Η Τουρκία ανάμεσα σε δύο θέατρα ενός μίνι Ψυχρού Πολέμου
Σύμφωνα με δημοσίευση του Μουράτ Γιέτκιν στην τουρκική εφημερίδα Χουριέτ, η στάση της διοίκησης Μπαράκ Ομπάμα σχετικά με τη Συρία, το Ιράκ και την καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ) είναι πιθανό να αλλάξει μετά τις ενδιάμεσες εκλογές που πραγματοποιήθηκαν στις ΗΠΑ στις 4 Νοεμβρίου.
Υπό την πίεση των Ρεπουμπλικανών, ο Ομπάμα ενδεχομένως να αναγκαστεί να λάβει μια στάση πιο ενεργητική στρατιωτικά στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Είναι νωρίς να διακρίνει κάποιος αν αυτή η αλλαγή στάσης θα φθάσει στο σημείο να πραγματοποιηθούν χερσαίες επιχειρήσεις, αλλά έχοντας στο νου αντίστοιχο περιστατικό που οδήγησε στην κρίση στο Ιράν 30 χρόνια πριν και το τότε φιάσκο με τους ομήρους υπό την προεδρία του Τζιμ Κάρτερ, που συνέβη κάτω από παρόμοιες συνθήκες, μάλλον οι ΗΠΑ δεν θα πρέπει να ανησυχούν. Τώρα το θέατρο δεν είναι το Ιράν αλλά το Ιράκ και ενδεχομένως και η Συρία.
Ποιοι είναι οι παράγοντες στο τρέχον σκηνικό:
Η κυβέρνηση του Ιράκ, που δεν μπορεί να ανακτήσει τον έλεγχο ολόκληρης της εδαφικής κυριότητάς της. Το βόρειο τμήμα έχει αφεθεί ντε φάκτο στην Περιφεριακή Κυβέρνηση του Κουρδιστάν (KRG), εδώ και πολλά χρόνια. Ο ηγέτης της KRG, Μασούντ Μπαρζανί, έστειλε πρόσφατα μια συμβολική στρατιωτική δύναμη στη συριακή πόλη του Κομπάνι (Ayn al-Arab), η οποία βρίσκεται υπό πολιορκία από το ΙΚ για περισσότερο από ένα μήνα τώρα, με σκοπό την ενίσχυση της κουρδικής αντίστασης στην περιοχή, με την άδεια της τουρκικής κυβέρνησης για την διέλευση των ενισχύσεων από τουρκικά εδάφη. Οι σουνιτικές αραβικές περιοχές του κεντρικού και δυτικού Ιράκ βρίσκονται σήμερα υπό τον έλεγχο του ΙΚ. Ο σιιτικός νότος βρίσκεται υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης του αλ-Αμπάντι στην Βαγδάτη, αλλά σύμφωνα με πληροφορίες οι ισορροπίες στην περιοχή είναι ρευστές και διαφορετικές στην πράξη. Δημοσιεύματα σε ΜΜΕ αναφέρουν ότι ο Νούρι αλ-Μαλίκι, πρώην πρωθυπουργός και νυν αναπληρωτής του αλ-Αμπάντι, είναι στην πραγματικότητα αυτός που διοικεί, ενώ στο παρασκήνιο, ο Κασίμ Σουλεϊμάνι, διοικητής των Ειδικών Δυνάμεων (Ταξιαρχίες Qod) των Ιρανών Φρουρών της Επανάστασης, κινεί τα νήματα.
Στην Συρία, ο Μπασάρ αλ-Άσαντ διατηρεί τον έλεγχο μόνο στο δυτικό μέρος της χώρα, όπου πληθυσμιακά κυριαρχεί η κοινότητα των Αλεβιτών (Nusayri). Η περιοχή εκτείνεται από τη Μεσόγειο Θάλλασσα έως το εσωτερικό. Στον βορρά, υπάρχουν θύλακες που βρίσκονται υπό των έλεγχο των Κούρδων, του Κόμματος Δημοκρατικής Ένωσης (PYD), η οποία είναι σύμφωνη με την Τουρκία σχετικά με το (θεωρούμενο εκτός νόμου από την Τουρκία) Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK) και υπάρχουν θύλακες που ελέγχει το ΙΚ, το οποίο άλλωστε ελέγχει και ολόκληρο σχεδόν το ανατολικό μέρος της Συρίας με την Τουρκία όπως και τις κεντρικές περιοχές της Συρίας. Υπάρχουν επίσης περιοχές που κατέχονται από τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό (FSA), αλλά και το Μέτωπο αλ-Νόσρα που συνδέεται με την αλ- Κάιντα. Η Τουρκία επιθυμεί την ανατροπή του καθεστώτος αλ-Άσαντ, που θεωρεί την ρίζα του κακού στην περιοχή, αλλά βρίσκει αντίθετες σε αυτήν την προοπτική την Ρωσία, αλλά και το Ιράν.
