Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δυστυχώς παραμένει το υψηλότατο ποσοστό ανεργίας. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΔΝΤ, η ανεργία κατέγραψε 19,6% το 2018 και αναμένεται να μειωθεί με ιδιαίτερα αργό ρυθμό στο 13,6% το 2024.
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δυστυχώς παραμένει το υψηλότατο ποσοστό ανεργίας. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΔΝΤ, η ανεργία κατέγραψε 19,6% το 2018 και αναμένεται να μειωθεί με ιδιαίτερα αργό ρυθμό στο 13,6% το 2024. Με άλλα λόγια, πέντε έτη από… σήμερα, το ποσοστό ανεργίας θα παραμένει σε υψηλότερο επίπεδο από το 12,7% που είχε καταγράψει η οικονομία μας το… 2010.
Οι παραπάνω εξαιρετικά απαισιόδοξες εκτιμήσεις είδαν το φως της δημοσιότητας αφότου η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε ανακοινώσει την αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 10,92%, από τα 586 στα 650 ευρώ. Εδώ λοιπόν τίθεται επιτακτικά το ακόλουθο ερώτημα: Μπορεί η γενναιόδωρη αύξηση του κατώτατου μισθού να εξηγήσει, και σε ποιο βαθμό, την αργή αποκλιμάκωση την ανεργία στη χώρα μας;
Ο γράφων, με πρόσφατο άρθρο του στο έγκυρο blog της «Καθημερινής», εξέφρασε την (όχι και τόσο δημοφιλή) άποψη ότι η ελληνική οικονομία δεν μπορεί, στην παρούσα χρονική στιγμή, να αντέξει αύξηση του κατώτατου μισθού άνω του 1,2%. Σημείωνα, μάλιστα, ότι η αύξηση του 1,2% (αντί του 10,92% που ανακοινώθηκε) είναι συμβατή με το σημερινό επίπεδο (α) του γενικού μισθού (ο οποίος, με τη σειρά του, είναι συνάρτηση της παραγωγικότητας), (β) της ανταγωνιστικότητας τιμών και (γ) του υψηλού ποσοστού ανεργίας στην οικονομία μας.
Αποτελεί, όμως, η αύξηση του κατώτατου μισθού την υπ’ αριθμόν 1 απειλή για την ανεργία στην Ελλάδα του σήμερα; Το ερώτημα είναι εύλογο και δεν νομίζω ότι έχει, μέχρι σήμερα, απαντηθεί. Ανατρέχω στα ιστορικά στοιχεία της ελληνικής οικονομίας προκειμένου να αποτιμήσω την επίδραση στις μεταβολές της ανεργίας από τους ακόλουθους οικονομικούς παράγοντες: (α) τη μεταβολή στο 10ετές spread δανεισμού μεταξύ των ελληνικών και γερμανικών ομολόγων, ως εύλογο μέτρο πολιτικής/επενδυτικής αβεβαιότητας (με αυξητική επίδραση), (β) τη μεταβολή των επενδύσεων ως ποσοστό του ΑΕΠ (με αρνητική επίδραση) και (γ) την απόκλιση του κατώτατου μισθού από τις πραγματικές «αντοχές» της οικονομίας, ήτοι μισθοί, ανταγωνιστικότητα και ανεργία (με αυξητική επίδραση).
Το μοντέλο, το οποίο συνίσταται στη χρήση «standardised coefficients», μου δίνει τη δυνατότητα να αξιολογήσω ποιος οικονομικός παράγοντας ασκεί μεγαλύτερη επιρροή στην ελληνική ανεργία. Πράγματι, μεγαλύτερη βαρύτητα στις εξελίξεις στο «μέτωπο» της ανεργίας διαθέτει το προϋπάρχον επίπεδο ανεργίας. Και τούτο επειδή δεν μπορείς «διά μαγείας» να μειώσεις το ποσοστό ανεργίας από το 19,6% σήμερα στο (για παράδειγμα) 10% αύριο! Ακολουθεί, από άποψη βαρύτητας, η πολιτική αβεβαιότητα. Σημειώνω, επιπλέον, ότι η πολιτική αβεβαιότητα διαθέτει βαρύτητα 1,5 φορές παραπάνω από τον κατώτατο μισθό και 3,5 φορές παραπάνω από τις επενδύσεις ως προς την εξέλιξη της ανεργίας στην Ελλάδα!
Από τα παραπάνω συνάγεται ότι, για να μπορέσουμε να «χτυπήσουμε» την ανεργία στη… «ρίζα», προέχει η ταχεία αποκλιμάκωση του πολιτικού ρίσκου, κάτι το οποίο θα δώσει τη δυνατότητα στις ελληνικές επιχειρήσεις να δανείζονται φθηνότερα. Το 10ετές spread, αν και έχει μειωθεί από το 4,20% στις αρχές του 2019 στο 3,26% σήμερα, παραμένει εννέα (!) φορές υψηλότερα από το 0,36% της προ κρίσεως εποχή (στις αρχές του 2008). Το φθηνό κόστος δανεισμού αφενός θα «απορροφήσει» την αύξηση του μισθολογικού κόστους, το οποίο θα προκύψει από την αύξηση του κατώτατου μισθού· αφετέρου δε θα «τρέξει» τις πολυπόθητες επενδύσεις. Με άλλα λόγια, το κατ' εξοχήν πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι πολιτικό. Μπορεί άραγε η παρατεταμένη και «άτυπη» προεκλογική περίοδος (μέχρι και το φθινόπωρο του 2019) να συμβάλει σε ευρεία αποκλιμάκωση του πολιτικού ρίσκου;
* Ο κ. Κώστας Μήλας είναι καθηγητής και πρόεδρος του ερευνητικού τομέα στο Τμήμα Χρηματοοικονομικών και Λογιστικής, University of Liverpool.
ΈντυπηΠηγή άρθρου – kathimerini.gr
Use Facebook to Comment on this Post
