Από την αποχώρησή του, την οποία βάφτισαν «αποπομπή», μέχρι την ιντερνετική λάσπη για δήθεν «κρυφό» γάμο στη Νέα Υόρκη – Οι πιέσεις στον ρομαντικό αριστερό και πάλαι ποτέ σύντροφο του Αλέξη Τσίπρα στις διαδηλώσεις και στη Γένοβα, που δεν πέρασε στην αυλή των κολάκων, ιδιαίτερα μετά τις πρωθυπουργικές κωλοτούμπες
Τώρα που η επανάσταση μοιάζει θαμπή και η εθνική μας τραγωδία ακολουθεί ρυθμούς οπερέτας, προκύπτουν όλα τα ευτράπελα, όπως εξώφυλλα για γάμους που δεν έγιναν και «κίτρινα» κουτσομπολιά που καλούνται να διασκεδάσουν τη θλίψη των ημερών.
Για μία ακόμα φορά ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης έγινε στόχος κακόβουλων σχολίων που έδειχναν να θεριεύουν, όσο εκείνος πρόκρινε τον δρόμο της σιωπής. Σε μια κοινωνία όπου ο καθένας διψάει για προβολή και δημοσιότητα, η επιλογή του πρώην κυβερνητικού εκπροσώπου και βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ να αποχωρήσει χωρίς θόρυβο και φωνασκίες από την πολιτική σκηνή κρίθηκε αυτόματα ως ύποπτη. Επιπλέον, η απόφασή του να μην απαντάει σε όσα του καταμαρτυρούσαν τροφοδότησε μια σειρά από σενάρια με αποκορύφωμα διάφορα σχόλια για την προσωπική του ζωή εμπλέκοντας γόνο επώνυμης οικογένειας.
Και όταν αυτά ξεπέρασαν κάθε όριο λογικής, εκείνος αναγκάστηκε να πάρει θέση απέναντι στον κιτρινισμό με δήλωσή του στη σελίδα του στο Facebook: «Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν πολύ πιο σοβαρά θέματα που απασχολούν τον κόσμο, όμως…
υπάρχουν φορές που διαβάζεις πράγματα για τον εαυτό σου και ενώ στην αρχή γελάς, μετά αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι πάει στραβά. Ενώ έχω επιλέξει να παραιτηθώ από βουλευτής και να μην βγαίνω στα ΜΜΕ, διαβάζω ότι δουλεύω στο Λονδίνο, ότι κάνω παρέα με ανθρώπους που δεν έχω γνωρίσει ποτέ και μία σειρά από άλλα μυθεύματα. Επειτα βέβαια μαθαίνω ότι παντρεύομαι στη Νέα Υόρκη.
Μεγαλεία! Και ενώ δεν αναφέρονται ονόματα, γίνονται περιγραφές με αμφίσημο τρόπο και από δίπλα αναλαμβάνουν εργασία μπλογκς και πλήθος “περίεργων” για τους οποίους είναι και αυτό μια κάποια ενασχόληση. O viral κιτρινισμός με ενοχλεί πιο πολύ για τους γύρω μου. Ακόμα και για αυτούς τους ανθρώπους που δεν έχω συναντήσει ποτέ μου. Δεν έχω ανάγκη να αποδείξω τίποτα σε κανέναν και καμία -αναφορικά με την προσωπική μου ζωή- και για αυτό δεν μπαίνω στην ουσία των “κίτρινων” δημοσιευμάτων. Δεν ανέχομαι όμως τη στοχοποίηση. Και περισσότερο όταν γίνεται με έναν τέτοιο τρόπο ώστε να εξάπτει τα ένστικτα του “φιλοθεάμονος κοινού”. Βορά στα θηρία της αρένας δεν έγινα και ούτε θα γίνω προς τέρψη όσων επικροτούν και όσων αποδοκιμάζουν. Ομως αλήθεια ποια είναι τα όρια κάποιων και μέχρι πού μπορούν να φτάσουν; Δεν θεωρώ ότι ο Τύπος πρέπει να αντιμετωπίζεται με αγωγές, αφού η βιομηχανία αγωγών είναι πλήγμα στην ελευθεροτυπία. Ομως ο επινοημένος κιτρινισμός δεν είναι δημοσιογραφία, οπότε ενίοτε τα όρια μπορεί να τα θέτει και η δικαιοσύνη». Αυτή ήταν η επίσημη απάντησή του στο προφίλ του στο Facebook χωρίς περαιτέρω σχόλια και δηλώσεις.
