά να εκλεγούν εκπρόσωποι κομματικά αντίθετοι , να πλακωθούν μεταξύ τους και να γίνει της Ελλάδας. Της αγαπημένης μας πατρίδας, που σκεπτόμενος λογικά, είναι το σύνολο των περιφερειών με υποσύνολο τους δήμους. Κι αν προκύψει εκλογική διαφωνία στα σύνολα, πού θα οδηγηθεί το αύριο μας; Εντάξει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα πηγαίνει χρόνια, αλλά εγώ με την ψήφο μου να την πάω στο ακόμα πιο άγνωστο; Διότι το άγνωστο είναι μεν άγνωστο, αλλά είναι πιο παρηγορητικό από το ΠΙΟ άγνωστο. Ούτε παροιμία δεν έχουμε για να βοηθηθείς τι να ψηφίσεις αύριο.
Να έχω τον δήμο και να μου ξεφύγει η περιφέρεια; Να έχω την περιφέρεια και να μου ξεγλιστράει ο δήμος; Δεν γίνονται αυτά τα πράματα. Επίσης να ψηφίσω δήμο και περιφέρεια κόντρα στην κυβέρνηση; Και πού θα βρουν λεφτά για να φτιάξουν πεζοδρόμια; Πώς θα κοιτιούνται όλοι οι αντίπαλοι μέσα στην αίθουσα των διασκέψεων για το καλό μου; Θα προτιμήσουν την δημοτική ή την λαϊκή δημοκρατία τελικά; Πόσο χάλια είναι που γίνεται γάμος αύριο. Πιο ωραία ήταν στο bachelor party της τετραετίας για να ανατραπεί ο δήμαρχος.
Και νάχω και τον άλλον να μου λέει ότι πρέπει να πάω να ψηφίσω διότι η ψήφος είναι ΚΑΙ δικαίωμα ΚΑΙ υποχρέωση. Και πρέπει να είναι το μόνο πράμα στην ζωή που είναι και τα δύο. Κάτι σαν μιγάς. Οπότε κι οι ψηφοφόροι λογικά μπαίνουν για την τούμπα της εκλογής ωριμότεροι πλέον με βάση αυτά που πέρασαν για τέσσερα χρόνια. Ανώριμοι βέβαια συγκρινόμενοι με αυτό που θα γίνει την επόμενη φορά των εκλογών, που θα επιτελεστεί η κωλοτούμπα. Πιο δύσκολο νούμερο αυτό. Και τελικά, γι’ αυτό οι κάσες των νεκροταφείων είναι βαριές. Η σοφία και η εμπειρία των ψηφοφόρων είναι ασήκωτες.
Ωλαρία, ωλαρά λοιπόν. Χιόνι πέφτει και σκεπάζει την αυλή μας αλλά εμείς στο καυλί μας. Στην καρτουνίστικη ενέργεια της δημοκρατίας και του δικαιωματικά υποχρεωμένου υποχρεωτικού. Την κατάκτηση, που πραγματικά ήταν , αλλά κατέληξε άνδρον ληστών κι ανίκανων. Και που τώρα θέλει καθολική ανατίναξη. Και πανελλήνια αποχή που να σημάνει την παθητική διαμαρτυρία του λαού εναντίον της κυβερνητικής ξεφτίλας που πολιτικοποίησε την εκλογή των μπαστουνόβλαχων που θα αναλάβουν τα ηνία του χωριού.
Κι όχι μηνύματα και συνθήματα αλλά πλήρη αντιεξουσιαστική αναρχία. Διότι ο καθένας μας μπορεί να καθαρίσει το πεζοδρόμιο του και να πετάξει τα σκουπίδια του στο τέλος κάθε βδομάδας στην χωματερή που θα του υποδειχθεί. Τι μου χρειάζονται οι δήμοι και οι περιφέρειες και οι μαλακίες; Χωρίς όλα αυτά θα είχαμε πληρώσει το μισό χρέος μας. Και θα είχαμε γλυτώσει και από της β’ εθνικής κομματόσκυλα που υπάρχουν για να ελέγχουν καλύτερα το πόπολο. Και θα είχαμε γλυτώσει και από τα φέσια και τα τραπεζικά δάνεια τους, που σίγουρα θα πεταχτεί πάλι κάνας σαπιοκοιλιάς για να μας πει ότι μαζί τα δημιουργήσαμε και μαζί τα φάγαμε. Ενώ πληρώνουμε κάτι τρίχες αχρείαστες σαν τους δρόμους της ήπιας κυκλοφορίας ή τις πεζοδρομήσεις λεωφόρων μαζί με τους ποδηλατοδρόμους , που κατεβάζει η γκλάβα των δημοτικών αρχόντων όταν θέλουν να δείξουν ότι δουλεύουν. Ενώ πρακτικά καταχρεώνουν το σύμπαν.
Κι όπως κλείνει μια εταιρεία οικονομικά προβληματική, έτσι θα έπρεπε να κλείνουν κι όλοι οι φαληρημένοι δήμοι. Αλλά όμως κάποιοι θα μαλώνουν αύριο στα καφενεία για τα ανδρείκελα των ψηφοδελτίων αντί να κρατάνε καδρόνια για τα κεφάλια των κωθωνιών που θέλουν να συνεχίσουν το έργο τους: Δηλαδή αυτούς που κρατάνε τον λαό διχασμένο ακόμα και για κάτι κωλοκοινότητες του Κ(χ)αλλικράτη που βασικά έγινε για το ξεπούλημα της Θράκης. Θέλουμε κι εκλογές τρομάρα μας. Ρε άει στο διάολο ζωντόβολα που θα βγάλετε και πολιτικό μήνυμα.