Το Ισραήλ είναι επίσης σε εγγύτητα. Ο ισραηλινός πρωθυπουργός Μπενζαμίν Νατανιάχου έχει δαιμονοποιήσει τον αλ-Άσαντ, αλλά είναι ένας σατανάς που γνωρίζει καλά, σε σύγκριση με το ενδεχόμενο μιας ριζοσπαστικής κυβέρνησης που θα ακολουθούσε αν ο Άσαντ ανατραπεί. Επιπλέον, το Ισραήλ ανησυχεί για την αύξηση της επιρροής του Ιράν στον αγώνα κατά του ΙΚ, που θέτει το Ιράν στην ίδια πλευρά με τις ΗΠΑ και θέτει το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν σε δευτερεύουσα θέση.
Η Ρωσία επίσης βλέπει την Συρία ως ένα πεδίο μάχης που αποσπά τις προσπάθειες της Δύσης – υπό την ηγεσία των ΗΠΑ- από αυτήν, ειδικά τώρα που συμβαίνουν σοβαρές εντάσεις μεταξύ της Ρωσίας με την Ουκρανία και χώρες της Βαλτικής. Για την Μόσχα, η Συρία είναι μέρος ενός Ψυχρού Πολέμου σε μικρή κλίμακα, μεταξύ της Ρωσίας, τις ΗΠΑ και την Ε.Ε.
Η Τουρκία βρίσκεται ανάμεσα σε αυτά τα δύο θέατρα ενός μίνι Ψυχρού Πολέμου: στην Ουκρανία από τον βορρά και στην Συρία νότια. Πλέον, έχει ανακύψει το κουρδικό ζήτημα και οι αρνητικές επιπτώσεις της κατάστασης σχετικά με την πρωτοβουλία διαλόγου της τουρκικής κυβέρνησης με το ΡΚΚ με στόχο την επίτευξη μιας πολιτικής διευθέτησης. Πάνω από όλα, η Τουρκία συνορεύει τόσο με τη Συρία και όσο και με το Ιράκ, με συνοριογραμμή 1.300 χιλιομέτρων.
Η Τουρκία είναι μια χώρα μέλος του ΝΑΤΟ που εχει υπο την κυριαρχία της μια πολυ σημαντικη “διώρυγα”, τον όμορφο Βόσπορο, μεταξύ της – υπο ρωσικής δυναμης – Μαύρης Θάλασσας και τα “ζεστά νερά” της Μεσογείου, την κύρια βάση του Ιντσιρλίκ, και τα πρώτα ραντάρ προειδοποίησης του υπο τις ΗΠΑ σχέδιο του ΝΑΤΟ για την παγκόσμια αντιπυραυλική ασπίδα.
Είναι αλήθεια, υπάρχουν πολλές “ανακρίβειες” μεταξύ του Προέδρου Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν και του Πρόεδρου Ομπάμα και υπάρχουν ατελείωτες εκθέσεις του αμερικανικού τύπου σχετικά με το οτι ο Ερντογάν διοικεί τη χώρα με ενα ολοένα και πιο εγωιστικό τρόπο (στον τύπο τελευταία συμπεριλαμβάνεται και το κόστος του νέου προεδρικού μεγάρου που σύμφωνα με την εκτιμηση των New York Times αξίζει 615 εκ. δολάρια χαμηλότερα δηλαδή απ’οτι εκτιμάται στην πραγματικότητα!), η κατάσταση του δικαστικού τομέα, της ελευθερίας των μέσων ενημέρωσης, καθώς και το σήριαλ με τον Αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν σχετικά με το αν ζήτησε ή όχι συγγνώμη (που ο ίδιος έχει αρνηθεί, παρά την προηγούμενη δήλωση του Λευκού Οίκου).
Ωστόσο, ειναι μάλλον απίθανο ο Ομπάμα να διακινδυνεύσει να θυσιάσει τη στρατιωτική υποστήριξη της Τουρκίας στις επιχείρησεις του στην περιοχή, και ο Ερντογάν γνωρίζοντας το αυτο κάνει τις ανάλογες κινήσεις.
Πηγή – Hurriyet
Μετάφραση/Επιμέλεια – OnAlert
Use Facebook to Comment on this Post