Τα like των αντιπάλων
Για έναν άνθρωπο ο οποίος έχει επανειλημμένως υποστηρίξει ότι οι αγωγές δεν προάγουν τη δημοκρατία, ούτε βοηθούν την ελευθεροτυπία, το να επιλέξει αυτό τον δρόμο δείχνει ότι η κατάσταση ξέφυγε από τα όρια της ανοχής. Σίγουρα δεν θα απαντούσε ή δεν θα ασχολούνταν αν τα κακεντρεχή σχόλια δεν έθιγαν την προσωπική του ζωή, τη σχέση του με την κοπέλα του, το οικογενειακό περιβάλλον, αλλά και τα νέα του σχέδια σε επαγγελματικό επίπεδο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που έγινε στόχος, αλλά και πάλι έχει το θάρρος να αντιμετωπίζει κατάματα τους κακόβουλους επικριτές του: το έκανε στο παρελθόν με τον γνωστό δημοσιογράφο που τον εκβίαζε με βίντεο και τώρα με τα αναληθή δημοσιεύματα.
Ωστόσο, όλα αυτά και πάλι δεν θα είχαν καμία σημασία από τη στιγμή που ο ίδιος δεν φαίνεται να ταράζεται από τα «κίτρινα» βέλη – αν αυτά δεν εκτοξεύονταν κάποια στιγμή εξ οικείων. Στις περιπέτειες που κατά καιρούς ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης πέρασε σε πολιτικό και προσωπικό επίπεδο, όχι μόνο δεν γνώρισε την αλληλεγγύη που θα περίμενε κανείς από πραγματικούς συντρόφους, αλλά μάλλον το αντίθετο. Ακόμα και όταν αποφάσισε να αποχωρήσει από την πολιτική σκηνή, το Μαξίμου φρόντισε να τροφοδοτήσει τον Τύπο με δικά του σενάρια περί δήθεν διαγραφής του και όχι αποχώρησής του.
Και για να φτάσουμε στο προκείμενο – κανείς από τους συντρόφους και αλλοτινούς συναγωνιστές δεν έσπευσε να προσθέσει τη δική του φωνή συμπαράστασης στην καταστηλίτευση ενός ανθρώπου που διακρίνεται για το ήθος του. Ούτε δημόσια δήλωση κατακραυγής, ούτε διάψευσης. Προτίμησαν να παραμείνουν βουβοί θεατές σε αντίθεση με άλλους πολιτευτές και πρώην συναδέλφους του, οι οποίοι έσπευσαν να καταθέσουν τη δική τους δημόσια ένδειξη αλληλεγγύης, όπως ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος. Σε αυτούς μπορεί να προστεθούν ακόμα και πρώην πολιτικοί του αντίπαλοι -like του έκανε ακόμα και ο Γιώργος Μουρούτης!-, βουλευτές και κομματικοί εκπρόσωποι οι οποίοι μέσα από τον λογαριασμό τους στο Facebook εξέφρασαν τη συμπαράστασή τους. Για έναν άνθρωπο χαμηλών τόνων, όπως ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, ο οποίος δεν σήκωσε τον πήχη της αντιπαράθεσης, αυτό προκαλεί τουλάχιστον εντύπωση, αν όχι πηχυαίους τίτλους, που ενδεχομένως θα μπορούσαν να μιλάνε ακόμα και για «προδοσία» εκ μέρους των πρώην συντρόφων.
Σιωπηλή αποχώρηση
Και η αλήθεια είναι ότι παρότι έχει αποχωρήσει προ πολλού από την Κεντρική Επιτροπή -και αυτό είναι κάτι που το Μαξίμου επιμελώς φρόντισε να μη γνωστοποιήσει-, ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης δεν το ανακοίνωσε στο Facebook, ούτε έκανε δημόσια δήλωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συνιστά πλέον προτεραιότητά του. Για όσους δεν το γνωρίζουν, πλέον δεν συμμετέχει σε κανένα από τα κομματικά όργανα και φυσικά κρατάει τις αποστάσεις από τις πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης.
Αλλά και πάλι δεν έχει τοποθετηθεί υπέρ της ομάδας που έχουν σχηματίσει τα παλιά κυβερνητικά στελέχη, ούτε της ομάδας Λαφαζάνη στην οποία έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν ανήκε, ούτε της Δικτύωσης που έφτιαξαν καλοί του φίλοι και αποχωρήσαντες όπως ο Τάσος Κορωνάκης, η Ηρώ Διώτη κ.ά. Εξακολουθεί βέβαια να κάνει παρέα και να μοιράζεται τις ίδιες ανησυχίες αλλά σε αντίθεση με τον Κορωνάκη, ο οποίος τοποθετείται δημοσίως μέσω Facebook κατά της πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση, ο πρώην βουλευτής δεν έκανε καμία δημόσια παρέμβαση. Για έναν άνθρωπο που γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα και συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις, θα ήταν πολύ εύκολο να εκμεταλλευτεί τον αλλοτινό κραταιό του ρόλο. Ή τουλάχιστον θα μπορούσε να εξαργυρώσει την επιλογή της απομάκρυνσης με πολλαπλά πολιτικά οφέλη, όπως κάνουν, για παράδειγμα, ο Γιάνης Βαρουφάκης ή η Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία είχε παροτρύνει τον Σακελλαρίδη, όταν αποχώρησε, να κρατήσει την έδρα του.
