ΑΙΤΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΑ

Χίος: Υπερβατικός δημοσιογράφος, ή μήπως ο Καμπρών τού ελληνικού
Βατερλό…*

Ως γνωστόν, στο Βατερλό, άγνωστες συγκυρίες μαζί με την αδικία, ατυχία, και
ανισότητα, έκριναν το αποτέλεσμα. Όταν λίγες εστίες όρθιων αγωνιστών είχαν
απομείνει ακόμα, οι ισχυροί της έκβασης τους φώναξαν. “Εσείς γιατί δεν
παραδίδεστε;”
“Σκατά”, τους απάντησε οργισμένα ο ηρωικός Καμπρών, κι έμεινε στην Ιστορία,
κατά τον Ουγκώ ως ο μόνος τότε πραγματικός νικητής!

Σήμερα μερικοί δημοσιογράφοι -πολύ λίγοι δυστυχώς- δίνουν την μάχη τους προς
πολύ ισχυρότερες και προς συνασπισμένες σκοτεινές δυνάμεις, μήπως και
επικρατήσει επιτέλους λίγο “περισσότερον φως”.
Η ελληνική κοινωνία και γενικότερα η ελληνική πραγματικότητα, ήδη δεν
διαφέρει πολύ από ένα Βατερλό νικημένων και πτωμάτων… Αρχηγοί πραγματικά
όρθιοι και ικανοί δεν υπάρχουν πια, δυνάμεις και Αξίες δεν απομένουν και
παντού έχει επικρατήσει η ηττοπάθεια, ο συμβιβασμός ή η υποταγή και το “ο
σώζων εαυτόν σωθείτω”.

Και μέσα σ’ αυτή την κοινωνική, πνευματική, και δημοσιογραφική καταχνιά
ακούγεται ξαφνικά μια σχεδόν μοναχική φωνή σαν του Καμπρών τότε! Δυνατή,
οξεία, τολμηρή, υπερβολική συχνά, μήπως και συνέλθουν και ταρακουνηθούν οι
κοιμισμένοι και οι παραιτημένοι. Με ανεβασμένους τους τόνους παραπάνω από
όσο ο κομψός λόγος θα απαιτούσε σύμφωνα με αυτό που ονομάζουμε
δημοσιογραφικό καθωσπρεπισμό και λεκτικό γάντι. Όμως, θάταν καλύτερη, η
γνωστή και τόσο συνωμοτική αποσιώπηση των άλλων;…
Προσωπικά ο γράφων δεν συμφωνεί σε μερικά σημεία του, όπως π.χ. στην
μονόπλευρη ύμνηση των συνταγματαρχών από τον δημοσιογράφο. (Αυτοί είχαν και
πολλά κακά, άσχετα αν τους ξεπέρασαν σε δεινά οι πολιτικοί μας τού χθες και
του σήμερα…)
Για να τα λέμε όλα όμως, μήπως σαν τον Χίο εκφραζόντουσαν και ο Ραμπελαί, ο
Ροϊδης, ο Σούτσος, και ο Καραϊσκάκης;
Και σήμερα, δεν είναι ένα σπάνιο δημοσιογραφικό θάρρος και παλικαριά να
τολμάς να διακινδυνεύεις καθημερινά πετώντας στα μούτρα των αμαρτωλών, κάτι
σαν την λέξη του Καμπρών; Πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει πιο ηχηρό το
σάλπισμά σου αν όχι σαν της Ιεριχούς ώστε να γκρεμιστούν τείχη
οπισθοδρόμησης, ψέματος και απάτης; Δεν είναι προτιμότερες οι δυνατές
χορδές σαν κάποιου Γκασπάρ που ως γνωστόν οι ήχοι του ράϊζαν τζάμια;
Επιτέλους λοιπόν, μια θυμωμένη, ασυγκράτητη ίσως κραυγή και εκτός ορίων,
μπορεί να μην είναι παρά το αποτέλεσμα της τόση πρόκλησης των ισχυρών,
έναντι ενός λαού που χάνει εξ αιτίας τους τα πάντα…
Ας τα σκεφτούμε και αυτά.