Είθισται όταν αποχωρεί κανείς από το κλειστό κέντρο της εξουσίας, να φροντίζει να γίνεται γνωστό όσο πιο δυνατά και περίτρανα γίνεται. Στην περίπτωση όμως του Γαβριήλ Σακελλαρίδη αυτό έγινε αθόρυβα, με τον ίδιο να επιλέγει να παραχωρήσει την έδρα του στον ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας έτσι το καλό παράδειγμα σε όλους όσοι θα διαφωνούσαν με τις κυβερνητικές επιλογές. Ωστόσο, το Μαξίμου όχι απλώς δεν επιβράβευσε την επιλογή του βουλευτή να μην προκαλέσει τριγμούς στο εσωτερικό του κόμματος, αλλά έσπευσε να κάνει διαρροή περί απόφαση απομάκρυνσής του από τον Αλέξη Τσίπρα!
Την επομένη κιόλας της αποχώρησης Σακελλαρίδη, οι κύκλοι του Μαξίμου φρόντισαν να κυκλοφορήσουν ειδήσεις που γνωστοποιούσαν ότι ο πρωθυπουργός ζήτησε από τον βουλευτή να φύγει και να παραχωρήσει την έδρα του επειδή είχε δηλώσει ότι δεν θα ψηφίσει το Ασφαλιστικό – ενώ μάλλον συνέβη το αντίθετο… Ο ίδιος ο Σακελλαρίδης είχε αποκρούσει πρόταση που του έγινε για να αναλάβει το υπουργείο Παιδείας, ενώ ούτε καν επιθυμούσε να έχει καλή θέση στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Επιπλέον, υποστήριζε σθεναρά ότι καλύτερο είναι να παραιτηθούν παρά να στηρίξουν τα επαχθή μνημόνια, κάτι που φαινόταν να εξοργίζει ιδιαίτερα ανθρώπους δίπλα στον Τσίπρα.
Το περιβάλλον αυτό που πρόσκειται στον Τσίπρα προτιμούσε να προσφέρει κολακίες στον αρχηγό από το να τον προειδοποιεί για τους κινδύνους που εγκυμονεί η διάθεση συμβιβασμού, όπως προφανώς έκανε ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης. Και η στάση του αντί να εκληφθεί ως άκρως ρεαλιστική, θεωρήθηκε επικίνδυνη και ότι θέτει σε κίνδυνο τη συνοχή του κυβερνητικού σχήματος. Με αυτό το πρόσχημα θεώρησαν και οι «σύμβουλοι» του Τσίπρα ότι ο Σακελλαρίδης δεν είναι «πιστός» ακόλουθος στο όχημα της συγκυβέρνησης.
Χαρακτηριστικό είναι πως, για όλους αυτούς τους λόγους, το καλοκαίρι που παρέμεινε στην κυβέρνηση, ο πρώην βουλευτής ήταν σε κατάθλιψη και δεν θέλησε καν να πάει διακοπές. Οσοι τον γνωρίζουν ξέρουν πολύ καλά ότι δεν μπορούσε να συμβιβαστεί μετά τη βραδιά της υπογραφής με το γεγονός ότι η κυβέρνηση θα αναγκαζόταν εκ των πραγμάτων να υποστηρίξει σκληρά, αντιλαϊκά μέτρα. Σίγουρα δεν θα μπορούσε να σκεφτεί αλλιώς ένα παιδί μεγαλωμένο με τις παραδοσιακές αρχές της Αριστεράς, το οποίο πάντα έβρισκε καταφύγιο στο διάβασμα. «Πώς θα μπορώ να ισχυρίζομαι ότι είμαι αριστερός τη στιγμή που θα ψηφίζω αντιαριστερά μέτρα;», έλεγε στους φίλους του γνωρίζοντας ότι η θεσμοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης δεν καθιστά κάποιον αριστερό – ούτε βέβαια το να υιοθετεί ξεκάθαρες θέσεις στο Προσφυγικό.
Καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού, εξακολούθησε να πηγαίνει από περιέργεια στις διάφορες συνάξεις των «53+» (η εσωτερική, αντιπολιτευόμενη φωνή του ΣΥΡΙΖΑ) και εκεί να ακούει με έκπληξη πρωτοκλασάτους βουλευτές να βάζουν προϋποθέσεις για να συνεχίσουν να αγωνίζονται, τις οποίες ανέτρεπαν την αμέσως επόμενη όταν έπεφταν τηλέφωνα για υπουργικές θέσεις.
Κανείς δεν ξέρει αν η ξαφνική στροφή των «53+» και η απόφαση να πέσουν οι τόνοι σχετίζονταν με συγκεκριμένα ανταλλάγματα για υπουργικούς θώκους. Δύσκολες εποχές, παράδοξα ήθη σε μια υβριδική Αριστερά παραλλαγμένη σε νέο αμπαλάζ μεταμνημονιακής πλεύσης. Αρκετοί, πάντως, παρέμειναν στον ΣΥΡΙΖΑ και τον στήριξαν στις επικείμενες εκλογές, καθώς ακόμα κυριαρχούσε το #This_is_a_coup και ένα παράδοξο στοίχημα ότι η Αριστερά δεν πρέπει να είναι μια παρένθεση στην ιστορία της χώρας. Αλλοι, πάλι, σε εκείνη την κλειστή μάζωξη των «53+» στα γραφεία της «Εποχής», αμέσως μετά την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, ανέπτυσσαν συγκεκριμένες προϋποθέσεις που υποτίθεται πως έθεταν στον Τσίπρα: παράλληλο πρόγραμμα, κόκκινες γραμμές, απατηλές ελπίδες για διαπραγμάτευση.
Οι πιέσεις
Ο στενός φίλος του Γαβριήλ Σακελλαρίδη, Ευκλείδης Τσακαλώτος, τον πιέζει να παραμείνει και να κατέβει στις εκλογές για να δώσουν μαζί την ύστατη μάχη και να μην εγκαταλείψουν τον αγώνα. Τελευταία στιγμή, τον πείθει να μπει σε εκλόγιμη θέση, ίσως επειδή και οι δυο είχαν εισέλθει σε μια λογική «πακετοποίησης» για το αν τελικά θα είναι υποψήφιοι. Με βαριά καρδιά ο Σακελλαρίδης δέχεται, αλλά με την επίγνωση ότι τα περιθώρια στενεύουν. Ωστόσο, η σκέψη ότι θα έρθει η μέρα που η «καλημέρα» δεν θα είναι εγκάρδια από τον περιπτερά όπου αγοράζει τα τσιγάρα του επανέρχεται διαρκώς και εφιαλτικά στο μυαλό του. Εκπληρώνει με τυπικότητα τις υποχρεώσεις του κατά τον προεκλογικό αγώνα, δίνει μετρημένες τηλεοπτικές συνεντεύξεις και όταν εκλέγεται αρνείται κάθε πρόταση που του γίνεται για δημόσιο θώκο. Γνωρίζοντας πολύ καλά το πόσο δημοφιλής είναι, ο Τσίπρας επιμένει ότι ο Γαβριήλ πρέπει να υπουργοποιηθεί, αλλά εκείνος αρνείται.
Ηδη έχει αποχωρήσει από το πόστο του κυβερνητικού εκπροσώπου, το οποίο πια κατέχει η Ολγα Γεροβασίλη, και προσπαθεί να κρύβεται όσο γίνεται πιο επιμελώς πίσω από τον Νίκο Φίλη στο πόστο του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου. Οσοι τον γνωρίζουν καταλαβαίνουν ότι πλησιάζει με βήματα προσεκτικά την έξοδο. Ωστόσο, από το Μαξίμου αρχίζουν ήδη να γίνονται διαρροές για εσκεμμένη περιθωριοποίηση του Σακελλαρίδη – τα άρθρα για την κυβέρνηση που έχει αποφασίσει να εκτοπίσει τον Γαβριήλ ολοένα πληθαίνουν. Η πλευρά Καμμένου εξάλλου ποτέ δεν έδειξε να ασπάζεται τις ριζοσπαστικές ιδέες ενός ανθρώπου που δεν ήταν ποτέ φίλα προκείμενος στις λαϊκιστικές επιλογές της κυβέρνησης: ο Σακελλαρίδης εξακολουθούσε να επιμένει στη μάχη που έπρεπε να δοθεί με την Εκκλησία και φυσικά οι εκπρόσωποι των ΑΝ.ΕΛ. δεν ήταν ποτέ οι άνθρωποι με τους οποίους θα έκανε παρέα.
Το χάσμα ανάμεσα στα διαφορετικά μέλη της κυβέρνησης, σε συγκεκριμένα πρόσωπα των ΑΝ.ΕΛ., μεγάλωνε διαρκώς στα ταξίδια για τις διαπραγματεύσεις και για έναν ήρεμο χαρακτήρα όπως αυτόν του Γαβριήλ ο εκνευρισμός ήταν όλο και πιο έκδηλος. Μάταια επίσης προσπαθούσε ως κυβερνητικός εκπρόσωπος να πείσει τους βουλευτές να μην κάνουν άκαιρες δηλώσεις στα κανάλια ή να βάλει σε τάξη υπουργούς που δεν έχουν καν αντιληφθεί τη θέση τους. Σταδιακά αρχίζει να νιώθει άβολα με την ξαφνική δημοσιότητα -με την οποία δεν ήταν άλλωστε ποτέ εξοικειωμένος- και μετακομίζει από τα Εξάρχεια στο Παγκράτι. Για έναν νέο άνθρωπο που δεν οδηγεί ενώ η αγαπημένη του συνήθεια είναι να περπατάει στο κέντρο με τα πόδια και να διαβάζει στα καφέ, τα γυαλιστερά μαύρα αυτοκίνητα μοιάζουν μάλλον απειλητικά παρά ένδειξη επιβράβευσης ή εξουσίας. Τα Εξάρχεια καθίστανται πλέον για τον Γαβριήλ απαγορευμένη ζώνη και οι μακρινοί περίπατοι διακόπτονται διαρκώς από ανώνυμο κόσμο που έχει ερωτήματα για το πού ακριβώς στρέφονται οι κυβερνητικές επιλογές.
Ωστόσο, οι πολίτες αυτής της χώρας δίνουν μια δεύτερη ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ και ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης διατηρεί ακέραια τη δημοτικότητά του. Με βαριά καρδιά επισκέπτεται, τη βραδιά της νίκης της 20ής Σεπτεμβρίου, την Κουμουνδούρου. Οι φωτογραφίες είναι ενδεικτικές του κλίματος που επικρατούσε στα κυβερνητικά γραφεία. Στο ρετιρέ τσούγκριζαν κρυστάλλινα ποτήρια με ουίσκι ο Παππάς, ο Τσίπρας, η Μπέτυ και ο Φλαμπουράρης, μην μπορώντας να κρύψουν τη χαρά τους, ενώ στους κάτω ορόφους οι γραμματείς μαζί με τον Σακελλαρίδη προτιμούσαν πλαστικά ποτηράκια με κρασί. Κανένα διάπλατο χαμόγελο δεν δέσποζε σε αυτά τα πρόσωπα – είναι προφανές ότι ο Σακελλαρίδης καθόταν αμίλητος και σκεπτικός σε μια γωνιά αποφεύγοντας να κάνει την παραμικρή δήλωση. «Τι γίνεται, ρε παιδιά, χάνουμε και γελάτε και τώρα που κερδίσαμε είστε κατηφείς;» τους λέει αστειευόμενος ο Τσίπρας.
Η ηρωική έξοδος
Κάπως έτσι, τη βραδιά των εκλογών στα ανήλιαγα γραφεία της Κουμουνδούρου, κλείνει το τελευταίο κεφάλαιο μιας όμορφης περιπέτειας που ξεκίνησε τις σιδηρές-ρομαντικές μέρες, όταν οι στενοί φίλοι Γαβριήλ Σακελλαρίδης, Αλέξης Τσίπρας και Τάσος Κορωνάκης έγραφαν στο πεζοδρόμιο τεράστια πανό έξω από τα προσφυγικά της Αλεξάνδρας. Εμεναν πια μόνο οι φωτογραφίες από τη Γένοβα, τα αναμνηστικά και οι σκέψεις ότι κάποτε ένας άλλος κόσμος ήταν όντως εφικτός. Ενα πρωί με την ανάσα κομμένη από το άγχος ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης αποφασίζει να αποχωρήσει ήσυχα και σχεδόν αθόρυβα, καθώς δεν ήθελε να γίνει ούτε σύμβολο, ούτε όμηρος πολιτικών εξελίξεων. Κι έτσι, η ηρωική έξοδος έμοιαζε να επαναφέρει τα πράγματα για τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη στην τάξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ απώλεσε ένα συμπαθητικό «άλλοθι» τόσο στον χώρο της Αριστεράς όσο και στον κόσμο που κάποιες φορές διέκρινε στο πρόσωπο του Γαβριήλ τον διάδοχο του Τσίπρα. Το νεαρό της ηλικίας σε συνδυασμό με έναν ευκρινή και κατανοητό λόγο είχαν φέρει τον Σακελλαρίδη στην κορυφή των δημοφιλέστερων στελεχών του κόμματος. «Για μένα αυτό είναι το βασικό, το να μπορώ να μιλάω με τον κόσμο στον δρόμο και να μου λένε τη γνώμη τους», εξομολογείται ο ίδιος σε στενό του κύκλο αντιλαμβανόμενος ότι οι κακές πολιτικές επιλογές θα στερούσαν το προνομιακό αυτό δικαίωμα.
Λίγες μέρες μετά τις εκλογές το κλίμα αρχίζει να μεταστρέφεται και η δεύτερη ευκαιρία για την Αριστερά μετατρέπεται σε αφορμή για ενδοκυβερνητικούς τριγμούς. Ο κύκλος του Τσίπρα στο Μαξίμου ολοένα στενεύει και οι άλλοτε πιστοί συνεργάτες αρχίζουν να απομακρύνονται – ακόμα και ο στενότερος συνεργάτης του Γαβριήλ, ο αλλοτινός διευθυντής του γραφείου Τύπου Θοδωρής Μιχόπουλος, αποχωρεί για ένα διάστημα από το στενό περιβάλλον, για να επιστρέψει ωστόσο λίγο καιρό αργότερα ως σύμβουλος.
Παρά τη συστηματική απόσταση από τα ΜΜΕ και από κάθε ερώτηση για την προσωπική του ζωή, δεν γλίτωσε τα διαδικτυακά πρωτοσέλιδα, όπως τότε που ο φακός τον… συνέλαβε να συνταξιδεύει για Πράγα μαζί με τη δημοσιογράφο Ράνια Τζίμα
Αγνωστα πρόσωπα προελαύνουν και περνούν την πύλη του Μαξίμου, με τα δημοσιεύματα για διορισμούς να στολίζουν τα εξώφυλλα των εφημερίδων. Και οι εκπρόσωποι του Μαξίμου ρίχνουν αλάτι στην πληγή της απομάκρυνσης του Γαβριήλ λέγοντας ότι ήταν κακή επιλογή, του καταμαρτυρούν αβουλία, ενώ στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού μιλάει απλώς «για ένα όμορφο πρόσωπο και τίποτε άλλο».
Ακόμα και οι προσωπικές επιλογές του Σακελλαρίδη, το γεγονός ότι η σύντροφός του δεν προέρχεται από τον στενό πυρήνα της Αριστεράς αλλά ασκεί το δημοσιογραφικό λειτούργημα μακριά από τα κομματικά γραφεία, αντιμετωπίζονται με κακεντρέχεια. Τα υπόλοιπα είναι απλώς λεπτομέρειες που στοιχηματίζουν στο γεγονός ότι το όνομα και η συμπαθητική φάτσα του Γαβριήλ θα ξεχαστούν όταν απομακρυνθεί από τα φώτα της δημοσιότητας.
Τα σενάρια
Η σιωπή του όμως το μόνο που καταφέρνει είναι να τροφοδοτεί παραπάνω σενάρια: με τι ασχολείται ακριβώς ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης και γιατί αποφάσισε να αφήσει τον παχυλό μισθό του βουλευτή; Κάποιοι επιμένουν ότι έχει μετακομίσει στο Λονδίνο και εργάζεται στο City, τη στιγμή που δεν έχει πάψει να τριγυρνάει στο κέντρο της Αθήνας. Παρότι κάποιες σκέψεις γυρνάνε στο μυαλό του για να εργαστεί ως οικονομικός σύμβουλος -παλιότερα είχε δουλέψει και σε λογιστικά γραφεία-, η πραγματική του αγάπη είναι τα βιβλία. Εχει διάφορες ιδέες για τίτλους, για θεωρητικά κείμενα που δεν έχουν μεταφραστεί, έρχεται σε συνεννόηση με διάφορους πανεπιστημιακούς. Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο είναι που αποφασίζει να ολοκληρώσει επιτέλους και το διδακτορικό του που το άφησε στην άκρη για χάρη του κομματικού έργου.
Το τμήμα όπου έχει καταθέσει την υποψηφιότητα της διδακτορικής του διατριβής είναι το Οικονομικό της Νομικής, καθώς το μεταπτυχιακό του το είχε εξασφαλίσει από Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης όπου βρέθηκε για σημαντικό χρονικό διάστημα. Εκεί έμαθε τι σημαίνει συστηματικό διάβασμα αλλά και δουλειά, αφού για να τα βγάλει πέρα είχε αναγκαστεί να εργαστεί σε ένα ελληνικό εστιατόριο. Εμπειρία ζωής για κάποιον που καταλαβαίνει τι σημαίνει να μοχθείς για να πετύχεις τους στόχους σου – και το κυριότερο, να μη φοβάσαι να δουλέψεις όταν αυτό κριθεί απαραίτητο καταβάλλοντας το τίμημα. Οσο για το αν λείπουν στον Γαβριήλ Σακελλαρίδη οι μέρες που το αεροπλάνο ήταν η μοναδική, αναγκαστική επιλογή, ο ίδιος είναι κατηγορηματικός πως όχι. Η ηρεμία, ο ελεύθερος χρόνος και η ευτυχής προσωπική ζωή δεν ανταλλάσσονται με καμία εξουσία. Αν σκέφτεται να πολιτευτεί; Οι φίλοι του επιμένουν πως όχι, αν και ο ίδιος δεν αρνείται ότι η πιο ευτυχής περίοδος του πολιτικού του βίου ήταν όταν είχε αφοσιωθεί στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Ποιος ξέρει, ίσως στο μέλλον ο δρόμος να τον οδηγήσει προς τα εκεί, όταν τα πολιτικά παιχνίδια θα παίζονται αλλιώς και το τοπίο θα είναι λιγότερο ταραγμένο. Μέχρι τότε το πιο πιθανό είναι να βρει κανείς τον Γαβριήλ σε κάποιο καφέ του κέντρου -κάπου ανάμεσα στο Παγκράτι και τη Νέα Σμύρνη όπου κινείται- να στρίβει τσιγάρα και να διαβάζει ακούγοντας διάφορες συζητήσεις για τις κακές ή μη πολιτικές επιλογές του άλλοτε καλού του φίλου. Κανείς δεν ξέρει τι και πώς θα ήθελε να απαντήσει ή αν θα προτιμούσε η σκέψη του να παραμείνει μια ανάμνηση από ένα ταραγμένο πλην αλησμόνητο παρελθόν. «Ενδιαφέροντες καιροί είναι οι ταραγμένοι», έλεγαν οι Κινέζοι. Κατά πόσο αυτό ισχύει στην περίπτωση του Γαβριήλ μένει απλώς να αποδειχθεί.
Πόσο πιο χαμηλά θα πέσουν;
Σε μία στοιχειωδώς πολιτισμένη χώρα, όσα ύποπτα και δηλητηριωδώς συκοφαντικά διακινούνται από περιθωριακές -και όχι μόνο- ιστοσελίδες εις βάρος ευυπόληπτων επώνυμων πολιτών θα άφηναν παγερά αδιάφορους τους συμπτωματικούς αναγνώστες τους.
Ή θα προκαλούσαν απόλυτη αηδία. Τα γαργαλιστικά υπονοούμενα και οι αισχρές συκοφαντίες δεν θα γίνονταν ποτέ ευπώλητη «είδηση» ικανή να προσελκύσει το ενδιαφέρον του κοινού, μια και τη διερεύνηση του θέματος θα την είχαν αναλάβει οι αρμόδιοι εισαγγελείς. Αντιθέτως, σε μια χώρα όπου η αθλιότητα της πολιτικής σπίλωσης αποτέλεσε όπλο πολιτικής εξόντωσης κατά το παρελθόν, η επανάληψή της με παρόμοια παρακμιακά συστατικά συνεχίζει να αποτελεί αντικείμενο αισχρού κουτσομπολιού και χυδαίων μισόλογων.
Προφανώς, η ύπουλη επίθεση κατά του πρόσφατα παραιτηθέντος από το βουλευτικό του αξίωμα πρώην κυβερνητικού εκπροσώπου Γαβριήλ Σακελλαρίδη, αλλά και ενός επίλεκτου μέλους της ελληνικής κοινωνίας, μόνο τυχαία δεν ήταν. Η στοχοποίηση δύο νέων ανθρώπων με πολιτική δράση και κοινωνικές ανησυχίες ήταν μεθοδευμένη και συστηματική από σκοτεινές δυνάμεις που κινούνται στις παρυφές -αν όχι εντός- μερίδας του πολιτικού συστήματος.
Τον πρώτο, άλλωστε, είχαν και στο πρόσφατο παρελθόν επιχειρήσει να «τσαλακώσουν» με υπονοούμενα και υποτιθέμενα απρεπή βίντεο κατά την εκκίνηση της πολιτικής του καριέρας και την αξιοπρεπή παρουσία του στις δημοτικές εκλογές του 2014. Αργότερα επιχειρήθηκε να συνδεθεί η απομάκρυνσή του από τον μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ και τη θεαματική στροφή της πολιτικής του με τη διασπορά φημών περί των δήθεν «ιδιαίτερων» προσωπικών επιλογών του. Ακραία διαπόμπευση η οποία εκτιμάται ότι καναλιζάρεται απειλητικά από πρώην φίλιες κομματικές δυνάμεις με επτασφράγιστα παρασκηνιακά μυστικά που αφορούν δικές τους πράξεις ή παραλείψεις, τις οποίες ο παλιός τους σύντροφος εκ συνάφειας γνωρίζει στην εντέλεια. Και προφανώς φοβούνται μην τυχόν και αυτές αποκαλυφθούν, παρότι εκτίμησαν ως αδυναμία τις ευγενικές αντιδράσεις του στο παρελθόν, που έδειχναν να θάβουν στην πικρία τη δικαιολογημένη οργή του.
Τις τελευταίες μέρες, όμως, οι επιθέσεις εναντίον του εντάθηκαν, αφού τοποθετήθηκε στο κάδρο της εις βάρος του λασπολογίας και ένας ακόμη επώνυμος νεαρός επιστήμονας. Το σκηνικό στήθηκε με όλη την επιμέλεια μιας μαφιόζικης προειδοποίησης, έχοντας στολισμένο το φόντο με ό,τι ψευδώς ερεθιστικό, περί του υποτιθέμενου γάμου δύο ανθρώπων του ιδίου φύλου, θα μπορούσε να διεγείρει τον φθόνο, την κακεντρέχεια και δυνάμει την αποστροφή των αφελέστερων της λεγόμενης κοινής γνώμης. Ωστόσο, οι κατασκευασμένες ασύστολα και επιτήδεια δημοσιοποιημένες ακραίες «κατινιές» δεν απευθύνονταν αποκλειστικά σε ένα εύπιστο στις εντυπώσεις κοινό που -στην ενίοτε χαιρέκακη δεκτικότητά του σε ό,τι του πασάρουν- αγνοεί ότι αμφότεροι έχουν γνωστοποιήσει στους κύκλους όπου κινούνται τις σχέσεις τους με το αντίθετο φύλο. Επιπλέον, δε, ότι δεν γνωρίζονται καν! Επί της ουσίας, αυτή η άνανδρη επίθεση συνιστούσε ένα εκφοβιστικό μήνυμα ώστε οι αποδέκτες του να μην αποπειραθούν οποιαδήποτε επαναδραστηριοποίηση ή ενασχόληση με τα κοινά. Ιδιαιτέρως στην περίπτωση του δεύτερου ανήθικα συκοφαντημένου η υποκρισία εξακοντίστηκε από τη σφαίρα της φήμης σε εκείνη της βαρβαρότητας, δεδομένου ότι οι σκοτεινοί εγκέφαλοι της αθλιότητας, αντί να επιχειρήσουν να πλήξουν απευθείας την ακεραιότητα ενός «ταξικού» αντιπάλου, επιτέθηκαν απροσχημάτιστα κατά της υπόληψης ενός από τα πιο συγγενικά του πρόσωπα. Είναι ανέλπιστα για τις ημέρες μας θετικό το ότι οι δικοί του άνθρωποι απάντησαν μόνοι, δημόσια, δείχνοντας τόλμη και περιφρόνηση στην κτηνωδία, όπως αναφέρει το protothema.
Δυστυχώς, ο ανθρωποφαγικός διασυρμός από ποικιλώνυμα παράκεντρα της εξουσίας ενός πρώην σημαντικού στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ και ενός φίλα προσκείμενου στις θεωρητικές κομματικές αναλύσεις του δεν εγείρει τις αναγκαίες κοινωνικές αντιδράσεις, γεγονός που θεωρείται ότι αντανακλά υποταγή στον φόβο μιας εκδηλωμένης προπαγάνδας, αντίστοιχης με εκείνην που οι ανυπεράσπιστοι άνθρωποι νιώθουν απέναντι στον τεχνητό καπνό που δήθεν προϋποθέτει πυρκαγιά.
Εξάλλου, η εκκωφαντική σιωπή του επίσημου ΣΥΡΙΖΑ (σε αντίθεση με την πρώτη επίθεση όταν είχε επίσημη θέση) στην απόπειρα ευτελισμού δύο νέων ανθρώπων εκτιμάται ότι δεν συντονίστηκε με τον σεβασμό στο δικαίωμα της σιωπής και της διακριτικότητας των βαλλόμενων με ανυπόφορες ανακρίβειες, αλλά συνδαυλίζεται με τις εξυβριστικές οξύνσεις, τη χυδαιολογία και τη χαμέρπεια της πεποίθησης ότι ένα επαναλαμβανόμενο ψέμα γίνεται αλήθεια. Επιλογή που υπολογίζεται ότι συναρτάται με την όλο και πιο βουβή συμπεριφορά ανθρώπων που συσχετίζονται με το κυβερνών κόμμα ή που ενδεχομένως σχεδίαζαν να συστρατευτούν με αυτό, αναλογιζόμενοι πόσο πιο χαμηλά μπορούν να πέσουν.
Είναι ώρα να μιλήσουν όλοι, γιατί αυτή η καταφανής αθλιότητα αφορά τους πάντες.
youweekly.gr
Use Facebook to Comment on this Post
